K.K.E. (μ-λ) Καρδίτσας: Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό

Αμείωτη συνεχίζεται η καθημερινή γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού απ’ το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, αλλά και η ηρωική αντίσταση αυτού του λαού που προκαλεί ένα μαζικό κύμα διαδηλώσεων συμπαράστασης σε ολόκληρο τον πλανήτη (αλλά και απαγορεύσεις από κυβερνήσεις και ιμπεριαλιστές). Όμως, μετά από ένα μήνα, πέρα απ’ την οργή και την αγανάκτηση, στα μυαλά του κόσμου γεννιέται, αναγκαστικά, το ερώτημα: Τι πρέπει να γίνει για να λυθεί το πρόβλημα;

Το ερώτημα αυτό δεν μπορεί ν’ απαντηθεί, χωρίς ν’ απαντηθεί ένα άλλο ερώτημα: Τι είναι το κράτος του Ισραήλ και ποιοι το «φύτεψαν» εκεί; Ποιο ρόλο ήρθε να εξυπηρετήσει και εξυπηρετεί μέχρι σήμερα; Κι αν, τελικά, η ύπαρξή του είναι «συμβατή» με μια πραγματικά ελεύθερη και ανεξάρτητη Παλαιστίνη.

Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1947, αποτέλεσε επιλογή, αρχικά, των Βρετανών και στη συνέχεια των Αμερικάνων, για να προωθήσουν τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα και επιδιώξεις, που επέλεξαν την κομβική περιοχή της Μέσης Ανατολής, μετά από μια σύντομη «αναζήτηση» ανά την Υφήλιο. Το στήσιμό του, η φύση του και ο ρόλος του, όπως φάνηκε και εξελίχθηκε και σε όλες τις επόμενες δεκαετίες, δεν μπορούσε παρά να σημαίνει μια συνεχόμενη και διευρυνόμενη κατοχή των εδαφών της Παλαιστίνης. Κατοχή που γέννησε και το ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του Παλαιστινιακού λαού, που για δεκαετίες ολόκληρες πάλευε για τη λευτεριά της πατρίδας του, ενάντια στο σιωνισμό και στον ιμπεριαλισμό, παρά τις ήττες και τις προδοσίες.

Δεν μπορούσε να σημαίνει κάτι άλλο από εκδίωξή του λαού της απ’ τον ίδιο του τον τόπο, την καταπίεσή του, την εξαθλίωσή του, την εξόντωσή του, μαζική προσφυγιά και συνεχώς αυξανόμενους εποικισμούς από τους Ισραηλινούς, που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Για να στηθεί ένα κράτος που ήταν ταυτόχρονα χωροφύλακας των ΗΠΑ, ενάντια στους αραβικούς λαούς, ενάντια στην υπόθεση της απελευθέρωσης των λαών και του σοσιαλισμού, αλλά και (στη συνέχεια) ενάντια στους άλλους ιμπεριαλιστές-ανταγωνιστές των ΗΠΑ, ενταγμένο στην εξυπηρέτηση των σχεδίων τους για παγκόσμια ηγεμονία/κυριαρχία. Ένα κράτος του οποίου η ύπαρξη είναι απόλυτα αδιαπραγμάτευτη για τους ιμπεριαλιστές (κύρια τις ΗΠΑ) και το οποίο στηρίζουν «με νύχια και με δόντια»! Ενώ, ταυτόχρονα, πολύ θα ήθελαν να «ξεμπέρδευαν» και με το ίδιο το Παλαιστινιακό ζήτημα και με τον ηρωικό αγώνα των Παλαιστίνιων. Φανταστείτε, αλήθεια, ποιο θα ήταν το τοπίο» στη Μέση Ανατολή (και όχι μόνο), όσον αφορά τις ΗΠΑ, χωρίς αυτόν τον αγώνα;

Μπορεί, λοιπόν, η απάντηση να είναι

το «αίτημα» για επιστροφή στα σύνορα

του 1967;

Απέναντι στη φασιστική κατοχή του Ισραήλ και στη στάση των ΗΠΑ, μια σειρά πλευρές προβάλλουν σαν –δήθεν ρεαλιστική– λύση του Παλαιστινιακού ζητήματος την επαναφορά στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα της Παλαιστίνης την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Αλήθεια, έχει δει κανείς το χάρτη των «συνόρων του 1967»; Τη Δυτική Όχθη, δηλαδή, και τη Γάζα. Την συνέχιση της ύπαρξης του κράτους-δολοφόνου; Γιατί δεν μπορεί, απ’ τη φύση του, να είναι «διαφορετικό», να μην είναι δολοφονικό για τους Παλαιστίνους, αλλά και για τους άλλους αραβικούς λαούς (της Συρίας, του Λιβάνου, της Ιορδανίας, της Αιγύπτου). Μια κατάσταση «απαρτχάιντ», όπου η κατοχή της Παλαιστίνης παραμένει άθικτη, με τους Παλαιστίνους, πρόσφυγες στη χώρα τους, όπου είδαμε και τη συνέχεια…

Η θέση αυτή αποτελεί επίσημη θέση της ΕΕ, ήταν και είναι θέση αυτών που ξεπούλησαν το Παλαιστινιακό κίνημα, δηλαδή του Αραφάτ και της σημερινής λεγόμενης «Παλαιστινιακής Αρχής» του Αμπάς, στη Δυτική Όχθη, την προβάλλει ο «Αραβικός Σύνδεσμος», τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα και η Τουρκία, ενώ Ρωσία και Κίνα την αξιοποιούν στην κόντρα τους με τις ΗΠΑ. Ο Παλαιστινιακός αγώνας, όμως, δεν είναι διαπραγματευτικό χαρτί! Όλοι αυτοί επικαλούνται τον ΟΗΕ και τα «ψηφίσματά του», ενώ στη χώρα μας αποτέλεσε και απόφαση της Βουλής, το 2015… Από στελέχη της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, μέχρι τον Τσίπρα, το ΚΚΕ, ακόμα και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, προβάλλεται σαν «η λύση του ζητήματος».
Μια τέτοια «λύση», όμως, εκτός του ότι θα αποτελούσε υποταγή του Παλαιστινιακού λαού δεν πρόκειται καν να υπάρξει. Γιατί δεν μπορούν να συνυπάρξουν δύο κράτη: Το (αδιαπραγμάτευτο για τις ΗΠΑ) κράτος του Ισραήλ και το Παλαιστινιακό κράτος. Λύση είναι μόνο η νίκη του ηρωικού, ένοπλου, εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, μέσα στο οποίο θα συνυπάρξουν ισότιμα και με πλήρη δικαιώματα Παλαιστίνιοι, Άραβες και Εβραίοι. Για να επιστρέψουν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στη χώρα τους και να διαλυθούν οι εποικισμοί του Ισραήλ.
Ο αγώνας αυτός δεν θα είναι εύκολος. Θα είναι μακρύς και δύσκολος. Πόσο μάλλον όταν οι συσχετισμοί για μια αριστερή, επαναστατική κατεύθυνση, είναι αρνητικοί, και μέσα στο παλαιστινιακό κίνημα. Συνέπεια κι αυτό της συνολικότερης ήττας του κομμουνιστικού κινήματος. Είναι όμως ένας ηρωικός αγώνας αντίστασης, σημαντικός και ελπιδοφόρος για όλους τους λαούς του κόσμου!
Σκόπιμα οι κάθε είδους ιθύνοντες του συστήματος παρουσιάζουν την αντίθεση στο σιωνισμό, σαν… αντισημιτισμό. Εξομοιώνουν, δηλαδή, την εναντίωση στον εθνικισμό και στο σωβινισμό των εβραίων κεφαλαιοκρατών που επιδίωκαν την ίδρυση κράτους (σιωνισμός), με τη ναζιστική και ρατσιστική καταπίεση και εξόντωση του εβραϊκού λαού (αντισημιτισμός) απ’ τους φασίστες. Εξομοιώνουν την αντίθεση στην εβραϊκή άρχουσα τάξη, με την εχθρότητα απέναντι στο λαό των εβραίων. Φτηνή προπαγάνδα που επιχειρεί να συγκαλύψει τα σημερινά, ναζιστικού τύπου εγκλήματα των σιωνιστών και των ιμπεριαλιστών.

Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό!

Ο λαός μας, οι εργαζόμενοι, η νεολαία πρέπει να συνεχίσουν να εκφράζουν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους στον Παλαιστινιακό λαό και την εναντίωση στο κράτος-δολοφόνο και στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά. Αλλά και ν’ ανοίξει η συζήτηση! Τα σωματεία των εργαζομένων, τα συνδικάτα, οι φοιτητικοί σύλλογοι, να πραγματοποιήσουν γενικές συνελεύσεις, να συζητήσουν και να πάρουν αποφάσεις κινητοποιήσεων. Να γίνουν εκδηλώσεις και να παρθούν πρωτοβουλίες. Να εναντιωθούμε στην πολιτική της κυβέρνησης που εμπλέκει παραπέρα τη χώρα, αναβαθμίζοντας βάσεις-ορμητήρια, σαν κι αυτή της Ελευσίνας, στην πολιτική των «αξόνων» με το Ισραήλ που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ). Να αναπτυχθεί στη χώρα μας, μαζικό αντιπ0ολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα!

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό Παρασκευή 10/11 -6.30μμ – κεντρική πλατεία.