Ακούγοντας όλο και περισσότερο την υμνολογία «Χριστός Γεννάται δοξάσατε…», αλλά και ψηλαφώντας την προετοιμασία μέσα στους υπέροχους ύμνους και στις εικόνες που μας παρουσιάζονται για την μεγάλη ημέρα των Χριστουγέννων, σκεφτόμουν πως πραγματικά, μέσα στην Εκκλησία βιώνουμε το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού. Το ερώτημα είναι γιατί εμείς οι Χριστιανοί το ξεχνούμε και πως μπορούμε να επιστρέψουμε σ’ αυτό;
Αυτό συμβαίνει επειδή δεν αγαπούμε τον Θεό «…εν’ όλη τη καρδία και εν όλη τη ψυχή και εν όλη τη διανοία και τον πλησίον ως σεαυτόν» (Ματθ. 22-37). Παραβαίνουμε δηλαδή την πρώτη μεγάλη εντολή που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να υπακούσουμε σε άλλη εντολή, διότι σε αυτές τις «δύο» εντολές «…όλος ο Νόμος και οι προφήται κρέμανται» (Ματθ. 22-40). Λέγει χαρακτηριστικά ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: «Μερικοί σκέφτονται πως ο Κύριος γεννήθηκε και έπαθε από αγάπη για τον άνθρωπο ˙ επειδή όμως δεν βρίσκουν μέσα τους την αγάπη, διαλογίζονται πως αυτό έγινε κάποτε παλιά και πέρασε. Όταν όμως η ψυχή μας γνωρίσει την αγάπη του Θεού, τότε αισθάνεται καθαρά πως ο Κύριος είναι ο Πατέρας μας, ο γνησιότατος, ο πλησιέστατος, ο πιο αγαπημένος, ο αγαθότατος και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το ν’ αγαπάς τον Θεό με όλο το νου και την καρδιά και τον πλησίον σαν τον εαυτό σου. Κι όταν πια εγκατασταθεί μέσα μας αυτή η αγάπη, τότε όλα χαροποιούν την ψυχή».
Αποξενωθήκαμε από τον Θεό! Απομακρυνθήκαμε! Δεν Εκκλησιαζόμαστε γιατί δεν το θεωρούμε σημαντικό! Δεν προσευχόμαστε ! Δεν νηστεύουμε ! Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν αγαπάμε τον Θεό και δεν θέλουμε να είμαστε «οι ταπεινοί ποιμένες τις φάτνης». Δεν μας ζητά τίποτε απ’ όλα αυτά ο Θεός… μόνο να τον αγαπάμε. Αλλά όταν τον αγαπήσουμε πραγματικά, θέλουμε να τον ψηλαφήσουμε, στην Εκκλησία, στην Θεία Γέννηση της κάθε Θείας Λειτουργίας. Θέλουμε να νηστέψουμε γι’ Αυτόν, για να του προσφέρουμε κι εμείς, όπως οι Μάγοι, την θυσία… και φυσικά εξομολογούμαστε για να προσφέρουμε στο Θεό τις αμαρτίες μας, όπως ζήτησε ο Κύριός μας από τον Όσιο Ιερώνυμο, όταν διακονούσε στο Πανάγιο Σπήλαιο της Βηθλεέμ. Κοντοζύγωναν Χριστούγεννα και στην Βασιλική της Γεννήσεως, ο Όσιος Ιερώνυμος άναβε τα καντήλια και ρίγη διαπερνούσαν το σώμα του γιατί ο ίδιος ζήτησε να φροντίζει, σα μικρό παιδί, το σπήλαιο της Γεννήσεως. Στην ησυχία της νύχτας, η πιο γλυκιά φωνή του κόσμου καλούσε τον Όσιο. – «Ιερώνυμε… τι θα μου προσφέρεις για την ημέρα της Γέννησής Μου;». –«Κύριε… για Σένα τα ‘χω αφήσει όλα. Για τη δική Σου αγάπη. Η καρδιά μου ολόκληρη, η ζωή μου είναι δικιά σου. Τι άλλο έχω να σου προσφέρω;». – «Κι όμως, Ιερώνυμε, έχεις κάτι ακόμα που το ξεχνάς … Θέλω τις αμαρτίες σου!». –« Τις αμαρτίες μου, Πανάγιε Θεέ; Τι να την κάνεις τέτοια σιχαμερή προσφορά;» -«Μα γι’ αυτές ήρθα στον κόσμο, Ιερώνυμε. Αυτές ζητώ από κάθε άνθρωπο, για να τον καθαρίσω». Αυτό ήταν το δώρο του Οσίου στον Χριστό… το πιο ακριβό δώρο απ’ όλα τα μαλάματα του κόσμου.
Αδελφοί μου, «ο Θεός πτωχεύει την εμήν σάρκα, ίνα εγώ πλουτήσω την αυτού Θεότητα… κενούται της εαυτού δόξης επί μικρόν, ίνα εγώ της εκείνου μεταλάβω πληρώσεως». Ο Θεός έρχεται να κενωθεί, να πτωχεύσει, να κριθεί, να σταυρωθεί, να κατέλθει στον Άδη, να αναστηθεί και να αναληφθεί, για να φανερώσει την αγάπη Του για τον άνθρωπο. Έρχεται να βαστάξει όλες τις ασθένειές μας και να σηκώσει όλα τα ανομήματά μας, να μεταμορφώσει όλες τις απελπιστικά ανθρώπινες καταστάσεις που βιώνουμε, σε γνώση της δυνάμεως της Αναστάσεώς Του. Γι’ αυτό εάν θέλουμε να ζήσουμε αληθινά Χριστούγεννα, εάν θέλουμε να πανηγυρίσουμε κρατώντας τα σπάργανα του Χριστού, για να πάρουμε από τη δύναμη τους, δύναμη, εάν θέλουμε να φωνάξουμε μαζί με τους αγγέλους, «δόξα στον ύψιστο Θεό», και με τους ποιμένες, «και ειρήνη στη γη, ευλογία στους ανθρώπους» (Λουκ. 2:14), πρέπει πρώτα απ’ όλα να πιστέψουμε, και ν’ αγαπήσουμε «Κύριον τον Θεόν», έχοντας ήδη εξομολογηθεί. Πρέπει να έχουμε μισήσει την αμαρτία. Πρέπει να εκκλησιαστούμε αυτήν την Άγια Μέρα και να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων. Αν ζήσουμε τα φετινά Χριστούγεννα μαζί με τον Χριστό, τότε όλα γύρω μας και μέσα μας, θα πανηγυρίζουν, θα λαμπροφορούν, θα γιορτάζουν. Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!
Του πρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου