Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του Μαΐου αποτύπωσε με τον πιο ξεκάθαρο καιγλαφυρό τρόπο την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας, στέλνονταςμηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις, ακόμα και εάν αυτά παρερμηνεύθηκαν ή αγνοήθηκαν επιδεικτικά από τα δημοκρατικά κόμματα. Η απόλυτη ρευστοποίηση του κεντροαριστερού χώρου, η ανάδειξη ενός νέου ρυθμιστή της πολιτικής ζωής (Ποτάμι) και η πλήρης αποδοκιμασία της συγκυβέρνησης είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που αναδείχτηκαν την επόμενη μέρα. Οι αναταράξεις ωστόσο που δημιουργήθηκαν στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς και η συζήτηση που έχει ανοίξει για την ανασυγκρότηση της, αναδεικνύουν την ανάγκη για αναζήτηση νέων κοινωνικών συμμαχιών και ιδεολογικών ζυμώσεων σ’ ένα πλαίσιο διαφορετικό και με προοδευτικό πρόσημο. Η πλήρης αποτυχία εξάλλου των πολιτικών λιτότητας που υιοθετήθηκαν και εφαρμόστηκαν από την συντηρητική κυβέρνηση με αποτελέσματα ορατά στην καθημερινότητα, καθιστούν επιτακτική περισσότερο από ποτέ την ανάγκη για παραγωγή ρεαλιστικών πολιτικών θέσεων με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας. Το ζητούμενο είναι με ποιους όρους και με ποια πρόσωπα μπορεί να εκφραστεί μια προοδευτική πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας ώστε το εγχείρημα να μην οδηγήσει σε νέα αδιέξοδαμε ολέθριες συνέπειες.Αναμφισβήτηταόμως,εκείνοι που σηματοδοτούν τον παλαιοκομματισμό με εμμονές και ιδεοληψίες και όσοι άσκησαν εξουσία φέροντας ξεκάθαρα καθολική ευθύνη για την σημερινή κατάσταση στη χώρα θα πρέπει να αποκλειστούν.
Οι προοδευτικές δυνάμεις της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μιας ευρύτερης συμμαχίας, εγκαταλείποντας τις διαιρετικές και συγκρουσιακές λογικές και καταρτίζοντας ένα σαφές προγραμματικό σχέδιο με διακριτούς ρόλους για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.Η ανάγκη εξάλλου για πολιτική συνεννόηση των δυνάμεων αυτών σε διαβούλευση με την κοινωνία, τους ανθρώπους της διανόησης και με την επανενεργοποίηση επιτυχημένων στελεχών (π.χ. Αλ.Παπαδόπουλος) είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ, ώστε να υπάρξει ελπιδοφόρα προοπτική που θα βασίζεται όμως σε μια ρεαλιστική και υπεύθυνη πολιτική, εγκαταλείποντας οριστικά τους ηγεμονισμούς και τις εμμονές με το αποτυχημένο παρελθόν. Εξάλλου ο κατακερματισμός του χώρου σε μικρές ή μεγαλύτερες πολιτικές κινήσεις τελικά οδηγεί στον εκφυλισμό με τελικό αποτέλεσμα την εσωστρέφεια και τον απομονωτισμό.Η συνεχής αναζήτηση λύσεων στα καίρια ζητήματα της κοινωνίας, η κοινωνική δικαιοσύνη, η υπεύθυνη και ρεαλιστική διαπραγμάτευση για το χρέος αλλά και η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, μέσα από μια πολιτική δράσεων και μεταρρυθμίσεων με ουσιαστικό όφελος για το δημόσιο συμφέρον αποτελούν βασικές προτεραιότητες για μελλοντική έξοδο από την κρίση. Η ιστορική ευθύνη της σοσιαλδημοκρατίας είναι μεγάλη και οι παρούσες συνθήκες απαιτούν «ωριμότητα» και υπεύθυνες πολιτικές στάσεις με ισότιμες συνεργασίες και συναινέσεις των προοδευτικών δυνάμεων.
Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δημιουργηθεί ένα πραγματικό ανάχωμα απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές αλλά και τον ανέξοδο λαϊκισμό των αριστερών δυνάμεων.Η ανεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε καίρια ζητήματα που αφορούν το μέλλον της χώρας αλλά και η αδυναμία της να διαχειριστεί αποτελεσματικά ακόμα και τις εσωτερικές διαφωνίες καταδεικνύει ότι δεν μπορεί να χαράξει υπεύθυνη κυβερνητική πολιτική.Το ζητούμενο τελικά όμως είναι να διαμορφωθεί μια εναλλακτική και προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης με την εφαρμογή μιας πολιτικής που θα επαναθεμελιώσει μια διαφορετική σχέση με την ίδια την κοινωνία και θα την δεσμεύει απέναντι σ’ αυτή. Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις με τους εταίρους να αντικατασταθούν από μια προγραμματική συμφωνία με τον ίδιο το λαό που θα δεσμεύει την εκάστοτε κυβέρνηση απόλυτα και θα την καθιστά υπεύθυνη να την υλοποιήσει.Σε διαφορετική περίπτωσηνομοτελειακά η χώρα θα συνεχίσει να είναι απόλυτα αγκιστρωμένη στο ΔΝΤ για πολλά χρόνια ακόμα, εκπληρώνοντας στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία θα αντλούνται με επώδυνα μέτρα από τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών.
