Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ψάλλουμε από τις 21 Νοεμβρίου τις ωραιότατες καταβασίες των Χριστουγέννων «Χριστός γεννάται…», που προέρχονται από τον πεζό κανόνα του ιερού Κοσμά επισκόπου Μαϊουμά, έτσι ώστε μαζί με τη νηστεία προ της μεγάλης εορτής, η οποία αρχίζει στις 15 Νοεμβρίου, να προετοιμασθούμε πνευματικά και σωματικά για να εορτάσουμε φαιδρώς «την μητρόπολιν πασών των εορτών», όπως αναφέρει ο ιερός Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Στην ε΄ (5η) ωδή του κανόνος ψάλλουμε:
«Θεός ων ειρήνης,
Πατήρ οικτιρμών,
της μεγάλης Βουλής σου τον Άγγελον,
ειρήνην παρεχόμενον, απέστειλας ημίν·…».
Το κορυφαίο δώρο που μας παρέχει ὁ Κύριος με την ένσαρκη παρουσία Του στον κόσμο και το απολυτρωτικό Του έργο είναι ἡ ε ἰ ρ ή ν η. Καθώς γράφει ὁ απόστολος Παύλος, ο Χριστός «δια του αίματος του σταυρού αυτού» ειρηνοποίησε τα πάντα «είτε τα επί της γης», δηλαδή τους ανθρώπους με τον Θεό και μεταξύ τους», «είτε τα εν τοις ουρανοίς», δηλαδή τους αγγέλους, τους οποίους συμφιλίωσε με όλους μας (Κολ. 1, 20).
Τη μέγιστη αυτή δωρεά είχε ο Ίδιος προαναγγείλει στους μαθητές Του, λίγο πριν από το σταυρικό πάθος Του: «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιω. 14, 27).
Με τη σάρκωσή Του ὁ Κύριος και τη φανέρωσή Του στον κόσμο της μεγάλης βουλής του Θεού, οι άνθρωποι, που βρισκόμασταν στα σκοτάδια της πλάνης και της ειδωλολατρείας, οδηγηθήκαμε στο φως της γνώσεως του Θεού· και μέτοχοι πλέον της αληθούς θεογνωσίας, μπορούμε να λατρεύουμε «ευαρέστως τω Θεώ» (Εβρ. 12, 28) και να Τον δοξολογούμε για την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του.
Το γεγονός αυτό της Ενανθρωπήσεως του Θεού-Λόγου μας δίνει τη δυνατότητα να φθάσουμε στα ακρότατα των ορίων μας, τα οποία δεν ταυτίζονται ούτε με το «καλόν καγαθόν» των αρχαίων Ελλήνων, ούτε με την «αρετήν» και «δικαιοσύνην» των φιλοσόφων, ούτε με την γαλήνη της βουδδιστικής «νιρβάνα», ούτε με την υπέρβαση της «ειμαρμένης» η του λεγομένου «κάρμα» μέσω των θρυλουμένων συνεχών μεταλλάξεων μορφών ζωής, ούτε με την «αρμονίαν» των δήθεν αντιθετικών στοιχείων κάποιας φαντασιώδους «ζωτικής δυνάμεως», ούτε με κάτι άλλο, αλλά είναι η οντολογική υπέρβαση της φθοράς και του θανάτου δια του Χριστού, η κατά χάριν ένωσή μας δι’ Αυτού μετά του Θεού Πατρός εν Αγίω Πνεύματι.
Η Γέννησις του Χριστού δεν μας υπόσχεται μία χιμαιρική μακαριότητα η μία αφῃρημένη αιωνιότητα, αλλά μας προσφέρει μέσω της καταλλαγής και της ειρήνης τη δυνατότητα της προσωπικής μετοχής στη θεία ζωή και την αγάπη του Θεού. Μας χαρίζει τη δυνατότητα όχι μόνο «ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. 4, 5) αλλά και «θείας κοινωνοί φύσεως» (Β΄ Πετρ. 1, 4) να γίνουμε.
Βέβαια, μέσα στην παγκόσμια σύγχυση και κρίση των ημερών οι αλήθειες αυτές ηχούν παράξενα. Η ελπίδα των περισσοτέρων ανθρώπων εναποτίθεται σε ενδοκοσμικές «θεότητες» και διαψεύδεται καθημερινά κατά τρόπο οικτρό. Το ανθρώπινο πρόσωπο ταπεινώνεται και συνθλίβεται εν μέσῳ αριθμών, μηχανημάτων, υπολογιστών και χρηματιστηρίων. Η φύση περιυβρίζεται. Το περιβάλλον συμπάσχει. Οι νέοι απογοητεύονται, όλοι οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται και εξεγείρονται διαμαρτυρόμενοι για τις αδικίες του παρόντος και την αβεβαιότητα του μέλλοντος. «Σκότος, γνόφος, θύελλα, φωνή μεγάλη» (Δευτερ. 2,14) επικρατεί στον κόσμο και δίδεται η εντύπωση ότι απειλεί να κρύψει το φως της ελπίδας και της ειρήνης, που ανατέλλει από τη φάτνη της Βηθλεέμ. Να καλυφθεί ο αγγελικός ύμνος της παγκόσμιας χαράς: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2, 14). «Θεός ων ειρήνης… ειρήνην παρεχόμενον απέστειλας ημίν…».
Όμως, η Εκκλησία, καλώντας όλους σε συνετή περισυλλογή για επανεκτίμηση των καταστάσεων της ζωής και της καθημερινότητας και την αναζήτηση στο πρόσωπο του «άλλου», του αδελφού, του φίλου τον ίδιο τον Θεό, δεν θα παύσει να καταγγέλει με όλη της την δύναμη, ότι το Παιδίον το νέον, ο Ιησούς Χριστός είναι «η ελπίς πάντων των περάτων της γης» και «η ειρήνη του κόσμου»· είναι ο Λόγος ὁ σαρκωθείς, ἡ Χαρά της ζωής, είναι η λύτρωση, την οποία έστειλε ο Θεός σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Αδελφοί μου,
καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Ο Μητροπολίτης σας
