Τα περί δεσμεύσεων, κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» κόκκινες γραμμές, λαϊκή ετυμηγορία και λοιπές περικοκλάδες, επικαλούνται οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τοπικά, τόσο στις συναντήσεις που έχουν με φορείς εργαζομένων, όσο και στην πλούσια αρθρογραφία τους στον τοπικό τύπο όπου με πραγματική αγωνία προσπαθούν να προπαγανδίσουν πόσο μας «σώζει» η κυβέρνηση μας. Δίνουν υποσχέσεις, «χτυπούν πλάτες», καθησυχάζουν εφαρμόζοντας πιστά την λαϊκή ρήση «όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα».
Έλα όμως που η πραγματικότητα εκδικείται. Αυτό που ζούμε καθημερινά δεν έχει καμιά σχέση με τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις τους. Κι αυτό καμιά προπαγάνδα όση στήριξη και να έχει από τους ολιγάρχες (που θα χτυπούσαν ανελέητα) των ΜΜΕ, δεν μπορεί να κρύψει την φτώχεια, την ανασφάλεια, την ανεργία (40% έφτασε στην Καρδίτσα), τις απολύσεις, τις ελλείψεις στην υγεία, την παιδεία, την φοροληστεία. Και ο στίχος «να δεις τι σου ‘χω για μετά» ταιριάζει απόλυτα σ’ αυτά που έρχονται.
Και μπορεί ο καθένας τους να ερμηνεύει όπως νομίζει τη «λαϊκή ετυμηγορία», ωστόσο όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας σχετικά με τα επίδικα της διαπραγμάτευσης και την εξέλιξη σχετικά με αυτά, παραπέμπουν στο ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπορεί να μιλά για «κόκκινες γραμμές», αλλά πολύ περισσότερο έχει ανάψει το πράσινο φως για νέα αντιλαϊκά μέτρα.
ΦΠΑ, Ασφαλιστικό, Εργασιακά, συλλογικές διαπραγματεύσεις, ΕΝΦΙΑ, αφορολόγητο στις 12.000, είναι μόνο ορισμένα από όσα αποτελούν απλά …προεκλογικό παρελθόν και υποσχέσεις που έμειναν υποσχέσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, αυτό που επίσης ήταν προεκλογική υπόσχεση και έχει παραμείνει και υλοποιείται είναι οι ενισχύσεις στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, είτε με διαγραφές χρεών ακόμα και για λαθρεμπόριο, είτε με φοροαπαλλαγές είτε με άλλες ρυθμίσεις που βρίσκονται στα σκαριά.
Στα ψιλά πέρασε η αποκάλυψη πως ήδη η κυβέρνηση έχει στείλει στις Βρυξέλλες το «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων του 2015». «Είναι σημαντικό να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα δράσης για την ανάπτυξη και τις διαρθρωτικές αλλαγές, σε συνδυασμό με τους βασικούς στόχους της Ευρώπης 2020» δηλώνει η κυβέρνηση. Ποιοι είναι αυτοί οι στόχοι; Είναι η αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ, που καθορίζει το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων στο όνομα της υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ σε σχέση με ΗΠΑ, Κίνα κι άλλους ανταγωνιστές της.
Στην κατάρτιση του «Εθνικού Προγράμματος Μεταρρυθμίσεων του 2015», όπως αναφέρεται στο προοίμιό του, συνέβαλαν όλα τα συναρμόδια υπουργεία.
Στο σύνολό της δηλαδή η κυβέρνηση δεσμεύεται από αυτό το πρόγραμμα, με το οποίο δηλώνεται σαφέστατα ότι από την εφαρμογή των μέχρι τώρα μνημονίων υπήρχε όφελος για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, υπήρχε, μάλιστα, αναφέρεται, πρόοδος ως αποτέλεσμα «των σημαντικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων»! Αυτά, δηλαδή, που τσάκισαν τη ζωή του λαού χαρακτηρίζονται ήδη πρόοδος. Αναφέρει, για παράδειγμα, ότι:
1.Τα μέτρα συνέβαλαν στη «συγκράτηση του κόστους της συνταξιοδοτικής ασφάλισης». 2.Στον «εξορθολογισμό του συστήματος Υγείας»
3.Στην «αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου της αγοράς εργασίας».
Δηλαδή, σύμφωνα με την κυβέρνηση, τα μέχρι τώρα αντιασφαλιστικά μέτρα είχαν θετικό αντίκτυπο, το ίδιο οι περικοπές στην Υγεία, όπως επίσης και οι ανατροπές στα Εργασιακά. Αυτά ακριβώς θεωρεί ως «βάσεις για την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας από την παρατεταμένη ύφεση στη διατηρήσιμη ανάπτυξη».
Και ρωτάμε εμείς αφελώς, τα παραπάνω τα γνωρίζουν ή όχι οι βουλευτές και τα τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν ναι, τότε γιατί δεν τα ομολογούν στους εργαζόμενους που συναντούν, γιατί δεν τα λένε ανοιχτά και καθαρά στα προπαγανδιστικά άρθρα τους; Ή λένε συνειδητά ψέματα ή δεν γνωρίζουν άρα ας ψαχτούν…
Φυσικά κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε μνημονιακοί, αντεθνικοί, μακρύ χέρι, της ΝΔ και άλλα τέτοια, που διακινούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τοπικά, για το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές. Ξέχασαν ότι «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει»!
Το κυβερνητικό σχέδιο, θα πρέπει να πούμε ότι περιέχει και μερικές γενικότητες για «κοινωνικό δίχτυ» προστασίας από την ακραία φτώχεια, για ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης κι άλλα πολλά με τα οποία και προηγούμενες κυβερνήσεις έντυναν την αντιλαϊκή τους πολιτική. Βεβαίως, από το εν λόγω πρόγραμμα λείπει οποιαδήποτε δέσμευση για επαναφορά όσων έχασαν οι εργαζόμενοι ή για εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα.
Όλα αυτά αποκαλύπτουν ότι είναι ψέμα πως τα αντιλαϊκά μέτρα θα περάσουν αναγκαστικά εξαιτίας της διαπραγμάτευσης και ότι αυτά βρίσκονται και στον πυρήνα της πολιτικής που η ίδια σχεδιάζει να υλοποιήσει μετά τον Ιούνη πολύ απλά γιατί πρόκειται για απαιτήσεις του κεφαλαίου, συστατικά της περιβόητης ανάκαμψης.
