Μέρες τώρα Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, αστικά κόμματα και το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ μας πιπιλίζουν το μυαλό για την ατομική ευθύνη, τη συναίνεση και την υπομονή, που πρέπει να δείξουμε απέναντι στην πανδημία. Πίσω από τους ψευτοσυναισθηματισμούς αναδεικνύεται ένα πράγμα, οι κυβερνητικές ευθύνες. Αυτές είναι που αφήνουν ανυπεράσπιστο το λαό, πέρα από τα μέτρα ανεπαρκούς στήριξης των εργαζομένων, που νομοθετούνται με πανηγυρισμούς από την κυβέρνηση, υπάρχουν και τα πιο ψιλά γράμματα, που δεν έχουν το θάρρος να τα ανακοινώνουν στις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις και στις συνεντεύξεις τύπου.
Και μπορεί όπως ψευδώς μας λένε «να είμαστε ίσοι απέναντι στον ιό» δεν είμαστε ίσοι, μεγαλοεπιχειρηματίες και εργαζόμενοι, ούτε στην αντιμετώπισή του αλλά ούτε και στα μέτρα, που παίρνονται όχι για τώρα αλλά για ένα βάθος χρόνου. Πρόκειται για μέτρα, που βάζουν μόνιμη θηλιά στους εργαζόμενους με «νέες σαρωτικές ανατροπές στους μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις».
Δίπλα στο άγριο κύμα απολύσεων, που δεν έχει σταματήσει, η κυβέρνηση δίνει στην εργοδοσία τη δυνατότητα να επιβάλει ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς, μειώσεις στους μισθούς κατά 50% για τουλάχιστον 6 μήνες. Πέρα από τις αναστολές των συμβάσεων, δυναμώνει την ευελιξία και δίνει τη δυνατότητα σε κάθε επιχείρηση να επιβάλει μισθούς, που θα αντιστοιχούν σε 10 μέρες δουλειά το μήνα. Οι εργαζόμενοι μέσω της «κρατικής προστασίας» καλούνται να ζήσουν με μισθούς των 300€ – 400€, με δραματική μείωση, που μπορεί να επιβάλει μονομερώς η εργοδοσία.
Η «ατομική ευθύνη» δεν τρώγεται ούτε καλύπτει τις ανάγκες μιας οικογένειας ούτε απαλλάσσει τους εργαζόμενους από τα χρέη τους σε Δημόσιο και ΔΕΚΟ.
Η κυβέρνηση από τις αρχές του Μάρτη ήταν ξεκάθαρη στις προτεραιότητες της! Πρώτα έπαιρνε μέτρα για τις επιχειρήσεις και άφηνε το πεδίο ελεύθερο, για να κάνουν ό,τι θέλουν και μετά έφερνε συνοδευτικά μέτρα ανεπαρκούς στήριξης για τους εργαζόμενους. Με βάση αυτή τη γραμμή η εργοδοσία πρόλαβε να απολύσει χιλιάδες εργαζόμενους (πολύ πάνω από 40000) σε 10 μέρες, επέβαλε μονομερή αλλαγή σε εργασιακές σχέσεις, τσάκισε εργασιακά δικαιώματα, ωράρια, την κανονική άδεια των εργαζομένων.
Σήμερα με την πλήρη απουσία των ελεγκτικών μηχανισμών και της επιθεώρησης εργασίας γίνεται η «σφαγή του Δράμαλη» στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς, γιατί «ο λύκος στην αντάρα του κορονοϊού χαίρεται».
Λογαριάζουν όμως χωρίς το ταξικό εργατικό κίνημα, χωρίς τα Σωματεία και τους ίδιους τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι εν μέσω πανδημίας δε θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια να παρακολουθούν τη σφαγή τους απευθυνόμενοι στο Σωματείο τους θα πατήσουν πόδι διεκδικώντας τα δικαιώματά τους.
Όλοι για έναν και ένας για όλους.
Γράφει η Χαρά Κούτρα, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων και Υπαλλήλων με σχέση ιδιωτικού δικαίου νομού Καρδίτσας