Είναι αμφίβολο αν υπάρχει ένας Έλληνας, που να πιστεύει ότι με τα Μνημόνια, τα Μεσοπρόθεσμα, τις Δανειακές Συμβάσεις, τα οποιαδήποτε σκληρά φορολογικά μέτρα, τις περικοπές των συντάξεων και των μισθών, ακόμη και με το δημόσιο χρέος κουρεμένο κατά 50%, η Πατρίδα μας θα ξεπεράσει την σημερινή τραγική οικονομική πραγματικότητα.
Και δεν θα γίνει εφικτό το ξεπέρασμα της κρίσης, αν δεν γίνει αντιληπτό ότι το μείζον πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας δεν είναι το δημόσιο χρέος, όπως μας βομβαρδίζουν την τελευταία διετία. Το μείζον πρόβλημα της οικονομίας μας και το οποίο είναι αυτό που έχει προκαλέσει την σημερινή τραγωδία, είναι το ότι δεν υπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί μία ανταγωνιστική ελληνική οικονομία.
Εδώ και αρκετά χρόνια άρχισε να διαλύεται ο παραγωγικός ιστός της χώρας και είναι επόμενο, μία οικονομία η οποία εξαρτάται από τις εισαγωγές, να απωλέσει πλήρως την ανταγωνιστικότητά της, απώλεια που επιδεινώθηκε από το σκληρό και ανυποτίμητο ευρώ.
Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας είναι συνεπώς το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας και όσο αυτό δεν αντιμετωπίζεται, δεν πρόκειται η οικονομία μας να βγει από τον σημερινό τέλμα, που βρίσκεται.
Η ύφεση θα συνεχίσει την ανοδική της πορεία, η ανεργία θα φθάσει σε ακόμη πιο ψηλά επίπεδα, οι νεόπτωχοι συνεχώς θα αυξάνονται και οι Έλληνες θα γίνονται όλο και πιο φτωχότεροι, με μεγαλύτερα θύματα τη μεσαία και την χαμηλή τάξη.
Και είναι απογοητευτικό, ότι και η νέα, απολύτως όμως παλαιά κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν έδειξε τίποτε προς αυτή την κατεύθυνση έστω και σημειολογικά.
Τουναντίον μάλιστα έδειξε να επιμένει στη λαθεμένη συνταγή που εφαρμόστηκε με καταστροφικά αποτελέσματα την τελευταία διετία.
Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε πριν λίγες ημέρες, το ετερόκλητο αυτό και υδροκέφαλο συνοθύλευμα, αποτελεί προϊόν εκβιαστικών απαιτήσεων ξένων επικυριάρχων της πατρίδας μας κέντρων, καθώς και του ντόπιου οικονομικού και εκδοτικού κατεστημένου. Αποτελεί στην πραγματικότητα την έκφραση συμφερόντων που διαλύουν την κοινωνία μας, χωρίς μετά την αρχική ψευδαίσθηση που δημιουργήθηκε στον λαό έντεχνα, να διαγράφεται στον ορίζοντα κάποια ελπίδα, κάποια προοπτική.
Το βλέπουν και οι εμπνευστές αυτού του τραγέλαφου και άρχισαν ήδη τις κινήσεις για την υλοποίηση των νέων σχεδίων τους. Την Κυριακή είδαμε στον Τύπο της Αθήνας το προ θανάτου μάλιστα “μνημόσυνο” του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, ενώ οι επιθέσεις προς τον αρχηγό του άλλου πόλου Αντ. Σαμαρά, έγιναν συνεχείς και σκληρές, με προφανή σκοπό την πολιτική του εξόντωση, για ν’ ανοίξει ο δρόμος για την δημιουργία νέων υποτακτικών και προθύμων σχηματισμών, που θα ακολουθούν τις οδηγίες. Μακάρι να διαψευσθούν αυτές οι εκτιμήσεις και προβλέψεις που όλο και περισσότερο ακούγονται, αφού αυτές οι μεθοδεύσεις και οι πρακτικές γίνονται κρυφά και μακριά απ’ τον λαό και συνιστούν πολιτική ανωμαλία και εκτροπή. Ο Αντώνης Σαμαράς από την ημέρα που καταψήφισε το μνημόνιο και παρουσίασε ένα πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της κατάστασης, βάλλεται από παντού ακόμη και από τους ομογάλακτους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος, με προφανή σκοπό τη εξουδετέρωση του μόνου σήμερα αρχηγού αστικού κόμματος που λέει το όχι.
Ζούμε συνθήκες μεγάλης πολιτικής ρευστότητας και το πολιτικό σύστημα μοιάζει με κινούμενη άμμο. Ο Αντ. Σαμαράς αν θέλει να συνεχίσει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, πρέπει να παραμείνει σταθερός και αταλάντευτος στα όσα πιστεύει και λέγει, κάνοντας αποκλειστικό σύμμαχο του τον λαό στον οποίο κα πρέπει να απευθυνθεί. Διαφορετικά, είναι βέβαιο ότι οι συμπληγάδες πέτρες των κάθε είδους συμφερόντων, θα τον εξαφανίσουν, στέλνοντάς τον οριστικά στο ντουλάπι της ιστορίας.
Παύλος Β. Σιούφας
Δικηγόρος
Υποψήφιος Βουλευτής Ν.Δ.
