Για τις εξαρτήσεις και τη σύνδεσή τους με φαινόμενα βίας στην εφηβεία, μίλησε στο Ηχόραμα 100,8 ο ψυχολόγος, μέλος του Ινστιτούτου Αντιναρκωτικής Δράσης P.A.D.A., Φώτης Νάνος.
Με αφορμή τη σχετική εκδήλωση που διοργάνωσε, πριν από λίγες μέρες, το P.A.D.A., στην Καρδίτσα, ο κ. Νάνος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Μεσημεριανό Μαγκαζίνο» (καθημερινά 13:00-14:00) με τη Βάσω Μπαλαμπάνη όπου ανέλυσε τόσο τις διαστάσεις του θέματος και τους παράγοντες που το επηρεάζουν και το γιγαντώνουν όσο και τη σημασία της πρόληψης, το ρόλο των γονέων και τη σημασία της αποδοχής και της αγάπης απέναντι στα παιδιά τους.
Μια συζήτηση καθόλα ενδιαφέρουσα η οποία έχει ως ακολούθως:
Όλοι σχεδόν οι χρήστες αναφέρουν τη λέξη κενό
«Είναι πολύ σημαντικό να καταφέρουμε να καταλάβουμε το εξής.
Ότι η εξάρτηση, ουσιαστικά, δεν είναι το πρόβλημα το οποίο καλείται να αντιμετωπίσει ο γονιός και η κοινωνία.
Το πρόβλημα είναι αυτό που υπάρχει προτού εκδηλωθεί η εξάρτηση.
Εκεί πρέπει να έχουμε τις κεραίες μας ανοιχτές.
Η οικογένεια, οι γονείς, το σχολείο, οι καθηγητές είναι μια ενιαία παιδαγωγική φροντίδα.
Αυτή η γραμμή, οικογένεια και σχολείο, είναι μια ευθεία γραμμή η οποία θα πρέπει να προστατεύει τα παιδιά μας.
Και θα πρέπει να υπάρχει εναρμονισμός. Στην οικογένεια και στο σχολείο.
Οπότε, αν πάμε λίγο πίσω και δούμε τι μπορεί να συμβαίνει πριν από την εξάρτηση ουσιαστικά ένας έφηβος έχει έρθει σε μια συνθήκη δυσφορίας.
Τι μπορεί να είναι αυτό που τον έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση;
Αν διαβάσει κάποιος συνεντεύξεις πρώην χρηστών, επαναλαμβάνουν κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Όλοι σχεδόν οι χρήστες αναφέρουν τη λέξη κενό.
Αυτό σημαίνει ότι ένας έφηβος, από παιδί μπαίνει στην εφηβεία και έχει διαρκώς μια αίσθηση ότι ΄΄εγώ δεν υπάρχω πουθενά΄΄.
Αν υπάρχω μέσα στην οικογένεια, πως το εισπράττω;
Παίρνω συναισθηματική αποδοχή και ασφάλεια;
Είναι οι γονείς μου παρόντες για εμένα;
Είναι εδώ για να με φροντίσουν;
Δηλαδή, μιλάμε για κάτι τόσο απλό, τόσο βασικό το οποίο, όπως φαίνεται, και επειδή πλέον το φαινόμενο έχει αρκετή έξαρση, δεν υπάρχει.
Ένας έφηβος δεν το βιώνει αυτό το πράγμα».
Τι δείχνουν οι έρευνες
«Όλες οι έρευνες δείχνουν κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Δείχνουν, καταρχήν, ότι έχει γιγαντωθεί το πρόβλημα και, μάλιστα, σε συνδυασμό με τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Αυτό που λέμε ότι οι έφηβοι εισέρχονται σε μια γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, συσσωρεύεται άγχος, που τους καταβαραθρώνει, τους απομονώνει.
Σε συνδυασμό, λοιπόν, με τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του smart phone, όλο αυτό γίνεται τόσο δυσφορικό που στο τέλος ο έφηβος τα ψάχνει;
Ψάχνει, ουσιαστικά, το μούδιασμα. Ψάχνει να βρει την ηρεμία από αυτόν τον κυκεώνα. Ψάχνει να βρει τη ζεστασιά.
Και, δυστυχώς, πολλές φορές η εύκολη λύση είναι η εξάρτηση. Είναι οι ουσίες.
Η εξαρτητική συμπεριφορά έρχεται να επιβεβαιώσει το αρχικό αίσθημα ανεπάρκειας που έχει ο έφηβος προτού ξεκινήσει να μπει στον κυκεώνα της εξάρτησης.
Για αυτό λέμε ότι είναι μια ανατροφοδοτούμενη προβληματική συνθήκη.
Και γι΄ αυτό ακριβώς είναι και δύσκολο το να παρέμβει κάποιος να θεραπεύσει το ζήτημα, αφού εκδηλωθεί.
Εμείς λέμε διαρκώς, και με το Αντιναρκωτικό Ινστιτούτο, ότι η σύγχρονη κοινωνία, το σύγχρονο κράτος πρόνοιας, οι γονείς οι οποίοι πρέπει να πληροφορούνται, πρέπει να στοχεύουν στην πρόληψη.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό και είναι κάτι που πρέπει να το κατανοήσουμε όλοι.
Το επίκεντρο είναι η πρόληψη.
Το πρόβλημα έχει παρεισφρήσει και έχει εκδηλωθεί και ο γονιός μπορεί αν το μάθει ένα χρόνο αργότερα.
Ένα παιδί, ένας έφηβος έχει μπει στη χρήση και η οικογένειά του το αντιλαμβάνεται ένα με δυο χρόνια αργότερα».
Η διαφορά ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια
«Σε ότι αφορά τα αγόρια και τα κορίτσια, η κύρια διαφορά, δηλαδή όλες οι έρευνες δείχνουν ότι στα αγόρια είναι πιο έντονο το πρόβλημα της παιδικής παραβατικότητας.
Εκεί έγκειται μια ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στο αγόρι και στο κορίτσι.
Η παιδική παραβατικότητα και η εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών είναι πολύ πιο έντονα στα αγόρια».
Ο ρόλος των γονέων, η αποδοχή και η αγάπη
«Όλοι οι γονείς θα πρέπει να καταλάβουμε κάτι πάρα πολύ απλό.
Τι πρέπει να κάνουμε εμείς για τα παιδιά μας;
Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς για τα παιδιά μας, είναι να τα αποδεχτούμε.
Μπορούμε να δείξουμε στο παιδί μας συναισθηματική εγγύτητα; Ασφάλεια στο παιδί;.
Να δείξουμε ότι το αγαπάμε;
Αυτό είναι το κλειδί.
Όταν ένας γονιός, τουλάχιστον, δείχνει την αποδοχή του, λειαίνει τις αιχμές, τις αιχμές που πληγώνουν το παιδί.
Παραμερίζεται η επίκριση, ανοίγεται, έτσι, μια επικοινωνία.
Δεν είναι τα όρια.
Το ναι σε όλα, είναι εξίσου προβληματικό με το όχι σε όλα.
Αλλά, τουλάχιστον, αποδεχόμενοι τα παιδιά μας, δείχνουμε έμπρακτα την αγάπη μας.
Αυτή η πηγαία και σταθερή αγάπη, είναι η πιο ισχυρή μορφή πρόληψης που μπορούμε να έχουμε στα χέρια μας».
