Για το νέο της τραγούδι «Άκου μπαμπά, άκου πατέρα…», για τη μουσική της πορεία, την αγάπη της για τη Γαλλία και το γαλλικό τραγούδι, αλλά και για τον Διονύση Σαββόπουλο μίλησε αποκλειστικά στο Ηχόραμα 100,8 η καταξιωμένη ερμηνεύτρια Ευρυδίκη.
Η αγαπημένη καλλιτέχνιδα ήταν καλεσμένη στην εκπομπή «Μεσημεριανό Μαγκαζίνο» (καθημερινά 13:00-14:00) με τη Βάσω Μπαλαμπάνη, σε μια συνέντευξη γεμάτη αλήθεια, ουσία και τρυφερότητα.
Αναλυτικά, η συνέντευξη της Ευρυδίκης στο Ηχόραμα 100,8 έχει ως εξής:
Ερώτηση: Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας με την απώλεια του μεγάλου τραγουδοποιού Διονύση Σαββόπουλου (ήταν η ημέρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός του). Τι σημαίνει για εσάς ο Διονύσης Σαββόπουλος, η μουσική του, το έργο του;
Απάντηση: Μεγαλώσαμε με τη μουσική και τα λόγια του Διονύση Σαββόπουλου.
Ένας τεράστιος δημιουργός, από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς που έχει γεννήσει η χώρα μας.
Τα τραγούδια του είναι τεράστια κληρονομιά για μας.
Εγώ προσωπικά τον αγαπούσα ιδιαίτερα.
Έχω τραγουδήσει πολλές φορές τραγούδια του, σε όλες μου τις εμφανίσεις, και νιώθω ότι η καρδούλα μου κλαίει, δακρύζει.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος έχει σημαδέψει μια ολόκληρη εποχή, ολόκληρες γενιές.
Τα τραγούδια του, από τα πιο γλυκά και τρυφερά μέχρι τα πολύ επαναστατικά, μέσα από τη μουσική του υπήρξε ο ίδιος πρωτοπόρος, επαναστάτης και νομίζω ότι αυτά είναι που θα μείνουν.
Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από τραγούδια που να ξυπνάνε μνήμες και συνειδήσεις.
Η μουσική του Διονύση Σαββόπουλου θα είναι πάντα εκεί, να μας θυμίζει αυτές τις εποχές που ο Έλληνας είχε ανάγκη να επαναστατήσει, να αντιδράσει.
Ερώτηση: Πάμε, τώρα, στο νέο τραγούδι «Άκου μπαμπά, άκου πατέρα…» που κυκλοφορεί ψηφιακά από το Ogdoo Music Group. Είναι μεγάλη και συγκινητική στιγμή αυτή για εσάς; Είναι ένα ΄΄δώρο΄΄ στον πατέρα σας;
Απάντηση: Τα τραγούδια, για εμάς, λειτουργούν, τις περισσότερες φορές, λυτρωτικά.
Και μας βοηθούν να μετατρέπουμε τον πόνο σε κάτι φωτεινό.
Αυτό, συμβαίνει, λοιπόν, και με αυτό το τραγούδι που μου χάρισαν οι δυο αυτοί αγαπημένοι φίλοι.
Γιατί είχα ανάγκη να χαρίσω ένα τραγούδι στον μπαμπά μου. Ήθελα να έχει το δικό του τραγούδι.
Ο πατέρας μου, μου έδωσε τόσα πολλά.
Αφιέρωσε τη ζωή του σε μένα και στην αδελφή μου για να μπορούμε να έχουμε τα πάντα.
Έκανε θυσίες, έκανε ό,τι μπορούσε για τη μόρφωσή μας, για την ευτυχία μας, για να έχουμε μια καλύτερη ζωή.
Μέσα από όλα αυτά τα ΄΄δώρα΄΄ που πήρα από τον πατέρα μου, ήθελα και εγώ να του κάνω ένα δικό μου δώρο, έτσι όπως μπορούσα. Και αυτό είναι το τραγούδι μου.
Και νιώθω ότι είναι δίπλα μου και με ακούει. Κάθε φορά που το τραγουδώ.
Είμαι σίγουρη και ότι τον κάνω περήφανο και ότι αισθάνεται την αγάπη μου.
Το πιο συγκινητικό είναι ότι, μέσα από τα μηνύματα του κόσμου που έχω λάβει, έχω καταλάβει ότι το τραγούδι αγγίζει και άλλους ανθρώπους που έχουν ζήσει κάτι παρόμοιο.
Είναι παρηγορητικό να νιώθεις πόσοι πολλοί άνθρωποι τελικά ταυτίζονται μαζί σου, όταν βιώνουμε τις ίδιες καταστάσεις, τα ίδια συναισθήματα.
Είναι σαν μας δένει μια αόρατη κλωστή και νιώθουμε όλοι μαζί πως ανήκουμε κάπου.
Ερώτηση: Στίχοι που μας αγγίζουν όλους. Αφού, στην εποχή της ταχύτητας που χούμε, πολλές φορές, αφήνουμε μηδαμινό χρόνο, χώρο και ενέργεια στην ανθρώπινη επαφή που, τελικά, αυτή είναι και η μόνη ουσία της ζωής. Σωστά;
Απάντηση: Ακριβώς όπως το λέτε.
Γιατί όλα τρέχουν, όλα αλλάζουν. Ο χρόνος τρέχει, οι άνθρωποι αλλάζουν.
Αλλά αυτό που είναι σταθερό στη ζωή μας είναι η αγάπη.
Η αγάπη των δικών μας ανθρώπων που είναι εκεί και μας προστατεύουν και μας προσέχουν.
Και όπως το είπατε πριν.
Πρέπει να αφιερώνουμε – εγώ αυτό συνειδητοποίησα και μετά την απώλεια του μπαμπά μου – ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τα παιδιά μας και τους γονείς μας, την οικογένειάς μας και αυτό πρέπει να είναι πάνω από όλα.
Ερώτηση: Από τις 24 έως 26 Οκτωβρίου ανεβάσατε ξανά στη σκηνή του Half Note Jazz Club παρουσιάζοντας τη sold out παράσταση «La Bohème». Μεγάλη αγάπη σας το γαλλικό τραγούδι. Έτσι δεν είναι;
Απάντηση: Αυτό το ταξίδι ξεκίνησε μέσα από την αγάπη μου για το γαλλικό τραγούδι και δεν περίμενα ότι θα υπάρχει τόσος πολύς κόσμος στην Ελλάδα που θα αγαπάει το γαλλικό τραγούδι.
Όταν κάναμε για πρώτη φορά την παράσταση στο Φαν πριν από τρία χρόνια, σκεφτόμουνα ΄΄Μακάρι να υπήρχαν 50 άνθρωποι να μαζευτούν΄΄ και είναι κάτι σαν πριβέ συγκεντρώσεις, ας πούμε, μια μάζωξη φίλων και να πούμε τα τραγούδια που αγαπάμε.
Από τότε, κάθε χρόνο που το επαναλαμβάνω, έχουμε την ίδια ανταπόκριση.
Η αγκαλιά του κόσμου είναι πολύ ζεστή και όλο και μεγαλώνει.
Ερώτηση: Και είναι αλήθεια ότι το γαλλικό τραγούδι έχει μέσα του ένα ρομαντισμό που τόσο τείνει να εξαφανιστεί και αυτός στις μέρες και στην εποχή μας.
Απάντηση: Έχω μεγαλώσει με τα γαλλικά τραγούδια. Και αυτό το χρωστάω στον πατέρα μου γιατί εργάζονταν στο Γαλλικό Μορφωτικό Κέντρο, ήταν υπεύθυνος για τα Πανεπιστήμια, και η σχέση μας με τη Γαλλία ήταν πολύ στενή.
Στο σπίτι ανακάλυπτα βιβλία και δίσκους ΄΄διαμάντια΄΄ και έτσι γνώρισα στα 8-10 μου χρόνια την Πιάφ, μέσα από τους δίσκους του πατέρα μου.
Υπάρχει μέσα μου αυτή η πλευρά.
Η ρομαντική, αυτή που είναι γεμάτη νοσταλγία, πάθος, αυτό που εκφράζει, για μένα, το γαλλικό τραγούδι.
Αυτή η πλευρά έχει κάτι πιο εσωτερικό που μου αρέσει να ανεβαίνω εκεί, να ψελλίζω τις λέξεις και να υπάρχει αυτή η επαφή με το μέσα μου.
Και νομίζω, τελικά, πως αυτή η αλήθεια είναι που περνάει και στον κόσμο.
Ερώτηση: Μπορούμε να δούμε τη ζωή … στα ροζ; (΄΄La vie en rose΄΄, το αγαπημένο της τραγούδι από την αγαπημένη Εντίθ Πιάφ). Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Απάντηση: Ναι. Αυτό, ξέρετε, έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης του κάθε ανθρώπου και με τον τρόπο ζωής του.
Δηλαδή, αν κάνουμε τα θέλω μας τρόπο ζωής, νομίζω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Να βλέπουμε τη ζωή με λίγο πιο ρόδινο τρόπο.
Ερώτηση: Επόμενα καλλιτεχνικά σχέδια; Τι ετοιμάζετε;
Απάντηση: Ακολουθούν και άλλες εμφανίσεις, σαν μια μικρή περιοδεία, στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Και σταθερά πια, από 28 Νοεμβρίου, θα είμαι στο ΄΄Σταυρό του Νότου΄΄ , για ακόμα μια χρονιά, με τον Χρήστο Δάντη.
Ερώτηση: Μια σκέψη ή μια ευχή για το τέλος;
Απάντηση: Αυτό που μου αρέσει να λέω πάντα, και το εννοώ, μέσα από την καρδιά μου, είναι χαμόγελο, πάντα με χαμόγελο.
Όταν χαμογελάμε, ξορκίζουμε και τους φόβους μας και τις ανασφάλειές μας και τα προβλήματα.
Βλέπουμε τη ζωή με πιο όμορφα χρώματα.
