Την Τρίτη 29/10, στις 9:30 το βράδυ στο Παυσίλυπο, η Κινηματογραφική Λέσχη Καρδίτσας, στο πλαίσιο των θεματικών προβολών της, παρουσιάζει την ταινία «Pelican’s Watch» (Η βάρδια του Πελεκάνου) σε σενάριο-σκηνοθεσία της Ελληνοδανέζας Λίας Μπίνζερ και παραγωγή Νίκου Μάνεση. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ με πολλές διακρίσεις, όπως το Μεγάλο Βραβείο στο φετινό 20ο φεστιβάλ ταινιών Οίνου και Αμπέλου στο Καρκασόν της Γαλλίας, σαν η καλύτερη ταινία στον κόσμο με θέμα το αμπέλι και το κρασί. Η ταινία αναφέρεται στον αμπελώνα της Σαντορίνης που επιβιώνει στη σκιά του τουριστικού νησιού.
Σαν το κρασί που παλαιώνει, το ντοκιμαντέρ «Pelican’s Watch» γίνεται καλύτερο όταν το βλέπεις. Μια ταινία που τολμά να θέτει πολύ σημαντικά ερωτήματα , για την οικονομική κρίση αλλά και την κρίση ταυτότητας της Ελλάδας . Την ταινία θα προλογίσει ο παραγωγός της ταινίας, οινοκριτικός και συγγραφέας Νίκος Μάνεσης, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Ελβετία.
Μετά το τέλος της ταινίας, ο Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Οινολόγων Θανάσης Καραθάνος, παρουσιάζοντας κρασιά παραγωγών της περιοχής, θα συζητήσει με τον παραγωγό της ταινίας, για το σκεπτικό δημιουργίας της ταινίας, αλλά και για τους ιστορικούς ελληνικούς αμπελώνες που χάνονται ή βρίσκονται υπό εξαφάνιση, όπως και αυτός των Αγράφων, σε μια ανοιχτή για το κοινό συζήτηση και γευστική δοκιμή των κρασιών.
Η ΤΑΙΝΙΑ: Ο φακός της Λίας Μπίνζερ ακολούθησε για πάνω από δύο χρόνια δύο Σαντορινιούς αμπελουργούς και έναν διακεκριμένο οινοποιό. Και οι τρεις έρχονται αντιμέτωποι με αντιξοότητες και προβλήματα, που δεν οφείλονται μόνο στην οικονομική συγκυρία της εποχής, αλλά και σε πιέσεις από τον μικρόκοσμό τους. O 52χρονος Νίκος Πελεκάνος, που δίνει το όνομά του και στον τίτλο της ταινίας, υπερασπίζεται με πάθος την ποιότητα και τον επαγγελματισμό έχοντας αναπτύξει μια πνευματική σχέση με την αμπελουργία. Ο Χρήστος Δαλμηράς, είναι 83 ετών και αντιπροσωπεύει τον παραδοσιακό αμπελουργό της παλαιότερης γενιάς. Σαρκάζει και καταγγέλλει τους πάντες με φλυαρία και χιούμορ. Ο 63χρονος οινοποιός Πάρις Σιγάλας οραματίζεται την εξέλιξη της παράδοσης και την ενσωμάτωσή της στη σύγχρονη κουλτούρα του κρασιού. Ο θεατής δεν θα δει την Καλντέρα ούτε άλλη από τις χαρακτηριστικές τοποθεσίες του δημοφιλούς νησιού, θα ακούσει όμως ντοπιολαλιές, θα δει τον ζευγά να οργώνει με το μουλάρι του και τον βαρελά να προετοιμάζεται για τη νέα σοδειά κρασιού. Ένα από τα βασικά προβλήματα που θίγεται στην ταινία και που απειλεί τον τοπικό κόσμο του κρασιού, είναι ότι, ενώ ο ξεχωριστός αμπελώνας της Σαντορίνης είναι ο αρχαιότερος της Ευρώπης, τείνει πια να θαφτεί κάτω από το μπετόν και την χωρίς όρια τουριστική ανάπτυξη. Αμπελουργοί, οινοποιοί, συνεταιρισμός, τοπική αυτοδιοίκηση, εργάτες των χωραφιών και απλοί πολίτες, είναι όλοι μέρος ενός εύθραυστου συστήματος, και συνθέτουν μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, σε εποχές βαθιάς οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής και ηθικής κρίσης. Οι δυνάμεις της δημιουργικότητας και της παραγωγικότητας έρχονται αντιμέτωπες με την τάση για εύκολο κέρδος μέσω μιας πρόχειρης και επιβλαβούς για την ιδιαιτερότητα του τόπου, επιχειρηματικότητας. Στην ταινία, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές οδηγούν την αφήγηση μέσα από προσωπικές τους στιγμές και σκέψεις για τη ζωή, την δουλειά τους, την σχέση τους με το θεό. Η κινηματογραφική ματιά είναι διερευνητική και εστιάζει στα βαθύτερα αίτια του προβλήματος και τον ψυχισμό των ανθρώπων. Είναι μια σκοπιά περισσότερο ποιητική και χιουμοριστική, παρά καταγγελτική.
