Έχουν δίκιο οι αμπελοφιλόσοφοι που λένε ότι η ζωή είναι ωραία σε όλες τις ηλικίες.
Έκανα συζήτηση, κρυφή ανάκριση, σε έναν ογδόντα έξη χρονών φίλο μου τον Παντελή, για να δω εάν ισχύει αυτό.
Εγώ είμαι νέος εβδομήντα εννιά χρονών και ίσως να μην έχω σωστή εικόνα για τη ζωή στα γηρατειά.
Τον συνάντησα στο καφενείο πρωί.
-Πως είσαι Παντελή;
-Δόξα τω θεώ, ακόμη μπορώ
και περπατώ.
-Φάρμακα παίρνεις;
-Πήρα τέσσερα χάπια το πρωί και έπεται συνέχεια.
Όμως δεν παραπονιέμαι, άλλοι συνομήλικοι μου δεν μπορούν ούτε να κινηθούν.
-Πως περνάς συνήθως την ημέρα;
-Η πρώτη μου κίνηση είναι να δω την εφημερίδα και διαβάζω μόνο τις κηδείες.
-Γιατί αυτό, δεν σε στενοχωρεί;
-Όχι το αντίθετο.
Αυτοί που φεύγουν είναι σχεδόν συνομήλικοι μου και οι περισσότεροι γνωστοί. Και είναι παράξενο, όχι μόνο δεν με στενοχωρεί, αλλά με οπλίζει με δύναμη για τη συνέχιση της ζωής. Φοβάμαι λιγότερο το θάνατο γιατί πιστεύω πως θα βρω πολλούς γνωστούς εκεί.
– Να μια φιλοσοφία που δεν έχει γραφτεί. Που εκεί;
-Στην άλλη ζωή. Θα ήταν τραγικό να πεθάνω ενώ όλοι οι παιδικοί μου φίλοι συνεχίζουν να ζουν. Φοβάμαι λιγότερο τον θάνατο. Ο θάνατος με τρομάζει όταν αναφέρεται σε νέους. Δεν μπορώ να το πιστέψω πως χάνονται σε τροχαία νέα παιδιά.
Από τη χαρά και το γλέντι να χάνουν τη ζωή τους σε μια στιγμή, είναι τραγωδία για τους οικείους ανείπωτη, αβάσταχτη, φρικτή.
-Τι άλλα ενδιαφέροντα έχεις που σου ομορφαίνουν τη ζωή;
-Τίποτα, τα παιδιά και εγγόνια τα βλέπω σπάνια, έχουν τις δικές τους ζωές. Με τη θλίψη και την κατάκοιτη γριά κάνω συντροφιά. Όμως το έχει λίγο χαμένο και δεν μπορώ να συνεννοηθώ.
Άλλο ένα τραγικό στα γηρατειά είναι πως πολλοί χάνουν τα λογικά.
Την άνοια δεν μπορώ με τίποτα να την καταλάβω και με τρομάζει. Επισκέφτηκα ένα φίλο μου με άνοια και δεν με γνώρισε. Ούτε τα παιδιά του γνωρίζει.
Μικρός στο πατρικό είχαμε ένα άλογο και με γνώριζε πολύ καλά. Χλιμίντριζε σαν με έβλεπε από χαρά.
Ποιος θεός θα επέτρεπε να βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση από τα ζωντανά;
Βρίσκονται υπό συνεχή επιτήρηση γιατί χάνονται.
Μια φορά νόμισα πως χάθηκα μικρός, όταν ένας μπάρμπας μου μου είχε αναθέσει να πάω τα βόδια εργασίας στο σπίτι του και πανικοβλήθηκα.
Ένιωσα απέραντη χαρά που με οδήγησαν στο σπίτι αυτά.
Η ζωή και με άνοια είναι γλυκιά; Λάθος, η ευθανασία είναι γλυκιά.
-Μου δίνεις δύναμη Παντελή να συνεχίσω πιο έντονα να ζω, όσο είμαι νέος και μπορώ.
-Γλέντησε τώρα που είσαι νέος γιατί τα γηρατειά είναι
σκληρά, οδυνηρά. Πολλοί που χάνουν, όπως εσύ, σιγά -σιγά τα λογικά, εάν δεν τους βασανίζουν προβλήματα σωματικά, θεωρούν πως σαν νέοι συνεχίζουν για να ζουν.
Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολύ άσχημες καταστάσεις και να γελοιοποιηθούν.
-Λυπάσαι Παντελή που δεν μπορείς να απολαμβάνεις καλλονές σαν αυτή που περνάει μπροστά μας;
-Γι΄ αυτές τις καταστάσεις σου μιλούσα πριν.
-Να σου κάνω μια τελευταία ερώτηση.
-Κάνε όσες θέλεις μήπως έχουμε τη δουλειά.
-Θα ήθελες να ξαναγίνεις νέος;
-Με τίποτα, να ξαναζήσω βάσανα πάλι από την αρχή, να λείπει. Να ξεχρεώσω θέλω για να τελειώνω.
-Χρωστάς πολλά;
-Το θάνατο, είναι το μεγαλύτερο χρέος για όλους μας. Μακάριοι οι πλούσιοι που δεν έχουν χρόνο και δεν τον σκέπτονται πολύ.
-Και εγώ που νόμιζα πως η ζωή είναι γλυκιά ακόμη και στα γηρατειά.
-Η ζωή στα γηρατειά είναι για πολλούς οδυνηρή.
Για πολλούς αμαυρώνεται ολόκληρη η προηγούμενη ζωή, όπως στις περιπτώσεις που χρειάζεται να σε φροντίζουν σαν μωρό παιδί.
Και όμως όλοι κάνουμε την ευχή, να τα εκατοστίσουμε. Λογικό, δεν μπορούμε να ευχόμαστε το θάνατο. Ποια είναι η λύση;
Στα γηρατειά μεθύστε, να χάνετε με το περιβάλλον την επαφή, όμως να μην ενοχλείται άλλους. Προυπόθεση γι΄ αυτό αποτελεί η απομόνωση, να ζεις μόνος.
Ας ζείτε στο τέλος και σε ίδρυμα. Εκεί βέβαια δεν σερβίρουν κρασί αλλά μπορείτε να μεθάτε με την τρέλα που θα ζείτε την κάθε στιγμή.
Όλοι οι στοχασμοί σου για το τι είναι ζωή θα βρουν απαντήσεις εκεί.
Είναι για γέλια και για κλάματα μαζί.
Τίποτα δηλαδή. Μάταιη αλλά και μοχθηρή, πολλές φορές σε ντροπιαστικές καταστάσεις οδηγεί.
