Iισχυρή Εθνική Οικονομία είναι ο μονόδρομος της σωτηρίας.
Ο άνθρωπος είναι και συλλογικό όν. Πρέπει να υποτάσσει ένα μέρος της ατομικότητός του στο συμφέρον του συνόλου στο οποίο ανήκει. Της κοινωνίας του.
Ακόμη, επειδή κατά τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος είναι πρωτίστως πολιτικό όν, οι οικονομικές διαδικασίες του βίου του θα πρέπει να έπονται και να κατευθύνονται από τις πολιτικές, από τις ίδιες δηλαδή τις ιδιαιτερότητες της υπάρξεώς του εν συνόλω που δεν είναι φυσικά μόνο υλικές-οικονομικές ούτε μόνο εφήμερες-σημερινές.
Με την έννοια αυτή, θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει με τα πραγματικά σκληρά μέτρα της κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση, λένε αυτοί, οικονομικής υποστηρίξεως του κράτους και μερικής δημοσιονομικής εξυγιάνσεως λένε οι περί τα οικονομικά επαΐοντες και εμείς, χωρίς βεβαίως να διεκδικούμε παρομοίους τίτλους.
Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να συμφωνήσει με τα μέτρα αυτά, αν δεν υπήρχε μια σειρά από θέματα που τα κάνουν ανεπαρκή, ατελέσφορα και άδικα:
- 1) Η χρεωκοπία του κράτους (πρωτοφανής για τα δεδομένα των τελευταίων γενεών τουλάχιστον), είχε κάποιους υπευθύνους. Παρά το ότι δεν είναι ανεξάρτητη από την εθνική οικονομία, δεν μπορεί να αποδοθεί ολοκληρωτικά ή κυρίως στη διεθνή κρίση. Τα άδεια ταμεία, σημαίνουν ότι κάποιοι -πολλοί- διαχειρίστηκαν για πολλά χρόνια κακώς το δημόσιο πλούτο (αφού είναι πια γενική ομολογία ότι το 1974 η χώρα δεν χρωστούσε τίποτε και τα ταμεία ήσαν γεμάτα), κάποιοι κατασπατάλησαν τη δημόσια περιουσία ή και κάποιοι την καταχράστηκαν και την λήστεψαν. Με όποιο τρόπο και αν το δούμε, επιβάλλεται να ριχθεί άπλετο φώς, να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα και να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι οι υπεύθυνοι, όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Αλλιώς, η κρίση θα χρεωθεί από τις συνειδήσεις των πολιτών στην αξιοπιστία και την επάρκεια του πολιτικού μας συστήματος με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Σκληρά μέτρα χωρίς κάθαρση, είναι μια βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας. Με το φυτίλι αναμμένο.
- 2) Το βάρος της ανορθώσεως των οικονομικών του δημοσίου τομέα, αναλαμβάνουν αφ’ ενός μεν με τις περικοπές μισθών και επιδομάτων οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, οι μόνοι σίγουρα μη φοροφυγάδες και σίγουρα όχι εκ των πλουσιοτέρων κατοίκων της χώρας, αφ’ ετέρου με τις αυξήσεις του ΦΠΑ και των Ειδικών Φόρων, το σύνολο των πολιτών αδιακρίτως οικονομικής επιφάνειας. Η προφανής αδικία της πολύ εύκολης λύσης που επιλέχθηκε, σε συνδυασμό με τον μαρασμό που θα επιφέρουν τα μέτρα αυτά στην αγορά, οικοδομούν μακροπρόθεσμα ένα βαβυλώνιο πύργο αναξιοπιστίας της Κυβερνήσεως και χάσματος συνεννοήσεως με τους φέροντας τα βάρη της κρίσεως δηλαδή τους πολίτες, χάσματος που μπορεί να γεμίσει με τα ερείπια της κοινωνίας μας.
- 3) Τα μέτρα αυτά όσης κλίμακας και όσο επαχθή και αν είναι, αφορούν τα οικονομικά του κράτους και τα ρημαγμένα του ταμεία. Άλλο πράγμα όμως είναι η δημοσιονομική εξυγίανση και άλλο η ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας. Η διάσωση του κράτους (καθόλου σίγουρη παρ’ όλ’ αυτά), με τίποτε δεν συνεπάγεται και διάσωση της εθνικής οικονομίας. Σε μία χώρα όπου το Εμπορικό Ισοζύγιο είναι μονίμως ελλειμματικό, τα τελευταία χρόνια σε αναλογία 1:3, είναι αστείο να μιλάει κανείς για οικονομική ανάκαμψη χωρίς προσεκτική σχεδίαση και στρατηγική για αύξηση του ΑΕΠ, τόνωση των εξαγωγών εις βάρος των εισαγωγών, αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και του εγχωρίου πλούτου κάθε είδους και αναζωογόνηση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη χώρα και την οικονομία της. Χωρίς αναπτυξιακή στρατηγική της χώρας, τα μέτρα αυτά, αντί να βοηθήσουν θα αφαιρέσουν και τους εναπομείναντες πλίνθους των οικονομικών μας θεμελίων, με ολέθρια αποτελέσματα και τέτοια στρατηγική ούτε ακούσαμε ούτε είδαμε πουθενά στα νέα μέτρα της Κυβερνήσεως.
Θα μπορούσε βέβαια κανείς να ισχυρισθεί, πως αποτελούν αυτά τα μέτρα ένα είδος θεατρικής συμμορφώσεως με τις απαιτήσεις των ισχυρών της παγκόσμιας οικονομικής σκηνής ώστε να κερδηθεί η εύνοιά τους. Θα πρέπει να κατανοήσουμε όμως, πως οι τερατώδεις σχηματισμοί που ανέδειξαν οι (άφρονες ή προσεκτικά σχεδιασμένοι;) χειρισμοί των φωστήρων της παγκοσμιοποίησης στο διεθνές οικονομικό στερέωμα, σχηματισμοί που η ωμή τους δύναμη μπορεί να συντρίψει ολόκληρα κράτη, ένα μόνο πράγμα φοβούνται και σέβονται: τη δύναμη!
Και η δύναμη μπορεί να προκύψει μόνο με μία ισχυρή εθνική οικονομία και ένα λαό με επίγνωση της ταυτότητος του, με πίστη στο πεπρωμένο του, υπηρετούμενο και όχι προδομένο από τους ηγέτες του.
Από μία ισχυρή εθνική οντότητα και όχι ένα χαλαρό και άνευρο πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό έκτρωμα, όπως το πρότυπο που προσπαθούν να επιβάλλουν οι ολετήρες μας.
-Κώστας Καρδαράς
Χειρουργός
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και
της Εκτελεστικής Γραμματείας του