Η ιστορική νίκη που πέτυχε η αριστερά στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση ήταν αδιαμφισβήτητη και φυσικά το γεγονός αυτό αποτελεί από μόνο του μια σημαντική ευκαιρία για μια προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας με ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά, αλλά και για επαναπροσδιορισμό των πολιτικών σε επίπεδο Ευρωζώνης. Η ευθύνη ωστόσο διαχείρισης της εξουσίας σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο είναι μεγάλη και οι προσδοκίες για κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και ευημερία ακόμα μεγαλύτερες από το σύνολο της κοινωνίας. Οι προεκλογικές εξαγγελίες για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης αλλά και για την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσω ενός προγράμματος ανασυγκρότησης της χώρας, αποτέλεσαν τους βασικούς πυλώνες, όπως ονομάστηκαν πάνω στους οποίους αναπτύχθηκε η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ. Την επόμενη των εκλογών η κυβέρνηση κλήθηκε άμεσα να καταλήξει σε συμφωνία με τους εταίρους σε μια διαπραγμάτευση που όμως έγινε με άνισους όρους, αλλά και εν’ μέσω οικονομικών εκβιασμών σ’ ένα ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο. Η προσγείωση λοιπόν, σε μια σκληρή πραγματικότητα ήταν απότομη και με τον εφιάλτη ενός πιστωτικού γεγονότος να επαναφέρεται στο προσκήνιο, που θα είχε το πιθανότερο δυσμενή αποτελέσματα για τη χώρα. Βέβαια, δεν πρέπει να αγνοούμε σε κάθε περίπτωση την ξεκάθαρη υπονόμευση των διαπραγματεύσεων όπως η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, όπου επικεφαλής της Ελληνικής αντιπροσωπείας στις Βρυξέλλες ήταν ο πρώην πρωθυπουργός κ. Α.Σαμαράς, ο οποίος συνεχίζει να έχει εμμονές για μια αριστερή παρένθεση και επαναφορά του στην εξουσία αδιαφορώντας για τη χώρα.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή τις περισσότερες φορές και μπορεί τα μνημόνια να μην σκίστηκαν και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι να μην καταργήθηκαν, όπως προεκλογικά υπόσχονταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπεγράφη η δανειακή σύμβαση. Με την υπογραφή της, οφείλουμε ως χώρα να εκπληρώσουμε τις μνημονιακές μας υποχρεώσεις (Δανειακή Σύμβαση αρ.Φύλλου 65 22-3-2012 ΦΕΚ, σελίδα 1803, παράγραφος 7) και όσα επικοινωνιακά τεχνάσματα και δημιουργικές ασάφειες να επινοήσουμε το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Η κυβέρνηση λοιπόν καλείται να κινηθεί άμεσα ολοκληρώνοντας τις διαπραγματεύσεις, προχωρώντας στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ώστε να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις τον Ιούνιο ως προς την ΕΚΤ και τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και να προχωρήσει στην εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας. Η αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα, η υποστήριξη της καινοτομίας και της παραγωγικότητας, οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και η καθολική πάταξη της διαφθοράς με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος θα πρέπει να αποτελέσουν άμεσες προτεραιότητες. Η αποφασιστικότητα ωστόσο, με την οποία θα υπάρξει ολοκληρωτική σύγκρουση με καθεστωτικά συμφέροντα (π.χ. ιδιωτικά τηλεοπτικά μέσα) αλλά και φαινόμενα διαπλοκής, ώστε επιτέλους να λογοδοτήσουν όσοι ευθύνονται για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα σήμερα, αποτελεί σημείο αναφοράς για μια πραγματικά προοδευτική κυβέρνηση. Θεωρώ λοιπόν προσωπικά, πως πρέπει ο δημόσιος διάλογος να επιστρέψει στα καθοριστικά ζητήματα που αφορούν τόσο την οικονομική επιβίωση της χώρας αλλά και της κοινωνίας, μακριά από ιδεοληψίες και φοβικά σύνδρομα που αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη. Η σημερινή κυβέρνηση λόγω της υψηλής δημοτικότητας και της ιδεολογικής αφετηρίας, έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει μια διαφορετική αντίληψη για τη σχέση κράτους-πολίτη και να την επαναπροσδιορίσει, ώστε να δημιουργηθεί μια στέρεα σχέση εμπιστοσύνης που θα δώσει αναπτυξιακή ώθηση στη χώρα.
