Με συνεχή φροντίδα για την πνευματική πρόοδο του λαού του Θεού, η Ιερά μας Μητρόπολη συνεχίζει τον κύκλο των εσπερινών κηρυγμάτων που τελούνται κάθε Κυριακή απόγευμα, με γενικό θέμα: «Διδαχή στην προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου».
Στο δεύτερο εσπερινό κήρυγμα, που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής 9 Νοεμβρίου 2025 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Καρδίτσης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Τιμόθεος ανέπτυξε το πρώτο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους Επιστολής, εστιάζοντας στους στίχους 1-15. Μέσα από θεολογική ανάλυση και ποιμαντική καθοδήγηση, παρουσίασε τον πνευματικό πλούτο της εισαγωγής του Αποστόλου Παύλου και τη διαχρονική της αξία για τον πιστό.
Ο Σεβασμιώτατος υπενθύμισε ότι η Προς Ρωμαίους Επιστολή θεωρείται θεμέλιο της χριστιανικής πίστεως, διότι αποκαλύπτει τη μετάβαση από τον νόμο του γράμματος στον νόμο της χάριτος και της ελευθερίας εν Χριστώ. Ο Απόστολος Παύλος γράφει προς μια Εκκλησία την οποία δεν είχε ιδρύσει ο ίδιος, αλλά γνωρίζει για την πίστη και την ακλόνητη μαρτυρία της. Η Εκκλησία της Ρώμης, τόνισε ο Σεβασμιώτατος, είχε συγκροτηθεί πιθανότατα από χριστιανούς εξ εθνών που γνώρισαν το Ευαγγέλιο στα Ιεροσόλυμα ή σε άλλες περιοχές και μετέφεραν τη χαρμόσυνη αγγελία στην πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας.
Ο Απόστολος γράφει την Επιστολή γύρω στο 58 μ.Χ. από την Κόρινθο, υπαγορεύοντάς την στον Τέρτιο και αποστέλλοντάς την με τη διακόνισσα Φοίβη. Μέσα από αυτή την επιστολή εκφράζει την επιθυμία να επισκεφθεί τους πιστούς της Ρώμης, προκειμένου να τους ενισχύσει πνευματικά και να μεταδώσει τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, την οποία ο ίδιος έλαβε από τον Χριστό.
Αναλύοντας τα πρώτα εδάφια, ο Σεβασμιώτατος εξήγησε ότι ο Παύλος παρουσιάζει τον εαυτό του ως «δούλον Ιησού Χριστού», «κλητόν Απόστολον» και «αφορισμένον εις Ευαγγέλιον Θεού». Με τις εκφράσεις αυτές δηλώνει την ολοκληρωτική αφιέρωση και υπακοή του στο θείο θέλημα. Ο όρος «αφορισμένος» ερμηνεύθηκε ως αφιέρωση και ιερός διαχωρισμός για το έργο του Θεού, όχι απομάκρυνση, αλλά επιλογή προς διακονία. Ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε πως ο Απόστολος δεν κηρύττει κάτι νέο· το Ευαγγέλιο είναι η ολοκλήρωση των υποσχέσεων και των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης, που εκπληρώνονται στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Ιησούς, «γεννημένος εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα», φανερώνεται ως Υιός Θεού «εν δυνάμει» διά του Πνεύματος και της Αναστάσεως εκ νεκρών. Η Ανάσταση αποτελεί το θεμέλιο της πίστης και τη βεβαίωση της θεότητάς Του.
Ο Σεβασμιώτατος επισήμανε ότι ο Παύλος, απευθυνόμενος σε μια πολυεθνική και πνευματικά ώριμη Εκκλησία, παρουσιάζει τη νέα οικουμενική προοπτική της πίστεως. Ο Χριστός δεν ανήκει σε έναν λαό, αλλά καλεί όλα τα έθνη «εις υπακοὴν πίστεως». Έτσι, ο Απόστολος εκφράζει την αποστολή του να μεταδώσει τη χάρη του Θεού σε κάθε άνθρωπο, Έλληνα και βάρβαρο, σοφό και απλό, ως οφειλέτης προς όλους.
Αναφερόμενος στην προσφώνηση του Παύλου προς τους «ἐν Ῥώμῃ ἀγαπητοὺς Θεοῦ, κλητοὺς ἁγίους», ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε ότι κάθε χριστιανός είναι προσκεκλημένος στην αγιότητα. Η αγιότητα δεν αποτελεί προνόμιο λίγων, αλλά είναι η κοινή κλήση όλων των πιστών. Ο άνθρωπος, δημιουργημένος «κατ’ εικόνα Θεού», καλείται να πορευθεί «καθ’ ομοίωσιν», να ζήσει δηλαδή σε κοινωνία με τον Δημιουργό, να φωτίζεται από τη χάρη Του και να εργάζεται την εν Χριστώ ανακαίνιση της υπάρξεώς του.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στην ευχαριστιακή στάση του Παύλου, ο οποίος ευχαριστεί τον Θεό «διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ» για την πίστη των Ρωμαίων, που «καταγγέλλεται ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Ο Απόστολος προσεύχεται αδιάλειπτα γι’ αυτούς, εκφράζοντας την επιθυμία να τους επισκεφθεί, ώστε να τους προσφέρει πνευματικό χάρισμα προς στηριγμό και παράλληλα να ενισχυθεί και ο ίδιος από την πίστη τους. Αυτή η αμοιβαία πνευματική κοινωνία, είπε ο Σεβασμιώτατος, φανερώνει τη βαθιά ενότητα του σώματος της Εκκλησίας.
Ολοκληρώνοντας, τόνισε ότι ο Απόστολος Παύλος ποθεί να καρποφορήσει και μεταξύ των Ρωμαίων όπως και στα άλλα έθνη, διότι το Ευαγγέλιο δεν περιορίζεται, αλλά αγκαλιάζει ολόκληρη την οικουμένη. Το έργο της σωτηρίας είναι καθολικό και αφορά κάθε άνθρωπο που ανταποκρίνεται στην πρόσκληση του Θεού. Η πίστη στον Χριστό δεν είναι θεωρητική γνώση, αλλά ενεργός σχέση, υπακοή και αγιασμός της ζωής.
Με πατρική αγάπη, ο Σεβασμιώτατος κάλεσε τους πιστούς να μελετούν τον λόγο του Θεού και να ζουν εντός της Εκκλησίας με συνείδηση της κλήσης τους στην αγιότητα. Ο Χριστός, είπε, είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης που φωτίζει τον κάθε άνθρωπο· όποιος Τον δέχεται με πίστη, γίνεται κοινωνός της χάριτός Του και συμμέτοχος της αιώνιας ζωής.
