Οι γιορτές κάνουν την πόλη να λάμπει αδιάκοπα , τα φώτα απλώνονται στους δρόμους, τα χρώματα ζωντανεύουν, κι οι άνθρωποι μοιάζουν για λίγο πιο ανοιχτοί, πιο ζεστοί. Κι όμως, πίσω από αυτή τη φωτεινότητα, σε έναν θάλαμο νοσοκομείου, σε μια καρέκλα αναμονής που κρατά αγωνίες, σε ένα μαξιλάρι που δεν μυρίζει σπίτι, κάποιος άνθρωπος δίνει τον πιο ήσυχο, τον πιο ανθρώπινο αγώνα του.
Έναν αγώνα χωρίς φωνές, χωρίς παράπονα , έναν αγώνα που χρειάζεται απλώς λίγη από τη δική μας ζεστασιά. Μια ανάσα ενσυναίσθησης.
Ένα χέρι που θα απλωθεί με γενναιοδωρία. Όπως πρέπει να γίνεται κάθε φορά που ένας άνθρωπος το χρειάζεται.
Εκεί, πίσω από τη γιορτινή λάμψη, σκέφτεσαι όλους εκείνους που νοσούν μέσα στις γιορτές, που έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι. Που μετρούν τον χρόνο όχι με λαμπιόνια, αλλά με στάδια θεραπείας. Που αντί για πολύβουες οικογενειακές στιγμές, ακούν ήχους μηχανημάτων και φωνές νοσηλευτών. Κι όμως μέσα σε αυτή τη διαφορετική πραγματικότητα, υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο, η ανάγκη για παρουσία. Όχι απαραίτητα για μεγάλες λέξεις ή περίτεχνες ευχές μόνο για μια ζεστή φράση, ένα βλέμμα που θα πει “είμαι εδώ”.
Γιατί οι γιορτές δεν είναι μόνο τα φώτα και οι στολισμοί είναι και οι στιγμές που θυμόμαστε ότι η αληθινή ανθρώπινη παρουσία είναι το μεγαλύτερο δώρο. Όταν στεκόμαστε δίπλα σε εκείνον που παλεύει, ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε όλο το βάρος που κουβαλά, τότε φωτίζουμε πραγματικά αυτές τις μέρες.
Αυτό είναι το νόημα: να είμαστε εκεί. Να βλέπουμε. Να προσφέρουμε. Να στηρίζουμε.
Οι γιορτές είναι ,και πρέπει να είναι, και για όσους παλεύουν. Για όσους φοβούνται. Για όσους κουράστηκαν. Για όσους χρειάζονται έναν άνθρωπο να τους δώσει δύναμη όταν η δική τους λιγοστεύει. Είναι για εκείνους που χρειάζονται λίγη περισσότερη ζεστασιά, λίγο περισσότερη πίστη, λίγο περισσότερο χρώμα μέσα στο χειμωνιάτικο γκρι.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι η αληθινή λάμψη των Χριστουγέννων δεν βρίσκεται στα στολίδια, αλλά στις πράξεις που ξεκινούν από βαθιά μέσα μας. Στην τρυφερότητα του να κρατήσουμε ένα χέρι. Στο ενδιαφέρον του να ρωτήσουμε «πώς είσαι;» και να εννοούμε την ερώτηση. Στην ευγένεια του να σταθούμε δίπλα, όχι από υποχρέωση, αλλά από επιλογή.
Και ας μην ξεχνάμε τους ανθρώπους που υπηρετούν αυτούς που νοσούν. Το ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό που, ακόμη και μέσα στις γιορτές, αφήνει τη δική του οικογένεια για να φροντίσει τις οικογένειες των άλλων. Είναι οι αθόρυβοι φύλακες της ελπίδας, που ανάβουν ένα μικρό φως σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Αυτά τα Χριστούγεννα, ας γίνουμε φως. Ας γίνουμε στηρίγματα. Ας γίνουμε εκείνη η μικρή, ζεστή πράξη που μπορεί να αλλάξει μια μέρα σε κάποιον που πονά, που φοβάται, που περιμένει.
Γιατί τελικά, ο τρόπος που στεκόμαστε δίπλα σε όσους δοκιμάζονται είναι το πραγματικό νόημα των γιορτών. Και ίσως, μέσα από αυτή τη στάση, να ανακαλύψουμε πως το μεγαλύτερο δώρο δεν είναι αυτό με τον εντυπωσιακότερο φιόγκο, είναι το πώς επιλέγουμε να υπάρχουμε για τους άλλους.
Και έτσι, στο κλείσιμο αυτής της σκέψης, η καρδιά ψιθυρίζει κάτι απλό, αλλά αληθινό , τα Χριστούγεννα αποκτούν το βαθύτερο φως τους όταν εμείς γινόμαστε φως ο ένας για τον άλλον.
Χρόνια πολλά! Καλά Χριστούγεννα!
Γράφει η Δρ Αγλαΐα (Λία) Ρογγανάκη, Διοικήτρια Γενικού Νοσοκομείου Τρικάλων, Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΔΠΘ