Για την δεύτερη έκδοση του άλμπουμ «Εαυτούληδες» αλλά και για … τους ΄΄εαυτούληδες΄΄ της σημερινής εποχής μίλησε αποκλειστικά στο Ηχόραμα 100,8 ο καταξιωμένος ερμηνευτής, συνθέτης και στιχουργός Διονύσης Τσακνής.
Ο αγαπημένος καλλιτέχνης, Καρδιτσιώτης στην καταγωγή, ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Μεσημεριανό Μαγκαζίνο» (καθημερινά 13:00-14:00) με τη Βάσω Μπαλαμπάνη όπου αναφέρθηκε διεξοδικά στην επανέκδοση του νέου άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησε από το Ogdoo Music Group και είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.
Ο Διονύσης Τσακνής αναφέρθηκε, επίσης, στα επόμενα δημιουργικά του σχέδια αλλά και στην Καρδίτσα, στα παιδικά του χρόνια στη γενέθλια πόλη, τις δυσκολίες αλλά και τις τρυφερές αναμνήσεις που τον έχουν σημαδέψει.
Αναλυτικά, η συνέντευξη του Διονύση Τσακνή στο Ηχόραμα 100,8 έχει ως εξής:
Ερώτηση: Κύριε Τσακνή Καλησπέρα από το Ηχόραμα 100,8 και την Καρδίτσα και σας ευχαριστούμε θερμά που είστε κοντά μας.
Απάντηση: Καλησπέρα και σε εσάς και σε όλη τη γενέτειρα.
Ερώτηση: Είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για τη 2η έκδοση του άλμπουμ «Εαυτούληδες», σε ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα και μουσική δική σας. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις που προβάλλονται μέσα από τους «Εαυτούληδες» γίνονται μελοποιημένες λέξεις και φέρνουν στο προσκήνιο ένα άρτιο καλλιτεχνικό δημιούργημα. Μιλήστε μας γι ΄ αυτό το άλμπουμ. Πως προέκυψε;
Απάντηση: Ήταν μια δουλειά που έκανα το 2010 και το cd αυτό είχε κυκλοφορήσει μαζί με ένα βιβλίο με όλη την ποίηση του Σκαρίμπα, του μπάρμπα-Γιάννη, και, μάλιστα, έπαιξε και ένα ρόλο στην έκδοση αυτού του βιβλίου η καθηγήτρια κ. Κατερίνα Κωστίδου που έκανε και την επιμέλεια.
Λόγοι που δεν έχουν να κάνουν με μένα αλλά με τους εκδοτικού οίκους και τους κληρονόμους του μπάρμπα-Γιάννη δεν επέτρεψαν την επανέκδοση, αν και εξαντλήθηκε αμέσως με 2.000 αντίτυπα, τότε.
Αργότερα, το ξαναδούλεψα το έργο ενορχηστρωτικά και έκανα μια μεγάλη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ.
Αυτή την ενορχήστρωση τη χρησιμοποίηση τώρα και προχωρήσαμε στην επανέκδοση του cd.
Οι ερμηνευτές είναι όλοι τους σπουδαίοι καλλιτέχνες: Ελένη Καρακάση, Κασσιανή Λειψάκη, Ελένη Ουζουνίδου, Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, Ειρήνη, Γιώργος και Αποστόλης Ψυχράμης.
Και, φυσικά, ο Γιώργος Μεράντζας που, με την ξεχωριστή φωνή του, έδωσε ένα διαφορετικό χρώμα.
Είναι μια δουλειά που δεν υπήρχε στο Διαδίκτυο, στις μουσικές πλατφόρμες και το ogdoo έδειξε μια ιδιαίτερη ευαισθησία γι ΄ αυτή τη δουλειά και αμέσως αποδέχτηκε την πρότασή μου και προχωρήσαμε σε αυτή την ψηφιακή έκδοση.
Ερώτηση: Στη σημερινή εποχή, όπου κυριαρχεί το εγώ και η ΄΄επιφάνεια΄΄, και όπου τα κοινωνικά ζητήματα φαίνεται πως δύσκολα κινητοποιούν και ΄΄ξυπνούν΄΄ τους πολλούς, οι ΄΄εαυτούληδες΄΄ μοιάζει να αυξάνονται. Εσάς, πόσο σας θυμώνουν ή σας απογοητεύουν όλα αυτά;
Απάντηση: Δεν με απογοητεύουν.
Εγώ πιστεύω στη δύναμη του κόσμου, πιστεύω στην αντίδρασή του, πιστεύω στην πίστη του ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν.
Το να στιγματίζεις τα πράγματα τα οποία είναι χαρακτηριστικά της εποχής, νομίζω ότι είναι και καθήκον του καλλιτέχνη.
Από την άλλη μεριά, αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα δεν έχουν επιστροφή.
Πιστεύω ότι μπορεί ο κόσμος, με τη μαζική του παρέμβαση, κάποια πράγματα να αλλάξουν.
Ερώτηση: Κάτι τέτοιες ώρες, εσείς λέτε ΄΄Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον΄΄ ή ΄΄Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι΄΄;
Απάντηση: Αρκεί να προσθέσουμε στη φράση ΄΄Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον΄΄ και μια άλλη φράση.
΄΄Στο μέλλον που φτιάχνουν άλλοι για μας’’.
Όχι στο μέλλον που εμείς οραματιζόμαστε, στο μέλλον που εμείς, οι απλοί άνθρωποι, θέλουμε να ζήσουμε, στο μέλλον που μπορεί να χτίσουμε πράγματα.
Γυρίζω την πλάτη μου στο μέλλον, αυτό που ετοιμάζουν άλλοι για λογαριασμό μου, για λογαριασμό μας.
Δηλαδή, για να επαναλάβω και τους στίχους του αγαπημένου μυ Γιάννη Ζουγανέλη ΄΄Φοβάμαι για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα΄΄.
Αυτό λέει και το συγκεκριμένο τραγούδι.
Το άλλο είναι πιο αισιόδοξο.
Ότι μέσα σε όλη αυτή τη ΄΄σαβούρα΄΄ που ζούμε, μέσα σε όλο αυτό τον ΄΄υπόνομο΄΄, ας ψάξουμε να βρούμε το δικό μας ΄΄παραμύθι΄΄, ΄΄γιατί χανόμαστε΄΄ όπως λέει η Μαριανίνα Κριεζή, πολύ εύστοχα.
Ερώτηση: Τριάντα και πλέον δίσκοι, μουσική για πολλές θεατρικές παραστάσεις, τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες αλλά και μοναδικές ζωντανές εμφανίσεις και ξεχωριστές συνεργασίες. Τι ΄΄γεύση΄΄ σας έχει αφήσει έως τώρα αυτό το μουσικό ταξίδι;
Απάντηση: Είναι ένα ταξίδι το οποίο δεν τελειώνει ποτέ.
Είναι ένα ταξίδι που γεμίζει χαρά υπό την έννοια ότι κάθε μέρα προσπαθώ να ανταγωνιστώ τον εαυτό μου, τον χθεσινό μου εαυτό.
Δεν ανταγωνίζομαι κανέναν. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να κάνω κάτι καλύτερο από κάποιον άλλο.
Θέλω να κάνω πάντα κάποια πράγματα καλύτερα σε σχέση με αυτά που έκανα τις προηγούμενες χρονιές.
Γι ΄ αυτό και μελετώ ακόμα, γι ΄ αυτό και σπουδάζω ακόμα.
35 είναι οι δίσκοι.
Είναι ένα διαρκές ταξίδι για αυτοβελτίωση.
Κάθε δουλειά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά.
Άλλο είμαι το θέατρο, άλλο είναι το σινεμά, άλλο είναι το σήριαλ, άλλο είναι η δισκογραφία.
Όμως, μέσα σε αυτό το πολύ μεγάλο ΄΄γήπεδο΄΄ έχω τη δυνατότητα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, να ΄΄παίξω΄΄.
Δεν είναι τυχαία η έκφραση ΄΄παίζουμε μουσική΄΄. Δεν είναι;
Είναι σαν ένα ΄΄παιχνίδι΄΄.
Είναι ένα όμορφο και δημιουργικό ΄΄παιχνίδι΄΄.
Και αυτό το βλέπω με πολύ μεγάλη χαρά.
Οι προκλήσεις είναι πάρα πολλές.
Τώρα με βρίσκετε στο στούντιο όπου ετοιμάζω κάτι άλλο.
Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει, πάλι από το ogdoo, μια θεατρική δουλειά που είχαν κάνει πριν χρόνια με τη λατρεμένη μου Άννα Παναγιωτοπούλου, τον Σταύρο Παράβα, το Νίκο Γαλανό και άλλους εκλεκτούς ηθοποιούς, τη ΄΄Μαντάμ Σουσού΄΄.
Και θα το εκδώσει το ogdoo όχι μόνο ψηφιακά, αυτή τη φορά, αλλά και σε βινύλιο.
Για συλλέκτες κινηματογραφικής και θεατρικής μουσικής και για όσους άλλους αγαπούν να ακούν τον παλιό αναλογικό ήχο.
Βρίσκομαι σε μια πολύ δημιουργική φάση της ζωής μου.
Και το χαίρομαι πραγματικά.
Ερώτηση: Από τα παιδικά χρόνια στην Καρδίτσα και την περίοδο που διδάσκατε θεωρητικά της μουσικής στο Δημοτικό Ωδείο της πόλης, τι θυμάστε;
Απάντηση: Τρυφερές αναμνήσεις.
Και τρυφερές αναμνήσεις και για πολλούς λόγους.
Διότι οι περισσότερες μαθήτριές μου μπήκαν στο ΄΄ταξίδι΄΄ της μουσικής και έκαναν πράγματα σοβαρά.
Πέρασαν στο Πανεπιστήμιο, πήγαν σε Σχολές Μουσικολογίας, είναι σήμερα καθηγήτριες σε σχολεία.
Και ήταν μια περίοδος όπου ξεκαθάρισε μέσα μου ότι αν έχω ένα χάρισμα, είναι το χάρισμα της μετάδοσης της όποια γνώσης μπορεί να έχω.
Τότε δεν είχα, προφανώς, τις γνώσεις που έχω σήμερα.
Αλλά αυτές τις λίγες γνώσεις που είχα τότε, κατάφερα να τις μεταδώσω και, κυρίως, να μεταδώσω την αγάπη για τη μουσική και να δείξω στους μαθητές και στις μαθήτριές μου ότι η σπουδή της μουσικής δεν είναι μόνον η γνώση ενός οργάνου.
Αλλά και η εμβάθυνση στα θεωρητικά και σε ορισμένα πράγματα που στα μικρά παιδιά ίσως φαίνονται βαρετά.
Τα παιδικά μου χρόνια στη γενέτειρα ήταν δύσκολα.
Μην ξεχνάτε ότι στην εφηβεία είχαμε δικτατορία, είχαμε απαγορεύσεις, είχαμε μια παράλογη αυστηρότητα στα σχολειά.
Όλα αυτά τα χρόνια θα μπορούσα να πω ότι θέλω να τα ξεχάσω αλλά, από την άλλη, λέω ότι ευτυχώς που τα έζησα, υπό την έννοια ότι είδα την ιστορία αυτού του τόπου.
Και, σήμερα, αυτή την ιστορία του τόπου τη φιλτράρει και μέσα από τα μάτια του εφήβου σε μια επαρχιακή πόλη εντελώς απομονωμένη.
Σκεφτείτε ότι από την Καρδίτσα πέρναγε το πούλμαν για να πάει στα Τρίκαλα.
Η Καρδίτσα, λέγανε, ότι ήταν για να έρχονται στα Τρίκαλα και τα Μετέωρα. Και δεν είχαν άδικο.
Τώρα, η πόλη μας άλλαξε, έχουμε πράγματα και τουριστική ανάπτυξη, στην περιοχή της λίμνης.
Τα χρόνια εκείνα ήταν μια πόλη εντελώς απομονωμένη και εντελώς ΄΄κλειστή΄΄ όσον αφορά τις επιρροές από μεγαλουπόλεις, από την Αθήνα, από το κέντρο γενικά.
Σε εμάς τους μαθητές υπήρχαν απαγορεύσεις ακόμα και για το ότι κάποιος πήγε σε μια συναυλία που έπαιζε ο Δημήτρης Πουλικάκος.
Οι καθηγητές ήταν έξω από το Κινηματοθέατρο και κρατάγανε σημειώσεις με το ποιο μπαίνανε μέσα στις συναυλίες.
Πράγματα αδιανόητα στις μέρες μας.
Όμως, τα έζησα και αυτά.
Θα ήθελα να μην τα ζήσω αλλά από τη στιγμή που τα έζησα, έχω τη δυνατότητα να καταλάβω τον τρόπο που λειτουργούσε το κράτος διαχρονικά.
Σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να λέμε ό,τι θέλουμε αλλά δεν έχουμε τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε.
Αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης.
Παρόλα αυτά, η Καρδίτσα είναι η γενέθλια πόλη μου, είναι μια πόλη που λατρεύω, που έχω συγγενείς, φίλους.
Πάντα, κάθε χρόνο, έρχομαι μια και δυο φορές και είναι η πόλη μας.
Ερώτηση: Μια σκέψη ή μια ευχή για τον επίλογο αυτής της συζήτησης;
Απάντηση: Να ζήσουμε καλύτερες μέρες.
Να ζήσουμε καλύτερες μέρες και να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας.
