Μετά από πολλές συζητήσεις εδώ και χρόνια με φίλους και γνωστούς οι οποίοι θεωρούσαν και θεωρούν το κυνήγι «βάρβαρο και ηθικά καταδικαστέο» αναπόφευκτα έχω αφιερώσει πολύ χρόνο και προβληματισμό σχετικά με τα αίτια που δημιουργούν την παραπάνω εντύπωση στους μη κυνηγούς.
Είναι μάλλον κοινά αποδεκτή η διαπίστωση πως για τους περισσότερους ανθρώπους:
- ο ψαράς είναι ρομαντικός…
- ο μανιταροσυλλέκτης φυσιοδίφης…
- ο συλλέκτης βοτάνων φυσιολάτρης…
- ο υλοτόμος επαγγελματίας της υπαίθρου…
- και ο κυνηγός βάρβαρος και απολίτιστος…
Εκτός της δραστηριότητας τα παραπάνω ισχύουν λίγο πολύ και για το αποτέλεσμά της δηλαδή:
- η θέα της νεκρής τσιπούρας παραπέμπει σε υγιεινή τροφή…
- η θέα των κομμένων μανιταριών μας κάνει να τρέχουν τα σάλια μας…
- η θέα των κομμένων αρωματικών φυτών παραπέμπει σε φυσικό φάρμακο…
- η θέα των κομμένων ξύλων σε παλιές ρομαντικές εποχές…
- και η θέα νεκρού θηρεύσιμου πτηνού σε δολοφονία και βαρβαρότητα…
Στο βαθμό που όλα τα παραπάνω σχετίζονται με ανανεώσιμους φυσικούς πόρους αντιλαμβάνεται καθένας πως το «περιβαλλοντικό αποτύπωμα» που αφήνει κάθε μια από τις παραπάνω δραστηριότητες είναι το ίδιο, σε επίπεδο μονάδας, από τη στιγμή που μιλάμε για πόρους εν επαρκεία.
Μερικές από τις κύριες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των παραπάνω δραστηριοτήτων μετά τις πολλές συζητήσεις που ανέφερα παραπάνω φαίνεται πως είναι:
1. το μέσο με το οποίο ασκείται η δραστηριότητα
2. η συχνότητα επαφής των «τρίτων» και η εξοικείωση με το αποτέλεσμα
3. η προσωπική εμπειρία κάθε πολίτη σχετικά με τα παραπάνω
Σε ότι αφορά το μέσο, είναι προφανές και πέραν πάσης αμφιβολίας πως το όπλο ή το ντουφέκι είναι ταυτισμένο με το θάνατο όχι μόνο ζώων αλλά και των ανθρώπων, με αποτέλεσμα η θέα, ο ήχος αλλά και η σκέψη του να προκαλεί αποκλειστικά αρνητικά συναισθήματα σε κάθε πολίτη που δεν έχει χρησιμοποιήσει όπλο ποτέ στη ζωή του.
Έτσι δημιουργείται εκ των προτέρων η μεγαλύτερη ίσως διαφοροποίηση των αντίστοιχων κατά τα άλλα παραπάνω δραστηριοτήτων, η οποία με μία λέξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «οπλοφοβία».
Είμαι σχεδόν βέβαιος πως αν ψαρεύαμε με ντουφέκι, και το ψάρεμα θα είχε την ίδια μοίρα με αυτήν που έχει το κυνήγι σήμερα στην κοινωνία. Θα ήταν δηλαδή μη αποδεκτό. Ενώ αντίθετα αν κυνηγούσαμε με τόξο αντί για πυροβόλο όπλο, το κυνήγι θα ήταν πιο αποδεκτό κοινωνικά.
Σε ότι αφορά στη συχνότητα επαφής των πολιτών και την εξοικείωση με το αποτέλεσμα, εδώ έχουμε να κάνουμε με την αποξένωση του Έλληνα από τη φύση. Σε αρκετά παραμεθόρια και απομονωμένα χωριά με τους λιγοστούς κατοίκους, η επαφή με το κυνήγι ακόμη και για τους μη κυνηγούς διατηρείται στο ακέραιο εφόσον υπάρχουν ακόμη κυνηγοί στο χώρο. Έτσι η θέα ενός νεκρού θηράματος προκαλεί περισσότερο θετικά ή ουδέτερα συναισθήματα, σε αντίθεση με τους κατοίκους των αστικών κέντρων στους οποίους προκαλεί μάλλον αρνητικά συναισθήματα.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο ενισχύεται τα μέγιστα και από την ψευδεπίγραφα «οικολογική» προπαγάνδα, στα πλαίσια της οποίας σχετικοί και άσχετοι, από άγνοια ή συμφέρον, θέτουν το κυνήγι ως απειλή για τη φύση και τη βιοποικιλότητα, αγνοώντας ή αποκρύπτοντας αντίστοιχα τις πραγματικές απειλές για το περιβάλλον.
Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η τάση μερικών από μας για επίδειξη. Η φιλοδοξία, ο εγωισμός, το καφενείο, και πολλά άλλα χαρακτηριστικά που σχετίζονται προφανώς με περιορισμένη αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό κλπ, οδηγούν κάποιους «κυνηγούς» στην επίδειξη ανεξάρτητα από το αν αυτή απαγορεύεται ή είναι ανήθικη, είναι αντίθετη δηλαδή στους γραπτούς και άγραφους νόμους του κυνηγιού.
Σε κάθε μορφή της η επίδειξη είναι απορριπτέα. Όταν όμως γίνεται σε δημόσιο χώρο αδιάκριτα και μπροστά στα μάτια μη κυνηγών, τότε επιφέρει ίσως το μεγαλύτερο πλήγμα στην εικόνα του κυνηγού, που έχουν οι πολίτες που δεν είναι κυνηγοί. Και εκεί οι πολλοί πληρώνουμε τα σπασμένα των λίγων. Των λίγων που δεν απομονώνουμε…των λίγων που μερικοί μπορεί και να τους κρυφοθαυμάζουμε…των λίγων που ανταγωνίζονται ίσως ακόμη και τους «οικολόγους» στη ζημιά που προκαλούν στο κυνήγι.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο λαμβάνει πλέον ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις με τη χρήση του διαδικτύου. Δε μας έφταναν οι φωτογραφίες και οι live παραστάσεις διαφόρων ηλιθίων που προσωπικά δεν τους θεωρώ κυνηγούς, έχουμε τον τρόπο να καυχόμαστε πλέον και στο διαδίκτυο.
Να διευκρινίσω εδώ πως θεωρώ άλλο πράγμα το να μοιραστεί κάποιος μία φωτογραφία ή ένα βίντεο με κάποιον φίλο του και άλλο το να τα δημοσιεύσει αδιάκριτα σε facebook, blogs και ιστοσελίδες που μπορεί να τα δει οποιοσδήποτε.
Άλλο η δημόσια επίδειξη και άλλο το να μοιραζόμαστε με φίλους όμορφες κυνηγετικές αναμνήσεις. Αν δει κανείς την προπαγάνδα των «φιλοζωικών σωματείων» βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε τέτοιες ηλιθιότητες, γεγονός που αρκεί για να πιστοποιήσει τα παραπάνω.
Εκτός της επίδειξης, έχουμε να … επιδείξουμε και την ασέβεια μερικών στην ξένη περιουσία και παρουσία. Και κάπου εδώ νομίζω πως συμπληρώνεται το παζλ της διαμόρφωσης της κακής εικόνας του κυνηγού, σε ότι αφορά τουλάχιστον τις δικές μας ευθύνες.
Είναι αντίθετο και στους γραφτούς και στους άγραφους νόμους του κυνηγιού να μη σεβόμαστε την παρουσία ή την περιουσία τρίτων, κυνηγών και μη.
Αν δούμε άλλο κυνηγό ή πολίτη στο κυνήγι μας, οφείλουμε να αδειάσουμε την καραμπίνα ή να σπάσουμε το δίκαννο μας, να χαιρετήσουμε ευγενικά αν το ορίζουν οι προσωπικές μας αρχές και να περιμένουμε να απομακρυνθεί για να επανέλθουμε στο κυνήγι.
Αν η περίπτωση είναι «επείγουσα» (προσωπικά μόνο στα τριχωτά θα θεωρούσα κάποια κατάσταση επείγουσα), και πάλι οφείλουμε να δείξουμε προτεραιότητα στον περαστικό και να του εξηγήσουμε ευγενικά πως εξελίσσεται το κυνήγι μας και πως εφόσον μπορεί και θέλει, καλό θα ήταν να απομακρυνθεί. Ο περαστικός διατηρεί πάντα το δικαίωμα να μην απομακρυνθεί από τη στιγμή που βρίσκεται σε δημόσια έκταση. Και τότε, οφείλουμε εμείς να μετακινηθούμε ή να σταματήσουμε προσωρινά το κυνήγι μας ακόμη και αν αυτό σημαίνει πως θα χάσουμε το λαγό ή το γουρούνι που μπορεί να κάνουμε χρόνια να το ξαναδούμε.
Ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται στο κυνήγι της τσίχλας και του ορτυκιού, τα οποία συχνά λαμβάνουν χώρα σε πεδινές περιοχές. Και ειδικά στους ελαιώνες όταν ακόμη συλλέγονται οι ελιές. Ακόμη και αν θεωρούμε βέβαιο πως τα ψιλά σκάγια μας δε μπορούν να κάνουν καμία ζημιά σε άνθρωπο στα εκατό μέτρα, δεν πρέπει ποτέ να ντουφεκάμε προς την κατεύθυνση που μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι. Αυτοί εργάζονται να βγάλουν το ψωμί τους κι εμείς κάνουμε το χόμπι μας. Γι’ αυτούς το κυνήγι δεν είναι τίποτα παραπάνω από χόμπι.
Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για την ξένη περιουσία. Ο νόμος είναι σαφής και ορίζει πως απαγορεύεται να μπούμε σε αγρό όταν η παραγωγή βρίσκεται ακόμη μέσα, ή σε περιφραγμένη έκταση με φράχτη ύψους 1,5 μ. Εφόσον ο ιδιοκτήτης είναι παρών και ζητήσει να μην εισέλθουμε στην περιουσία του, οφείλουμε και πάλι να το σεβαστούμε ακόμη και να μην υπάρχει φράχτης.
Αν και τα μεγαλύτερα προβλήματα του κυνηγιού και των κυνηγών έχουν θεσμικό χαρακτήρα, (Υπουργεία, Αποφάσεις, σε μερικές περιπτώσεις η Δασική Υπηρεσία, έλλειψη περιβαλλοντικής πολιτικής, θεσμική απαξίωση κυνηγών), υπάρχουν και κάποια όπως τα παραπάνω τα οποία εξαρτώνται σχεδόν απόλυτα από μας.
Θα πρέπει επομένως τόσο οργανωμένα από τις κυνηγετικές οργανώσεις, όσο και μεμονωμένα από καθέναν από μας, να καταβληθεί η μέγιστη προσπάθεια για περιορισμό των παραπάνω (ή άλλων αντίστοιχων) φαινομένων, μέσα από την εκπαίδευση των νεώτερων και την ενημέρωση των μεγαλύτερων στην ηλικία.
Να τιμήσουμε τους κυνηγούς που αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση και να απομονώσουμε πολιτισμένα αυτούς που χαλάνε την πιάτσα έτσι ώστε να μην έχουμε να απολογούμαστε στους μη κυνηγούς για την ιδιότητά μας.
Ο πολίτης και η περιουσία του που συναντάμε στο κυνήγι μας έχει περισσότερη αξία από το να προσθέσουμε ένα θήραμα στο σάκο. Να είμαστε ευγενικοί μαζί τους και να έχουμε την υπομονή να απομακρυνθούμε εμείς ή αυτοί μέχρι να ξαναρχίσουμε το κυνήγι μας.
Το σκοτωμένο θήραμα έχει περισσότερη αξία στο πιάτο καλομαγειρεμένο με την παρέα απ’ ότι στο καπό του αυτοκινήτου ή σε εφημερίδες και ιστοσελίδες…
Είναι πραγματικά κρίμα, να βοηθούμε με τους παραπάνω τρόπους όσους πεισματικά και αυθαίρετα έχουν βάλει σκοπό να μας το κλείσουν το κυνήγι, ιδιαίτερα όταν αυτό δε συνάδει ούτε με την ηθική, ούτε με τους γραπτούς και τους άγραφους νόμους του κυνηγιού.
από το iHunt
για την αντιγραφή Παπούλιας Δημήτριος
