Με την κοινή λογική, ήρθε (και πέρασε) η στιγμή, που μίλησε η δημοκρατία. Ο κυρίαρχος λαός προσήλθε στις κάλπεις, έδωσε την ξεκάθαρη εντολή να κινηθεί η Ελλάδα σε αντιμνημονιακό ύφος, βγάζοντας δύο κόμματα αυτής της λογικής που απ’ ο,τι φαίνεται μπορούν να βγάλουν τετραετία. Με ένα μάλιστα δεύτερο κόμμα που μπορεί να λειτουργήσει εν ήδη μικρής αντιπολίτευσης εκ των έσω, ό,τι καλύτερο για τον τόπο μας . Αν τα πράγματα πάνε καλά, έχει καλώς. Αν δεν πάνε?
Επιτρέψτε μου να ζητάω περισσότερα, να έχω μία διαφορετική αντίληψη περί δημοκρατίας. Δηλαδή δεν πιστεύω σε μια λευκή επιταγή για 4 χρόνια με ένα ασαφές σχέδιο ολιγαρχών που ξέρουν καλύτερα από εμάς για εμάς. Πιστεύω σε μια δημοκρατία στην πραγματική βάση της, όπως την δίδαξαν παγκόσμια οι προγόνοι μας, με την δια βοής αποφάσεων στις συνάξεις του δήμου.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.
Ο Αριστoτέλης κάποια στιγμή ειχε αναφερθεί στο καλύτερο πολίτευμα. Είχε βάλει κατά σειρά 1.την μοναρχία 2.την ολιγαρχία 3.την δημοκρατία 4.την τυραννία. Βέβαια εμείς όταν ακούμε ‘’μοναρχία’’ βγάζουμε σπυράκια, αλλά ο Αριστοτελης εννοούσε έναν ηθικό μονάρχη που θα βάζει τους σωστότερους ανθρώπους στην ανάλογη θέση, ελέγχοντας τους. Συμφωνώντας με το προηγούμενο θα έλεγα ότι αυτό γίνεται και στην ζωή, με τις πιο υγιείς επιχειρήσεις να βασίζονται κατά το πλείστον σε έναν κεφάλι-σε έναν ικανό επιχειρηματία. Θα μου πείτε τώρα πως άλλο πράγμα είναι μια επιχείρηση και άλλο μια κυβέρνηση. Θα συμφωνήσω ότι λάθος παράδειγμα έφερα, γιατί σε έναν επιχειρηματία δεν είναι πρώτο ζητούμενο η ηθική παρά μόνο το οικονομικό όφελος, αντίθετα από έναν κυβερνήτη ο οποίος έχει να διαχειριστεί εκτός από την οικονομία, την διατήρηση των παραδόσεων και της ιστορίας του λαού, την ανύψωση του πνεύματος κυρίως στις νέες γενιές μέσω παιδείας, για όλους τους υπόλοιπους δε.. την αλλαγή αντίληψης για την χώρα τους όταν αυτή τείνει προς αντιπάθεια, δίνοντας πρωτίστως ο ίδιος το παράδειγμα με την ηθικότητα του, παρά με τις οικονομολογικές του ικανότητες. Τώρα, αν οι κυβερνήτες μας φέρονται σαν επιχειρηματίες ασχολουμένοι μόνο με την οικονομία αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα υπόλοιπα, είναι ένα άλλο (λυπηρό) θέμα.
Για τους ολιγάρχες είχε πει ο Aριστοτέλης, ότι όσο ικανοί και να είναι, δύσκολα συνεννοούνται
Για την δημοκρατία (που την έχει τρίτη στη σειρά) είπε, πως άσχετα πόσο λάθος ή σωστή είναι στις αποφάσεις της, είναι μια καλή αλλά κυρίως μιά ‘’αδιαπράγματευτη’’ δικαιολογία..
Τέλος για την τυραννία, τα γνωστά.. Άλλωστε παραπάνω από το 90% των ελλήνων έως τώρα (χαμογελάκι), δεν χρειάζονται επί πλέον εξηγήσεις.
Είναι σίγουρο ότι τον τελευταίο αιώνα τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ. Οι εποχές που ο περισσότερος κόσμος ήταν όλη μέρα στα χωράφια και άφηνε την ‘’πολιτική’’ στους εκ γενετείς ευγενείς, πέρασε ανεπιστρεπτί. Στις μέρες μας, τηλεόραση και διαδίκτυο έχουν δημιουργήσει έναν τεράστιο λαό, με μία τουλάχιστον ελάχιστη πολιτική άποψη. Σαν επέκταση του φαινομένου λοιπόν, έχω την εντύπωση ότι μας τελείωσαν οι σωτήρες (ειτε ηθικοί ηγέτες, είτε ολιγάρχες). Η γνώση οδηγεί σε αμφισβήτηση, η αμφισβήτηση σε διάσπαση απόψεων λόγω και της πολυπλοκότητας της πολιτικής κατάστασης. Δεν μιλάμε για μια μικρή Αθηνα ούτε για μια μεγαλύτερη Ελλάδα. Μιλάμε για μια παγκοσμιότητα που οι τάσεις και οι συνισταμένες της είναι αλληλένδετες και επηρεάζουν τα πάντα και τους πάντες. Μια καταστροφή μιας πόλης-χώρας επι παραδείγματι, παλιότερα επηρέαζε πιθανώς τους κοντινούς γείτονες της. Σημερα?
Επίσης.. δεν έχουν την ίδια ‘’αξία’’ όλες οι χώρες όσον αφορά τον γεωφυσικό πλούτο και την γεωγραφική θέση τους. Λέμε ότι η Σουηδία καλά κρατεί. Ποιός ‘’εξωτερικός’’ νοιάζεται γι αυτήν? (είναι οι σουηδοι ικανότερος λαός από εμας?) Αντίθετα στην Ελλάδα, αν προσθέσεις και την τεράστια παραθαλάσσια έκταση λόγω των νησιών και της ιδιομορφίας της, η αξία της μεγαλώνει ακόμα περισσότερο όσον αφορά την προσοχή των εκάστοτε καλοθελητών κατακτητών. Θέλω να πω ότι.. ποιός θα ασχολιόταν με τις μπούρκες στο Αφγανιστάν αν ο Λάντεν δεν είχε κτυπήσει τους δίδυμους πύργους? Ξεχασμένο θα το είχαμε ακόμα.
Πως είναι λοιπόν δυνατόν, μέσα σε αυτή την παγκόσμιοτητα που είναι συνδεδεμένη με πάμπολες και ισχυρές συνισταμένες, κάποιοι να γνωρίζουν την ολότητα του προβλήματος ώστε να το αντιμετωπίσουν?
Το παρόν κείμενο μου, άλλαξε μορφή 3 φορές. Γράφτηκε στην αρχή σαν άποψη μου με την λογική ότι θα κατέβαινα υποψήφιος βουλευτής. Ξαναγράφτηκε όταν κάποιοι προσωπικοί λόγοι εσωτερικής μου ηθικής τάξης δεν μου επέτρεψαν να κατέβω και τέλος.. ‘’προσγειώθηκε’’ σε αυτή την τελική μορφή όσο το δυνατόν νωρίτερα μετεκλογικά.
Ούτως ή άλλως η ουσία του κειμένου παραμένει η ίδια. Θα κατέβαινα μόνο και μόνο για να ακουστεί η άποψη μου (πράγμα που ούτως ή άλλως γίνεται αυτή την στιγμή), να μιλήσω για το ‘’όχι ΤΙ πρέπει να γίνει’’ αλλά για το ‘’ΠΩΣ πρέπει να γίνει’’, και πως μπορούμε να βρούμε μια πρακτική λύση προς το τελευταίο που μας απομένει, μια ΑΜΕΣΗ δημοκρατία (όσο γίνεται).
Πριν συνεχίσω θα ήθελα να σας πω τα 2 πράγματα που μου έκαναν εντύπωση, τις 5 ημέρες της προετοιμασίας μου σαν πιθανός υπόψηφιος. Πρώτον, ποτέ δεν μου ζητήθηκε η άποψη μου, και όταν πήγαινα να την παρουσιάσω, η απάντηση που έπαιρνα ήταν ‘’εσένα γιατρέ δεν σε φοβόμαστε’’. Είναι λογικό να ζητάνε στρατιώτες υποταγμένους στην κυρίαρχη άποψη των στρατηγών, αλλά δεν το κρύβω πως εγώ ένοιωσα σαν ημίονος με την όποια αξία μου να προσδιορίζεται στο πόσα κιλά ψήφους μπορώ να σηκώσω.
Το δεύτερο όμως που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι αυτό το ‘’καλή επιτυχία’’ που μου έλεγε ο κόσμος. Το ‘’καλή επιτυχία’’ απ όσο γνωρίζω λέγεται όταν ο ευχόμενος ελπίζει σε ένα όφελος είτε οικονομικό είτε πνευματικό (δόξα και τιμή). Όταν όμως, όπως εγώ, θεωρώ τον βουλευτή εργάτη και υπάλληλο του λαού, από ποιόν σε ποιόν να θεωρώ ότι πρέπει να αναφέρεται τελικά αυτό το ‘’καλή επιτυχία’’?
Στην ουσία λοιπόν..
Η πρόταση μου είναι ότι οι εποχές επιβάλλουν στους άρχοντες να υπηρετούν τον λαό με μια πιο άμεση και συχνή δημοκρατία και όχι κατά πως αυτοί ξέρουν. Δεν αναφέρομαι σε δυσκίνητα στην πράξη δημοψηφίσματα. Μιλάω για ΜΗΝΙΑΙΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ. Μέσω ίντερνετ μπορεί να κατασκευαστεί πολύ ευκολα ένα πρόγραμμα ψηφοφορίας που κάθε πρώτη κυριακή του μήνα ας πούμε, να ψηφίζουμε. Για όσους δεν κατέχουν από ίντερνετ, δεν έχουν υπολογιστή ή φίλους με υπολογιστή, να πηγαίνουν στα ανοιχτά ΚΕΠ εκείνη την ημέρα και να τους δείχνει ο υπάλληλος 3 πλήκτρα, εξηγώντας τους, ποιό είναι το ναί-όχι-δεν ξέρω. Αυτή η άποψη, ανάλογα με την συμμετοχή, να λαμβάνεται υπόψιν σαν κατευθυντήρια γραμμή.
Τι ψηφίζουμε βρε παιδιά στις αρχές του μήνα? Ποιό είναι το θέμα? Ας το συζητήσουμε.
Κανένα γκάλοπ και καμμιά τεράστια συγκέντρωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει ένα πανελλήνιο και με μυστική ψήφο δημοψήφισμα.
Υπάρχουν πολλά θέματα που αφορούν άμεσα τους πολίτες. Ο πολίτης δεν μπορεί να επιβάλλει τον τρόπο διαπραγμάτευσης ενός υπουργού οικονομίας σε μια συγκεκριμένη πχ. ευρωπαική συνάντηση, αλλά μπορεί να δώσει την κατευθυντήρια γραμμή. Αυτό εχει δύο καλά, πρώτον γιατί θα κλείσει στόματα για αντίθετες προσωπικές απόψεις στείρας αντιπολίτευσης των ‘’δεύτερων’’ (αντιπολιτευόμενων) ηγετών και από την άλλη, οι ‘’πρώτοι’’ ηγέτες που πρακτικά εξουσιάζουν θα έχουν ακόμα πιο ισχυρό λόγο στην επιβολή μιας άποψης, από την στιγμή που θα έχουν πίσω τους μια γνώμη χιλιάδων ανθρώπων-ένα λαικό ιντερνετικό δημοψήφισμα. Αυτό συμβαίνει γιατί.. Ενας άνθρωπος-μία ολιγαρχία, για να μην πω χρηματίζεται, σίγουρα μπορεί να εκβιαστεί.. Και όταν αναφέρομαι σε εκβιασμό, δεν εννοώ μόνο τον πολιτικό εκβιασμό αλλά και πιο παραπέρα.. τον πιο ανήθικο (πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα πρωθυπουργού). Αντίθετα ο λαός σαν σύνολο, ούτε χρηματίζεται ούτε μπορεί πρακτικά να εκβιαστεί.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, αυτοί (οι τωρινοί πολιτικοί μας) πόσο μπορούν ν’ αντέξουν?.
Στο κάτω κάτω μπορεί κάποιος να μην δίνει σημασία στην κάθε μηνιαία άποψη του λαού, ούτως ή άλλως ο ίδιος θα κρίνεται στην τετραετία (περιμένοντας εμείς οι υπόλοιποι και τρέχα γύρευε). Αυτό που έχει όμως περισσότερη σημασία είναι ότι ο λαός θα είναι πιο ενεργός, διοχετεύοντας την εκάστοτε ενέργεια του σε υπεύθυνες πολιτικές σκέψεις, συζητώντας ένα θέμα πριν εφαρμοστεί, παρά θεατής κρίνοντας άνευ ουσίας τα ήδη πεπραγμένα και διαφωνώντας περι σωστού ή λάθους σχηματίζοντας στρατόπεδα. Δηλαδή, χρήσιμη λειτουργικά διοχέτευση ενέργειας παρά άσκοπη έως επικίνδυνη (από ακατάπαυστη γκρίνια έως πάσης φύσεως τρομoκρατίες).
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με την ΠΑΡΑπολιτική, μένοντας θεατές. Παραπολιτική εννοώ το ν’ ακούς στο γυαλί τον κάθε γνωστό ηθοποιό που σε ένα-δυό μήνες γίνεται ο καλύτερος οικονομολόγος με απόλυτη αποψη. Την στιγμή που ένας τελειόφοιτος του Harvard ας πούμε, δεν είναι σίγουρος για τίποτα, πιθανολογεί τα εκάστοτε σχέδια, οργανώνει τα συν και πλην κάθε προγράμματος, εξηγώντας τα όταν του ζητηθεί. Παραπολιτική είναι να ασχολούμαστε με τις μεταγραφές τών κομμάτων, να παρακολουθούμε τα εκατοντάδες γκάλοπ και τις διαφορές του 0,5% και 3,1% λες και από αυτό εξαρτάται η ψήφος μας (αντί να επιζητούμε γκάλοπ ουσίας πάνω στα υπαρκτά προβληματα). Παραπολιτικη είναι να γκρινιάζουμε κατά το μεγαλύτερο χρόνο της ζωής μας και να μας δίνεται καμμιά 10ρια φορές η ευκαιρία στην ζωή μας, για ένα μήνα, να αισθανόμαστε ενεργοί πολίτες μέσω ψήφου, θολών σχεδίων όμως και εμπιστοσύνης στον λιγότερο χειρότερο, μέχρι να πέσει και αυτό το κάστρο-αυτά τα κάστρα. Τουλάχιστον αυτό δείχνει η ιστορία μας και ειδικότερα η 30χρονη πρόσφατη. Παραπολιτική είναι οτιδήποτε δεν αφορά τις ανθρώπινες αξίες, αλλά τις κομματικές (το παιχνίδι του ικανότερου και εξυπνότερου), που καταφέρνουν να μας τις περνάνε εντονότατα,τώρα τελευταία βέβαια μόνο στην περίοδο των εκλογών. Γιατι παλιότερα νομίζοντας ότι είμασταν καλά, οι ανθρώπινες αξίες ηταν καθημερινά χαμένες για χάρη των κομματικών. Το ΔΝΤ έκανε και ένα καλό, μας έφερε πιο κοντά, οι άνθρωποι άρχισαν να ξεπερνούν τις έχθρες τους, αυτό είναι ορατότερο στις μικρότερες πόλεις και ιδιαίτερα στα χωριά. Όπως προείπα βέβαια, έχουν μια ικανότητα οι υποψήφιοι άρχοντες στις προεκλογικές περιόδους να μας κάνουν κομματικούς οπαδούς διαφωνώντας πάνω στο οποιοδήποτε απόλυτο ‘’σωστό’’ τους. Τέλος, παραπολιτική είναι να αναλώνεσαι σε συζητήσεις για την άποψη των οποιονδήποτε ΄΄άλλων΄΄ που έχουν την εντύπωση πως θα λύσουν τα τεράστια (λόγω σύνδεσης τους με την παγκοσμιότητα) προβλήματα.
Αντίθετα πολιτική ειναι να μιλάς για τα πιο απλά μικρά και άμεσα προβλήματα, τα οποία αν δεν είναι πρώτα αυτά λυμένα, τίποτε άλλο ΄΄μεγαλύτερο’’ δεν μπορεί να προχωρήσει προς λύση.
Τα διαδικτυακά δημοψηφίσματα θα πρέπει να είναι ιδέες του ίδιου του λαού και όχι κατασκευασμένα από πολιτικούς.
Τα πρώτα από αυτά θα μπορούσαν να είναι αναγνωριστικά μέχρι να γίνουν μόδα και συνείδηση στον λαό. Πχ. άν ήταν στο χέρι μου η πρώτη ιδεα που θα πρότεινα είναι.. ναί ή όχι, στο κόψιμο ακριβώς στην μέση του μισθού και των άλλων εμμεσων οικονομικών απολαβών των βουλευτών. Δεν είμαι ο ειδικός να ζυγίσω την προσφορά τους (αυτό είναι δουλειά του ελληνικού λαού να συγκρίνει αμοιβές σε σχέση με την δικιά του προσφορά και κατάσταση). Θα το πρότεινα για πιο ουσιαστικό λόγο, για να μειωθούν οι τοιχοδιώκτες του ‘’καλή επιτυχία’’ και να αλλάξει αυτή η λάθος κατ’εμέ ευχή προς υποψηφίους, με στόχο την αλλαγή αντίληψης περί χρέους και προσφοράς των βουλευτών έναντι των ψηφοφόρων του.
Φυσικά και υπάρχουν εκατοντάδες ιδέες για δημοψηφίσματα όπως πχ
-Αν είναι δίκαιο ένα κράτος να ‘’τοκίζει’ όταν του χρωστάνε αλλά όχι μόνο να μην δίνει τοκο όταν χρωστάει, όχι μόνο να κουρεύει, αλλά τουναντίον.. να παραβλέπει ανώτατα δικαστήρια και να μην δίνει φράγκο (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
-Αν πάλι χρειάζεται να έχουμε ΕΝΑ εισπρακτικό ‘’κράτος’’ με συμψηφισμό των επιμέρους υπηρεσιών ή αν είναι λογικό να σου κόβει το ρεύμα η ΔΕΗ την στιγμή που έχεις να λαμβάνεις από άλλη κρατική υπηρεσία, πολύ περισσότερα από αυτόν τον λογαριασμό της ΔΕΗ. Εννοώ ειδικότερα για τούς μισθωτούς-συνταξιούχους, αν ηταν καλύτερα να παίρναμε από το κράτος ένα Χ ελάχιστο ποσό ώστε να ξέρουμε με πόσα θα βγούμε και να μην μας ζητήσει τίποτε άλλο για έναν χρόνο.., παρά να παίρνουμε 1000 ‘’λεφτά’’ τον μήνα και να μην ξέρουμε πόσα πρέπει να δωσουμε πίσω από αυτά (πιθανώς και περισσότερα από τις απολαβές, αν σκεφτούμε άνεργες οικογένειες που καλούνται να πληρώσουν διάφορα).
-Υπάρχουν και πιο ελαφριές ιδέες για δημοψηφίσματα ώστε να γελάμε και λιγάκι όπως πχ.. νομοθέτησε ΄΄καποιος’’ πρόσφατα ένα νόμο ώστε να επιτρέπεται από 24 χρονών η άδεια για μεγάλου κυβισμού δίκυκλη μηχανή. Να ερωτηθούμε αν είναι λογικό αυτό και αν ναί, να εφαρμοστεί και αυτή η ηλικία για δικαίωμα ψήφου, όπως επίσης και αυτή η ίδια ηλικία για στράτευση. Αλλιώς πάει να πεί ότι ένα άτομο σε μια ηλικία γινεται υπεύθυνος πολίτης απέναντι στην κοινωνία αποφασίζοντας για τις τύχες ολονών μας, ενώ για την ευθύνη του εαυτού του χρειάζεται άλλα 6 χρόνια. Αστείο ακούγεται το τελευταίο αλλά δείχνει τι μπορεί να σκαρφιστεί ένας νομοθετίσκος για να δικαιολογήσει την θέση του και να σπάσει την μονοτονία της απραξίας του. Από απλές ανοησίες που δεν επηρεάζουν άμεσα την ζωή μας, έως επικίνδυνα που περνούν απαρατήρητα.
Πως είπατε? Δεν υπάρχουν επικίνδυνα νομοσχέδια? Ας σας δώσω ένα άλλο χιουμοριστικό παράδειγμα νομοθέτη. Είναι επικίνδυνο για την υγεία των πολιτών το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους άσχετα από εξαερισμούς. Αν ο χώρος όμως είναι κλειστός μέν, αλλά πάνω από κάποια τετραγωνικά, ως δια μαγείας εξαφανίζεται ο καπνός από τα τσιγάρα των 1000 ας πούμε πελατών. Αρκεί ο ιδιοκτήτης να καταβάλλει τον χρόνο ένα μη ευκαταφρόνητο ποσό. Είδατε πως ο νομοθέτης, για να μην αδειάσουν καλά φορολογούμενοι χώροι (μπουζούκια, καζίνο κλπ), με μία εξαίρεση του, μεταμορφώνει το ‘’επικίνδυνο’’ σε ΄΄ακίνδυνο’’?
Μα θα μου πείτε, αφού δεν ισχύει τίποτα, ούτε σαν εφαρμογή ούτε σαν τιμωρία. Ηδη είναι απαντημένο αυτό, οι ηγετες μας (κι εμείς μαζί σαν θεατές) ασχολούμαστε με σημαντικότερα πράγματα.
(ας αφήσω όμως τους αστεϊσμούς..)
Σε τελική ο λαός αν ερωτηθεί μπορεί να ξετρυπώσει δημοψηφισματάκια που ούτε μπορούν να περάσουν από το μυαλό των κάθε ασχολούμενων με τα σοβαρότερα θέματα, συνήθως οικονομικά.
Ας αναφερθούμε όμως ΚΑΙ στα οικονομικά τιμής ένεκεν, αν και θεωρώ οτι ΟΛΑ τα λεφτά του κόσμου δεν μπορούν να μας κάνουν καλύτερους είτε ατομικά είτε κοινωνικά.
Τον λαό, ποσώς τον ενδιαφέρει αν θα λεγόμαστε ευρωπαιοι στο όνομα και μόνο. Ποσώς τον νοιάζει με τι νόμισμα θα ανταλλάσουμε προιόντα και υπηρεσίες, με ευρω, δραχμη, ρουβλι ή δολλαριο. Αυτό που ζητά είναι ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ανάμεσα στον ιδιο σε σχέση με το ‘’κράτος’’. Σε εισαγωγικά το ‘’κράτος’’, γιατι κατάντησε να εννοούμε μια ασαφή έννοια που δεν ξέρουμε τι εμπεριεχει. Τον λαό? Τους πολιτικούς? ή αντιπροσωπεύει ένα λειψό κράτος που αυτό υπερασπίζεταιι, μια μερίδα δηλαδή ανθρώπων που μαζέψανε έναν άχρηστο πλούτο που λιμνάζει, αντί ακριβώς από ΟΛΟΥΣ μας να ξοδεύεται-να τρώγεται (όπως ειπώθηκε σαν υποτιθέμενη κατηγορία) ώστε να κινεί την αγορά σαν ανταλλάξιμο προιόν που είναι άλλωστε η λογική, η ουσία και ο ορισμός του χρήματος. Και να μας εχουν βάλει στο τρυπάκι να θεωρούμε λογικό να πληρώνουμε οποιοδήποτε φόρο σαν άνεργοι, να θεωρούμε λογικό να μην μπορούμε να πάρουμε ούτε το 1/10 των χρημάτων που έχουμε δώσει, σε μορφή σύνταξης ή μέσω υπηρεσιών υγείας. Μας έχουν πείσει ότι ΟΛΟΙ κλέψαμε.
Και αναρωτιέμαι.. πόσο δύσκολο είναι στην σημερινή εποχή να δούμε ποιοι έχουν και τι έχουν, αποθηκευμένα και στάσιμα? (προσωπικά δικαιώματα σου λέει..)
Τελειώνοντας..
Η απόλυτη σοφία δεν υπάρχει ειδικά στις μέρες μας (θα έλεγα σπανιότατα υπήρξε ιστορικά και αν ναι, περισσότερο την πλησίασαν φιλόσοφοι παρά πολιτικοί). Και θεωρώ απίστευτο στην εποχή μας να βάζουμε μπροστά ιδεολογίες (κομμουνισμούς, σοσιαλισμούς, φιλελευθερισμούς, καπιταλισμούς) από την ίδια την χώρα μας και τις παραδόσεις της. Οι ιδεολογίες είναι οι δρόμοι για να φτάσουμε στο εφικτό, το εφικτό επιτυγχάνεται με οποιαδήποτε ιδεολογία, αρκεί να υπάρχει ενότητα. Η δε ενότητα επιτυγχανεται μόνο με τον σεβασμό στην άποψη των περισσότερων και ας είναι λάθος. Το ‘’αυτός ξέρει γενικά και καλυτέρα από εμάς΄΄ έχει τελειώσει στο σήμερα.
Καλή τετραετία , να είμαστε καλά για να τα ξαναπούμε πόσο άδικο ή δίκιο είχα (εύχομαι το πρώτο).
Ελπίζω αυτό το κείμενο να αποδειχτεί άχρηστο. Να δέσουμε για αρκετές δεκαετίες με την συγκεκριμένη κυβέρνηση, να μην χρειαστεί ξανά να αμφιβάλλουμε, όχι τόσο για το αν πραγματικά ΘΕΛΟΥΝ (όλοι κάτι θέλουν και σε κάτι πιστεύουν) αλλά για το αν πραγματικά ΜΠΟΡΟΥΝ. Αν τα καταφέρουν έχει καλώς. Αν όχι θα επανέλθω μάχιμος μέχρι απελπισίας, ώστε να βάλω το οποιοδήποτε απειροελάχιστο λιθαράκι μου σαν πολιτικό όν.
ΥΓ. Ευχαριστώ από καρδιάς όσους φτάσατε στο τέλος αυτού του κειμένου. Για όσους θέλουν, ξέρετε που θα με βρείτε, ελάτε να μιλήσουμε για πολιτική που είναι συνυφασμένη με την ίδια την ζωή (παιδεία, υγεία, τέχνες, καλοπέραση που δεν χρειάζεται οικονομική επιφάνεια) και όχι για την οικονομική και κομματική παραπολιτική τους εν ήδη θεατή που παρακολουθεί άπραγος ένα σενάριο που ελάχιστα τον ενδιαφέρει, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να το αλλάξει έστω και κατά τί.
(Και για να βάλω σε σκέψεις εσάς που έχετε σκοπό να συνεχίσουμε την κουβέντα με αφορμή αυτό το κείμενο-άποψη, θα θέσω ρητορικό ερώτημα σαν ‘’προσάναμμα’’ μιας νέας συζήτησης. Ο έρωτας με την ευρώπη και με τα ευρώ, μια βολική ρύθμιση 100ετίας, μακροπρόθεσμα, πόση κατάθλιψη θα επιφέρει στους έλληνες και με πόσο πληθυσμό θα μάς αφήσει? Το αντίθετο.. Με μια απόλυτη χρεωκοπία και γυρνώντας στην δραχμή (δεν μιλάω για το φανερό τού τι θα χάσουμε άμεσα), μακροπρόθεσμα.. ποιό θα είναι το επίπεδο των καταθλίψεων, πως θα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις μας και σε τι πληθυσμό θα μας βρει η εκατονταετία?
Μας αρκεί να λέμε ότι καταγόμαστε από προγόνους ελλήνων ή να αποδεικνύουμε εκείνη τη νοοτροπία και αντίληψη σε σχέση με το ξενόφερτο που μας έχουν εμφυτεύσει και επικρατεί?)
Δημήτρης Αποστολός, οδοντίατρος, Καρδίτσα
