Μια ιδιαίτερη πνευματική ευκαιρία για τους πιστούς της πόλεως και της ευρύτερης περιοχής αποτέλεσε το γεγονός της μεταφοράς προς προσκύνηση και αγιασμό των πιστών της Τιμίας Κάρας του Αγίου και ενδόξου μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος του ιαματικού στην Καρδίτσα.
Η Τιμία Κάρα παρέμεινε αρκετές ημέρες στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Καρδίτσας και αναχώρησε για την Ιερά Μονή Παναχράντου στην Άνδρο την περασμένη Τετάρτη 5 Νοεμβρίου.
Ο Πανοσιολογιώτατος Ιερομόναχος της Ιεράς Μονής Παναχράντου Άνδρου πατέρας Αέτιος αφηγείται στο Ηχόραμα 100,8 ένα συγκλονιστικό θαύμα που έζησε την περίοδο της πανδημίας και μας μιλάει για τον βίο του Αγίου Παντελεήμονα.
Αναλυτικά, όλα όσα ανέφερε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Ηχόραμα 100,8 και στην εκπομπή «Μεσημεριανό Μαγκαζίνο» (καθημερινά 13:00-14:00) με τη Βάσω Μπαλαμπάνη συνοψίζονται στα κάτωθι:
Ο Άγιος Παντελεήμονας αφιερώθηκε στους φτωχούς
«Ο Άγιος Παντελεήμονας είναι ένας γνωστός Άγιος στον κόσμο γιατί, λόγω της ειδικότητάς του σαν γιατρός, και επειδή η ασθένεια, στην εποχή μας, είναι πάρα πολύ συχνή,
Ο Άγιος έζησε τους πρώτους χρόνους. Το 405 μαρτύρησε.
Ήταν ιατρός, είχε σπουδάσει.
Φανταστείτε, αυτός ο άνθρωπος που ήταν και του αυτοκράτορα ιατρός, να τα παρατήσει όλα, όταν γνώρισε τον Χριστό, και να αφιερωθεί και να θεραπεύσει τους ασθενείς χωρίς να παίρνει χρήματα.
Ασθενείς που είχαν ανάγκη, που δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν.
Την εποχή εκείνη η ιατρική δεν είναι όπως είναι τώρα.
Η ιατρική σπουδάζονταν από ελάχιστους και ήταν πολύ ΄΄ακριβοθώρητη΄΄.
Έτσι, λοιπόν, αφιερώθηκε στους φτωχούς και αυτό το έκανε γιατί πίστεψε στο Χριστό και αφιερώθηκε σε αυτό.
Θεώρησε ότι ήταν υποχρέωσή του.
Και όταν έφθασε η ώρα που έπρεπε να διαλέξει τη ζωή του ή το θάνατο, αυτός διάλεξε το θάνατο.
Αν υπήρχε ένας Παντελεήμων στις μέρες μας – το σκέφτομαι συχνά αυτό – ο οποίος είχε σπουδάσει, ήταν ο καλύτερος γιατρός της εποχής μας, να θυσιαζόταν, τι θα λέγαμε εμείς γι ΄ αυτόν σήμερα;»
Ένα θαύμα που συγκλονίζει, μια αφήγηση που αφυπνίζει
«Τόσους αιώνες μιλάμε για τον Άγιο και εμείς το βιώνουμε αυτό.
Η Μονή Παναχράντου, από το 1705 που είναι η Κάρα του εκεί, βιώνει συνέχεια τα θαύματα του Αγίου.
Θα σας αφηγηθώ ένα θαύμα που έζησα εγώ πολύ έντονα.
Δέχομαι ένα τηλεφώνημα, την εποχή του κορωνοϊού. Από μια πολύ πνευματική μου φίλη, από την Αθήνα, και μου λέει ότι ο κολλητός φίλος του γιου της, 22 ετών, είναι στην Εντατική γιατί ενώ είχε κορωνοϊό, τον χτύπησε στο ιγμόριο, πέρασε το πύον στον εγκέφαλο και, ενώ είχε θεραπευτεί από τον κορωνοϊό, ήταν 40 μέρες στην Εντατική και οι γιατροί σήκωναν τα χέρια ψηλά.
Προσευχήθηκα, κάναμε Παράκληση, πάω στον Άγιο, κάνω μια Δέηση, σηκώνω την Κάρα, την σταυρώνω (ήταν πολύ βαριά).
Εγώ, συνήθως, κάθομαι στο ιερό και διαβάζω ονόματα.
Άναψα μια καθαρή λαμπάδα στο όνομά του και όταν τελείωσε η Παράκληση, ξαναβγαίνω, σηκώνω την Κάρα και ήταν ένα φύλλο χαρτί, ένα πούπουλο.
Πήρα τη φίλη μου και της λέω ΄΄Νομίζω ότι ο Άγιος κάτι θα κάνει΄΄.
Το ίδιο βράδυ, χτυπάει το τηλέφωνο και μου λέει η κυρία αυτή ΄΄Αυτή τη στιγμή αποσωλήνωσαν το παιδί΄΄.
Το παιδί το πήραν, μετά από τρεις μέρες, να το πάνε στον Ερυθρό γιατί έπρεπε να γίνει η αποκατάσταση του εγκεφάλου.
Το παιδί, όταν άρχισε να συνέρχεται και να μιλάει, λέει στη μάνα του ΄΄Στο άλογο εκεί που ήμουνα, είχα ένα γιατρό που ερχόταν και αισθανόμουνα πολύ ωραία. Πριν μου βγάλουν όλους αυτούς τους σωλήνες, ήρθε και ξάπλωσε στο κρεβάτι μου, μαζί μου, και άρχισε να με χαϊδεύει στην πλάτη και στο κεφάλι. Και μου είπε «Μη φοβάσαι. Εγώ θα είμαι μαζί σου. Θα γίνεις καλά». Και μου είπε ότι τον λένε Παντελή΄΄.
Η μητέρα του κόντεψε να λιποθυμήσει γιατί το παιδί δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά.
Και όταν το παιδί έγινε καλά, το πρώτο Πάσχα ήρθαν μαζί μας και ευχαρίστησαν τον Άγιο.
Η Κάρα του Αγίου έχει ένα ιδίωμα.
Όταν σταυρώνουμε έναν ασθενή, η κατάσταση του αν είναι βαριά ή ελαφριά, το καταλαβαίνουμε από το εάν είναι βαριά η Κάρα».
Τα παιδιά θέλουν την αγάπη μας
Τέλος, ζητήσαμε από τον π. Αέτιο να απευθύνει ένα μήνυμα προς τα παιδιά και τους γονείς για το πώς μπορούν να απομακρυνθούν από τις οθόνες, από την κρίση αξιών που υπάρχει.
Ιδού, η απάντησή του:
«Τα παιδιά είναι μια χαρά.
Εμείς δεν είμαστε καλά.
Με ρωτάνε πολλοί και συνήθως οι μανάδες – και θέλω να το πω αυτό – ότι ΄΄Δεν με ακούνε τα παιδιά. Δεν εκκλησιάζονται΄΄.
Μα, αν εμείς εκκλησιαζόμαστε και τα παιδιά δεν εκκλησιάζονται, φταίμε εμείς.
Δεν μπορεί να πηγαίνουμε στην Εκκλησία και μετά, πίσω στο σπίτι, να τσακωνόμαστε με το σύζυγο, με την πεθερά, με τη νύφη, με το γείτονα.
Να βλέπουν τα παιδιά ότι οι πράξεις μας είναι άδικες, ότι συκοφαντούμε τον κόσμο.
Τα παιδιά δεν είναι χαζά. Κρίνουνε.
Από εκεί ξεκινάνε όλα.
Όπως και από το γεγονός ότι οι γονείς είναι φυγόπονοι.
Τα παιδιά θέλουν την προσοχή μας, θέλουν την αγάπη μας.
Τι κάνουν όλοι τώρα; Τους πετάνε ένα κινητό.
Δεν μιλάνε, πλέον, τα παιδιά.
Έρχονται και μου λένε ΄΄Γιατί δεν μιλάει;΄΄
Λέω ΄΄Παρ ΄ του λίγο το κινητό΄΄.
Δεν φταίνε τα παιδιά.
Τα παιδιά θέλουν μια αγκαλιά.
Αυτό που συμβουλεύω και στα παιδιά εδώ, όλα, της Καρδίτσας, είναι ΄΄Ό,τι και να κάνετε, τη χειρότερη αμαρτία να κάνετε, να είστε με το Χριστό. Γιατί ο Χριστός είναι ο μόνος που δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει. Και είναι ο μόνος που θα ανοίξει την αγκαλιά του και θα μας πάρει μαζί του΄΄».
