Την περίοδο μετά το 2012, τα επιτελεία της κυρίαρχης τάξης καλλιεργούσαν ήδη «κλίμα ΣΥΡΙΖΑ». Δηλαδή, πρόβαλλαν συστηματικά τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τον φορέα ενός «άλλου» μείγματος διαχείρισης, που με τις κατάλληλες προσαρμογές στο πρόγραμμά του, θα μπορούσε να διεκδικήσει με αξιώσεις τη διακυβέρνηση.
Την ίδια ακριβώς περίοδο, υιοθετούνταν συνδικαλιστικά η «εναλλακτική» τάχα διέξοδο που πρόβαλλε η αστική τάξη, ποντάροντας ολοένα και περισσότερο στον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, «χαλάρωση της λιτότητας», μέσω της «αποφασιστικής» αναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης και μια νέα «αναπτυξιακή συμφωνία» με τους δανειστές και εταίρους.
Σ’ αυτούς τους γενικούς άξονες οικοδόμησε τη θολή αντιμνημονιακή του ρητορεία ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο κίνημα, η γραμμή αυτή εκφράστηκε με το φούντωμα των αυταπατών ότι μια «κυβέρνηση της αριστεράς» θα δώσει λύση στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, με ενίσχυση της λογικής της ανάθεσης, αλλά και με την καλλιέργεια κλίματος αναμονής, που συντέλεσε στην εκτόνωση των όποιων αγωνιστικών διαθέσεων είχαν εκφραστεί το προηγούμενο διάστημα.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της προσμονής, που άμβλυνε, μέχρι και κατέπνιξε τις αντιδράσεις στα βάρβαρα μέτρα του 2ου μνημονίου, μόνο το ΚΚΕ επέμενε να δίνει τη μάχη της οργάνωσης του αγώνα, να τροφοδοτεί κάθε μεγάλη και μικρή αγωνιστική εστία, να πρωτοστατεί στην αποκάλυψη της αντιλαϊκής στρατηγικής που υπηρετούσε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Αλλά και των παραλλαγών της, που προπαγάνδιζε τότε η επερχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά τις εκλογές, οι αυταπάτες έφτασαν στο απόγειο. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διαφήμιζε τη «σκληρή» διαπραγμάτευση, η συνδικαλιστική πλειοψηφία καλούσε σε συγκεντρώσεις στήριξης της πολιτικής της και στους τόπους δουλειάς έγινε προσπάθεια να απλωθεί ένα πέπλο σιωπής, στη λογική της ανοχής απέναντι στην κυβέρνηση και της αναμονής ότι κάτι καλό μπορεί να γίνει. Αναμονή καλλιεργούσε και η εργοδοσία, η οποία, με το ένα χέρι εφάρμοζε τους αντεργατικούς νόμους των προηγούμενων μνημονίων και από την άλλη αρνούνταν – για παράδειγμα – ακόμα και να συζητήσει για ΣΣΕ, με το επιχείρημα ότι «μπορεί ν’ αλλάξει ο νόμος»…
Μαζί μ’ αυτά, φούντωνε η άθλια πολεμική προς το ΚΚΕ και τις δυνάμεις του που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσα στα σωματεία και το ΠΑΜΕ ότι στοχοποιούν την «κυβέρνηση της αριστεράς», ενώ το προηγούμενο διάστημα είχαν τάχα κηρύξει σιωπητήριο! Η αθλιότητα πήρε απάντηση από την επίμονη προσπάθεια του Κόμματος να αποκαλύψει την ταξική πολιτική της νέας συγκυβέρνησης, τα ψέματα που έλεγε, αλλά και να οργανώσει τους εργαζόμενους μπροστά στα χειρότερα που προδιέγραφε η διαπραγμάτευση με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη.
Αλλά και όταν η κυβέρνηση κράδαινε την απειλή της χρεοκοπίας για να επιβάλει τη συμφωνία που ετοίμαζε με τους θεσμούς, πάλι οι κομμουνιστές σήκωσαν το ζήτημα να μη χρεοκοπήσει ο λαός. Με τη δράση τους στα σωματεία, στις γραμμές του ΠΑΜΕ, τις Λαϊκές Επιτροπές, πρωτοστάτησαν για να οργανώσουν την πάλη και την αλληλεγγύη, ιδιαίτερα όταν προέκυψαν και οι περιορισμοί από τις τράπεζες, που έπληξαν μισθωτούς, συνταξιούχους και μικρούς ΕΒΕ, ενώ εντείνονταν η επίθεση της εργοδοσίας.
Τώρα, κάτω από το φως των εξελίξεων, επιβεβαιώνεται η σημασία της στάσης που κράτησε το ΚΚΕ. Δεν «τα ‘στριψε», δε συμβιβάστηκε, δεν πήγε με το ρεύμα. Οι δυνάμεις του στο κίνημα συνέβαλαν αποφασιστικά να κρατηθεί αναμμένη η φλόγα των αγώνων, της αντίστασης στην κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, απ’ όποιον κι αν εκφραζόταν. Έδωσαν μάχη με τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, που ήθελε τους εργαζόμενους χειροκροτητές της κυβέρνησης και «ουρά» στις επιδιώξεις ανταγωνιζόμενων μερίδων της πλουτοκρατίας. Παρ’ όλο που αυτή η γραμμή που πάλευαν οι κομμουνιστές δεν κυριάρχησε στο κίνημα, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για το λαό και το κίνημα, αν το ΚΚΕ είχε υποκύψει στην πίεση των εξελίξεων και τα δίπλωνε.
Η ενίσχυσή του στις επερχόμενες εκλογές θα συμβάλει στο δυνάμωμα του κινήματος, στην ενίσχυση της προσπάθειας ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, ενίσχυσης της Λαϊκής Συμμαχίας. Για να μπουν εμπόδια στην εφαρμογή των μνημονίων, να δυναμώσει το ρεύμα που διεκδικεί ανάκτηση των απωλειών και τη δημιουργία προϋποθέσεων για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, της ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.
