Είναι τρεις νέοι άνθρωποι που, κάποια στιγμή στη ζωή τους, αποφάσισαν να κάνουν … επιστροφή στο χωριό!!!
Άφησαν τον δικό τους τόπο καταγωγής ή τον τόπο όπου ζούσαν και επέλεξαν να μείνουν σε χωριά της Καρδίτσας.
Και όχι μόνο τα έκαναν πατρίδα τους αλλά ασχολούνται με πολύ δημιουργικά Φεστιβάλ και ενασχολήσεις που κάνουν γνωστό τον τόπο μας, τις ομορφιές του και την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Ο λόγος για τη Βασιλική Κοϊμτζίδου που άφησε την Ξάνθη για να ζήσει και να δημιουργήσει στο ορεινότερο χωριό της Καρδίτσας, το Πετρίλο της Αργιθέας και για τους Θωμά Καλλιάρα και Βασίλη Βάϊο που κατάγονται ο ένας από τη Μαγουλίτσα και ο άλλος από το Μουζάκι και που, μετά τις σπουδές τους, πήραν την απόφαση να εγκατασταθούν στο γραφικό Φανάρι του Δήμου Μουζακίου.
Και οι τρεις τους μίλησαν αποκλειστικά (την Τετάρτη 4 Ιουνίου) στο Ηχόραμα 100,8 και στην εκπομπή «Πρωινή Ατζέντα» (καθημερινά 09:00-10:00 το πρωί) με τη Βάσω Μπαλαμπάνη.
Σε μια διαφορετική θεματική εκπομπή με τίτλο «Επιστροφή στο χωριό», η Βασιλική, ο Θωμάς και ο Βασίλης μας αφηγήθηκαν τις ανθρώπινες ιστορίες τους, ιστορίες γεμάτες ουσία, αλήθεια, φως και πολλά μηνύματα.
Ακολουθούν αναλυτικά οι συνεντεύξεις τους στο Ηχόραμα 100,8:
Βασιλική Κοϊμτζίδου: Από την Ξάνθη στο Πετρίλο με τους λιγοστούς κατοίκους και τους δύσκολους χειμώνες
Ερώτηση: Βασιλική, πως πήρες την απόφαση να μείνεις στο Πετρίλο; Τι σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση; Περιέγραψέ μας την ιστορία σου και τη ζωή σου πλέον στο Πετρίλο, στο ορεινότερο χωριό της Αργιθέας.
Απάντηση: Εγώ κατάγομαι από την Ξάνθη. Μένω 5 χρόνια στο Πετρίλο, από το 2020, μόνιμα. Χειμώνα-καλοκαίρι.
Βρέθηκα εδώ για διακοπές και μέσα σε τρεις μέρες πήρα την απόφαση να μετοικήσω και να επιχειρήσω εδώ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέφτηκα και πολύ.
Ήμουν σε αυτή την κατεύθυνση και ξεκινούσα από άλλο σημείο να φτιάξω το σπίτι μου, κοντά στα ημιορεινά της Ξάνθης, οπότε είδα εδώ πέρα ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς.
Έχει μια πάρα πολύ δυνατή ενέργεια και ιστορία ο τόπος.
Είδα ένα μέρος για τον οικοτουρισμό και τη στάση ζωής και τη φιλοσοφία που έχω γενικότερα και δεν μου πήρε πολύ για να το αποφασίσω.
Μέσα σε ένα μήνα μετακόμισα εδώ. Μετέφερα το τουριστικό μου γραφείο και τη δραστηριότητα όλη, με τα κανό, την τοξοβολία, την ιππασία, την πεζοπορία και όλα αυτά που κάνω, μαζί με τον Κωνσταντίνο, ένα παιδί που μένει μόνιμα, εδώ και 13 χρόνια, στο Πετρίλο, και εκείνος βοήθησε και συμπλήρωσε αστρικές ξεναγήσεις καθώς ασχολείται με την αστροφωτογραφία και την ουρανοφωτογραφία.
Οπότε, δημιουργήσαμε κάτι το οποίο σίγουρα ήταν διαφορετικό για τον τόπο και δώσαμε μια νέα πνοή.
Μετά, επειδή είμαστε και ανήσυχα πνεύματα, θέλησα να προσφέρω περισσότερα εδώ πέρα.
Αντίκρισα ένα μεγάλο πρόβλημα που είναι η ερημοποίηση και είδα ότι χάνονται πολύ σημαντικά στοιχεία πολιτιστικής κληρονομιάς.
Οπότε, βρέθηκε ένας οργανισμός, ο Women for business, και η Μάγδα Κατόπη, που είναι και η μέντοράς μου, και με καθοδήγησαν στο να καταλάβω ότι υπάρχουν και άλλες μορφές επιχειρήσεων όπως είναι οι Κοινσέπ και οι ΑΜΚΕ που έχουν πολύ μεγαλύτερο κοινωνικό αντίκτυπο και έτσι, τον εθελοντισμό, που έκανα τα προηγούμενα χρόνια, μπορούσα να τον κάνω μέσω ενός φορέα, να καλέσω περισσότερο κόσμο, να λάβω χρηματοδοτήσεις και να κάνουμε περισσότερα πράγματα για τον τόπο.
Στη συνέχεια, δημιουργήσαμε την ΑΜΚΕ Agrafa Heritage όπου σκοπός μας είναι να σώσουμε αυτό που είναι καταδικασμένο φαινομενικά να πεθάνει, που είναι η ερήμωση των χωριών.
Χάνονται και κλείνουν μονοπάτια γιατί και αυτά είναι πολιτιστική κληρονομιά.
Χάνονται άνθρωποι οι οποίοι κουβαλούν ιστορίες, συνταγές, συμβουλές πρακτικές που δεν τις βρίσκουμε στα βιβλία.
Όλα αυτά τα παρατήρησα τα πρώτα τρία χρόνια που ήμουν εδώ, στο χωριό, και με λυπούσε, δεν ήξερα πως μπορούσα όλα αυτά να τα καταγράψω και να δημιουργήσουμε ένα ψηφιακό αρχείο, ένα μουσείο, κάτι το οποίο θα συνδέει και τις επόμενες γενιές με το παρελθόν.
Το άλλο που ήθελα ήταν να σώσουμε τον τόπο από την αιολική καταστροφή, ένα πολύ μεγάλο ζήτημα.
Το ότι δεν υπήρχε ένα χωροταξικό και ήθελαν να γαζώσουν όλα τα βουνά με ανεμογεννήτριες, το ότι ήθελαν να κάνουν πολύ μεγάλες παρεμβάσεις, σε οικοσυστήματα, ήταν ένας τρόπος αντίστασης, και μέσω της Άμκε, να κάνουμε κάτι.
Και το δεύτερο κομμάτι είναι, έμπρακτα, να δημιουργήσουμε υποδομές για να επιστρέψουν νέοι στο χωριό.
Και πολύ σύντομα θα είμαστε και εμείς σε θέση να ανακοινώσουμε κάποιες θέσεις που δημιουργούνται εδώ, και υποδομές, για να πάρουν την απόφαση οι νέοι και να γυρίσουν.
Επομένως, θέλουμε να προβάλουμε τον τόπο με οικοτουρισμό και μέσω του εναλλακτικού τουρισμού, όπου ο ρυθμός αναγέννησης της φύσης είναι πολύ μεγαλύτερος από το αποτύπωμα που αφήνει ο επισκέπτης.
Έχουμε φύγει από τον κλασικό μαζικό τουρισμό που είχε αφήσει ένα πολύ αρνητικό αποτύπωμα σε πολλές περιοχές.
Ένα τρίτο είναι το γεγονός ότι, μέσα από αυτό, γεννήθηκε και το Stefaniada Lake Festival που είναι μια μεγάλη γιορτή όπου καλούμε τον κόσμο να έρθει να γνωρίσει τη φύση, την Αργιθέα, τους ανθρώπους που ζουν εδώ στην περιοχή.
Η επιστροφή στη φύση και η επιστροφή στον εαυτό μας είναι το μήνυμα αυτού του Φεστιβάλ.
Όλο αυτό έχει και διάφορες δράσεις, όπως ψηφιδωτά, χαρακτική, ζωγραφική, γλυπτική, γιόγκα, διαλογισμό, κανό, πεζοπορία γύρω από τη λίμνη και πολλές δράσεις που είναι και για οικογένειες και μικρά παιδιά.
Θα γιορτάσουμε την επιστροφή μας στη φύση και θα την εντάξουμε και περισσότερο στη ζωή μας.
Το Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί 7 – 10 Αυγούστου και είναι η πρώτη φορά που το ανακοινώνω, στη δική σας εκπομπή, και με χαρά σας προσκαλούμε όλους.
Ερώτηση: Πόσοι κάτοικοι είστε τώρα στο Πετρίλο; Και ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζετε;
Απάντηση: Το 2020, όταν ήρθα εδώ, το χειμώνα, και λόγω καραντίνας, ήμασταν 16 άνθρωποι, 16 ψυχές εδώ, με δύσκολους χειμώνες, και τον τελευταίο χειμώνα που πέρασε, ήμασταν 8 μόνιμοι κάτοικοι.
Και προμηνύεται ότι τον επόμενο μπορεί να είμαστε και 6.
Οι δυσκολίες, που για μένα δεν είναι δυσκολίες, αλλά για έναν άνθρωπο που θα έρθει από το αστικό περιβάλλον, σίγουρα κάποιες μέρες το χρόνο κόβεται το ρεύμα, δεν έχουμε σήμα στο κινητό.
Θέλει μια προετοιμασία εδώ στα ορεινά, όπως το κόψιμο των ξύλων.
Αλλά και αυτό μας κρατάει σε μια κίνηση και σε μια εγρήγορση.
Τους περισσότερους μήνες ανεβοκατεβαίνουν και άλλοι χωριανοί, έχουμε τις γιορτές, τα πανηγύρια μας, κάθε φορά που γιορτάζει μια εκκλησία, έρχονται χωριανοί, πίνουμε καφέ στα καφενεία.
Το καλοκαίρι υπάρχουν και επισκέπτες.
Έχει έρθει μια ακόμα γυναίκα στο χωριό που είναι 40 χρονών, δηλαδή και αυτή νέα.
Οι δύο γίναμε τρεις και θέλουμε να το μεγαλώσουμε όλο αυτό.
Ερώτηση: Και ετοιμάζεις τώρα τη δημιουργία του πρώτου αγροτουριστικού καταλύματος στην περιοχή, που θα κάνει βιολογική καλλιέργεια και οικοτεχνία. Μίλησε μας γι ΄ αυτό το όραμα.
Απάντηση: Είμαστε στα τελευταία κομμάτια της ανακαίνισης.
Έχω αγοράσει ένα οίκημα, μαζί με ένα στρέμμα, και έχω σκοπό να το επεκτείνω και λίγο ακόμη και να κάνω το εργαστήριό μου, γιατί είμαι και αισθητικός-κοσμετολόγος, οπότε να φτιάξω κάποια παραδοσιακά προϊόντα μέσω της οικοτεχνίας.
Γιατί έχουμε πάρα πολλούς καρπούς και θέλω να καλλιεργήσω και να έχω μια δική, μικρή όμως, παραγωγή με ό,τι βγάζει ο τόπος μου, αγνά και βιολογικά, να μπορώ να τα μετατρέπω σε προϊόντα που να μπορώ να τα στέλνω σε όλη την Ελλάδα.
Και θέλω να δημιουργήσω και βιολογικά καλλυντικά. Με τα βότανα και όλα αυτά.
Και, παράλληλα, να έχω και τους κήπους και τις καλλιέργειες που θα μπορούν άνθρωποι και μικρές ομάδες να μας επισκέπτονται και να μένουν γιατί το μισό οίκημα θα είναι και ξενώνας.
Επεκτείνουμε το κομμάτι του εναλλακτικού τουρισμού και στον αγροτουρισμό και στον αγροδιατροφικό τομέα που είναι και αυτός ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Ερώτηση: Θα πρότεινες, θα σύστηνες σε έναν νέο άνθρωπο να το τολμήσει και να ακολουθήσει έναν αντίστοιχο δρόμο;
Απάντηση: Φαντάζει λίγο δύσκολο, γιατί έχουμε μάθει σε μια αυτοματοποιημένη ζωή, αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο.
Και θέλω να σας το πω μέσα από τη ζωή μου και τις πράξεις μου.
Είμαστε πάνω από 60 οι νέοι, σε όλη την Ελλάδα, που έχουμε επιστρέψει στα χωριά, στον Έβρο, σε χωρά της Πίνδου, και όλοι κάνουν εναλλακτικά καφενεία, ξεκινούν καλλιέργειες, θερμοκήπια.
Κάνουν ξανά την αρχή στα χωριά και είναι φάροι.
Και είναι και οι Δήμοι που δίνουν, πλέον, κίνητρα όπως ο Δήμος Λίμνης Πλαστήρα που έχει ξεκινήσει ένα εξαιρετικό πιλοτικό πρόγραμμα.
Θωμάς Καλλιάρας και Βασίλης Βάϊος: Από τις σπουδές στο γραφικό Φανάρι της δημιουργίας και της νοσταλγίας
Ερώτηση: Πως έχει η δική σας ιστορία; Πως πήρατε την απόφαση να πάτε να μείνετε στο Φανάρι και, μάλιστα, δημιουργώντας ένα πολύπλευρα σημαντικό Φεστιβάλ;
Βασίλης Βάϊος: Είναι 4 χρόνια που έχουμε γυρίσει στο χωριό και ζούμε στο Φανάρι.
Ο καθένας από το δικό του χωριό. Ένας από τη Μαγουλίτσα και ένας από το Μουζάκι.
Εγώ προσωπικά έφυγα 17 χρονών για τις σπουδές μου στην Αθήνα.
Ήμασταν συμμαθητές με τον Θωμά.
Είχαμε γενικά, από πάντα, καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Ανέκαθεν μας κέρδιζαν η φιλοσοφία και οι λέξεις της νοσταλγίας και το τι κρύβει η νοσταλγία.
Είχαμε μια έντονη επικοινωνία με το χωριό και θέλαμε κάτι να κάνουμε γι αυτό.
Και έτσι, όπως τα έφερε η ζωή, με την καραντίνα, μας έδωσε χρόνο να σκεφτούμε, να ψάξουμε λίγο πιο πίσω στο παρελθόν και ένα χωριό, σαν το Φανάρι, μας τα έβγαλε όλα αυτά καθώς έχει μια πολύ ωραία ταυτότητα και ένα πολύ ωραίο ΄΄βιογραφικό΄΄ και ήταν το κατάλληλο μέρος για να ΄΄ξυπνήσει΄΄ και να γίνει πράξη ό,τι όνειρο και ό,τι δημιουργικότητα είχαμε στο μυαλό μας.
Θωμάς Καλλιάρας: Και εγώ αντίστοιχα είχα φύγει για σπουδές στη Θεσσαλονίκη.
Οπότε, σκεφτείτε, ότι ένας ήταν Αθήνα, ο άλλος Θεσσαλονίκη, αλλά με τις ίδιες ανησυχίες.
Οπότε, στην περίοδο της καραντίνας, και ενώ ήμασταν στη διαδικασία όπου και οι δύο παίρναμε πτυχίο, ο καθένας στη Σχολή του, εγώ στην Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης, και ο Βασίλης στα Οικονομικά, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση, ότι είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια, ξαναεπιστρέφουμε στο χωριό, γνωρίζοντας ότι ολοκληρώνονται οι σπουδές μας, και έπρεπε να πάρουμε κάποιες αποφάσεις για το μέλλον μας.
Θα έλεγα πως ήταν κάπως σαν μονόδρομος, και για τους δυο, το χωριό αφού εκεί, αντίστοιχα, ζουν οι γονείς μας, του Βασίλη στο Μουζάκι και εμένα στη Μαγουλίτσα, σε ένα διπλανό χωριό.
Οπότε, νομίζω πως αυτές οι ανησυχίες είναι αυτές που δημιούργησαν το συγκεκριμένο project το οποίο εξελίχθηκε στο Φανάρι Καρδίτσας, το «Ξαναγυρίστε στο Φανάρι», Nowstalgism.
Ερώτηση: Πότε έρχεται, λοιπόν, το επόμενο Φεστιβάλ; Τι ετοιμάζετε; Τι μπορούμε να ανακοινώσουμε;
Βασίλης Βάϊος: Σήμερα πως τυχαίνει, που είναι 4 Ιουνίου (πως προκύπτει καμιά φορά με τους αριθμούς),πάμε για το φετινό που είναι το τέταρτο και θα πραγματοποιηθεί 4 με 10 Αυγούστου και εννοείτε ότι σας περιμένουμε όλους.
Το φετινό Φεστιβάλ θα είναι μια συμπερίληψη των προηγούμενων χρόνων, μια αναπόληση στα προηγούμενα.
Κάθε τι που κάνεις και είσαι ενεργός και γίνεται το εκάστοτε project,δημιουργείται το επόμενο αλλά με τη βοήθεια του κόσμου.
Αυτό είναι το πιο ωραίο.
Η κοινωνία όπου συμβαίνει και όπου γεννιέται το κάθε τι καινούργιο και επόμενο.
Ερώτηση: Και όλα αυτά ξεκίνησαν από μια ιδέα που είχατε οι δυο σας να ανοίξετε ένα καφενείο, που ήταν κλειστό από το ΄ 90, στο Φανάρι, ως Εκθεσιακό χώρο. Βασιστήκατε στις ιστορίες των παππούδων, των γιαγιάδων, προσθέσατε φωτογραφίες και ιστορίες ανθρώπων που έζησαν τη νοσταλγία του Φαναρίου και των γύρω χωριών. Σωστά;
Βασίλης Βάϊος: Ακριβώς.
Και γενικά την πρώτη χρονιά, με την καραντίνα, το καφενείο ήταν χώρος συζήτησης και πραγματικά ανοίξαμε έναν ορίζοντα από διάφορες χρονολογίες και μνήμες και πληροφορίες, ήταν σαν να κάναμε σεμινάριο.
Πόσο μάλλον που ήταν και αποτυπωμένα όλα αυτά σε φωτογραφίες.
Έτσι εμείς πήραμε τις φωτογραφίες αυτές και προσπαθήσαμε, τουλάχιστον με τη δική μας οπτική, να το φέρουμε στο σήμερα και κάνοντας την πρώτη χρονιά αυτό το project μετά ΄΄ξύπνησε΄΄ και όλη η αγορά και βγήκε στο καφενείο.
Ερώτηση: Τι μάθατε από όλες αυτές τις ιστορίες και τις αφηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων που δεν γνωρίζατε και σας εντυπώθηκε;
Βασίλης Βάϊος: Εμένα το καλύτερο που μου έχει μείνει είναι οι πληροφορίες από τα πιο απλά πράγματα που είχαν στην καθημερινότητά τους.
Δηλαδή, το πόσο σημαντικό μπορεί να ήταν το καζάνι στο οποίο μαγείρευαν μέχρι η καρέκλα που είχαν στο σπίτι τους.
Θυμάμαι που έλεγαν ότι έβαζαν τα αρχικά τους. Περιουσιακό στοιχείο κανονικότατα.
Ανήκε στην οικογένεια, ήταν πολύτιμο και ήταν δύσκολο να το βρεις αυτό.
Μέχρι ακόμη και τα ντυσίματα των γυναικών που έπρεπε να είναι συγκεκριμένα.
Λεπτομέρειες της καθημερινότητας αλλά για τους ίδιους τότε, πάρα πολύ σημαντικές.
Θωμάς Καλλιάρας: Είναι πάρα πολλές οι ιστορίες.
Νομίζω ότι το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι κάθε χρονιά ουσιαστικά ΄΄ξεκλειδώνουμε΄΄ έναν χώρο.
Όλα αυτές οι ιστορίες βγαίνουν προς τον κόσμο και έρχονται πάλι στην επιφάνεια του χωριού.
Οπότε, έχει ενδιαφέρον το πώς εξελίχθηκε από το καφενείο στην αγορά και από την αγορά στο σχολείο.
Και κάθε φορά όλα αυτά τα κτίρια είναι που εμείς προβάλουμε μέσα από όλες αυτές τις ιστορίες, με τα εικαστικά και τα μουσικά.
Ερώτηση: Φαντάζονται πως όλο αυτό το εγχείρημα απαιτεί και πάρα πολύ προετοιμασία και δουλειά. Έχετε στήριξη;
Βασίλης Βάϊος: Έχουμε στήριξη.
Το σημαντικό είναι να υπάρχει διάθεση και να έχει τα μάτια σου ορθάνοιχτα γιατί μπορεί να κρύβεται κάτι δημιουργικό που δεν το βλέπει ο περισσότερος κόσμος.
Μέχρι και την τελευταία ημέρα, εξάλλου, το back round είναι το πιο δημιουργικό.
Τα πάντα είναι το πριν.
Ερώτηση: Πάμε να αφουγκραστούμε τη ζωή σας στο Φανάρι; Υπάρχουν άλλοι νέοι; Πως είναι το πράγματα;
Βασίλης Βάϊος: Τόσους νέους δεν έχει το Φανάρι συγκεκριμένα.
Αλλά πραγματικά για να πας το απόγευμά σου να κάνεις μια βόλτα, αν έχει την οπτική, μπορείς να βρεις και να κάνεις απίστευτα πράγματα και να είσαι απόλυτα δημιουργικός.
Πολύ διαφορετικά από ότι γεμίζουν σήμερα οι νέοι το απόγευμά τους.
Θωμάς Καλλιάρας: Με τον Βασίλη συναντιόμαστε συνήθως στο Μουζάκι και όταν έχουμε τις ιδέες για το projectπερνάμε πολλές ώρες στο Φανάρι.
Αλλά γενικότερα υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι νοσταλγίας διότι, μαζί με τον πατέρα μου, κάνουμε αναπαλαίωση παλιών ποδηλάτων στη Μαγουλίτσα.
Ερώτηση: Θα το συστήνατε σε άλλους νέους;
Βασίλης Βάϊος: Εννοείτε ότι θα το προτείναμε.
Σκεφτείτε ότι την Κυριακή πηγαίνουμε και σε άλλα χωριά, όπως στην Οξυά που πήγαμε πρόσφατα.
Είναι πολύ καλύτερο για έναν νέο να ξοδέψει μια Κυριακή ή τον ελεύθερό του χρόνο σε μια καινούργια εικόνα, σε μια ωραία ηρεμία και ησυχία και να γεμίσει την καθημερινότητά του.
Είναι το καλύτερο για μένα.
Το Φανάρι είναι πραγματικά μια χρονοκάψουλα.
Τα κτίριά του, η αγορά, είναι σαν μουσειακοί χώροι, έτσι όπως έχουν διατηρηθεί στο χρόνο.
Θωμάς Καλλιάρας: Όντως το Φανάρι είναι σαν μια χρονοκάψουλα.
Το θεωρώ από τα πιο όμορφα χωριά του Δήμου Μουζακίου.
Μας κέρδισε και το θεωρούμε σαν δεύτερο χωριό μας.
Όσον αφορά στην επιστροφή στο χωριό, και εγώ θα την πρότεινα.
Σίγουρα είναι δύσκολη.
Έρχεσαι αντιμέτωπος με μια νέα πραγματικότητα.
Πόσο μάλλον όταν επιστρέφεις από μια μεγάλη πόλη.
Θέλει επιμονή, θέλει όραμα για την περιοχή και να το πιστεύεις και να δουλεύσεις καθημερινά γι ΄αυτό το όραμα, όποιο και αν είναι αυτό.
(Στη φωτογραφία: αριστερά ο Βασίλης Βάϊος, δεξιά ο Θωμάς Καλλιάρας και στη μέση ο φίλος τους Βασίλης Διαμάντης)
INFO
Στα Tourism Awards 2025 (του εκδοτικού οργανισμού Boussias σε συνεργασία με το υπουργείο Τουρισμού και τον ΕΟΤ), η ομάδα “Nowstalgism”, κατάφερε να κερδίσει το Χρυσό βραβείο στην κατηγορία “Πολιτιστικά- Γαστρονομικά Φεστιβάλ και Εκθέσεις” για το Project “Ξαναγυρίστε στο Φανάρι” και τιμητικό βραβείο απέσπασε η Βασιλική Κοϊμτζίδου.
%20αφηγούνται%20τις%20ιστορίες%20ζωής%20τους%20αποκλειστικά%20στο%20Ηχόραμα%20100,8){kind=link}