Υπάρχουν κακοί δρόμοι που σκοτώνουν αλλά εξοστρακίζονται και κάποια λόγια που στο πέρασμα τους πραγματικά σαρώνουν. Ακούγονται από πολλά στόματα διάσπαρτα, αφήνοντας αγάλματα τους ακουστικούς αποδέκτες. Οι πληροφορίες που διοχετεύονται ζητάνε ομαλότητα μέσα σε ένα θολό τοπίο, όπου η ορατότητα είναι μειωμένη. Οι λαλίστατοι κήρυκες επιθυμούν κυριαρχία με καυστική πειθώ αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, ή καλύτερα, αγνοώντας τους κινδύνους των λόγων τους. Στηρίζουν με επιχειρήματα ένα άλλοθι, ώσπου αυτό να καθιερωθεί με θαυμαστό και διαγνωστικό τρόπο.
Οι δημόσιοι λόγοι, συχνά – πυκνά κρύβουν έντεχνα πικρές και επικίνδυνες αλήθειες. Τις ακούμε με ενδιαφέρον από (επαγγελματίες) πολιτικούς, δημοσιογράφους, δικηγόρους, γιατρούς, οικονομικούς αναλυτές και άλλους παράγοντες του εγχώριου κοινωνικού status. Όταν μάλιστα, η συμμετοχή μαζικοποιείται διαλογιστικά για οικονομία – χρέος – ανεργία – φόρους – συντάξεις, τα αποτελέσματα φέρνουν ένα αδιαχώρητο μποτιλιάρισμα απόψεων, ιδεών και πορισμάτων.
Το κατασκοπευτικό σύστημα δεν αποσαφηνίζει την αληθινή από την ψεύτικη πληροφόρηση, βάζοντας την κοινή λογική σε διχασμό στην αρχή και στο περιθώριο προς το τέλος μίας ενδιαφέρουσας συζήτησης που ακολουθεί. Η οργή του πολίτη – ακροατή φτάνει στα όρια της, μόλις ακουμπήσει πάνω σε κάτι που έδειχνε σταθερότητα, αλλά τώρα είναι έτοιμο να κατεδαφιστεί! Η αοριστία των υποσχέσεων καλά κρατεί.
Ο σταθερός λόγος αφήνει πολλά υπονοούμενα, σε όσους ξέρουν να ερμηνεύουν ορθά. Οι βάσιμες υποψίες χρεώνονται σε ένα παρελθόν με βαθιές ρίζες σε ένα πολύ καλά οργανωμένο και σημειωτέων οργωμένο χωράφι. Το ζήτημα είναι απλό και κατανοητό: Οι χαρακτηρισμοί στις κοινές ομιλίες των εμπλεκομένων, προσδίδουν ένα κύρος μεταμφιεσμένο (περίτεχνα), εξοικονομώντας πόρους ανοχής για μελλοντικές εξαρτήσεις των ανθρωπίνων δυνατοτήτων. Φαινομενικά λοιπόν έχουμε, επικίνδυνες συναναστροφές ατομικών και οικογενειακών συμφερόντων σε πάγιο επίπεδο χωρίς περιστροφές, αλλά με ένα καλοστημένο σενάριο για απαιτητικούς θεατές επί θεατρικής σκηνής. Και όλα τα παραπάνω να διαδραματίζονται επαναληπτικά με ηθοποιούς χωρίς ρόλο.
Του Σεραφείμ Δ. Μπαζάνη (Συγγραφέα – Ερευνητή)
