Το Μουσείο Ύδρευσης στο άλσος της Παπαράντζας θα έχουν την ευκαιρία να επισκεφτούν όσοι θα συμμετέχουν στη δράση που υλοποιεί στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Κινητικότητας το Μουσείο Πόλης του Δήμου Καρδίτσας/ ΔΟΠΑΚ αυτό το Σάββατο, 17 Σεπτεμβρίου, στις 4.00 το απόγευμα. Η δράση συνδιοργανώνεται από τους Φίλους του Μουσείου Πόλης και δεν θα ήταν εφικτή χωρίς την πρόσφατη υπερπροσπάθεια που κατέβαλαν η Τεχνική και η Υπηρεσία του Δήμου Καρδίτσας καθώς και η ΔΕΥΑΚ. Θυμίζουμε ότι το Μουσείο Ύδρευσης είναι κλειστό τα τελευταία δύο χρόνια λόγω των τεράστιων ζημιών που υπέστη εξαιτίας της πλημμύρας του Ιανού ενώ και παλαιότερα είχε υποστεί ζημιές από διαρρήκτες. Στο παρελθόν είχε μεγάλη επισκεψιμότητα, όχι μόνο από σχολεία αλλά και πολυτεχνικές σχολές όλης της Ελλάδας, υλοποιώντας ξεναγήσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα και δράσεις σε συνεργασία με τους Φίλους του Μουσείου Πόλης.
Η δράση του Σαββάτου έχει αφετηρία την είσοδο του Παλέρμου και περιλαμβάνει ποδηλατάδα κατά μήκος του αναχώματος, ξενάγηση στις ιστορικές εγκαταστάσεις του πρώτου δικτύου ύδρευσης της Καρδίτσας, συμμετοχικό καθαρισμό και ανοιχτό εργαστήριο συντήρησης του βιομηχανικού εξοπλισμού του Μουσείου. Για όσους δεν επιθυμούν να συμμετέχουν στην ποδηλατάδα, η δράση θα αρχίσει στις 4.30 μ.μ., θα έχει διάρκεια 2 περίπου ώρες και το σημείο συνάντησης είναι η είσοδος του άλσους, στο προαύλιο του ναού του Προφήτη Ηλία. Οι συμμετέχοντες δεν χρειάζεται να κάνουν προεγγραφή. θα χρειαστούν μόνο άνετα παπούτσια και καλή διάθεση! Σε περίπτωση που επιθυμούν να συμμετέχουν παιδιά, είναι απαραίτητο να συνοδεύονται από ενήλικα.
Λίγα λόγια για την ιστορία της ύδρευσης της Καρδίτσας και το Μουσείο
Η σχέση της ύδρευσης της Καρδίτσας με τo άλσος της Παπαράντζας χάνεται στους χρόνους της Τουρκοκρατίας. Το άλλοτε πυκνό δάσος έφτανε μέχρι την πόλη και τα υπόγεια νερά από το πλούσιο υδροφόρο στρώμα του διοχετεύονταν με δίκτυο πηλοσωλήνων στις κρήνες και στα δημόσια λουτρά της.
Το 1901 η Καρδίτσα ήταν η πρώτη θεσσαλική πόλη που απέκτησε σύγχρονο δίκτυο ύδρευσης και δημοτικά λουτρά.
Στο Μεσοπόλεμο εγκαταστάθηκε η πρώτη πετρελαιομηχανή και κατασκευάστηκε το αντλιοστάσιο (ο χώρος της έκθεσης) και ο υδατόπυργος, στα νότια της πόλης.
Τo αντλιοστάσιο πήρε τη σημερινή του μορφή, με την προσθήκη στα νότια, μετά την ανατίναξή του, στον Εμφύλιο. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 εγκαταστάθηκαν ηλεκτροκινητήρες για την άντληση του νερού.
Από το 1972 η πόλη υδρεύεται πλέον από την τεχνητή λίμνη «Ν. Πλαστήρα». Η Παπαράντζα συνέχισε ωστόσο να αποτελεί κομμάτι του κοινωνικού χώρου της πόλης, ως ιδεώδης τόπος αναψυχής των Καρδιτσιωτών: πρωτομαγιές με συνοδεία μουσικών οργάνων και σφαχτά, κυριακάτικες εκδρομές με άμαξα, ποδηλατάδα, κολύμπι και ψάρεμα στον γειτονικό Καράμπαλη ήταν εμπειρίες και εικόνες πολύ οικείες για τους Καρδιτσιώτες άλλων εποχών.
Με πρωτοβουλία της ΔΕΥΑΚ και με την επιστημονική υποστήριξη του Μουσείου Πόλης το παλιό αντλιοστάσιο μετατρέπεται, το 2005, σε μουσειακό χώρο, αφιερωμένο στην ιστορία της ύδρευσης της πόλης. Εκτός από μηχανολογικό εξοπλισμό τριών διαφορετικών τεχνολογικών φάσεων (πετρελαιοκινητήρες διαφόρων φάσεων, ηλεκτροκίνητες αντλίες, χλωριωτές κά.) και δείγματα από την τεχνολογία του δικτύου (σωλήνες από πηλό, χυτοσίδηρο και αμίαντο, υδρομετρητές, κά.), στο χώρο παρουσιάζεται σε 6 εκθετικές ενότητες, η ιστορία της ύδρευσης της Καρδίτσας από την τουρκοκρατία μέχρι σήμερα, μέσα από δίγλωσσα κείμενα, φωτογραφίες, χάρτες, σχεδιαγράμματα, έγγραφα και εφημερίδες. Ένα χρονολόγιο συσχετίζει την ύδρευση με τα μεγάλα τεχνικά έργα της πόλης (ηλεκτροφωτισμός, αποχέτευση, οδοποιία, σιδηρόδρομος κτλ.), της Θεσσαλίας και της υπόλοιπης Ελλάδας. Η εξέλιξη του δικτύου, από το 1882 μέχρι σήμερα, δίνεται μέσα από τέσσερα πολεοδομικά σχέδια-σταθμούς.
Ο μικρότερος εκθεσιακός χώρος είναι αφιερωμένος στο σήμερα. Οι τρεις ενότητές του αναφέρονται στη σύγχρονη ιστορία της ύδρευσης μετά την ίδρυση της ΔΕΥΑΚ, το 1980, στη διαδρομή του νερού από τη γεώτρηση μέχρι τα σπίτια, στο βιολογικό καθαρισμό των λυμάτων, στην υπόγεια υποδομή των σύγχρονων πόλεων και στην σύγχρονη οικολογική άποψη για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων.
εκτίθενται στον φυσικό τους χώρο, πλαισιωμένα με δείγματα από την εξέλιξη του δικτύου, κείμενα και αναπαραγωγές από φωτογραφίες, χάρτες και αρχειακό υλικό.
Το μουσείο υποστηρίζεται από δίγλωσσα κείμενα και έντυπα, εκδόσεις, εποπτικούς χάρτες και χρονολόγιο σχετικά με τα μεγάλα τεχνικά έργα στη Θεσσαλία.