Ο κ. Τσίπρας για άλλη μία φορά μετήλθε μιας μικροπολιτικής επιδίωξης, για να κρύψει τη γύμνια της πολιτικής του.
Συγκάλεσε το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με πρόσχημα τα πολύ σημαντικά ζητήματα, που εδώ και καιρό έχουν ανακύψει και που δυστυχώς δεν αντιμετωπίζονται με την απαραίτητη σοβαρότητα από την σημερινή κυβέρνηση.
Επιδιδόμενος, όμως, σε ένα παιχνίδι μικροκομματικού τυχοδιωκτισμού, επέλεξε τη χρονική στιγμή, κατά την οποία η Νέα Δημοκρατία βρίσκονταν εν μέσω της διαδικασίας ανάδειξης του νέου της Αρχηγού, για να συγκαλέσει το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών. Προφανώς πίστευε, πως μέσω αυτής της διαδικασίας θα εξέθετε πολιτικά τη Νέα Δημοκρατία και θα επιβεβαίωνε την πολιτική του κυριαρχία. Δυστυχώς όμως για αυτόν, το σύνολο σχεδόν των πολιτικών αρχηγών εξέθεσε τον Πρωθυπουργό, τονίζοντας τη σοβαρή καθυστέρηση με την οποία δρομολόγησε την συγκεκριμένη διαδικασία.
Για όσους, όμως, παρακολουθούν στενά την πολιτική σκηνή, είναι εύκολο να αντιληφθούν το πραγματικό λόγο της πρωτοβουλίας του κ. Τσίπρα. Και αυτός δεν είναι κανένας άλλος από τα προβλήματα, που προκαλούν στην κυβερνητική συνοχή οι διχαστικές τάσεις, οι οποίες ενυπάρχουν στον κυβερνητικό σχηματισμό και φάνηκαν πριν από λίγο καιρό, κατά την ψήφιση στην Βουλή του τελευταίου «πακέτου» των προαπαιτουμένων με απώλειες για την κυβερνητική πλειοψηφία.
Η επικείμενη ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου, προφανώς, θα δημιουργήσει νέες «σεισμικές» δονήσεις στο εσωτερικό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και του κυβερνητικού του εταίρου. Το νέο ασφαλιστικό εκτιμάται, πως δεν μπορεί να περάσει και άρα η αναζήτηση συναίνεσης από την πλευρά του Πρωθυπουργού φαντάζει μονόδρομος για τον ίδιο και την κυβέρνησή του.
Με την διαφορά, πως η οποία πλέον εξέλιξη στο μείζον αυτό πολιτικό ζήτημα είναι δική του επιλογή και πρωτοβουλία και ευθύνη της κυβέρνησης. Τα ωραία μεγάλα λόγια, που εύκολα μοίρασε προεκλογικά, και εξακολουθεί και σήμερα να το κάνει, μετουσιώνονται μέρα με την μέρα σε μια δυσβάστακτη πραγματικότητα. Η δημαγωγική του πολιτική πρακτική, που τον έφερε στην εξουσία, δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ήλθε, λοιπόν, η ώρα όχι μόνο της διάψευσης του από την υφιστάμενη κατάσταση, αλλά και της πολιτικής του απόρριψης από αυτήν την ίδια κοινωνία, που τόσο απροκάλυπτα κορόιδεψε.
Η μεγάλη ατυχία, όμως, και ταυτόχρονα δυστυχία για την πατρίδα μας είναι, πως το αποτέλεσμα της ελαφρότητας της πολιτικής του κ. Τσίπρα στη διακυβέρνηση της χώρας θα το πληρώσουν και οι επόμενες γενεές!
