Τώρα που πέρασε η επέτειος των ΑμεΑ (3 Δεκεμβρίου), η γιορτή της μιας μέρας, ας ασχοληθούμε με την ουσία της, μιας και οι επέτειοι καταντήσανε το άλλοθι της αδιαφορίας. Διατυπώνεται η συμπαράσταση ανήμερα της επετείου και σχεδόν ξεχνιέται όλο το άλλο διάστημα.
Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση αποτελεί επιλογή που, από ό,τι φαίνεται, ήρθε για να μείνει. Θα χρησιμοποιείται με κάθε ευκαιρία, για κάθε φύσεως αναπλήρωση. Από καταλήψεις και απεργίες, έως θεομηνίες και κενά εκπαιδευτικών ανά την επικράτεια. Κυρίως, σ΄ αυτή την πλευρά της εξ αποστάσεως έγκειται η διαφωνία και η επιφυλακτικότητα της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών, κατά την γνώμη μας και όχι ως ένα εργαλείο που ήδη είχε την εφαρμογή του στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ο Γιώργος Γρόλλιος, καθηγητής του Παιδαγωγικού Θεσσαλονίκης, καταδεικνύει πολύ αναλυτικά αυτή την επιλογή, στο άρθρο του «Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση, Παιδαγωγική και Νεοφιλελεύθερη Αναδιάρθρωση», που αναδημοσιεύεται στο ηλεκτρονικό περιοδικό «ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ για την εκπαίδευση και την κοινωνία».Όλες οι γνώμες συγκλίνουν στο, ότι η τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί εκπαίδευση με την περιεκτικότητα του όρου. Ίσως κατάρτιση κι αυτό πολύ είναι. Γι΄ αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει ισοδυναμία μεταξύ ψηφιακού και πραγματικού σχολείου. Ανάπτυξη δεξιοτήτων ναι, αλλά καμιά σχέση με την παραδοσιακή διδασκαλία. Όσο πραγματικό είναι το ψηφιακό δέντρο, άλλο τόσο είναι και το ψηφιακό σχολείο!
Για τους περισσότερους, αν όχι για όλους, το πλέον ευάλωτο κομμάτι της εκπαίδευσης είναι οι μαθητές του φάσματος της Ειδικής Αγωγής. Βιβλιογραφικά εκτιμάται σε ένα ποσοστό περίπου 10% του συνόλου του μαθητικού πληθυσμού. Στην χώρα μας εμφανίζεται λίγο πάνω από το 3% (κατά παράδοξο τρόπο που δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί). Αν σ΄ αυτό προσθέσουμε και τους αλλοδαπούς μαθητές, τμήματα ΖΕΠ (Ζώνη Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας), Ρομά, το ποσοστό μεγαλώνει σημαντικά.Ας σκεφτούμε τώρα, πόσο ζοφερά γίνονται τα πράγματα, όταν τηλεκπαιδεύουμε μικρούς μαθητές που ανήκουν συγχρόνως στο χώρο της Ειδικής Αγωγής. Πώς να παρακολουθήσουν, επί ώρες τις οθόνες, μαθητές με διάσπαση, υπερκινητικότητα, αυτισμό, μαθητές που έχουν ανάγκη πολυαισθητηριακής προσέγγισης, γραφοκινητικής παρέμβασης και ένα σωρό άλλες ιδιαιτερότητες που, ακόμα και στις κανονικές τάξεις, οι εκπαιδευτικοί δίνουν καθημερινές μάχες! Πώς να έχει πρακτική εφαρμογή η «παράλληλη στήριξη» ή ακόμα και το «τμήμα ένταξης» χωρίς δια ζώσης παρέμβαση;
Επιπρόσθετα, ένα μεγάλο ποσοστό των μαθητών,που έχουν και την μεγαλύτερη ανάγκη υποστήριξης, συχνά βρίσκεται εντελώς εκτός τηλεκπαίδευσης για πολλούς λόγους. Είτε γιατί δεν διαθέτουν ηλεκτρονική υποδομή στο σπίτι (με το τηλέφωνο, κινητό ή σταθερό, όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν γίνεται δουλειά), είτε γιατί οι γονείς αδυνατούν να είναι συνεχώς δίπλα τους, είτε γιατί το σύστημα έχει τα πάνω του και τα κάτω του και μια δεν έχει φωνή, μια δεν έχει εικόνα, είτε, είτε… Μια περιήγηση στο διαδίκτυο σε ανακοινώσεις εκπαιδευτικών από εμπειρίες τους αυτή την περίοδο, επαληθεύει πως σε κάθε τάξη ένα 15% περίπου απέχει εντελώς της διαδικασίας. Όταν, συνεπώς, αυτό το 15% ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με την Ειδική Αγωγή, τότε μιλάμε για τραγέλαφο και υποκρισία!
Αν υπάρχει έντονη κριτική, από πανεπιστημιακούς και μαχόμενους εκπαιδευτικούς, για τα οφέλη και τα αποτελέσματα της τηλεκπαίδευσης στους μαθητές τυπικής ανάπτυξης, όλοι καταλαβαίνουμε την ένταση της κριτικής, κυρίως, για τους μικρούς μαθητές της ευάλωτης Ειδικής Αγωγής.
Κοντολογίς, αυτό που έχουν ανάγκη οι μαθητές μας είναι τα ανοιχτά σχολεία. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα ληφθούν όλα τα απαιτούμενα μέτρα (τμήματα έως 15 μαθητές, αποστάσεις, απολυμάνσεις και ό,τι θεωρείται αναγκαίο) για την προστασία της υγείας όλων.
Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής