Ενώ συζητείτο για μέρες ότι η κυβέρνηση θα ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης στο Κοινοβούλιο, τελικά ο Αλέξης Τσίπρας υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προκαλώντας εκλογές. Ανήμπορος να παρουσιάσει μια σταθερή διακυβέρνηση και να διευθετήσει τα εσωκομματικά του ζητήματα ο Αλέξης Τσίπρας σύρει την χώρα σε μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση.
Προφανώς και ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι η κυβέρνησή του θα έπεφτε ατιμωτικά στην παροχή ψήφου εμπιστοσύνης: το αποτέλεσμα αυτής της ψήφου θα σήμαινε, εξ όσων γνωρίζουμε αν κρίνουμε από την στάση της Αριστερής Πλατφόρμας και άλλων, το τέλος του βίου της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών ο, αλλά με τον πρωθυπουργό να έχει πρώτα ηττηθεί στη Βουλή, κάτι που ο πολιτικός εγωισμός της ηγετικής ομάδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν μπορούσε να επιτρέψει. Ταυτόχρονα ο Αλέξης Τσίπρας και ο κύκλος του πρωθυπουργού μοιάζουν να πιστεύουν ότι τις επερχόμενες εκλογές, θα τις κερδίσουν με άνεση, σχηματίζοντας ξανά μία κυβέρνηση συνεργασίας. Το ερώτημα όμως είναι: με ποια λογική θα μπορούσε να ισχύει κάτι τέτοιο; Μήπως επιχειρούν απλώς να «παραδώσουν» υλοποιώντας αυτοί πρώτοι το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης»;
Ως σενάριο που προβάλλεται, φαίνεται εντελώς παράλογο, πραγματικά σουρεαλιστικό. Μιλάμε για μία κυβέρνηση που σε λιγότερο από ένα χρόνο από τον σχηματισμό της, πέφτει από τους ίδιους τους βουλευτές της. Κάτι το οποίο, όσο να ‘ναι, δε συμβαίνει συχνά στον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας… Και χάνει την εξουσία ακριβώς διότι επιχειρεί να εφαρμόσει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκε, σε εκπληκτική αντιδιαστολή με τον προεκλογικό λόγο, που αξιοποίησε για να ανέλθει στην εξουσία.
Ενώ, λοιπόν, η κυβέρνηση, αποδοκιμάζεται από τους ίδιους τους βουλευτές της, ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του πιστεύουν, πως θα εκλεγούν ξανά πρώτοι με την ψήφο των πολιτών, οι οποίοι δήθεν δεν θα έχουν την ίδια αντίληψη, που ώθησε βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να άρουν την στήριξή τους στην κυβερνητική πολιτική. Αλλά δεν είναι μόνο, πως η κυβέρνησή του Αλέξη Τσίπρα, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των ΑΝ.ΕΛ. εφαρμόζει ακριβώς την αντίθετη πολιτική από αυτήν που υποσχέθηκε. Για να μπορέσει να γίνει αυτό, ανακοινώθηκε πρώτα δημοψήφισμα, στο οποίο ο πρωθυπουργός ζήτησε από το εκλογικό σώμα καθαρή εντολή για αλλαγή πολιτικής. Οι πολίτες του έδωσαν αυτήν την εντολή με ποσοστό 61%. Ακολούθως, ο Αλέξης Τσίπρας αγνόησε το αποτέλεσμα, που ο ίδιος είχε ζητήσει στο δημοψήφισμα που ο ίδιος είχε ανακοινώσει, για να προχωρήσει όχι απλώς στην ίδια πολιτική, αλλά σε μία ακόμα σκληρότερη–λόγω του κόστους που συνεπάγεται η φοβερή αργοπορία μέχρι τη συμφωνία.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Αλέξης Τσίπρας ζητά ξανά «ψήφο εμπιστοσύνης» από τους πολίτες. Διότι όπως είπαμε, μπορεί οι «αριστεροί βουλευτές» του να τον αποδοκιμάζουν πανηγυρικά ρίχνοντας στην ουσία την κυβέρνηση, σύμφωνα όμως με τον κυβερνητικό μύθο, οι πολίτες θα τον υπερψηφίσουν εξίσου πανηγυρικά και θα τον καταστήσουν για μία δεύτερη φορά πρωθυπουργό. Ούτως ώστε να εφαρμόσει όχι το «πρώτη φορά Αριστερά», αλλά το σκληρότερο μνημόνιο που γνώρισε η χώρα.
Βγάζουν νόημα όλα αυτά; Επιτρέψτε μου να πιστεύω πως δεν έχουν καμία λογική συνοχή, δεν έχουν κανέναν ειρμό, καμία ελπίδα να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η εκλογική κάλπη που φέρονται να στήνουν δεν μπορεί παρά να αποδειχθεί διάψευση όλων των ψευδαισθήσεων. Της ψευδαίσθησης της αριστερής διακυβέρνησης της χώρας σε καιρούς κρίσης και του μνημονίου, των φαντασιώσεων περί προσωπικής παντοδυναμίας του Αλέξη Τσίπρα, και λοιπά.
Ευτυχώς για όλους μας, η κάλπη φανερώνει την ώρα της αλήθειας.
