Έγραψα ένα ποίημα που νόμιζα πως την αιωνιότητα εξυμνώ. Μιλούσα για τον υδρατμό που φεύγει στον ουρανό, χάνεται όπως νομίζουν πολλοί , όμως επανέρχεται στη γη ωσάν βροχή .Αυτό θα γίνει θεωρώ σαν το τέλος μου θα ρθεί, σαν αστραπή θα χαθώ στον ουρανό, όμως μια μέρα πάλι θα γυρίσω εδώ ,τη γη την αγαπώ.
Και τότε άκουσα μια εξωτική φωνή που ήτανε τρομακτική ,όμως αληθινή.
Ότι είπε ανήκει στη γη αιώνια μένει σ’ αυτή , για τίποτα δεν υπάρχει φυγή η
βαρύτητα είναι σαν φυλακή.
Και για σένα είπε η εξωτική φωνή , το ίδιο Ισχύει ,δεν θα πας στον ουρανό σαν αστραπή αλλά σαν ύλη .Κατά το μέρος που είσαι νερό θα πηγαινοέρχεσαι από τη γη στον ουρανό , το άλλο σώμα θα εμπλουτίσει τη γη με ανόργανα και οργανικά συστατικά που θα γίνονται εσαεί τροφή για ζώα και φυτά. Ποτέ δεν θα εξαφανιστείς, η ύλη για πάντα ζει.
Αυτή είναι η αιωνιότητα ; Έπρεπε να το είχα φαντασθεί , η αφθαρσία της ύλης
μου είναι γνωστή.
-Το πνεύμα μου ρώτησα τη φωνή ,αιώνιο και αυτό ;
-Πνεύμα υπάρχει μόνον όταν το σώμα ζει . Εάν θα ζούσε κάτι θα πρόσφεραν στο σύμπαν και οι νεκροί. Είδες ποτέ το έργο επιφανών επιστημόνων να συνεχίζεται όταν φεύγουν από τούτη τη ζωή ;
Και συνεχίζει η φωνή.
Όταν ψάχνεις τι γίνεται πέρα από τούτη τη ζωή ,στην ανυπαρξία βρίσκεσαι
και όσο είσαι εν ζωή . Εις τους αιώνες βασανίζονταν οι μεγάλοι σοφοί μα το
σκοτάδι γίνονταν πιο βαθύ. Το αιώνιο πρόβλημα θα λυθεί , μόνο σαν θα μιλήσουν
οι νεκροί.
-Θα γίνει αυτό;
-Ναι , στη Δευτέρα παρουσία είπε με γέλιο τρανταχτό.
Αιώνια είναι όσα δεν έχουν πνοή και αυτά στηρίζουν τη ζωή .
Το νερό ,ο αέρας ,ο ήλιος , το φως,, το σκοτάδι και άλλα πολλά.
όλα τα άψυχα είναι θεοί ,αιώνιοι ,παντοτινοί
Αιώνια είναι η ζωή με το θάνατο μαζί.
Ζητάς την αιώνια ζωή , άκουσα πάλι τη φωνή.
-Ναι
-Που , στη γη ή στον ουρανό ;
-Καλλίτερα στη γη .
-Από αυτή τη στιγμή είσαι αιώνιος σε τούτη τη ζωή.
Νίκησα το θάνατο και αιώνια θα γεύομαι τις τέρψεις της ζωής , τα κάλλη όλης της γης. Πέρασαν χρόνια εκατό και ύστερα τα διπλά και ακόμη περισσότερα
και έμεινα μόνος έρημος δίχως ένα γνωστό. Σιγά – σιγά ξέχασα πως ήτανε τα ίδια μου τα παιδιά , που θα έδινα και τη ζωή μου γι’ αυτά.
Τα τωρινά παιδιά σαν με αντίκρυζαν τρόμαζαν και φεύγαν μακριά ,ενώ όλοι οι άνθρωποι με κοίταζαν λοξά . Φρικτή η ζωή αν αισθάνεσαι μόνος σε ολόκληρη τη γη.
Πάλι ,ξανάκουσα τη φωνή
-Είναι ωραία με ρώτησε η αιώνια ζωή , επιμένεις πως θέλεις αιώνια να ζεις ;
-Θέλω να πεθάνω ετούτη τη στιγμή.
-Εντάξει θα γίνει.
-Πέταξα στον ουρανό, ποτέ δεν φανταζόμουνα πως για το θάνατο μου τόσο θα χαρώ.
