Δεν ξέρω τι μ΄ έχει πιάσει αυτές τις μέρες. Είναι που άργησε φέτος η άνοιξη και τώρα που ήρθε έφερε μαζί της όλες της μυρωδιές που θυμίζουν Πάσχα. Κλείνω τα μάτια και απομονώνω τις σκέψεις. Βλέπω τη γιαγιά να ασβεστώνει. Άσπρη αυλή, άσπροι τοίχοι, άσπρα πεζούλια, ακόμη και τα δέντρα. Έτσι τα ήθελε πάντα η γιαγιά να φαίνονται όμορφα και καθαρά. Φύτευε λουλούδια και βασιλικούς να μυρίζουν με την Ανάσταση. Ένα ματσάκι πάντα στόλιζε το τραπέζι. Τώρα που πλησιάζει το Πάσχα την θυμάμαι. Τελικά τα συναισθήματα έχουν μυρωδιά. Το Πάσχα μυρίζει ασβέστη ,πασχαλιά, μαστίχα, κακουλέ, κουλουράκια της λαμπρής και ανθισμένα ανοιξιάτικα αγριολούλουδα.
Το Πάσχα, είναι το χωριό, οι φίλοι, η οικογένεια ,η εκκλησία φωτισμένη και λαμπερή, τα ήθη και τα έθιμα. Όσα ζήσαμε τα δύο χρόνια και όσα στερηθήκαμε εύχομαι να μας βοήθησαν να εκτιμήσουμε αυτά τα απλά και όμορφα .
Στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή μέσα στην αβεβαιότητα για το τι θα ξημερώσει. Κόσμος που παλεύει για την ζωή του ενάντια σε έναν ιό ,κόσμος που περνάει δύσκολα με οικονομικά προβλήματα και όλα αυτά στην σκιά ενός πολέμου. Σταυρούς έχουμε όλοι. Άλλοι μικρούς κι άλλοι μεγάλους. Σταυρός χωρίς Ανάσταση όμως είναι μια σκληρή και αδήριτη πραγματικότητα.
Ανάσταση σημαίνει νίκη της ζωής επί του θανάτου, της αφθαρσίας επί της φθοράς, της ελπίδας επί της απελπισίας, της Πίστης επί της αμφιβολίας. Το Πάσχα δεν είναι απλά μια γιορτή ,αποτελεί μια ευκαιρία για εσωτερική αναζήτηση και τελικά την δικιά μας εσωτερική ανάσταση.
Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή, πνευματικά φτωχή. Γίναμε κυνικοί , ανταγωνιστικοί, επιθετικοί χωρίς σεβασμό και ήθος. Το διαπιστώνεις από τα τόσα αρνητικά επιθετικά, γεμάτα μίσος σχόλια που μπορείς να βρεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ,κάτω από αναρτήσεις οποιασδήποτε φύσης και προέλευσης. Φτιάξαμε μια ναρκισσιστική κοινωνία ,στην εποχή του φαίνεσθε .
Με την σκέψη αυτή προσπερνώ βιαστικά μια πασχαλιά που μοσχομυρίζει άνοιξη, χωρίς όμως να μπορεί να μειώσει την μελαγχολία και τον κόμπο που νιώθω, καθώς συνειδητοποιώ πως αυτό που μας σώζει, είναι μια Ανάσταση που θα μας δείξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, που θα έχει μέσα του τη λέξη «άνθρωπος».
Φέτος ας δώσουμε στο Πάσχα μας την πραγματική του διάσταση. Ας προετοιμαστούμε πνευματικά για το θείο δράμα με τις «Ακολουθίες του Νυμφίου». Ας μετανοήσουμε πραγματικά όπως την Μεγάλη Τετάρτη η αμαρτωλή γυναίκα μετανόησε, πίστεψε στο Χριστό και άλειψε τα πόδια του με μύρο. Ας αναγνωρίσουμε την θυσία του Χριστού την Μεγάλη Πέμπτη για να ελευθερώσει τον κόσμο από τα δεσμά της αμαρτίας .Ας θρηνήσουμε την Μεγάλη Παρασκευή , που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο το μοιρολόγι της Παναγιάς, με την σκέψη στους δικούς μας ανθρώπους που «λείπουν». Για να ζήσουμε τη νύχτα του Mεγάλου Σαββάτου ας ζήσουμε το θρίαμβο της ζωής και της αγάπης πάνω στο θάνατο.
Οι σκέψεις μου ανακατεύονται με τις παιδικές φωνούλες που λένε τα κάλαντα. Πάντα θα υπάρχουν γραμματείς και φαρισαίοι που θα φέρνουν το σκοτάδι, θα υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι που ασβεστώνουν γιατί θέλουν την αισιοδοξία που προσφέρει το Φως .Από εμάς εξαρτάται να αγωνιστούμε και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις της δικής μας Ανάστασης. Οι δυσκολίες και τα αδιέξοδα φαίνονται μικρά μπροστά στην συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι γεμάτη ομορφιά και ότι η ικανότητα να αγαπάμε είναι το μεγαλύτερο δώρο της. Το δικό μου Πάσχα μυρίζει ασβέστη.
Χρόνια Πολλά !Καλή Ανάσταση !
Γράφει η Αγλαΐα (Λία) Ρογγανάκη, Γενική-Οικογενειακή Ιατρός, Πρόεδρος Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας, [1] των Φύλων της Περιφέρειας Θεσσαλίας