Πέρασαν δύο χρόνια που ο ελληνικός λαός έδωσε μία ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Οι πολίτες εναπόθεσαν την εμπιστοσύνη τους, προσδοκώντας την καλυτέρευση της ζωής τους ύστερα από την πενταετή διαχείριση των πραγμάτων από την κυβέρνηση της Ν.Δ.
Δυστυχώς όμως, η ανάληψη της διακυβέρνησης συνέπεσε με την μεγαλύτερη κρίση της μεταπολεμικής περιόδου, καθώς μια πιθανή χρεοκοπία, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα για τα χαμηλά στρώματα είναι προ των πυλών, αν δεν λάβουμε τα μέτρα εκείνα που θα την αποτρέψουν.
Βεβαίως, όλα αυτά τα μέτρα είναι επώδυνα και πάρα πολλές φορές άδικα. Το μεγαλύτερο βάρος μέχρι σήμερα το έχουν σηκώσει οι «συνήθεις ύποπτοι», μισθωτοί και συνταξιούχοι, και πολλοί από αυτούς έχουν ξεπεράσει τα όρια της φτώχειας. Η αναγκαιότητα, όμως, περικοπής των μεγάλων ελλειμμάτων προκειμένου να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας από τους δανειστές μας είναι όντως μια βαριά διαδικασία, μια πολύ δύσκολη και επίπονη απόφαση. Και σ’ αυτήν τη διαδικασία πρέπει να συμβάλουμε όλοι, ιδιαίτερα οι έχοντες, έτσι ώστε τα μέτρα να είναι κοινωνικά δίκαια, και αυτό θα επιτευχθεί με την διεύρυνση της φορολογικής βάσης, την πάταξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας.
Παράλληλα, θα πρέπει να προχωρήσουμε και τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και τη δημόσια διοίκηση, οι οποίες θα συμβάλλουν και στη δημοσιονομική εξυγίανση αλλά και στην αλλαγή του παραγωγικού προτύπου της χώρας. Η υλοποίηση αυτών των αλλαγών συναντά μεγάλες αντιδράσεις, ιδιαίτερα από συγκεκριμένες συντεχνίες, που εκφράζονται με τους επικεφαλής συγκεκριμένους εργατοπατέρες, που βλέπουν να περιορίζεται η εξουσία τους.
Αυτές τις κρίσιμες ώρες, οι έχοντες την ευθύνη δεν μπορεί να αναζητούμε προσωρινές λύσεις ή ημίμετρα. Ήρθε η ώρα για καθαρές αποφάσεις, χωρίς ψευτοδιλήμματα και βάζοντας στην άκρη το κάθε προσωπικό κόστος, υπερβάλλοντας πολλές φορές τους εαυτούς μας, αποφάσεις που θα αποτρέψουν τη διάλυση της οικονομίας, των θεσμών, του κοινωνικού ιστού και της παραγωγικής βάσης της χώρας.
Η υλοποίηση αυτών των αποφάσεων, ετούτες τις κρίσιμες ώρες, είναι το όχημα που θα μας βγάλει από την κρίση. Οποιοδήποτε πισωγύρισμα θα είναι τραγικό για τη χώρα και τους πολίτες. Γι’ αυτό λοιπόν, τα κυβερνητικά στελέχη, που έχουν και την ευθύνη της υλοποίησης, θα πρέπει να τρέξουν με γρηγορότερο ρυθμό. Καθυστερήσεις, παλινωδίες και δικαιολογίες για αναβολές δεν χωράνε.
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, παίρνοντας όλο το πολιτικό κόστος, τη χλεύη, την οργή και την απαξίωση από τους πολίτες, ψήφισε αυτές τις σκληρές αποφάσεις. Οι καθ’ ύλη αρμόδιοι οφείλουν να εφαρμόσουν χωρίς αναβολές το περιεχόμενο του προγράμματος. Όποιος δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της υλοποίησης των μέτρων που έχουν ψηφιστεί, θα πρέπει να παραδώσει το χαρτοφυλάκιό του και αν δεν το κάνει ο ίδιος, πρέπει να το κάνει ο πρωθυπουργός. Τα ψέματα τελείωσαν.
Σε αυτήν την μάχη πρέπει να στρατευτούμε όλοι. Βεβαίως, αυτές τις κρίσιμες στιγμές, ο λαϊκισμός περισσεύει. Μπορεί προσωρινά κάποια ακούσματα να ανακουφίζουν τα αυτιά ορισμένων, όμως μελλοντικά η καλλιέργεια προσδοκιών, με την δεδομένη αδυναμία υλοποιήσεων αυτών, οδηγεί στην περαιτέρω απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Και το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν ακολούθησε λαϊκιστικές πολιτικές, θέλοντας να ικανοποιήσει οικονομικά και κοινωνικά διάφορες ομάδες, με τις οποίες πλέον είναι σε πλήρη ρήξη.
Την ίδια μαξιμαλιστική και λαϊκιστική πολιτική, παρ’ όλο που βρισκόμαστε ως χώρα σε αυτήν την τραγική κατάσταση, έρχεται να εκφράσει διά του προέδρου της και η Νέα Δημοκρατία, με ανέξοδες και ψεύτικες υποσχέσεις, μη υλοποιήσιμες, αρνούμενη – με απίστευτη αδιαλλαξία – να συμβάλει με το μερίδιο που της αναλογεί στη σωτηρία της χώρας.
Ας πει ο κ. Σαμαράς τι λύσεις θα προτείνει αν η τρόικα απορρίψει την ριζική επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Θα πάμε πίσω στη δραχμή, βγαίνοντας από τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε.; Θεωρεί την χωρίς τη στήριξη της Ε.Ε. πτώχευση αποδεκτή λύση; Εκτός και αν πρωτεύον για τον ίδιο είναι η αχαλίνωτη επιθυμία του να αναλάβει την πρωθυπουργία της χώρας και όχι οι τραγικές επιπτώσεις από μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Ο ελληνικός λαός όμως και ένστικτο έχει και αισθητήριο διαθέτει. Αλλά το σημαντικότερο: διαθέτει μνήμη και δεν ξεχνά την καταστροφική διετία της Ν.Δ., που ευθύνεται κατά πολύ για την σημερινή κατάσταση, και δεν σαγηνεύεται από τις σύγχρονες Κασσάνδρες. Βεβαίως είναι οργισμένος – και δικαιολογημένα – για τη βίαιη ανατροπή της ζωής του, όμως δείχνει παροιμιώδη υπομονή και υπεύθυνη στάση, γιατί αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης.
Η ευθύνη της σωτηρίας όμως δεν βρίσκεται μόνο στα χέρια της κυβέρνησης αλλά και του ίδιου. Αρκεί να πειστεί ότι όντως υπάρχει σχέδιο που με αποφασιστικότητα θα υλοποιηθεί χωρίς πισωγυρίσματα για να βγει η χώρα από το τέλμα, κρατώντας ζωντανή την θνησιγενή οικονομία μας, δίνοντάς μας έτσι την ελπίδα ότι μπορούμε να επιβιώσουμε. Γι’ αυτό λοιπόν κόκκινη γραμμή για όλους μας θα πρέπει να είναι η σωτηρία της χώρας.
