Η εγκύκλιος του υπουργείου παιδείας για τη διεξαγωγή των εκλογών για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια (Υ.Σ.) στην εκπαίδευση (ΠΥΣΔ(Π)Ε-ΑΠΥΣΔ(Π)Ε-ΚΥΣΔ(Π)Ε) και την κατάθεση ψηφοδελτίων μέχρι 20/9, αποτελεί κάλεσμα ταξικής συνεργασίας και νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής.
Είναι κομμάτι της επιχείρησης συγκάλυψης-απόκρυψης του ρόλου του αστικού κράτους και των μηχανισμών του, ως όργανα ταξικής επιβολής και κυριαρχίας στον κόσμο της εργασίας.
Εντάσσεται στο συνολικό σχέδιο της αστικής τάξης, να συμπληρώνει την ωμή καταστολή και τρομοκρατία ενάντια στον εχθρό λαό, με την κατεύθυνση να ενσωματώσει, να θεσμοποιήσει, να καταστήσει τελικά ακίνδυνη, την αμφισβήτηση, την οργή, την διαμαρτυρία.
- Μας προσκαλεί να συμμετέχουμε στα Υ.Σ. το υπουργείο παιδείας, που συστηματικά και ασταμάτητα ξεριζώνει τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών μαζί με το δικαίωμα της νεολαίας να σπουδάζει, ειρωνευόμενο συχνά-πυκνά τις κινητοποιήσεις του κλάδου.
- Μας προσκαλούν να συμμετέχουμε οι κυβερνήσεις -σημερινή και προηγούμενες- που σπρώχνουν το λαό στην εξαθλίωση και τον κοινωνικό μεσαίωνα, παραδίδοντας τον τόπο στους ιμπεριαλιστές, αρπακτικά του πλούτου μας και εμπρηστές των πολέμων.
- Μας προσκαλεί να συμμετέχουμε το αστικό κράτος που περιστέλλει το απεργιακό δικαίωμα, βγάζει παράνομους τους λαϊκούς αγώνες, εντείνει τη φασιστικοποίηση.
Αυτοί που με αμέτρητα μέτρα κόβουν κάθε δικαίωμα στην δουλειά, παιδεία, περίθαλψη, σύνταξη, ασφάλιση, κατοικία, ειρήνη, δημοκρατία, που καταστέλλουν και τρομοκρατούν όποιον τα διεκδικεί, παραχωρούν(;;!!) δύο θέσεις στους αιρετούς του κλάδου, στα 5μελή υπηρεσιακά τους συμβούλια και μοιράζουν 5ημερες και 2ημερες άδειες στους υποψήφιους για προεκλογικό αγώνα και 1 ημέρα άδεια στις 7/11 για όσους προσέλθουν στην κάλπη.
Σ’ αυτό το προσκλητήριο εμπέδωσης της ταξικής “ειρήνης”, της συνδιαλλαγής με το σύστημα και του αφοπλισμού του διεκδικητικού κινήματος των εργαζομένων, πρώτοι και καλύτεροι- οι παρατάξεις(ΣΥΝΕΚ-ΕΡΑ, ΔΑΚΕ, ΠΕΚ-ΔΗΣΥ) μακριά χέρια των αντίστοιχων κυβερνήσεων μέσα στο κίνημα των εκπαιδευτικών. Η διοίκηση είναι ο φυσικός τους χώρος. Εκκολαπτήριο στελεχών για τον κρατικό μηχανισμό και “σκαλοπάτι” για προσωπική ανέλιξη. Τα ρουσφέτια και οι κάθε είδους “εξυπηρετήσεις” τους, αποτελούν την “τροφή” τους για να υπάρχουν, ταυτόχρονα με την κοινή τους προσπάθεια να καθηλώνουν τα σωματεία και τις ομοσπονδίες σε αδράνεια, εμπεδώνοντας στον κλάδο την απογοήτευση, την ανημποριά.
Δυστυχώς όμως η συμμετοχή στα όργανα αυτά, δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα και την αριστερά έρχεται να πολλαπλασιάσει τη σύγχυση για το τι είναι συνδικαλισμός, να νομιμοποιήσει αυτά τα κρατικά φερέφωνα και την αντιδραστική πολιτική που εφαρμόζουν.
- Δυνάμεις που ενώ δηλώνουν ότι το σύστημα και οι κυβερνήσεις του, έχουν κηρύξει ταξικό πόλεμο, κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους θύτες, και μετά καυχιώνται ότι …τα θύματα προέκυψαν χωρίς παρατυπίες.
- Ενώ το άδικο γίνεται νόμοι και εγκύκλιοι και η αντίσταση είναι καθήκον, οι δυνάμεις αυτές γίνονται σταυροφόροι της … “διαφάνειας”.
- Ενώ δηλώνουν ότι δεν έχουν ψευδαισθήσεις για τα όργανα αυτά που είναι ιμάντες εφαρμογής της κυβερνητικής πολιτικής, “λιπαίνουν” τη λειτουργία τους, βάζοντας την υπογραφή τους σε όλες τις υπηρεσιακές μεταβολές που γίνονται με το υπάρχον αντιδραστικό νομικό πλαίσιο. Μάλιστα κρατούν για τον εαυτό τους διαφορετικό ρόλο από αυτόν που καλούν τους συναδέλφους. Να απέχουν οι συνάδελφοι από κάθε αξιολογική διαδικασία, ενώ αυτοί(οι αιρετοί) βάζουν …παύλες και είναι παρόντες, γιατί τους έχει ανατεθεί(από ποιον;) ο ρόλος του ελέγχου. Για να μην αναφερθούμε σε αυτούς που χρησιμοποιούν τον μηχανισμό και τις λειτουργίες του, για να “καθαρίσουν” δήθεν το τοπίο απο αντιδημοκρατικά υποψήφια στελέχη της εκπαίδευσης
- Ενώ ορκίζονται ενάντια στη συνδιαχείριση και στον κυβερνητισμό, συνδιοικούν και συνδιαχειρίζονται στην μικρή “εκπαιδευτική κυβέρνηση” των Υ.Σ. την εφαρμογή της αντιδραστικής πολιτικής της ΕΕ, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών τους και αιτούνται αύξηση της συμμετοχής τους σ’ αυτά( και 3ος αιρετός).
- Δυνάμεις που σωστά δηλώνουν την εναντίωσή τους, στην “εθνική ενότητα”, στον “κοινωνικό εταιρισμό”, την “κοινωνική συμμαχία” των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ φτάνοντας μάλιστα -λανθασμένα για μας- μέχρι την …απεργοσπασία, με περισσή ευκολία συμμετέχουν στα κρατικά φερέφωνα, γίνονται συνέταιροι της διοίκησης …συμπλέοντας αντικειμενικά μαζί τους.
- Δυνάμεις που δηλώνουν ταξικά αδιάλλακτες και δίχως αυταπάτες καθώς είναι με το μέρος των εργατών και όχι με το κεφάλαιο, καταλήγουν να συμμετέχουν στους μηχανισμούς του κράτους του κεφαλαίου. Που ενώ δηλώνουν ότι το σύστημα αυτό δεν μεταρρυθμίζεται αλλά ανατρέπεται, με λεκτικά σχήματα και δημιουργική ασάφεια στα κείμενά τους, επιχειρούν να δικαιολογήσουν την στάση τους.
Δεν θέλουν, δεν μπορούν, δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι:
Δεν είναι συνδικαλισμός! Είναι η διοίκησή ΤΟΥΣ και το κράτος ΤΟΥΣ.
- Η συγκρότηση θεσμών συνδιοίκησης-συνδιαχείρισης δεν αποτέλεσε κατάκτηση ούτε επιβλήθηκε από κάποιο κίνημα εργαζομένων -σπουδαστών. Ίσα-ίσα ήταν η υποχώρηση της αριστεράς, η κυριαρχία εντός της, αντιλήψεων για τη δυνατότητα συμφιλίωσης των ταξικών αντιθέσεων μέσω του κράτους, που αντιμετώπιζε το κράτος ως πεδίο ταξικής πάλης, σαν πεδίο δηλαδή που μπορεί να αλωθεί από τα μέσα και να κυριαρχηθεί βαθμιαία από τις λαϊκές δυνάμεις. Έδωσε έτσι τη δυνατότητα στην αστική τάξη να διαμορφώσει θεσμούς και μηχανισμούς που θα λειτουργούσαν ως χώρος ανάπτυξης μιας εργατικής αριστοκρατίας. Στοχεύοντας στην εμπέδωση της ταξικής “ειρήνης”, (δηλ. της συνδιαλλαγής με το σύστημα και του αφοπλισμού του διεκδικητικού κινήματος των εργαζομένων). Έτσι –τάχα μου- οι εργαζόμενοι θα συμμετείχαν μέσω των «αντιπροσώπων» τους και θα είχαν –λέει- λόγο στη διοίκηση των επιχειρήσεων. Αυτή η αριστοκρατία θα προσέφερε χρήσιμες υπηρεσίες στην καθυπόταξη των εργατικών αγώνων και συνειδήσεων. Επίσης θα διεύρυνε τις βάσεις στήριξης της αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας
- Από τη δεκαετία του ’60 σε ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία κλπ), δημιουργούνται αντίστοιχοι θεσμοί τόσο σε εργοστάσια όσο και στην υπαλληλία στο δημόσιο, ενώ ιδιαίτερη κατεύθυνση υπάρχει στη σπουδάζουσα νεολαία με τα συνδιοικητικά Στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ έστησε τέτοιους μηχανισμούς στα ΑΕΙ-ΤΕΙ (ν. 1268/82) που συνέβαλλε στη διάλυση και αποσυγκρότηση, του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος. Αντίστοιχα υπηρεσιακά συμβούλια στήθηκαν στο δημόσιο (νοσοκομεία, εφορείες, δήμους κ.α.). Αντίστοιχα όργανα στήνονται στον ιδιωτικό τομέα (ΟΚΕ) με τα μέλη της ΓΣΕΕ να συνυπάρχουν μ’ αυτά του ΣΕΒ και της κυβέρνησης. Τα παραπάνω δεν αποτέλεσαν ποτέ αίτημα του συνδικαλιστικού κινήματος και φυσικά δεν ήταν… κατάκτησή του.
- Η συμμετοχή τους στα όργανα αυτά έχει σημαντική συμβολή στη “σιγή νεκροταφείου” που έχει επικρατήσει στον κλάδο και στο γεγονός ότι το κίνημα εκφυλίζεται σε “παραστάσεις διαμαρτυρίας” εκπροσώπων ενός συνδικαλιστικού δυναμικού που συνδιαλέγεται με τον αντίπαλο και άρα χτίζει διαύλους (πολιτικούς ή προσωπικούς) επικοινωνίας με αυτόν. Εμπεδώνοντας ακόμα περισσότερο τη σύγχυση ότι η ικανοποίηση ενός αιτήματος δεν έρχεται από το ανέβασμα της αντιπαράθεσης, από τη στήριξη στο λαό, από τη συγκρότηση των εργαζομένων – αλλά από τη σωστή παράθεση πειστικών επιχειρημάτων στους σφαγείς των δικαιωμάτων μας.
- Λύσεις στα προβλήματα των εκπαιδευτικών, διέξοδος απο τη βαρβαρότητα που σκεπάζει τη ζωή μας, δεν μπορεί να υπάρξει µέσα στα όρια του καθεστώτος, του κράτους και των των “θεσμών” του που την υλοποιούν. Δεν υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ.
- Η λιγότερο η περισσότερο “αγωνιστική”, “ανυπάκουη”, “απείθαρχη”, “αριστερή” κλπ συμμετοχή στις εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια. είναι αντικειμενικά αποδοχή-νομιμοποίηση αυτών των οργάνων κρατικών φερέφωνων. Είναι άρνηση της αναγκαιότητας να γίνουν βήματα χειραφέτησης απ’ τον κρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό και φανερά αναντίστοιχη με τα απαιτητικά και δύσκολα καθήκοντα που θέτει η περίοδος.
- Σήμερα, το κύριο καθήκον είναι η συγκρότηση των εργαζομένων στα σωματεία τους ή για να το πούμε πιο σωστά η συγκρότηση των σωματείων σε άλλη βάση, με άλλη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική συγκρότηση. Καθήκον είναι η οικοδόμηση των όρων και προϋποθέσεων (πολιτικών- οργανωτικών- συνδικαλιστικών) να γίνουν τα σωματεία όργανα πάλης στα χέρια των εκπαιδευτικών. Η συμμετοχή στα Υπηρεσιακά Συμβούλια δεν είναι μια άχρωμη-ουδέτερη διαδικασία αλλά αντιστρατεύεται – ακυρώνει αυτά τα καθήκοντα!
Όποιος έχει τη λογική ότι αυτό το σύστημα και αυτή η αντιλαϊκή πολιτική δεν εξανθρωπίζονται, όποιος έχει τη λογική ότι το κίνημα είναι κάτι διαφορετικό και αντίπαλο από έναν βραχίονα “διόρθωσης” των πολιτικών των κυβερνήσεων, σε συνεργασία μαζί τους, όποιος αντιλαμβάνεται ότι η αντιλαϊκή καταιγίδα των τελευταίων χρόνων έχει περάσει επειδή ακριβώς έχει ξεδοντιαστεί το πραγματικό κίνημα και έχει αντικατασταθεί από σωματεία παροχής συμβουλών διόρθωσης της κυβερνητικής πολιτικής, όποιος τοποθετεί τον εαυτό του ΕΞΩ από το πλαίσιο αποδοχής και διόρθωσης του συστήματος και “δίκαιης” εφαρμογής της πολιτικής του, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΑΠΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΥΤΕΣ.
Να μη συρθεί πίσω από το κυνήγι της ψήφου, αγνοώντας και υποβαθμίζοντας τα πολιτικά ζητήματα που ορίζουν και καθορίζουν αυτή την διαδικασία. Να αναμετρηθεί με “συνήθειες” χρόνων που η ψηφοθηρία και ο κοινοβουλευτισμός έχουν δηλητηριάσει συνειδήσεις, παίρνοντας διαζύγιο από κάθε μηχανισμό του αντιπάλου, οικοδομώντας την απαίτηση για ολοκληρωτικό διαχωρισμό από το σάπιο κόσμο του. Πετώντας όλη αυτή τη σαβούρα της συνδιαλλαγής και της αποσυγκρότησης που συνεχώς φέρνει ήττες.
Καλούμε όλο τον κόσμο του αγώνα στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, καθηγητές δασκάλους, νηπιαγωγούς, μόνιμους και αναπληρωτές
- να μην υποκύψουν στον εκλογικό κρετινισμό, στην απελπισία και στον αποπροσανατολισμό. Καλούμε όλο αυτόν τον κόσμο που όλα τα προηγούμενα χρόνια έδωσε και δίνει τις καθημερινές του μάχες με κάθε τρόπο, να γυρίσει την πλάτη στις εκλογές αποσυγκρότησης, ταξικής συνεργασίας και νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής, στις εκλογές του εκμαυλισμού συνειδήσεων, στις εκλογές που διοργανώνει το κράτος για τον εαυτό του και να απεχει συνειδητα απ αυτες!
- να συνεχίσει το δύσκολο αγώνα της συγκρότησης σωματείων που θα είναι πραγματικά όργανα συζήτησης και δράσης, να δώσει τον αγώνα για την οργάνωση των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων κόντρα στη βαρβαρότητα του συστήματος και των δομών του ανάμεσα στις οποίες είναι και τα Κ-ΠΥΣ(Π-Δ)Ε.