Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Τιμόθεος, το πρωί του Σαββάτου 17 Μαΐου 2025, παρευρέθη στην Εκδήλωση Λήξεως των Συναντήσεων των Κατηχητικών Σχολείων της Ιεράς μας Μητροπόλεως, η οποία πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Σεραφείμ Φαναρίου.
Γύρω στα 700 παιδιά των κατηχητικών της Μητροπολιτικής μας Περιφέρειας, απόλαυσαν κάτω από την σκέπη της Εκκλησίας μας την καθιερωμένη εκδρομή τους, που γίνεται πάντα την Άνοιξη.
Γύρω στα 700 παιδιά των κατηχητικών της Μητροπολιτικής μας Περιφέρειας, απόλαυσαν κάτω από την σκέπη της Εκκλησίας μας την καθιερωμένη εκδρομή τους, που γίνεται πάντα την Άνοιξη.
Μετά την Ιερά Παράκληση που πραγματοποιήθηκε το πρωί, ο Σεβασμιώτατος απηύθυνε θερμό και πατρικό λόγο προς τα παιδιά, τους ιερείς και τους κατηχητές που συγκεντρώθηκαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Σεραφείμ, υπενθυμίζοντας εξ αρχής ότι τα μαθήματα των κατηχητικών δεν έχουν ακόμη λήξει, αλλά συνεχίζονται έως και την Κυριακή 1η Ιουνίου, υπογραμμίζοντας τη συνέχεια και τη διάρκεια του πνευματικού αγώνα.
Στάθηκε ιδιαίτερα στον ευλογημένο τόπο όπου βρέθηκαν όλοι μαζί, τον ναό του Αγίου Σεραφείμ, ο οποίος δεν είναι απλώς ένας ιστορικός ή λατρευτικός χώρος, αλλά ο τόπος μαρτυρίου του ίδιου του Αγίου. Επεσήμανε την παρουσία του μικρού παρεκκλησίου, όπου φυλάσσεται η μεγάλη πέτρα που χρησιμοποιήθηκε κατά τον βασανισμό του Αγίου, στοιχείο που δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο προσκύνημα, καθώς αποτελεί άμεση σύνδεση με την πίστη, την θυσία και την αγάπη προς τον Χριστό και την πατρίδα, που χαρακτήριζαν τον Άγιο.
Ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε ότι ο Άγιος Σεραφείμ, ως Επίσκοπος και Αρχιεπίσκοπος, αγωνίστηκε σθεναρά για να διατηρηθεί η χριστιανική πίστη στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας, αντιστεκόμενος στους εξισλαμισμούς και ενισχύοντας το φρόνημα του υπόδουλου λαού μέσα από τα Μυστήρια, τις Θείες Λειτουργίες, τα κηρύγματα και την ποιμαντική του παρουσία.
Έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη διαφορά μεταξύ πίστης και θρησκείας, τονίζοντας ότι η χριστιανική πίστη δεν είναι ανθρώπινη επινόηση, αλλά θεία αποκάλυψη. Παρέθεσε μάλιστα το περιστατικό από το βιβλίο της Εξόδου, όπου ο Θεός αποκαλύπτει το όνομά Του στον Μωυσή ως «Ο Ων», σε αντίθεση με θρησκείες που προέρχονται από ανθρώπινα κατασκευάσματα.
Ο λόγος του είχε έντονο παιδαγωγικό και κατηχητικό χαρακτήρα, καθώς απευθύνθηκε άμεσα στα παιδιά, ενθαρρύνοντάς τα να κατανοήσουν τη βαθύτερη αξία της παρουσίας τους στο κατηχητικό, που δεν είναι απλώς μια εξωτερική υποχρέωση, αλλά μια εσωτερική μαθητεία στην πίστη, την ηθική και την αγάπη προς τον Χριστό και τον συνάνθρωπο.
Ο Σεβασμιώτατος δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη σημερινή δύσκολη συγκυρία, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, τονίζοντας ότι μέσα σε αυτό το σκοτεινό πλαίσιο, η Εκκλησία καλεί σε συστράτευση, με την προσευχή, την αλληλεγγύη και την παρουσία του φωτός του Χριστού στην καθημερινότητα όλων.
Ευχαρίστησε θερμά τους κατηχητές και τις κατηχήτριες για την πολύτιμη διακονία τους, καλώντας τους να συνεχίσουν με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο το έργο της χριστιανικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου – όπως τόνισε – στα δημόσια σχολεία το μάθημα των Θρησκευτικών υποβαθμίζεται ή παραλείπεται εντελώς.
Απηύθυνε έκκληση στους γονείς να συνεργάζονται ενεργά με την Εκκλησία και να φροντίζουν όχι μόνο για τη μόρφωση των παιδιών τους, αλλά κυρίως για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της καρδιάς τους, καλλιεργώντας την πίστη, τις ηθικές αξίες και την αγάπη προς τον Χριστό. Παρατήρησε με έμφαση ότι είναι εύκολο να δίνουμε στα παιδιά υλικά πράγματα – κινητά, παιχνίδια, φροντιστήρια – αλλά πολύ πιο δύσκολο και απαιτητικό είναι το να δουλέψουμε για την ψυχή τους.
Αναφέρθηκε με συγκίνηση στο πρόσφατο μαθητικό συνέδριο της Μητρόπολης με θέμα «Φύλακας του αδελφού μου», επισημαίνοντας την ανάγκη να εμπνεύσουμε στα παιδιά την αλληλεγγύη, τη συνεργασία και την ενότητα, ενάντια στον ατομικισμό, τη ζήλια και τον εγωισμό. Έθεσε ως στόχο το να μάθουν τα παιδιά να ζουν με το “εμείς”, να μοιράζονται, να αγαπούν, και να σέβονται τον διπλανό τους – δίχως επιθετικότητα, ανταγωνισμό ή βία.
Με αφορμή το παράδειγμα του Αγίου Σεραφείμ, υπενθύμισε ότι οι Άγιοι της Εκκλησίας αποτελούν ζωντανά πρότυπα. Ο Άγιος Σεραφείμ δεν υπέκυψε στην πίεση να αλλαξοπιστήσει για να γλιτώσει τη ζωή του, διότι μέσα του κατοικούσε η πίστη και η αγάπη προς τον Χριστό και την Εκκλησία. Τόνισε ότι και σήμερα οι κοινωνίες μας χρειάζονται όχι μόνο νόμους, αλλά και σχέσεις ουσιαστικές, καρδιακές, χτισμένες στην πίστη, την ειλικρίνεια και την πνευματικότητα.
Αναλύοντας τα λόγια του Ευαγγελίου «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου», κάλεσε τα παιδιά να γίνουν φωτεινά παραδείγματα, φέροντας στην καθημερινότητά τους το φως του Χριστού, μέσω της προσευχής, της συμμετοχής στη Θεία Λειτουργία, της εξομολόγησης και της προσπάθειας να τηρούν τις εντολές Του. Όταν τα παιδιά γεμίζουν με φως, ανέφερε, τότε ακτινοβολούν αυτό το φως γύρω τους – στους φίλους τους, στα σχολεία τους, στις οικογένειές τους – και αυτό είναι η πιο ουσιαστική μαρτυρία της πίστης.
Καταλήγοντας, ευχαρίστησε θερμά τα παιδιά, για την προσήλωσή τους, τη συμμετοχή τους, την καλή τους διάθεση. Τους κατηχητές και τις κατηχήτριες, που προσφέρουν αφιλοκερδώς τον χρόνο και την αγάπη τους. Τους ιερείς, που στηρίζουν και πλαισιώνουν την κατήχηση στις ενορίες. Τους γονείς, που εμπιστεύονται τα παιδιά τους στην Εκκλησία και τα καθοδηγούν με πίστη.
Τόνισε ότι όλοι μαζί, ως μία μεγάλη οικογένεια, αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού. Ο καθένας έχει τη δική του αποστολή μέσα στο σώμα της Εκκλησίας και καλείται να τη ζήσει με χαρά, συνέπεια και προσφορά. Ευχήθηκε η ευλογία του Αγίου Σεραφείμ να συνοδεύει τα παιδιά και τις οικογένειές τους και η λήξη των κατηχητικών στις 1 Ιουνίου να είναι ένα σημείο πνευματικής καρποφορίας και νέας αρχής για όλους.
Η Ιερά μας Μητρόπολη πρόσφερε σε όλα τα παιδιά, εκτός από τη μεγάλη και γεμάτη αγάπη αγκαλιά, γλυκίσματα για να γλυκαθούν, αναμνηστικά δώρα για να θυμούνται τη σημερινή ευλογημένη ημέρα, και φυσικά, πολλή χαρά και χαμόγελα καθώς και άπλετη διασκέδαση με παιχνίδια θησαυρού.
Η συγκίνηση κορυφώθηκε όταν, κατόπιν κλήρωσης, δόθηκαν σε κάποια από τα παιδιά ιδιαίτερα και εντυπωσιακά δώρα, όπως ένα ποδήλατο και άλλα όμορφα αντικείμενα, προσφέροντάς τους απρόσμενη χαρά και δημιουργώντας στιγμές που θα τους μείνουν αξέχαστες. Ήταν μία εκδήλωση γεμάτη φως, αγάπη και ευλογία, καρπός της μέριμνας της τοπικής μας Εκκλησίας για τη νεότητα
H ιστορία του Ναού του Αγίου Σεραφείμ στο χωριό Φανάρι τον τόπο μαρτυρίου του Αγίου Σεραφείμ.
Ο οποίος Ναός είναι η μοναδική Εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Σεραφείμ στην Καρδίτσα, εκτός βέβαια από το μετόχι της Κορώνας που βρίσκεται στην Καρδίτσα.
Όλοι μας γνωρίζουμε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, μια τεράστια προσωπικότητα, που είναι γνωστός και σαν «Πατροκοσμάς». Φορώντας το απλό και φτωχό ράσο του και κρατώντας ένα ραβδί στο χέρι, «όργωνε» στην κυριολεξία όλη την Ελλάδα που στέναζε τότε κάτω από τον τουρκικό ζυγό. Όπου στεκόταν για να διδάξει κατασκεύαζε έναν ξύλινο σταυρό και τον έμπηγε στο χώμα. Δίπλα στο σταυρό ακουμπούσε ένα σκαμνί, ανέβαινε πάνω σ’ αυτό και δίδασκε. Στο τέλος διέλυε το σκαμνί και το έπαιρνε μαζί του, όπου κι αν πήγαινε. Ο σταυρός έμενε εκεί για να θυμούνται όλοι ότι πέρασε από κει ο Πατροκοσμάς.
Και ο τόπος μας είχε τη χαρά και την ευλογία να δεχτεί τον Πατροκοσμά. Ήταν Ιούνιος του 1775. Αφού δίδαξε σε πολλά χωριά του θεσσαλικού κάμπου, έφτασε στο χωριό Φανάρι. Εδώ φιλοξενήθηκε από την Επισκοπή και ζήτησε την άδεια να διδάξει στους πιστούς. Η άδεια δόθηκε από τον Τούρκο διοικητή και η ομιλία θα γινότανε στην αγορά έξω από το χωριό, όπου σήμερα βρίσκεται η Εκκλησία του Αγίου Σεραφείμ.
Πλήθος κόσμου τον περίμενε, μεταξύ αυτών και αρκετοί ιερείς και επίτροποι της Μητροπόλεως. Ανέβηκε, όπως συνήθως, στο σκαμνί και άρχισε να τους μιλάει. Τους συνέστησε υπομονή, πίστη στο Θεό και ότι η μέρα της λευτεριάς δεν θα αργήσει να έρθει. Θα είναι τυχεροί διότι μετά την απελευθέρωση θα δούνε κάρα να τρέχουν στον κάμπο χωρίς άλογα με ταχύτητα λαγού και στον ουρανό πουλιά σιδερένια να ξερνούν φωτιά. Παράξενα και ακαταλαβίστικα τους φάνηκαν τα λόγια του, σχεδόν γελούσαν μέσα τους και για να τον πειράξουν κάπως, τον ρώτησαν.
– Πάτερ, τη νύχτα της 3ης προς την 4ην Δεκεμβρίου, σ’ αυτό εδώ το μέρος βλέπουν πολλοί Φαναριώτες να κατεβαίνει μια φωτεινή στήλη από τον ουρανό και να φτάνει στη γη. Τί είναι;
Ο Πατροκοσμάς αφού σκέφτηκε λίγο τούς ρώτησε.
– Συνέβη κάποιο γεγονός σ’ αυτόν εδώ τον τόπο;
– Εδώ οι Τούρκοι σφάξανε τον Δεσπότη μας, τον Σεραφείμ, αφού πρώτα του επέβαλαν φρικτά βασανιστήρια.
– Ο Δεσπότης σας αγίασε, είναι άγιος.
Έπιασε τότε από το χέρι τον υπεύθυνο της Μητρόπολης και έναν Επίτροπο και κρατώντας μία πέτρα τους οδήγησε στον τόπο όπου σήμερα είναι κτισμένη η εκκλησία.
– Να, εδώ θα κτίσετε εκκλησία, που θα είναι αφιερωμένη στο όνομά του.
Αυτά είπε ο Πατροκοσμάς και κατευθύνθηκε προς τον (Ελληνόπυργο).
Οι Φαναριώτες σοκαρισμένοι αλλά και συγκινημένοι άρχισαν να μαζεύουν πέτρες και έκαναν έναν μεγάλο σωρό. Εκείνα τα χρόνια όμως τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά! Δεν ήταν δυνατόν να τους δώσουν άδεια οι Τούρκοι να κτισθεί ο Ναός, αφού μόλις είχανε δώσει άδεια για το κτίσιμο του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου.
Εντέλει το 1860 ο Δεσπότης Κύριλλος έβαλε τον θεμέλιο λίθο. Η Εκκλησία κτίστηκε πάνω στα ερείπια του αρχαίου ναού της Δήμητρας και αυτό φαίνεται από τα μάρμαρα και τα κιονόκρανα στους τοίχους της εκκλησίας.
Μετά την απελευθέρωσή μας το 1881, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα και οι εργασίες εκτελούνταν με κανονικό, σχεδόν, ρυθμό. Όταν ολοκληρώθηκε εξωτερικά ο ναός, ο οποίος είναι βυζαντινού ρυθμού μετά τρούλου, μεταφέρθηκαν στο ανατολικό του μέρος και τα δύο νεκροταφεία του χωριού. Ήταν σχεδόν κοιμητηριακός ναός. Μία φορά, όμως, το μήνα οι ιερείς των δύο ενοριών του χωριού τελούσαν την λειτουργία εκεί, προσδίδοντας έτσι τον ανάλογο σεβασμό στον τοπικό μας Άγιο, τον Άγιο Σεραφείμ.
Γινόταν, δηλαδή, μονοκκλησιά. Ακόμα και σήμερα ο ήχος της καμπάνας του Ναού φτάνει και στα γύρω χωριά.
Η διαμόρφωση του εσωτερικού χώρου άργησε να γίνει. Σ’ αυτό στάθηκε αφορμή ο Α΄παγκόσμιος πόλεμος, οι Βαλκανικοί πόλεμοι και αργότερα ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος, η Μικρασιατική εκστρατεία και ο εμφύλιος σπαραγμός. Με εράνους κατάφεραν να κάνουν το τέμπλο κτιστό με τούβλα το ταβάνι, καθώς και τα τζάμια.
Τα θυρανοίξια του Ναού, καθώς και η πρώτη τελετή έγιναν το 1936. Η τελετή προς τον Άγιο Σεραφείμ από τότε γίνεται ανελλιπώς. Ο λόγος που γίνεται αυτή την εποχή, είναι ότι επειδή η ημέρα του μαρτυρίου του είναι στις 4 Δεκεμβρίου και συνήθως ο καιρός δεν είναι τόσο καλός, μεταφέρθηκε ο εορτασμός την τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου.
Από το 1968, όμως, και με πρωτοβουλία, καθώς και με δικά του έξοδα, του Μακαριστού Δεσπότου μας, κυρού Σεραφείμ, άρχισε η ριζική ανακαίνιση. Το τέμπλο αντικαταστάθηκε από ξυλόγλυπτο και επίσης άρχισαν να δημιουργούνται στους τοίχους οι πρώτες αγιογραφίες. Οι εικόνες που υπήρχαν στο πρώτο τέμπλο τώρα φυλάσσονται στο Μουσείο. Επίσης φτιάχτηκε και το δεύτερο καμπαναριό. Η πέτρα του μαρτυρίου μεταφέρθηκε και φυλάσσεται στο κιβώριο που είναι κτισμένο στην είσοδο του προαυλίου χώρου.
Έγινε και η περίφραξη της αυλής.
Δίπλα από τον Ναό υπάρχει μια θαυμάσια αίθουσα για τις διάφορες εκδηλώσεις του Ναού.
Αυτά τα λίγα ιστορικά για τον Υπέροχο ναό του Αγίου Σεραφείμ για να γνωρίζουμε την ιστορία του Ναού, αλλά και να εκτιμάμε τον κόπο και την ευλάβεια των προγόνων μας.
