Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή το πρωί η εκδήλωση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών με θέμα: Η Δημόσια Εκπαίδευση στους καιρούς των Μνημονίων. Ο Δημήτρης Μάνος, (νηπιαγωγός στην ειδική αγωγή, οικονομολόγος, συγγραφέας) τόνισε ότι “η κυβερνητική πολιτική στοχεύει σε ένα σχολείο πιο φτηνό, μαζικό μέχρι κάποια βαθμίδα, πιο δαπανηρό για τους εργαζόμενους γονείς που θα κληθούν να αναλάβουν τα κόστη λειτουργίας με διάφορους τρόπους και συμπληρωμένο από διάφορες ευέλικτες δομές (τεχνική εκπαίδευση «μειωμένων προσδοκιών», μαθητεία με τις διάφορες μορφές της, παράλληλη «κατάρτιση» κλπ). Και φυσικά ένα σχολείο κατάφωρα και ολοφάνερα της ταξικής αποθάρρυνσης όσο προχωράμε στην πυραμίδα των μεγαλύτερων τάξεων του λυκείου. Προς αυτή την κατεύθυνση θα οδηγηθεί όλη η δομή της εκπαίδευσης ακόμα και στις μαζικές της βαθμίδες όπως η προσχολική και η πρωτοβάθμια («νέα αναλυτικά προγράμματα» που εκτός της εργασιακής απορρύθμισης θα ρυθμίσουν και θα μορφοποιήσουν την εκπαιδευτική διαδικασία στην παραπάνω κατεύθυνση). Αλλά και η δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση θα βρίσκεται σε αντίστοιχο προσανατολισμό ως συνέχεια των άλλων δύο βαθμίδων (ζήτημα πτυχίων, επαγγελματικών δικαιωμάτων, διαρκών και δια βίου πιστοποιήσεων κλπ).”
Ο Πάνος Χουντής, (καθηγητής, μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Πειραιά, αρθογράφος) απο τη μεριά του αναφέρθηκε στις προσφατες “χειρουργικές” οπως τις χαρακτήρισε ρυθμίσεις του υπουργείου παιδείας που στοχεύουν:.
1. “Να λύσει το πρόβλημα που παράγει η πολιτική της αδιοριστίας (σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια το προσωπικό από 186.000 το 2008 έχει πέσει σε 134.000 σήμερα) με ολοκληρωτικό ξεζούμισμα του εκπαιδευτικού προσωπικού.
2. Να περιορίσει την πρόσληψη αναπληρωτών ή για να το πούμε με το όνομά του να οδηγήσει σε απόλυση χιλιάδες αναπληρωτές.
3. Να παράξει τεχνητές υπεραριθμίες, οι οποίες θα ωριμάσουν το έδαφος για «εθελοντική» (με το πιστόλι στον κρόταφο) κινητικότητα αλλά και για πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
4. Να δημιουργήσει σύγχυση και πλήρη διάσπαση στον κλάδο μας για να τα βάζει ο καθένας με τον διπλανό του και όχι με την κυβερνητική πολιτική. Οι κόντρες κάθε είδους (μόνιμοι – αναπληρωτές, γενικής παιδείας – ειδικοτήτων και άπειρες ακόμα) που έχουν ξεσπάσει, αποτελούν μια θλιβερή πραγματικότητα που δρα παραλυτικά στην οργάνωση αντιστάσεων στην πολιτική αυτή.
5. Να στρώσει το δρόμο για την επαναφορά με πιο οξύ και αποτελεσματικό τρόπο της αξιολόγησης”
Η συζήτηση ανέδειξε αρκετές πλευρές, “φώτισε” ζητήματα που υπάρχει σύγχυση λειτούργησε θετικά ώστε να υπάρξουν κινηματικές απαντήσεις απο τη μεριά των εκπαιδευτικών. Οπως χαρακτηριστικά τέθηκε στη συζήτηση: “…Η περίοδος μετά το Σεπτέμβρη του ’13 χαρακτηρίζεται από απουσία μαζικών συλλογικών διαδικασιών. Αντίστοιχα, τα σωματεία κυριαρχούνται από ένα μίγμα διάλυσης, κοινοβουλευτισμού, μικρόκοσμου και μηδενικών προσδοκιών. Αυτή η βαριά εικόνα δεν εκτιμάμε βέβαια ούτε ότι είναι μόνιμη ούτε ότι είναι μη αναστρέψιμη. Δυστυχώς, θα φροντίσει το σύστημα γι αυτό. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η σύγκρουση με την κυρίαρχη γραμμή της προτασεολογίας, του διαλόγου, της συνδιοίκησης, της κοινοβουλευτικοποίησης των σωματείων, της ανάθεσης και τελικά της υποταγής είναι για μας μονόδρομος.”