Οι εκλογές πλησιάζουν ταχύτατα, και παραθέτοντας το ποια στοιχεία εγγυώνται την χρηστή διακυβέρνηση μετά την ώρα των εκλογών, την ώρα των πολιτών, η διάκριση είναι ξεκάθαρη: πρόκειται για την Αλήθεια και την Ευθύνη. Όχι μόνο γιατί αυτά τα στοιχεία εγγυώνται κάθε χρηστή διακυβέρνηση. Αλλά και γιατί σήμερα, αυτά ακριβώς τα στοιχεία διαχωρίζουν την Νέα Δημοκρατία από την αξιωματική αντιπολίτευση…
Αλήθεια είναι το να αντιστοιχούν τα λεγόμενα στα πράγματα, οι επαγγελίες στην πραγματικότητα. Και ευθύνη είναι να μην «παίζεις» ούτε με την μοίρα της σημερινής γενιάς, ούτε—ακόμα περισσότερο—με το μέλλον της αυριανής γενιάς. Να μην καθιστάς τον λαό παιχνίδι στις φιλοδοξίες σου—ή τις ιδεοληψίες σου.
Η Νέα Δημοκρατία βασίσθηκε στην αλήθεια: δεν έκρυψε τα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας και της χώρας, ούτε μάσησε τα λόγια της ως προς το τι πρέπει να γίνει—και ως προς τις δυσκολίες που θα συναντήσουμε μέχρι τα μισά του δρόμου, τα οποία ήδη διανύσαμε. Προτείνει εναλλακτικές και προτάσσει σχέδια που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα—την ώρα που άλλοι σχεδιάζουν στον αέρα ενδεχόμενα, που γνωρίζουν και οι ίδιοι, πως είναι απολύτως μη πραγματοποιήσιμα. Εκείνοι γνωρίζουν το ψεύδος, αλλά ποντάρουν στο ότι οι πολίτες δεν το γνωρίζουν ακόμα, στο ότι οι πολίτες θα υπερψηφίσουν το ψεύδος. Συγκρούεται, λοιπόν, μια πολιτική που εδράζεται στην αλήθεια. Με μια πολιτική που εδράζεται στο ψεύδος….
Αυτό είναι, κατ’ ουσίαν, το ζήτημα της ευθύνης. Όποιος βασίζεται σταθερά στην αλήθεια, αναλαμβάνει και την ευθύνη της πράξης—με τις δυσκολίες, τις πικρίες ή ακόμα και τα λάθη που αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Λάθη που μπορούν, και πρέπει, να διορθωθούν. Αλλά αναλαμβάνει την ευθύνη μιας διακυβέρνησης αλήθειας. Όποιος ζητά την ψήφο των πολιτών με βάση το ψέμα, με βάση «οράματα και θάματα» που γνωρίζει ότι μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο ως «σημεία και τέρατα», έχει ήδη δώσει τα δείγματα γραφής του. Έχει ήδη ξεκαθαρίσει τις προτεραιότητές του, δεν χρειάζεται να δούμε ιδίοις όμμασι την ανευθυνότητά του να μετουσιώνεται σε κυβερνητική πράξη καταστροφής γενεών. Δεν χρειάζεται να το «δοκιμάσουμε και αυτό»—εκτός αν είμαστε οι ίδιοι ανεύθυνοι, ως πολίτες.
