Δίνω μάχες σε όλη μου τη ζωή με αόρατα Θεριά. Του παρελθόντος , του παρόντος, του μέλλοντος, αόρατα υπερφυσικά .Δεν μάχομαι για το καλό ή το κακό, δεν έχω επίγειο σκοπό. Ερευνώ πέρα από εδώ γιατί θεωρώ παράλογο να τελειώνει η ζωή εδώ δίχως κάποιο σκοπό.
Αιωνιότητα υπάρχει μόνο αν υπάρχει θεός.
Να υπάρχει παρακαλούν οι πιστοί για να είναι αιώνιοι και αυτοί.
Μαύρο σκοτάδι που τους καρτερεί. Πως να ζεις δίχως σώμα σε άλλη ζωή;
Και στο σημείο αυτό έχω μπερδευτεί. Αιώνιος για να κάνω τι; Να βαδίζω στα τυφλά όπως στη ζωή; Υπάρχει κάποιος σκοπός; Τουλάχιστον θα γλεντώ, θα τρώω θα πίνω θα μεθώ;
-Μεγάλες απαιτήσεις έχεις για νεκρό. Βαθύ σκοτάδι που σε περιμένει φουκαρά. Την ανυπαρξία την έχεις ακουστά ;
-Ναι την γνωρίζω, ήμουνα εκεί πριν γεννηθώ.
-Τότε τι ψάχνεις και αγωνιείς σε γνώριμα μέρη πάλι θα βρεθείς.
Δεν γνωρίζω πλέον τι ψάχνω για να βρω και αν υπάρχει κάτι.
Ένα γνωρίζω, πως τα χτυπήματα που δέχομαι είναι σκληρά και μόνο πνευματικά.
Κοιτάζω προς τον ουρανό και πάω να τρελαθώ. Δεν έχει τελειωμό το σύμπαν λένε πολλοί, τότε που είναι η λογική που γνωρίζει πως όλα έχουν τέλος και αρχή.
Υπάρχουν και άλλα αναρωτιέμαι δίχως τέλος και αρχή ;
Η αιωνιότητα ακούω μια φωνή.
Ψάχνοντας απαντήσεις ρωτάω αόρατα υπερφυσικά.
Άγνωστε θεέ, αν υπάρχεις τίποτα δεν χάνεις, ένα σημάδι σου αρκεί , να φρονιμέψει η γη, μαζί και το μυαλό μου αν έχει απομείνει λιγοστό.
Για να έχει απομείνει λιγοστό, ακούω πάλι μια φωνή, έπρεπε να υπάρχει λίγο, είχες ποτέ μυαλό;
Δείξε θεέ σημάδι πραγματικό και όχι δακρύσματα εικόνων ή οικειοποίηση συμβάντων με κατάληξη ευτυχή.
Ότι είναι ιερό χρεώνεται στο θεό, ότι αμαρτωλό, ανίερο , εγκληματικό , στον
διάβολο και στους συν αυτώ.
Ακούω πολλές φορές φωνές , όμως όχι θεικές.
Σαν τρένο το μυαλό μου μόλις βρεθεί σε τούνελ σκοτεινό, ουρλιάζει και το ακούω μόνο εγώ.
Αυτές οι φωνές είναι σίγουρα διαβολικές γιατί πάντα μου θολώνουν το μυαλό.
Λένε πως όλα γίνονται δίχως σκοπό και για σχεδόν μηδενικό χρόνο σε σχέση με την αιωνιότητα , όπως ένα αστέρι που καίγεται θα χαθώ, χωρίς να μείνει κάποιο κενό, όπως γίνεται με το αστέρι στον ουρανό.
Τότε άκουσα μια φωνή που νόμισα είναι από το θεό.
-Θέλεις στα αλήθεια να με δεις;
-Και τη ίδια την τη ζωή μου δίνω για να σε δω.
– Η προσφορά σου γίνεται δεκτή. Ήταν η ύστατη φωνή.
Στη στιγμή σκοτάδι βαθύ και απόλυτη σιγή. Η φωνή δεν ήταν του θεού αλλά μια από τις πολλές που άκουγα συχνά.
Πρόλαβα να σκεφτώ. Ούτε στο τέλος το θεό θα δω; Τότε θα έχουμε κάτι κοινό.
Ανύπαρκτοι είμαστε και οι δυο.
Να και άλλο δίχως τέλος και αρχή, το σκοτάδι το βαθύ που όλους θα μας καταπιεί δίχως ποτέ να κορεστεί.
