Η κυρίως πολιτική δραστηριότητα των τελευταίων μηνών είναι η οιωνοσκοπία, δηλαδή η άσκηση και εξάσκηση των μαντικών ικανοτήτων μας. Θα επιλεγεί τελικά η ρήξη από την ελληνική κυβέρνηση; Ή θα καταλήξουμε σε έναν δύσκολο (γιατί ο εύκολος αποκλείεται!) συμβιβασμό; Και, σε αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο, ο επώδυνος συμβιβασμός θα υπερψηφιστεί από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ή θα καταρρεύσει στην Βουλή μαζί με την κυβέρνηση; Και ας πούμε ότι υπερψηφίζεται, ότι «περνάει», ότι το νέο Μνημόνιο γίνεται νόμος του κράτους. Θα μπορέσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα; Ή θα εφαρμόσει το νέο Μνημόνιο στον…. ίδιο βαθμό που εφάρμοσε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης;
Αυτά τα ερωτήματα είναι πλέον τα κεντρικά πολιτικά ερωτήματα, και δεδομένου του ότι λαμβάνουμε κάθε μέρα αντιφατικές πληροφορίες, φοβάμαι ότι ο μόνος τρόπος προσέγγισης των πιθανών απαντήσεων είναι… η μαντική τέχνη. Ως υλικό γι’ αυτήν, εξετάζουμε τον «εσωτερικό διάλογο» του ΣΥΡΙΖΑ.
Στις εποχές πριν από την 25η Ιανουαρίου 2015, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό κόμμα της αντιπολίτευσης, οι εσωτερικές του αντιφάσεις ενδιέφεραν αποκλειστικά και μόνον τους ψηφοφόρους του. Σήμερα όμως, οι εσωτερικές αντιφάσεις, αντιπολιτεύσεις, τάσεις και συνιστώσες του μας ενδιαφέρουν όλους—διότι παίζουν ρόλο περισσότερο ή λιγότερο καθοριστικό για το μέλλον μας, και μάλιστα τόσο για το πολύ βραχυπρόθεσμο όσο και για το απολύτως μακροπρόθεσμο.
Στην ιστοσελίδα iskra.gr λοιπόν, που απηχεί τις απόψεις της τάσης του Παναγιώτη Λαφαζάνη, δημοσιεύθηκε κείμενο την Κυριακή 17 Μαΐου, το οποίο ευθέως καλεί σε ρήξη. Τίτλος του, «Οι δανειστές δεν διαπραγματεύονται. Εκβιάζουν για συμφωνία άτακτης υποχώρησης.». Για το κείμενο αυτό, οι άνθρωποι που αποφασίζουν τον δανεισμό μας με επιτόκια που δεν θα μας δίδονταν ποτέ στην αγορά είναι, ειρωνικά, «οι αποκαλούμενοι ”εταίροι”», που «εκβιάζουν». Το χαρακτηριστικότερο απόσπασμα είναι όμως το ίδιο το κάλεσμα σε ρήξη: «Η Ελλάδα οφείλει να μην υποκύψει και δεν θα υποκύψει, στις πιέσεις των δανειστών για αθέμιτους συμβιβασμούς που θα περιλαμβάνουν μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, κόντρα στις ριζοσπαστικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης».
Το ερώτημα δεν είναι, βέβαια, αν η εν λόγω τάση του ΣΥΡΙΖΑ υπαγορεύει επιτυχώς τη γραμμή της—αν και τίποτα δεν αποκλείεται: ας βάλουμε στην εξίσωση και την αμφίθυμη στάση της προέδρου της Βουλής κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου. Το ερώτημα είναι τί θα κάνουν εν τέλει οι διόλου λίγοι βουλευτές της, αν έρθει μια «αθέμιτη» συμφωνία προς ψήφιση….
Όλα αυτά, σήμερα. Διότι αύριο θα ακούμε πάλι για «πρόοδο στις διαπραγματεύσεις, η συμφωνία είναι κοντά». Και μεθαύριο για την «ρήξη, που έχει ήδη αποφασιστεί». Και μετά πάλι για συμφωνία, μετά πάλι για ρήξη, και ξανά και ξανά… Είπαμε: από τις (παρα)πολιτικές ικανότητες, σχεδόν η μοναδική που έχει αξία αυτές τις ημέρες είναι η…. μαντική. Μέχρι—μέχρι!—να έρθει η ώρα του λογαριασμού. Που, απ’ ό,τι φαίνεται, πλησιάζει. Και τότε, οι μπλόφες τελειώνουν…
