Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, Αυτό που έχει να μας προσφέρει το σημερινό κυρίαρχο σύστημα της διπλής σκλαβιάς (εκμετάλλευση του λαού– εξάρτηση της χώρας) δεν είναι παρά μια ατέλειωτη κοιλάδα δακρύων και ολέθρων:
Το εργασιακό μας μέλλον (;) κυμαίνεται ανάμεσα στο να πεθάνουμε πάνω στη δουλειά, με βάση τα μέτρα για το συνταξιοδοτικό –το… καλύτερο σενάριο– ή να μας διώξουν από τη δουλειά, με βάση το νέο καθεστώς «κινητικότητας» και «αξιολόγησης» που ετοιμάζουν. Γιατί στην πραγματικότητα ούτε στον ιδιωτικό ούτε στο δημόσιο τομέα θέλουν «παλιούς» εργαζόμενους.
Γι αυτό και ασταμάτητα ο ΟΟΣΑ «προειδοποιεί» για το μεγάλο μέσο όρο ηλικίας στην ελληνική εκπαίδευση.
Γι αυτό και η πρόταση για το νέο θεσμικό πλαίσιο της λεγόμενης «αυτοαξιολόγησης» προβλέπει ένα πολύ σκληρό καθεστώς «δόκιμου χρόνου» για τους νεοεισερχόμενους στον κλάδο –μετά το 19!- . Γι αυτό και διάφοροι καλοθελητές ζητάνε να υπάρξει …δικαιοσύνη (!) και να μειωθούν οι μισθοί μας στα όρια της μισθολογικής καθίζησης του ιδιωτικού τομέα.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Καμία προοπτική ασφάλειας και ακεραιτότητας δεν μας εγγυάται , το αντίθετο εγγυάται ποταμούς αίματος και καταστροφών, η ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή μας. Με την προθυμία της ελληνικής κυβέρνησης να τα εξυπηρετήσει από την Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια , μέχρι την Μέση Ανατολή, την Κύπρο και το Αιγαίο- όπου εκατοντάδες πρόσφυγες βρίσκουν τον θάνατο, τίποτε καλό δεν πρόκειται να προκύψει για τον ελληνικό λαό και τα παιδιά του που κινδυνεύουν –όχι μακριά στο… μέλλον- να γίνουν κρέας για τα κανόνια τους. Στον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών για τα ξαναμοίρασμα του κόσμου και την «επαναχάραξη των συνόρων».
Καμία προοπτική δεν εγγυάται και το λεγόμενο –ξεφτισμένο πια– «ευρωπαϊκό όραμα» της άρχουσας τάξης καθώς η χώρα, ο λαός και τα δικαιώματα του γίνονται κλοτσοσκούφι στην αντιπαράθεση Ευρωπαίων και Αμερικάνων, ΕΕ και ΔΝΤ. Καθώς η χώρα μετατρέπεται σε φύλακα ανθρώπινων ψυχών και δεν αποτρέπεται πιθανή συμμετοχή της σε τοπική η γενικευμένη ανθρωποσφαγή … Γι αυτό και το τελευταίο διάστημα διάφορες εκδοχές του εθνικισμού και οι φασίστες ξανασηκώνουν κεφάλι και απειλούν προκλητικά….
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Είναι φανερό πως αυτή την κατάσταση συνεχούς επίθεσης, βαρβαρότητας και καταστροφής δεν την ανέκοψαν οι εκλογές. Αντίθετα η κυβέρνηση Σύριζα–ΑΝΕΛ αποδεικνύεται ένας πολύ αποτελεσματικός μοχλός για να περάσουν μέτρα αντιλαϊκά και να γίνουν εκδουλεύσεις στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών που οι τελευταίοι όπως και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους δεν είχαν… φανταστεί την ευκολία με την οποία θα επιβάλλονταν.
Κι αυτό γιατί η απογοήτευση που απλώθηκε όχι μόνο σε όσους υποστήριξαν ή ψήφισαν την κυβέρνηση αλλά και σε όσους είχαν την αυταπάτη ότι θα την «δεσμεύσουν» από τα αριστερά έχει παραλυτικές συνέπειες στη διάθεση για αγώνες.
Όμως έχει ηττηθεί και χρεοκοπήσει ολόκληρη η κυρίαρχη γραμμή –στις όποιες αποχρώσεις της δεξιές ή «αριστερές»– του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η κατεύθυνση που κινείται με τη λογική της συνδιαχείρησης με το κράτος, που αποκηρύσσει ανοιχτά τους αγώνες περιμένοντας να αλλάξουν οι συσχετισμοί σε εκλογικό επίπεδο ή κάπου βαθιά στο μέλλον, που βλέπει διέξοδο στη συμμετοχή στους θεσμούς όπως τα ΠΥΣΠ(Δ)Ε- ΚΥΣΠ(Δ)Ε- Πειθαρχικά, που αναγορεύει τους συλλόγους διδασκόντων σε προνομιακό –και σχεδόν μοναδικό- χώρο παρέμβασης του συνδικαλισμού, η λογική της ανυπακοής με υψηλή… συνδικαλιστική κάλυψη, η λογική που αρκείται σε μία αλλαγή εκλογικών συσχετισμών στα συνδικαλιστικά μας όργανα.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Όμως ακόμη και έτσι, κυβέρνηση, άρχουσα τάξη και ιμπεριαλιστές δεν νοιώθουν καθόλου ασφαλείς επίσης από τη μεριά τους .
Γνωρίζουν ότι δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν –πέρα από όλεθρο– στο λαό και τη νεολαία.
Γνωρίζουν πως αυτό το «μούδιασμα» δεν θα κρατήσει για πάντα. Γι αυτό και ετοιμάζονται: φασιστικοποιούν τη δημόσια ζωή, επικαλούνται τον εθνικισμό και την αύξηση των πολεμικών δαπανών για ένα νέο μνημόνιο, δίνουν χώρο και νομιμότητα στους ανοιχτούς φασίστες της Χρυσής Αυγής, καταστρώνουν νέο απεργοκτόνο αντισυνδικαλιστικό νόμο.
Είναι όμως επίσης φανερό ότι για να υπάρξει αντιστροφή αυτού του κλίματος είναι αναγκαίο να… ξαναρχίσουμε από την αρχή. Να αντιστρέψουμε το δίλημμα και από αντικείμενα αυτών των βάρβαρων πολιτικών να γίνουμε υποκείμενα της δικής μας πολιτικής.
Να βγούμε στους δρόμους, να βρούμε τον «διπλανό» μας, να συζητάμε και να δώσουμε πραγματικά δημοκρατικό περιεχόμενο στις διαδικασίες των σωματείων μας (πρωτοβουλίες, δίκτυα, συνελεύσεις), να οργανώσουμε εστίες αντίστασης και να πιέσουμε τα σωματεία και τα συνδικάτα μας να πάρουν αποφάσεις συνδικαλιστικής αναμέτρησης.
Μόνο αλλάζοντας προοπτική και κατεύθυνση τα δίκαια αιτήματα μας όπως οι σταθερές και ενιαίες σχέσεις εργασίας στην εκπαίδευση, οι μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών, οι μισθοί και οι συντάξεις με τους οποίους μπορεί να ζει κανείς θα μπορούν να διεκδικηθούν πραγματικά και όχι εικονικά!
Και αυτό είναι μία κατεύθυνση που πρέπει να «ζυμωθεί», να κατακτηθεί σε κάθε εργασιακό χώρο.
Στην εκπαίδευση καθοριστικό ρόλο θα παίξει η στάση του συνδικαλιστικού κινήματος απέναντι στην κλιμάκωση της κυβερνητικής επίθεσης που ενώ κατά τη φετινή χρονιά ύπουλα και μεθοδικά διαμορφώνει μέσα από ποικίλα μέτρα και «ρυθμίσεις» καθεστώς εργασιακής κινητικότητας και ανασφάλειας σε δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια εκπαίδευση, παράλληλα προαναγγέλλει νόμους για την «αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας» και εφαρμογής των ντιρεκτίβων του ΟΟΣΑ τη χρονιά που έρχεται.
Μόνο κερδίζοντας και καταχτώντας μικρές ή μεγαλύτερες νίκες ανοίγει ο δρόμος και η προοπτική για διαφορετικές εξελίξεις που δεν θα είναι αναπαραγωγή των καταστροφικών και βάρβαρων πολιτικών που σήμερα κυριαρχούν.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
