Ίσως κανείς δεν περίμενε ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν μ’ αυτόν τον τρόπο. Χρόνια τώρα «κατηφορίζουμε» συνεχώς και δεν βλέπουμε ξέφωτο. Κατηφόρα εθνική, οικονομική, κοινωνική, εκπαιδευτική, χωρίς έναν τομέα αναστρέψιμο.
Για άλλη μια χρονιά γιορτάσαμε το «ΟΧΙ», με μεγαλοστομίες και υπερηφάνεια για τους προγόνους, αγνοώντας το δικό μας «ΟΧΙ» για τα τωρινά εθνικά μας δίκαια. Για τον έναν, τα 12 ναυτικά μίλια είναι εθνικισμός. Για τον άλλον, είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα που θα το αξιοποιήσουμε όταν και αν. Για τον τρίτο, η τουρκική απειλή πολέμου είναι μάλλον ισχυρότερη από το δίκιο μας. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το «Ορούτς Ρέις» αλωνίζει και χαρτογραφεί, σχεδόν όπου θέλει, στην περιοχή μας κι ας φωνάζει η πλειοψηφία των γεωστρατηγικών αναλυτών ότι αν είχαμε εφαρμόσει τα δικαιώματά μας, θα είχαμε λύσει πληθώρα προβλημάτων με τους γείτονές μας. Για την Κύπρο ας μην μιλήσουμε. Ανεξάρτητο κράτος είναι, ας τα βγάλει πέρα μόνο του… Όσο για γερμανικές αποζημιώσεις και κατοχικό δάνειο, δεν τολμήσαμε να ψελλίσουμε ούτε λέξη, ως συντεταγμένη πολιτεία.
Από τότε που ξεκίνησε η επάρατη κρίση (κλείσαμε ήδη μια ολόκληρη δεκαετία) συνεχώς ακούμε για επανεκκίνηση της οικονομίας, αλλά δεν την βλέπουμε. Οι συνέπειές της, άδικες, βαριές και ασήκωτες, για μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας. Αλήθεια, εκείνος ο λογιστικός έλεγχος, με την βούλα της Βουλής μάλιστα, τι έγινε; Το παράνομο, επαχθές και επονείδιστο χρέος, πού πήγε; Τα κατάπιαμε όλα ως «καλά παιδιά»; Η κρίση μας, έφτιαξε κροίσους τους δανειστές μας (τραπεζίτες, κεφαλαιούχους, Γερμανούς κλπ.), αλλά εμείς σταθεροί, από ανακυβίστηση σε ανακυβίστηση! Την κατάλληλη στιγμή μας βρήκε και η πανδημία. Και ο κατήφορος συνεχίζεται… Δεν γνωρίζουμε πόσο πραγματική είναι η ένταση και η έκταση του ιού, χωρίς να μπορούμε να την αγνοήσουμε, αλλά με τόσα αντιφατικά που ακούμε όλη αυτή την περίοδο της έξαρσης, εθιζόμαστε περισσότερο στον φόβο παρά στην πρόληψη. Σίγουρα οι υπεύθυνοι κάπως αλλιώς θα έπρεπε να τα αντιμετωπίσουν. Δεν θα ήταν αποτελεσματικότερο αν τα εκατομμύρια που δόθηκαν στα ΜΜΕ για διαφήμιση διατίθενται για την δημιουργία ΜΕΘ; Κατανοητή η προσωπική ευθύνη, αλλά υπάρχει και μια άλλη σημαντικότερη, η κρατική ευθύνη.
Για την γειτονιά μας, τον μικρό τόπο της Καρδιάς μας, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο περίφημος «Ιανός» σχεδόν ισοπέδωσε έναν ολόκληρο νομό. Όχι, ένα χωριουδάκι (που και αυτό έχει την αξία του) αλλά, κυρίως, το κέντρο πρωτεύουσας νομού. Δεν έχει ξαναγίνει!!! Όσο ισχυρός είναι ο μύθος του θεού Ιανού, τόσο ανίσχυρες αποδείχτηκαν οι «ρεαλιστικές» ανθρώπινες παρεμβάσεις των υπευθύνων (όλα αυτά τα χρόνια) για να αποτρέψουν τα τετελεσμένα. Σκεφτείτε τι έχει να γίνει όταν ο ορεινός όγκος αποψιλωθεί από τις «δημιουργικές» επιπτώσεις των ανεμογεννητριών. Όταν ο θεός Αίολος συναντήσει τον θεό Ιανό! Ακόμα και τώρα, ένα μήνα μετά, υπάρχουν νοικοκυριά που παλεύουν με τις λάσπες! Οι αποζημιώσεις και η αποκατάσταση των πληγέντων προχωράει με άλματα χελώνας! Πώς θα ορθοποδήσει τόσος κόσμος; Πώς θα επανακινήσουν τα καταστήματα; Δεν θα έπρεπε να ακυρωθούν, για φέτος τουλάχιστον, οι φορολογικές υποχρεώσεις των κατοίκων; Δεν θα έπρεπε να αποζημιωθούν οι αποθήκες; λειτουργικά πράγματα των νοικοκυριών δεν είχαν; Αλλά οι διοικούντες περιορίζονται σε αλληλοκατηγορούμενα δημοσιεύματα, χωρίς καμία κουβέντα για την ουσία. Βέβαια, έχουν ένα δίκιο. Όταν η διαμαρτυρία των πολιτών εξαντλείται σε μία όλη κι όλη συγκέντρωση στην πλατεία κι αυτή περιορισμένης συμμετοχής, ενώ έπρεπε να «βουλιάξει» όλο το κέντρο,και μάλιστα επαναλαμβανόμεναμέχρι τελικής δικαίωσης, τότε ίσως είμαστε άξιοι της τύχης μας. Αν κάτι καλό έμεινε απ’ αυτό το κακό που μας βρήκε, είναι το κύμα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε και μάλιστα έξω από τις επίσημες θεσμικές δομές. Πρόσωπό με πρόσωπο.΄
Από πού να αντλήσεις αισιοδοξία συνεπώς; Ακόμα και τα της εκπαίδευσης, που φαίνεται πως είναι στο «απυρόβλητο» από τον ιό, πάνε από το κακό στο ηλεκτρονικότερο. Τηλ-εκπαίδευση, τηλε-ψηφοφορία, τηλε-σύλλογοι και έπεται συνέχεια.
Γνωρίζουμε πως τίποτα το ιδιαίτερο δεν προσθέσαμε σε αυτά που όλοι έχουμε κατά νου, τα απλά και αυτονόητα. Μόνο που είναι πολλά και εξακτινωμένα σε πολλούς τομείς.
Μακάρι να κατεβήκαμε την κατηφόρα και να αρχίσουμε να παίρνουμε ανάσες.
Και μη χειρότερα!