Μπορεί το θέατρο να αποτελέσει εργαλείο μάθησης και ερμηνείας στο μουσείο; Είναι οι μαρτυρίες απλών ανθρώπων ικανές να διαμορφώσουν μια άλλη εικόνα για το παρελθόν; Με ποια αφορμή τα μουσειακά εκθέματα μπορούν να «συμμετάσχουν» σε μια θεατρική παράσταση; Πόσα διαφορετικά νοήματα κουβαλάει η λέξη «καραγκούνα» για τον σημερινό κάτοικο της Καρδίτσας;
Μια πρωτότυπη συνύπαρξη επιχειρείται από το περασμένο Σάββατο, 16 Νοεμβρίου στο μουσείο πόλης του Δήμου Καρδίτσας/ ΔΟΠΑΚ. Το Πολιτιστικό Εργαστήρι Καρδίτσας ΡΟΔΑ συμπράττει με το μουσείο για δέκα παραστάσεις, οι οποίες θα πραγματοποιούνται κάθε Σαββατοκύριακο ως τις 22 Δεκεμβρίου στις 8.00 μ.μ. στο ισόγειο του κτηρίου Σακελλαρίου (Λ. Σακελλαρίου 35, απέναντι από το Παυσίλυπο). Αφορμή για την παράσταση, η οποία τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, υπήρξε ο βαθύς προβληματισμός γύρω από την ταυτότητα της γυναίκας του δυτικοθεσσαλικού κάμπου, μιας γυναίκας ένα με τη γη: της πολυτραγουδισμένης καραγκούνας. Η πρεμιέρα του έργου πραγματοποιήθηκε το Σάββατο και την Κυριακή, 16 και 17 Νοεμβρίου με την παρουσία του δημάρχου Καρδίτσας, κ. Βασίλη Τσιάκου, του θεματικού αντιπεριφερειάρχη Καρδίτσας, κ. Νίκου Καραγιάννη, του προέδρου του ΔΟΠΑΚ, κ. Γιάννη Ρόβα, των πληροφορητών, των συντελεστών και πολλών ευαισθητοποιημένων σε θέματα πολιτισμού συμπολιτών.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι το θεατρικό κείμενο βασίζεται σε 13 αφηγήσεις ζωής ανδρών και γυναικών ηλικίας από 18 ως 95 ετών, οι οποίες λήφθηκαν ειδικά για το σκοπό αυτό και στο εξής θα εμπλουτίσουν το αρχείο προφορικών μαρτυριών του μουσείου πόλης, διευκολύνοντας την έρευνα. Το θεατρικό αποτέλεσμα είναι ο μονόλογος μίας γυναίκας της Καρδίτσας κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, η οποία συνενώνει τις φωνές όλων, γεγονός που αποτυπώνεται και στον τίτλο του έργου: «Η» γυναίκες, ένα δέντρο στον κάμπο», μιλάει για την Καραγκούνα που τσακίζεται, πληγώνεται, υπομένει, στέκει όρθια, ατενίζει, στοχάζεται.. Καθένας από μας, που κουβαλάει τα δικά του βιώματα, μπορεί μετά το τέλος της παράστασης να μοιραστεί τη «δική» του Καραγκούνα, για να γίνει το βίωμά του κοινός τόπος για συζήτηση και αφορμή για επικοινωνία. Μπορεί επίσης να γίνει ο ίδιος η πρώτη ύλη της ιστορίας, συναινώντας να προσφέρει τη δική του προφορική μαρτυρία.