Η ζωή είναι σαν ένα ταξί. Το ταξίμετρο εξακολουθεί να δουλεύει είτε πας κάπου είτε μένεις στο ίδιο μέρος. Η σημασία της (αποστολής), καθορίζει αυτό που λέμε καθημερινό προορισμό. Ωστόσο, τα αιώνια διλήμματα κρατάνε σε απόσταση τις αποφάσεις και γίνονται τροχοπέδη των εξελίξεων. Εύκολα μπορεί να παρομοιαστεί, με ένα τεράστιο ερωτηματικό στο δρόμο της ζωής, δηλαδή από την αβεβαιότητα στο αδιέξοδο.

Ο περίφημος Πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας Fernando Pessoa, 1888 – 1935, μας άφησε την εκτίμησή του, πως: «Η ζωή είναι ο δισταγμός μεταξύ ενός θαυμαστικού και ενός ερωτηματικού. Στην αμφιβολία, υπάρχει και η τελεία». Εδώ συνεκτιμάται και η προ-υπάρχουσα διάθεση που έχει κάποιος για τη ζωή. Ανεξάρτητα όμως των προσδοκιών, ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων δημιουργεί ένα φράχτη μπροστά του, που δεν αφήνει την ορατότητα να ξεχωρίσει το δέντρο από το δάσος.

Χωρίς αμφιβολία λοιπόν, η ζωή αποτελείται από κομμάτια που δεν ενώνονται μεταξύ τους. Οι εποχές αλλάζουν τις διαθέσεις αλλά και τις ενδυμασίες, με αποτέλεσμα όλα τα υπόλοιπα να μένουν ίδια! Πόσο ματαιόδοξο μπορεί να φαίνεται αυτό; να προχωρά δηλαδή η μόδα και η τεχνολογία μόνο, αφήνοντας πίσω στο χρόνο τη φύση; Οι εξηγήσεις δίδονται τα τελευταία έτη, από τις φιλοζωικές – περιβαλλοντολογικές οργανώσεις μέχρι και τις εταιρίες ανακυκλώσεων, που υπάρχουν για να συνεχιστεί η ζωή με τις πολύτιμες παρεμβάσεις τους. Πρόκειται σαφώς για ένα κεφάλαιο που δεν κλείνει ποτέ, παρά τις αντιδράσεις των ισχυρών ανθρώπων επί της γης. Τα συμφέροντα προσθέτουν ζωή και πνοή στα όνειρα όσων ηγούνται κάστρα πολιορκημένων, με υποσχετικές για μια ζωή χαρισάμενη. Και κάπου εδώ ξεκινούν οι αντιπαραθέσεις στα μέτωπα για τις μακροημερεύσεις, που χωρίζονται σε τρεις κόσμους. Ο πιο διαδεδομένος είναι ο «τριτοκοσμικός», όπου το προσδόκιμο ζωής δείχνει να αφήνει στο περιθώριο κάθε ίχνος ποιοτικής ζωής και ευημερίας.

Το μυστήριο είναι πως, ακόμα δεν γνώρισε κανείς ποια είναι η διαφορά του «πρωτοκοσμικού» με αυτή του «δευτεροκοσμικού», ως ποιότητα ζωής.