Όταν γράφαμε τα παραπάνω στην ανακοίνωσή μας (http://agkinekp.blogspot.com/2018/09/blog-post_16.html [1]) καλώντας τον κόσμο του αγώνα και του κινήματος να απέχει από τις εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια στην εκπαίδευση(ΠΥΣΔ(Π)Ε κλπ) δεν περιμέναμε τέτοια …ανταπόκριση. Παρεμβάσεις και ΠΑΜΕ στην ΕΛΜΕ Δ. Αττικής όρισαν τις εκλογές του σωματείου την ίδια μέρα(7/11) με τις εκλογές της διοίκησης. Κατάντια!!!
Δεν είσαι ότι λες, είσαι ότι κάνεις. Μπορεί να δηλώνεις ότι “η ιστορία γράφεται με ανυπακοή ή με πάλη ταξική”, αλλά όχι απλά γίνεσαι υπάκουος στο κάλεσμα ταξικής συνεργασίας και συνδιαλλαγής με το κράτος συμμετέχοντας στις εκλογές του, αλλά σέρνεις και το σωματείο στο βούρκο της συνδιαχείρισης και του κυβερνητισμού.
Εμείς επιμένουμε, οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι ποτέ δεν μπορούν να συναποφασίζουν. Ξέρουμε ότι δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε με όσους φέρνουν την επίθεση μέσα στο σχολεία. Δεν πέφτουμε στην παγίδα ότι δήθεν συναποφασίζουμε, νομιμοποιώντας έτσι όποια μέτρα περνάνε κάθε φορά. Αντιπαλεύουμε τη λογική της ανάθεσης και αναγνωρίζουμε ότι ο μόνος δρόμος είναι η ενεργή συμμετοχή των εκπαιδευτικών στους συλλόγους, στις ΕΛΜΕ και τις Γενικές τους Συνελεύσεις.
Απέναντι σε αυτή την ανάλυσή μας και τη συνεπαγόμενη στάση της ΑΠΟΧΗΣ από τις εκλογές στους διάφορους θεσμούς “συνδιοίκησης”, δεν έχουμε δει γραμμένη καμιά σοβαρή αντιπαράθεση. Ούτε έναν σοβαρό αντίλογο. Αντ’ αυτών λέγονται διάφορες κουβέντες στους συναδέλφους:
- “Αυτοί (σημ. οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ) δεν ενδιαφέρονται για τις υπηρεσιακές μεταβολές στον κλάδο.” Και το λένε αυτοί που συμβάλλουν στην εκχώρηση της αρμοδιότητα αυτής, στην διοίκηση και τα όργανά της. Ας κάνουμε μια αφαίρεση στη σκέψη μας και ας φανταστούμε ότι δεν υπήρχαν αιρετοί. Οπότε; Όποιος συνάδελφος ένιωθε ότι αδικείται θα απευθυνόταν ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ, απεύθυνση που, από τη φύση της, έχει DNA συλλογικής δράσης. Η αφαίρεση αυτής της αρμοδιότητας από τις ΕΛΜΕ –Συλλόγους Α/θμιας και η εκχώρησή της στα “μάτια και αυτιά του κλάδου” παράγει συγκεκριμένα -και γνωστά σε όλους μας- αρνητικά χαρακτηριστικά. Έχει επιδράσει στη συνείδηση των εκπαιδευτικών, δημιουργώντας μια κατάσταση πραγμάτων που είναι μείγμα ανάθεσης και ατομικής λύσης. Η απεύθυνση στο σωματείο αντικαταστάθηκε από την απεύθυνση στον αιρετό. Ενισχύοντας ακόμα παραπέρα τη σύγχυση (ας σκεφτούμε πόσοι συνάδελφοι μπερδεύουν τα όργανα αυτά με τα πραγματικά συνδικαλιστικά όργανα ΕΛΜΕ – Διδασκαλικούς Συλλόγους και τι συνέπειες έχει αυτό) και την απαξίωση της έννοιας του συνδικαλισμού και της συλλογικής πάλης. Αντικαθιστώντας την έννοια του αγωνιστή – συνδικαλιστή με την έννοια του παράγοντα… καλοχαιρέτα. Μετατρέποντας τα σωματεία σε …αυτιά και μάτια των ΠΥΣΔ(Π)Ε.
- “Δηλαδή αν απέχουμε όπως λένε αυτοί (σημ. οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ), συγκροτούμε κίνημα;” Είναι προφανές ότι η αποχή από τις εκλογές αυτές δεν παράγει αυτόματα κίνημα. Το αντίθετο συμβαίνει: Η συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές επιτείνει τη διάλυση και τον αποπροσανατολισμό, δυσκολεύει τη συγκρότηση κινήματος. Η αποχή ανοίγει τη συζήτηση γύρω από το τι είναι κίνημα, τι είναι σωματείο, πώς συγκροτούμαστε οι εργαζόμενοι, πώς νικάμε, τι είναι αστικό κράτος κοκ. Το άνοιγμα αυτών των ζητημάτων είναι ο μόνος τρόπος να πεταχτεί όλη η σαβούρα της συνδιαλλαγής και της αποσυγκρότησης, η σαβούρα που φέρνει ήττες.
- “Τι θέλουν δηλαδή, να εκλέγονται αιρετοί μόνο από τη ΔΑΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ;”. Η λογική, κάλπη να ‘ναι και ότι να ‘ναι, έχει δηλητηριάσει τις συνειδήσεις, καταλήγοντας στα όρια του εκλογικού κρετινισμού. Η πραγματικότητα -πρωτόγνωρη για όλους μας-, απαιτεί λίγο παραπάνω ψάξιμο από το “εκλογές – κατεβάζω ψηφοδέλτιο για να καταγραφώ”. Πρέπει να συνοδεύεται από απαντήσεις στα ερωτήματα: Τι καταγράφω; Σε ποια διαδικασία, για ποιο σκοπό; Από μόνο του σαν επιχείρημα είναι επικίνδυνο καθώς υποβαθμίζεται συνειδητά ένα πολιτικό ζήτημα στο επίπεδο της διαδικασίας και της ψηφοθηρίας. Αρνούμενοι να αφήσουν “χώρο” στον κυβερνητικό συνδικαλισμό -αναδεικνύοντας τα τελευταία χρόνια πολλούς αιρετούς-, δεν ανοίγουν όμως το δρόμο για την οικοδόμηση ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, χειραφετημένου από το κράτος. Με τη συμμετοχή τους αντιστρατεύονται αυτή την αναγκαιότητα.
Από τη μεριά μας θα ξανατονίσουμε πως το συνδικαλιστικό κίνημα ή θα συγκροτηθεί με πολιτικούς όρους ή δεν θα συγκροτηθεί. Και πολιτικοί όροι σημαίνει ενίσχυση και ανάπτυξη της πολιτικής αντιπαράθεσης ενάντια στο σύστημα της αστικής τάξης. Αντιπαράθεση στη γραμμή του ρεφορμισμού και της ταξικής συνεργασίας και ενίσχυση του ταξικού και πολιτικού προσανατολισμού του κινήματος. Προβολή της γραμμής της πάλης των τάξεων και των διαμετρικά αντίθετων και ανταγωνιστικών συμφερόντων που υπάρχουν ανάμεσα στους εργαζόμενους και την αστική τάξη. Οι απαιτήσεις του κόσμου της εργασίας τάξης δεν λύνονται μέσα από τη συνδιαλλαγή, τη συνδιαχείριση και τον κυβερνητισμό, αλλά μέσα από τις ταξικές αναμετρήσεις και συγκρούσεις.
Γι αυτό καλούμε ξανά κάθε αγωνιστή συνάδελφο
- που έχει τη λογική ότι αυτό το σύστημα και αυτή η αντιλαϊκή πολιτική δεν εξανθρωπίζονται
- που έχει τη λογική ότι το κίνημα είναι κάτι διαφορετικό και αντίπαλο από έναν βραχίονα “διόρθωσης” των πολιτικών των κυβερνήσεων (σε συνεργασία μαζί τους)
- που αντιλαμβάνεται ότι η αντιλαϊκή καταιγίδα των τελευταίων χρόνων έχει περάσει επειδή ακριβώς έχει ξεδοντιαστεί το πραγματικό κίνημα και έχει αντικατασταθεί από σωματεία παροχής συμβουλών διόρθωσης της κυβερνητικής πολιτικής
- που τοποθετεί τον εαυτό του ΕΞΩ από το πλαίσιο αποδοχής και διόρθωσης του συστήματος και “δίκαιης” εφαρμογής της πολιτικής του,
Να απεχει απο τις εκλογες αυτες και
να κινηθούμε μαζί ενισχύοντας την κατεύθυνση αυτή μέσα στον κλάδο.
Όχι μόνο για να μη γίνουμε συνένοχοι, αλλά για να αποτελέσει βήμα διάρρηξης των δεσμών του συνδικαλισμού με το κράτος, ξεκίνημα συγκρότησης κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης.
Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της συνδιαχείρισης – συνδιαλλαγής, για να φωτιστεί – αποκαλυφθεί ότι αυτός δεν είναι συνδικαλισμός, είναι η διοίκησή ΤΟΥΣ και το κράτος τους !