Το πρώτο αντάμωμα έγινε το Σάββατο 14 Μαϊου του 1988.
Σεβαστοί και φίλοι συμμαθητές «καλώς ανταμωθήκαμε σε μια όμορφη παρέα».
Με οδηγό τη μνήμη μας, ας έλθουμε στο χτες.
Στα χρόνια τα αγνά που πάντα είναι ωραία.
Σήμερα ας γυρίσουμε πίσω στα περασμένα.
Τα νιάτα που’σανε «τρελά» τα τρισαγαπημένα.
Που ‘σαν γιομάτα ιδανικά, όνειρα πλανεμένα.
Που ‘χαν ελπίδες με φτερά αετοκαμμωμένα.
Πρωτοσυναντηθήκαμε στην τρίτ’ Οχταταξίου.
Έξι χρονιάκια ζήσαμε, αντάμα στο θρανίο.
Κι απ’την ογδόη βγήκαμε, ώριμα παιδιά.
Στα πέρατα σκορπίσαμε, σαν ‘νάμαστε πουλιά.
Όποιος διψάει για νερό, βρύση ξεθεμαίνει.
Όποιος διψάει για μάθηση, εις το Σχολειό πηγαίνει
Απ΄την πηγή αντλεί νερό, εκείνος που διψάει
Απ’τα βιβλία ο μαθητής, τις γνώσεις του ρουφάει.
Στην Μάνα, στο Πατέρα μας, οφείλουμε την ζήση
Στον Δάσκαλοοφίλουμε, το φως που δεν θα σβήσει
Ο Δάσκαλος πάντα κρατεί, των γνώσεων την δάδα
Που μεταλαμπαδεύοντας, λιώνει σαν την λαμπάδα
Στα σχολικά τα χρόνια μας, εδέσαμε φιλίες
Σφυρηλατήσαμε δεσμούς, χωρίς αμφιβολίες
Δεσμούς στενούς και ισχυρούς που διαρκούν ακόμα
Δεσμούς που θα κρατήσουμε, στον μέλλοντα αιώνα
Με λύπη και συγκίνηση, ας θυμηθούμε φίλοι
Καθηγητές, συμμαθητές, που’χουνε πλέον…φύγει
Και ας αφιερώσουμε λίγες στιγμές στη μνήμη ΤΩΝ
Κι ας ευχηθούμε όλοι μας, απ’της καρδιάς τα βάθη
Να συγχωρήσει ο Θεός τα επίγειά τους λάθη
«Και εν Παραδείσω τα ψυχάς αυτών ας αναπαύσει»
Να ‘ταν να ξαναγύριζαν τα χρόνια μας όπως τα χελιδόνια
Τα όμορφα τα παιδικά, τα δέκα οχτώ μας χρόνια
Να’χε η ζωή πολλές χαρές και πίκρες ουδεμία
Να’ταν τα νιάτα δυο φορές τα γηρατειά καμία
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Να’ταν τα νιάτα δυο φορές, να’τανε τρεις και πέντε
Αχόρταστα θα ήτανε κι αν ήταν δεκαπέντε…
