Πραγματοποιήθηκε, το Σάββατο 17 Απριλίου 2021, διαδικτυακώς, η Β΄ Εθνοσυνέλευση των Νέων, στο πλαίσιο των 261 Συνοδικών και Περιφερειακών Εκδηλώσεων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Είχε προηγηθεί η Α΄ Εθνοσυνέλευση των Νέων, στην οποία η Ιερά μας Μητρόπολη εκπροσωπήθηκε από τους φοιτητές Ηρακλή Νατσιόπουλο και Απόστολο Τσικρίκη.
Η γενική θεματική της Εθνοσυνελεύσεως, η οποία μεταδόθηκε ζωντανά από τον επίσημο διαδικτυακό ιστότοπο της Εκκλησίας της Ελλάδος ήταν «Το ανολοκλήρωτο 1821».
Τις εργασίες της Εθνοσυνελεύσεως συντόνισε ο Γραμματέας της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος, Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Βαρθολομαίος Αντωνίου – Τριανταφυλλίδης.
Στην Εθνοσυνέλευση έλαβαν μέρος 115 νέες και νέοι εκπρόσωποι από τις Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Την έναρξη της Β΄ Εθνοσυνελεύσεως κήρυξε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.
Τα κυριότερα Πορίσματα είναι τα εξής:
«Επηρεασμένο από τον Γαλλικό Διαφωτισμό, το κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού επέδρασε στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα από τα μέσα του 18ου αι. και εντεύθεν. Χαρακτηρίστηκε από την στροφή στην νεωτερικότητα, την σπουδή του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και της Βυζαντινής ιστορίας, ενώ επένδυσε στην γνώση και στην Παιδεία, μέσα από την οποία το υπόδουλο Γένος θα μπορούσε να φθάσει στην πολυπόθητη ελευθερία. Σε αντιδιαστολή, όμως, με τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, ο Νεοελληνικός στηρίχθηκε στην μακραίωνη και ισχυρή ελληνορθόδοξη παράδοση, και στις Πατερικές ρίζες της, ώστε να διαμορφώσει ένα διαφορετικό πρόσωπο, μακριά από τις ενίοτε σκληρές αθεϊστικές τάσεις πολλών Ευρωπαίων διαφωτιστών. Άλλωστε, το γεγονός ότι οι σπουδαιότεροι λειτουργοί του υπήρξαν Ορθόδοξοι κληρικοί, το έργο των οποίων μετέβαλε ριζικά το πνευματικό κλίμα του Ελληνισμού, επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Οι Διδάσκαλοι αυτοί του Γένους ίδρυσαν εκατοντάδες σχολεία, εξέδωσαν πλήθος βιβλίων, μελέτησαν και δίδαξαν τις σύγχρονες επιστημονικές ιδέες, όσοι απ’ αυτούς ζούσαν στο εξωτερικό επέστρεψαν και ρίχτηκαν στον αγώνα για τον φωτισμό του Γένους. Επιπλέον, καλλιέργησαν τις ψυχές των μαθητών τους, ώστε να διάγουν ενάρετο βίο, ενέπνεαν το Ευαγγελικό ήθος και την εμπειρία της Εκκλησιαστικής Λατρείας και συνέβαλαν τα μέγιστα για να κρατήσουν την πίστη των σκλαβωμένων Ελλήνων ζωντανή. Γι’ αυτό, ο διαφωτισμός του Ελληνικού έθνους δεν αντιπαρατέθηκε ποτέ προς την παράδοση, αλλά μάλλον εργάστηκε για την εμβάθυνση και την βίωσή της.
Πλέον ζούμε στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης, ένα νέο, αναπόφευκτο γεγονός που, όπως ακριβώς και ο Διαφωτισμός, επιφέρει πολλές αλλαγές στον τρόπο δράσης και σκέψης, θετικές και αρνητικές, ενώ επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής μας. Στις θετικές, συγκαταλέγονται η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας, η ταχύτατη διακίνηση αγαθών, ιδεών και πληροφοριών, η ανεμπόδιστη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων όπου γης, η καταπολέμηση ασθενειών και πανδημιών, ο περιορισμός του αναλφαβητισμού, η επέκταση των οριζόντων σκέψης, που κατοχυρώνει, θεωρητικά τουλάχιστον, την ελευθερία και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, η προώθηση και ενίσχυση των αρχών της Δημοκρατίας, η ανάπτυξη ποικίλων μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης κ.ά. Όλα τα παραπάνω συμβάλλουν στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας και προσφέρουν τεράστιες δυνατότητες σε άτομα και λαούς να αξιοποιήσουν ευκαιρίες απρόσιτες στο παρελθόν.
Παράλληλα, όμως, καταγράφονται και οι αρνητικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης: η διόγκωση των χασμάτων μεταξύ των επιμέρους χωρών, όπου οι πλούσιες γίνονται πλουσιότερες και οι πτωχές πτωχότερες, με αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο να καταλήγουν σε ακραίες συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού﮲ η διόγκωση του κύματος προσφύγων και μεταναστών προς τις εύπορες χώρες της Δύσης, που διεγείρει φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού η ανηλεής και αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, που γίνονται θυσία στον βωμό του αδηφάγου καταναλωτισμού και οδηγούν στην κατάρρευση του οικοσυστήματος η έξαρση της εγκληματικότητας, της διαφθοράς, της βίας και των εξαρτήσεων, που κατατείνουν στην περιφρόνηση του προσώπου και στην απαξίωση της ζωής, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις των οπαδών του Διαφωτισμού η παράχρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που μετασχηματίζουν τον ρόλο των γενών, ευτελίζουν την υγιή σεξουαλικότητα και την μετατρέπουν σε εξάρτημα ικανοποίησης ανομολόγητων παθών και εγωισμού η διάλυση των θεμελιωδών στοιχείων της διαφορετικότητας των λαών και των εθνικών ταυτοτήτων, που ρευστοποιούν τα σύνορα των κρατών, με σκοπό την δημιουργία υπερεθνικών σχημάτων η ρευστοποίηση των αρχών των επιμέρους θρησκειών, που αποσκοπεί στην ενίσχυση του θρησκευτικού συγκρητισμού κ.ά.
Κάθε φορά, λοιπόν, που τίθεται προς συζήτηση το θέμα της Παγκοσμιοποίησης ακούγονται, κατά κανόνα, οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, που καταγράψαμε πιο πάνω. Απ’ αυτό, τεκμαίρεται ότι η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι ούτε ευλογία, αλλά ούτε και κατάρα. Η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Γι’ αυτό, η Ορθόδοξη Εκκλησία, ευλογώντας και υιοθετώντας τις θετικές προοπτικές της Παγκοσμιοποίησης, οφείλει να προτάσσει το ήθος και την διδασκαλία της, ως απάντηση στις αρνητικές εκδοχές της.
Η Ορθοδοξία δεν πρέπει να φοβάται την Παγκοσμιοποίηση δεν είναι κάτι καινούργιο γι’ Αυτήν, γιατί η παγκοσμιότητα διατρέχει το μήνυμα του Ευαγγελίου και την ταυτότητά Της. Η Ορθοδοξία απευθύνεται στην οικουμένη, ζει στην οικουμένη, εργάζεται «υπέρ του σύμπαντος κόσμου». Μη ξεχνούμε ότι οι τελευταίες εντολές του Χριστού ήταν «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη», πράγμα που σημαίνει πως χρέος κάθε Χριστιανού, είναι να μοιράζεται το θησαυρό της Εκκλησίας και να κοινωνεί στον κόσμο το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Η Ορθοδοξία βιώνει την οικουμενικότητά της και ως υπερεθνική κοινωνία προσώπων. Ήδη, από την ημέρα της Πεντηκοστής, η Εκκλησία εξέρχεται του υπερώου και απευθύνεται σε όλες τις φυλές. Τα πρώτα μέλη της είναι άνθρωποι κάθε εθνικής καταγωγής. Έτσι, ήταν και είναι πάντοτε ανοικτή προς όλους τους λαούς της γης και τους καλεί να έλθουν στην αγκαλιά της, χωρίς κοσμικούς όρους και προϋποθέσεις, αλλά με όρους κοινής πίστης και χριστιανικής αγάπης, που γκρεμίζει τα σύνορα και ενώνει τους ανθρώπους. Μη λησμονώντας, όμως, την οικουμενική Της αποστολή, η Εκκλησία πρέπει, ταυτόχρονα, να διαφυλάττει την ιστορική μνήμη και την εθνική συνείδηση, την αγάπη για την πατρίδα, καταδικάζοντας, ανεπιφύλακτα, φαινόμενα εθνικισμού, εθνοφυλετισμού, ξενοφοβίας και θρησκευτικού φανατισμού. Είναι υποχρεωμένη να συμπαρίσταται στους αγώνες για την ελευθερία, όπως έπραξε κατά την Επανάσταση του 1821, για την διαφύλαξη της ορθόδοξης πίστης, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, την ανθρωπιά. Αν δεν πολιτεύεται έτσι, κινδυνεύει να προδώσει τον σκοπό της ύπαρξής Της. Διότι, πίσω από όλα αυτά υπάρχει το θέλημα του Θεού και το συμφέρον του λαού. Η δέσμευση αυτή αποτελεί, ασφαλώς, κένωση της Εκκλησίας υπέρ της πατρίδας, στην οποία διακονεί και κατ’ ουδένα τρόπο μπορεί να ερμηνευτεί ως απόκλιση από την καθαρά πνευματική Της αποστολή.
Πολύς λόγος γίνεται στην εποχή μας για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δυναμική διεκδίκησή τους. Ουδείς, όμως, ομιλεί για την παραίτηση των ατομικών δικαιωμάτων για χάρη του αδυνάμου, του αδικημένου. Η κοινωνία μας αρέσκεται να υμνεί την προσωπική ελευθερία έκφρασης, ακόμα κι αν παραβιάζει τα όρια της ελευθερίας του άλλου. Δεν νοούνται, όμως, δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, αυτοπεριορισμούς και δεσμεύσεις. Σε διαφορετική περίπτωση, εκτρέπονται σε δικαιωματισμό, που οδηγεί σταδιακά στον δικαιωματικό ολοκληρωτισμό, στη «δικτατορία των δικαιωμάτων». Εκεί φαίνεται να θέλει να μας οδηγήσει η συντεταγμένη προπαγάνδα της εποχής, με το πρόσχημα του δήθεν προοδευτισμού. Απέναντι στην κατάσταση αυτή, η Ορθοδοξία προβάλλει το ηρωικό και θυσιαστικό στοιχείο, που σημαίνει υπέρβαση των προσωπικών ορίων, εκούσιο πάθος για τη διακονία του άλλου και την ανύψωση του συνόλου. Καλεί τον άνθρωπο σε μια κοινωνία αγάπης πιο ισχυρή από τον θάνατο. Και βέβαια, το διαχρονικό πρότυπο αυτής της πρότασης είναι ο Νυμφίος Χριστός, ο Οποίος κένωσε την Θεϊκή Του φύση, για να λάβει μορφή δούλου και ανήλθε επί του Σταυρού για να σώσει τον όλο άνθρωπο».
Μετά το διάλειμμα, ακολούθησε η δεύτερη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Εθνοσυνελεύσεως των Νέων. Κατά τη διάρκειά της, έλαβαν το λόγο πολλά Μέλη της Εθνοσυνελεύσεως, τα οποία σχολίασαν τα επιμέρους θέματα εργασίας και ανέπτυξαν εκτενώς τις απόψεις τους. Συνδιαλέχθηκαν και κατέθεσαν την άποψή τους για τις αξίες που κατηύθυναν τους Αγωνιστές του 1821, την επικαιρότητά τους και τη σημασία τους στον οραματισμό για το μέλλον της πατρίδας μας.
Στο τέλος, τον λόγο έλαβε ο Καθηγητής Λαογραφίας του ΔΠΘ και Πρόεδρος της Επιστημονικής Επιτροπής της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, κ. Εμμανουήλ Βαρβούνης, ο οποίος και συνεχάρη όλους, συντονιστές και μέλη της Εθνοσυνελεύσεως, ενώ συνόψισε τα πορίσματα των εργασιών αυτής.