Είναι απόλυτα εμφανής τις τελευταίες ημέρες η απουσία της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, της ταυτότητας, και της ουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δυστυχώς γινόμαστε μάρτυρες της απόλυτης αλλοίωσης της ταυτότητας της Ένωσης η οποία πλέον έχει απομακρυνθεί πολύ από τα συνθετικά της σημεία και την ουσία της ύπαρξής της. Πλέον είναι ένας μηχανισμός καθοδηγούμενος όχι από τις αξίες της ενότητας, της αλληλεγγύης – καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δημιουργήθηκε για να διασφαλίσει πως δεν θα ζήσουμε ξανά τα δεινά ενός παγκόσμιου πολέμου – αλλά από το οικονομικό συμφέρον, την κυριαρχία των ισχυρών, την τιμωρία και την απόρριψη των αδυνάτων. Έφτασε στο σημείο δηλαδή να γίνεται η ίδια αυτό που ήθελε να αποτρέψουν οι εμπνευστές της. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Ζαν Μονέ και του Σουμάν αλλά και όσων έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας.
Πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζονται στοιχεία και πρακτικές μεταδημοκρατίας ενώ εκκωφαντική είναι η απουσία των πολιτικών και της πολιτικής. Οι τεχνοκράτες της ΕΕ όμως δεν μπορούν να μας οδηγήσουν πλέον πουθενά. Όπως έχουν φέρει την οικονομία σε αδιέξοδο με τη λογική των χρεών, των δανείων, τη συνεχή οικονομική μεγέθυνση και μόχλευση, την εστίαση στην άυλη οικονομία, τους φορολογικούς παραδείσους κλπ., έτσι φέρνουν σε αδιέξοδο την ίδια την ΕΕ και το όραμα της πολιτικής ένωσης.
Κάθε μέρα που περνά φαίνεται όλο και περισσότερο πως χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό μοντέλο, για την παραγωγική, κοινωνική, και οικονομική οργάνωση. Η άνευ όρων ανάπτυξη καταλήγει σε αδιέξοδο και βεβαίως δεν σχετίζεται με την ευημερία. Στο τραπέζι χρειάζεται να μπουν νέοι όροι που θα έχουν να κάνουν με την ισότητα, τη δίκαιη μοιρασιά, την «εθελουσία απλότητα», το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» αλλά και το «μέγιστο επιτρεπτό εισόδημα». Είναι απαραίτητο λοιπόν να μπει ένα όριο στην αξιοπρέπεια αλλά και στον πλούτο που μπορεί να συσσωρεύει κάποιος. Ο κόσμος μας πλέον έχει γεμίσει με παράδοξα και παράλογα, ενώ ακόμη και οι λέξεις ή οι όροι που χρησιμοποιούμε έχουν χάσει το νόημά τους και χρειάζεται να τις επανοηματοδοτήσουμε, να αποκαταστήσουμε τους παραλογισμούς και να επανασχεδιάσουμε τις οικονομίες μας.
Στη χώρα μας η χρόνια όσμωση των πολιτικών της διαπλοκής με οικονομικούς παράγοντες και τεχνοκράτες έχει συντηρητικοποιήσει σε μεγάλο βαθμό όσους σχετίζονται με τη λήψη αποφάσεων και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη σημερινή ακαμψία που στερεί από τον τόπο απαραίτητες μεταρρυθμίσεις δεκαετιών. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε για να ξεριζώσουμε μια και καλή τη διεφθαρμένη συντηρητική, ελίτ, το παλιό αρρωστημένο κομμάτι της κοινωνίας μας δίνοντας χώρο στους πολίτες, ιδιαίτερα τους νέους για να ξαναχτίσουν σε άλλη βάση το μέλλον μας. Η Ελλάδα στο σημείο που βρισκόμαστε παρά τη δεινή της θέση φαίνεται να υπερτερεί σε κάτι έναντι των άλλων κρατών μελών μας καθώς εξαιτίας της κρίσης και της λιτότητας έχοντας δει τα δύσκολα έχει πλέον την ωριμότητα να λειτουργήσει συντεταγμένα απαιτώντας δικαιοσύνη. Απαιτώντας ένα άλλο μοντέλο.
