Ως Δημοτική αρχή κάναμε μια σημαντική προσπάθεια να μπει μια σειρά στην πόλη. Να υπάρχουν κανόνες και αμοιβαίος σεβασμός. Αυτή η προσπάθεια παρά το γεγονός ότι έφερε αποτελέσματα δημιούργησε δυσαρέσκειες, αφού ξεβόλευε προσωρινά, όσους είχαν συνηθίσει στην ασυδοσία.
Η παρούσα δημοτική αρχή λειτουργεί έχοντας ως μοναδικό οδηγό την αποφυγή δυσαρεσκειών. Έτσι αμέσως πέρασε στο άλλο άκρο. Αυτό της απόλυτης ασυδοσίας. Το μότο της πόλης πλέον είναι: The only rule is there are: no rules. Ο μόνος κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Ο καθένας κάνει ότι θέλει, ότι του γουστάρει. Αν σε αυτά προσθέσουμε την εγκατάλειψη της πόλης και των χωριών η κατάσταση έχει γίνει εφιαλτική.
Συνοπτικά:
Καθαριότητα. Προμηθευτήκαμε μέσω του προγράμματος “Φιλόδημος” μια υπερσύγχρονη σκούπα και ένα πλυστικό μηχάνημα, τα παρέλαβε η νυν δημοτική αρχή και αντί μέσω αυτών να βελτιωθεί η εικόνα της πόλης και στο κέντρο και στην περιφέρεια, όπως όλοι περιμέναμε, αυτή χειροτέρεψε.
Παράνομες αφισοκολλήσεις. Εκεί που είχαν εξαφανιστεί χάριν στις άοκνες προσπάθειές μας τώρα επανήλθαν και μερικές παραμένουν ακόμη στους στύλους από το καλοκαίρι.
Παιδικές χαρές. Κόλαφος. Πλήρης εγκατάλειψη. Καμία παρέμβαση συντήρησης, χάθηκε η πιστοποίηση και πλέον δεν λειτουργούν. Η Δημοτική αρχή αρκείται σε παιδαριώδεις δικαιολογίες και τα παιδιά παραμένουν χωρίς τη δυνατότητα να ψυχαγωγηθούν.
Στάθμευση. Η απόλυτη αναρχία. Όπου θέλει παρκάρει ο καθένας, σε πεζοδρόμια, σε γωνίες, σε διπλοπαρκαρίσματα, σε πεζόδρομους. Η πόλη στενάζει οικονομικά αφού από τις 8 το πρωί όλες οι θέσεις στάθμευσης έχουν καταληφθεί από εργαζόμενους σε δημόσιο, τράπεζες, καταστήματα και το κέντρο δεν μπορεί πλέον να προσεγγιστεί με αυτοκίνητο και κατά συνέπεια τα καταστήματα μένουν χωρίς δουλειά..
Πεζόδρομοι και πλατείες. Όλα στο έλεος του αυτοκινήτου. Καταργήθηκαν οι μπάρες παρεμπόδισης εισόδου, σταμάτησαν οι έλεγχοι και πλέον δεν υπάρχει η έννοια του πεζόδρομου. Οι πεζόδρομοι πέριξ της λαϊκής αγοράς είναι ένα απέραντο παρκινγκ με την ενθάρρυνση της Δημοτικής αρχής. Οι ζημιές στα πλακάκια είναι ενδεικτικές και της ασυδοσίας και της εγκατάλειψης. Η έννοια του δημόσιου χώρου για τον πεζό δεν υπάρχει πλέον. Έχει καταργηθεί.
Χωροθέτηση τραπεζοκαθισμάτων. Κανένας έλεγχος δεν υπάρχει. Όπου του αρέσει του καθένα τοποθετεί καρέκλες και τραπεζάκια. Οι ΑΜΕΑ και οι δημότες με τα καροτσάκια έχουν αποκλειστεί. Τα περιφερειακά καταστήματα εστίασης που είναι λιγότερο ελκυστικά στενάζουν οικονομικά από τον αθέμιτο ανταγωνισμό.
Διαχωριστικά τραπεζοκαθισμάτων. Από τα καλαίσθητα αόρατα γυάλινα που καθιερώσαμε και πήραμε τα εύσημα από όλη την Ελλάδα, περάσαμε στη βασιλεία του νάιλον και της κακογουστιάς. Κανονικά τσαντίρια, χωρίς σχέδιο χωρίς στοιχειώδη καλαισθησία. Έχουμε την απορία σε ποιον κανονισμό προβλέπονται αυτές οι κατασκευές. Υπάρχει έστω και ένας δημότης που είναι ευχαριστημένος με αυτή την εικόνα;
Κάπνισμα σε κλειστούς χώρους. Σαν αν μην πέρασε μια μέρα.. Κανονικά καπνίζουν όλοι σαν να μην συμβαίνει τίποτε.
Συνωστισμός, τήρηση μέτρων αποστασιοποίησης. Κινούμαστε στη λογική, όλοι οι καλοί χωράνε, ο ένας πάνω στον άλλο. Και ύστερα απορούμε γιατί είμαστε από τις περιοχές με τους περισσότερους θανάτους από covid.
Το χειρότερο όμως είναι σιγά σιγά συνηθίζουμε την ασχήμια.
Όλοι γνωρίζουν ότι η παρούσα δημοτική αρχή σύντομα θα αποτελέσει παρελθόν αφού είναι η χειρότερη από την μεταπολίτευση και μετά. Οι σοβαροί άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με το Δήμο αναρωτιούνται: μπορεί πλέον να επανέλθει η πόλη σε μια κανονικότητα; ή η Καρδίτσα μας γίνεται σιγά σιγά από πόλη που αξίζει να ζεις σε πόλη που πρέπει να αποφύγεις;
Γράφει η Άλκηστη Κολοκύθα, δημοτική σύμβουλος Καρδίτσας