ΕΕΤΗΔΕ, ΕΤΑΚ ή ΦΑΠ; Αυξημένο, κλιμακούμενο ή μειωμένο; Η κουβέντα γύρω από το θέμα της φορολόγησης των ακινήτων γίνεται-συνειδητά;- με ένα τρόπο που θυμίζει έντονα τις ερωτήσεις των δημοσκοπήσεων. Αυτές που εκμαιεύουν συγκεκριμένες και προαποφασισμένες απαντήσεις. Στο φτωχό μου το μυαλό όλες οι ερωτήσεις είναι λάθος και άρα λάθος, ή έστω άστοχες, οι απαντήσεις. Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι ένα και μόνο. Η επιβολή οποιουδήποτε φόρου στην ακίνητη περιουσία που δεν παράγει πλούτο είναι ορθή; Δεν μπαίνω στη διαδικασία να ψάξω αν είναι νόμιμη ή παράνομη, συνταγματική ή αντισυνταγματική. Είναι απλώς ορθή; Επιτρέψτε μου-πάντα από τη μη ειδική οπτική μου-να πω ένα τεράστιο όχι!! Η ακίνητη περιουσία με όποιο-νόμιμο-τρόπο και αν έχει φτάσει στον κάτοχό της έχει φορολογηθεί ξανά και ξανά. Έχει φορτωθεί με ΦΠΑ, φόρους μεταβίβασης, κληρονομιάς, κλπ, κλπ ,κλπ. Χώρια τους δημοτικούς φόρους και τέλη που, υποτίθεται πως, έχουν έναν ανταποδοτικό χαρακτήρα, ασχέτως αν σπανίως ανταποκρίνονται στο ρόλο τους. Επομένως η επιβολή οποιουδήποτε φόρου σε κάτι «στατικό» που δεν αποφέρει κάποιο όφελος για τον ιδιοκτήτη μόνο με ληστρική επιδρομή μπορεί να εξισωθεί και τίποτε άλλο. Στο δε επιχείρημα περί δυνητικού εισοδήματος που απορρέει από την ιδιοκατοίκηση και τη μη καταβολή ενοικίου απαντώ ρωτώντας τι όφελος έχουν οι εκατοντάδες χιλιάδες «ιδιοκτήτες»-με εισαγωγικά καθώς ελέγχεται αν το σπίτι ανήκει στον ένοικο ή στην τράπεζα-που έχουν υποθηκευμένα τα σπίτια τους λόγω ενός στεγαστικού και πληρώνουν δόσεις δανείου εξαιρετικά υψηλότερες από τις τρέχουσες τιμές ενοικίων; Εκτός και αν η επίσημη απάντηση του κράτους είναι «ας πρόσεχαν» οπότε αποδεχόμενοι τον τριτοκοσμικό μας χαρακτήρα παύουμε τη συζήτηση.
Στην όλη κουβέντα αφήνω στην άκρη τις Ξανθοπουλικές μανιέρες και δεν μπαίνω συνειδητά στο διαχωρισμό του μεγέθους της περιουσίας. Ελάχιστη, μικρή, μεγάλη ή αμύθητη έχει πρακτικά την ίδια ακριβώς αξία αν δεν παράγει πλούτο. Σε θεωρητικό επίπεδο μπορεί να αποφέρει ανάλογα εισοδήματα στον κάτοχό της αλλά μόνο αν ενοικιαστεί, πουληθεί ή τέλος πάντων αξιοποιηθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο και πάντα σε συνάρτηση με τις εποχές και τη διαμορφωθείσα κατάσταση των πραγμάτων. Τότε όμως θα φορολογηθεί!! Αλλιώς απλά καταναλώνει το «λίπος» του ιδιοκτήτη της. Μόνο που αυτό είναι κατά κανόνα πεπερασμένο. Υπάρχει βέβαια η άποψη που λέει πως ένας φόρος στα ακίνητα θα πιέσει τους κατόχους ακριβώς προς αυτήν την κατεύθυνση. Ποιος βεβαιώνει όμως πως η αναγκαστική εκποίηση θα οδηγήσει τις περιουσίες σε χέρια επενδυτών και όχι σε χέρια νέων (μεγαλο)ιδιοκτητών; Φαντάζει βέβαια άδικο ίσως ακόμη και προκλητικό το να εξισώνεται η μικροϊδιοκτησία-αυτή που αφορά την πρώτη κατοικία και ενίοτε ένα πατρικό στο χωριό ή/και κάποια κτηματάκια-με την τεράστια ακίνητη περιουσία. Στο μυαλό μου όμως είναι προτιμότερο να μην πληρώσεις ο μεγαλοϊδιοκτήτης, από την εναλλακτική του να πληρώσει-δυσανάλογα σε σχέση με τις δυνάμεις και την περιουσία του-ο μικροϊδιοκτήτης. Διότι παραδοσιακά το Ελληνικό κράτος τείνει να επιλέγει πάντοτε τις πρόχειρες, ισοπεδωτικές και εν τέλει αναποτελεσματικές λύσεις. Δείτε το απίθανης εμπνεύσεως «σχέδιο πάταξης της φοροδιαφυγής» με τις ταμπελίτσες από το οποίο το μόνο που προέκυψε είναι κάμποσοι δαρμένοι συμπολίτες μας στα νοσοκομεία. Σκεφτείτε τέλος κάτι ακόμη. Περιουσιακό στοιχείο αποτελούν και οι όποιες καταθέσεις του καθενός. Ούτε αυτές παράγουν πλούτο παρά μόνο κάποιους αναλογούντες τόκους οι οποίοι όμως φορολογούνται κανονικότατα. Τι εμποδίζει το κράτος σε ένα επόμενο στάδιο να αποφασίσει πως πρέπει να φορολογήσει τις καταθέσεις ασχέτως ύψους; Καμία απολύτως δέσμευση και καμία εγγύηση δεν μπορεί να τους αποτρέψει από το να το κάνουν.
Επομένως και για να μη μακρηγορώ όσοι θεωρούν πως η ακίνητη περιουσία είναι μια παχιά αγελάδα με αστείρευτες παραγωγικές δυνατότητες πλανώνται πλάνιν οικτρά. Η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να γίνει με κοντόφθαλμες προσεγγίσεις. Όσο ικανός και αν είσαι στο να χώνεις το χέρι σου βαθιά σε ξένες τσέπες, φτάνει η στιγμή που οι τσέπες αυτές στερεύουν αν δεν έχουν τρόπο να ανανεώσουν το περιεχόμενό τους. Οι «φίλοι» Αγγλοσάξωνες το συμπυκνώνουν στη φράση “can’t pay, won’t pay”(δεν μπορώ να πληρώσω, δεν πληρώνω).Άρα καλά θα κάνουν να σκεφτούν λιγάκι τι ακριβώς είναι πλούτος, τι- τεράστια-διαφορά έχει ο παραγόμενος από τον στατικό και αναλόγως να πράξουν. Εκτός και αν η επιλογή τους να κοιτούν από ένα ολόκληρο δάσος το παρακλάδι ενός θάμνου δεν είναι τυχαία, ούτε λανθασμένη αλλά απόλυτα, συνειδητά και ξεκάθαρα σχεδιασμένη. Αν δηλαδή ο πρόσκαιρος και προσχηματικός στόχος είναι η εισροή κάποιων χρημάτων στα κρατικά ταμεία μέχρις εξαντλήσεως της φοροδοτικής ικανότητας των ιδιοκτητών και ο ουσιαστικός και απώτερος στο αμέσως επόμενο στάδιο η βίαιη αναδιανομή της περιουσίας των πολιτών.
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
