Έγινε και η συνάντηση που επιβεβαίωσε την αντιλαϊκή συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου και την ταχύτερη υλοποίησή της.
Το κλίμα που διαμόρφωναν τα αστικά ΜΜΕ ήταν κλίμα αγωνίας και αναμονής. Θα υπάρξει συμβιβασμός ή σύγκρουση με την Ευρωζώνη; Αυτό το μοτίβο αναπαραγόταν απ’ όλους, ενώ κωδικοποιούνταν οι επιπτώσεις της μιας ή της άλλης λύσης. Το ίδιο μοτίβο έπαιζαν και τα κυβερνητικά επιτελεία, σημειώνοντας βεβαίως ότι επιλογή της κυβέρνησης είναι ένας «έντιμος συμβιβασμός» και ότι η ευθύνη για τυχόν σύγκρουση βρίσκεται στην απέναντι πλευρά. Την ίδια ώρα, τυχαία; δημοσκοπήσεις εμφάνιζαν το 70% των Ελλήνων να ζητούν συμβιβασμό και παραμονή της χώρας στο ευρώ.
Αυτό που επιμελώς έκρυβαν όλοι τους είναι το κύριο ζήτημα:
1.Ο συμβιβασμός και η αντιπαράθεση ποια συμφέροντα εξυπηρετεί;
Όπως αποδεικνύει και το περιεχόμενο της συμφωνίας αλλά και οι μέχρι τώρα αποφάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. εξυπηρετούν και γίνονται για λογαριασμό των συμφερόντων του εγχώριου κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων της Ελλάδας, αλλά και των συμμαχιών στις οποίες εντάσσεται η Ελλάδα τόσο ευρωπαϊκές όσο και υπερατλαντικές, που αμφισβητούν τη γερμανική πρωτοκαθεδρία στην ΕΕ. Και μην φανταστεί κανείς ότι σκοτίζεται κανείς, γι’ αυτό που μας σερβίρουν τα «παπαγαλάκια» της κυβέρνησης, ότι παλεύουν να αντικαταστήσουν την τωρινή «μερκελική» ΕΕ με την «ουτοπική» «ΕΕ των ισότιμων κρατών, για να διασφαλίσουν άλλες πρωτοκαθεδρίες νοιάζονται όλοι τους.
- Εμείς, ο λαός που ματώνουμε κάθε μέρα έχουμε να κερδίσουμε κάτι από τις αποφάσεις και τις συμφωνίες σαν της 20ης Φλεβάρη;
Για να ανοίξουμε όλη την εικόνα και να δούμε λοιπόν:
Όλο το προηγούμενο διάστημα η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί να πείσει ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για το καλό του «λαού και της χώρας». Είναι καθαρό ότι σε αυτήν τη φάση κυριαρχεί ως επιλογή η ανεύρεση συμβιβασμού (χρήσιμο εργαλείο οι δημοσκοπήσεις!!!).
Γιατί επιλέχτηκε αυτή η τακτική;
- Η ελληνική κυβέρνηση δε θέλει το ελληνικό κεφάλαιο να απολέσει όσα προνόμια έχει από τη συμμετοχή του στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Άρα δεν θέλει την ρήξη και την πιθανή έξοδο από την ευρωζώνη.
- Από την άλλη επιδιώκει, όμως, μια αναγκαία χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής, ώστε να έρθει χρήμα που θα στηρίξει τα επενδυτικά σχέδια των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι, λοιπόν, σαφές ότι αυτή η επιδίωξη δεν έχει καμιά σχέση με τα «λαϊκά συμφέροντα» με τα δικά μας συμφέροντα.
Κι αυτό γιατί:
Η στρατηγική της ΕΕ που στηρίζει την ανταγωνιστικότητα των μεγάλων μονοπωλίων, όπως όλοι έχουμε νοιώσει στο πετσί μας, και είναι τα «μνημόνια διαρκείας», βάσει των οποίων χτυπήθηκαν τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα με τη μορφή που πήραν και στα μνημόνια των τελευταίων 5 χρόνων, δεν πρόκειται να πάψει.
Ούτε, βεβαίως, η πολιτική στήριξης της ανάκαμψης των κερδών των μονοπωλίων, θα συνοδευτεί από ανάκτηση των απωλειών που είχαμε οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια.
Ακόμα και στο ενδεχόμενο που θα είχαμε μια όξυνση της αντιπαράθεσης με την Ευρωζώνη, πάλι εμείς, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, θα καλούμαστε να πληρώσουμε το κόστος μιας τέτοιας εξέλιξης, με νέα μέτρα λιτότητας που απλώς θα παρουσιάζονταν ως αποτέλεσμα της «αγέρωχης» και «περήφανης στάσης» της κυβέρνησης, αφήνοντας πάντα ανέγγιχτο το κεφάλαιο.
Από όλα τα παραπάνω όλοι μας πρέπει να συμπεραίνουμε αυτό που το ΚΚΕ σημειώνει ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα θετικό, ούτε από τις διαπραγματεύσεις στην ΕΕ ούτε από τις διάφορες συναντήσεις με την Μέρκελ και τα άλλα «γεράκια».
Καμία αναμονή, καμία ανοχή στη συνέχιση μιας πολιτικής που, όπως κι αν ονομαστεί, τελικά το λογαριασμό τον πληρώνουμε πάντα εμείς, ο λαός.
Το κύριο είναι η οργάνωση της πάλης με άξονα:
Την ανάκτηση των απωλειών και τη διεκδίκηση ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών – λαϊκών αναγκών, το ξήλωμα του αντεργατικού – αντιλαϊκού πλαισίου. Η προοπτική αυτής της πάλης βρίσκεται στη ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
