Με το που γεννιέται ένας νέος άνθρωπος δέχεται την καταγωγή των γονέων στην ληξιαρχική του πράξη, όχι όμως και αδιαμαρτύρητα. Όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, όλα τα νεογέννητα έρχονται σε αυτή τη ζωή κλαίγοντας. Αφού λοιπόν γεννηθούν με το καλό, συνεχίζουν να κλαίνε μεταξύ μίας και τριών ωρών (ακατάπαυστα) ημερησίως. Μιας και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα από μόνα τους, τα μωρά στηρίζονται σε άλλους για τροφή, ζεστασιά και άνεση: τα χρειάζονται όλα εξίσου. Το κλάμα είναι ένας τρόπος για να εκφράσει κάποια από αυτές τις ανάγκες.
Δεδομένου ότι τα μωρά μεγαλώνουν κάποια στιγμή (!), μαθαίνουν βαθμιαία κάποιους τρόπους επικοινωνίας. Εκφράζονται καλύτερα στην επαφή με τα μάτια, στο να βγάζουν φωνούλες, χαμογελώντας, γεγονός που μειώνει την ανάγκη τους για κλάμα. Και έρχεται η στιγμή που η συμφιλίωση με την ενηλικίωση έρχονται αντιμέτωπες με την σκληρή πραγματικότητα. Έκαστος στη χώρα που γεννήθηκε οφείλει πολλά. Από την πρώτη ανάσα του οξυγόνου που δέχτηκε μέχρι τον δρόμο και τα πεζοδρόμια που διασχίζει όσο μεγαλώνει. Στη πορεία οι υποχρεώσεις αυξάνονται ανάλογα με το φύλλο και τις ικανότητες του κάθε ευσυνείδητου πολίτη.
Για τον λόγο του αληθές, η κοινή υποχρεωτική σχολική εκπαίδευση και η στρατολόγηση των ανδρών, (για την Ελλάδα τουλάχιστον) αποτελούν κύριες αρχές μιας δομημένης δημοκρατίας. Βέβαια, δεν μπορούμε να παραλείψουμε και την φορολογική συνεισφορά όλων εκείνων των υπόχρεων κατοίκων ενός κράτους. Και τότε είναι που αρχίζουν τα ζόρια αλλά και τα ενήλικα κλάματα για την πλειοψηφία των ανθρώπων. «Αφού είναι για την πατρίδα… ας πληρώσουμε», λένε οι πιο ενήμεροι καλοπληρωτές και ύστερα στριμώχνονται στενάχωρα. Δεν χάνουν όμως το κουράγιο τους για ένα μέλλον αντάξιο των προσδοκιών μιας αξιοπρεπής σύνταξης και συγκεντρώνουν ψυχικές δυνάμεις, ως μισθωτοί (οι περισσότεροι) για να απολαύσουν αργότερα τις ανέσεις ως συνταξιούχοι.
Στο ίδιο έργο θεατές και οι υπόλοιποι που υστερούν και συνεχίζουν να ματαιοπονούν και να θλίβονται για την πατρίδα που τους φρόντισε αλλά δεν φροντίσανε για την ίδια ως όφειλαν.