Με αισθήματα συγκίνησης και υπερηφάνειας, φορείς και πολίτες αυτής της πόλης, συγκεντρωθήκαμε απόψε εδώ, για να τιμήσουμε την 38η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, να υποκλιθούμε στη μαχόμενη νεολαία του Νοέμβρη του 1973.
Κάθε Νοέμβρη, αυτή τη μέρα, η σκέψη μας και η καρδιά μας ταξιδεύει εκεί, στο Πολυτεχνείο, στην εξέγερση των φοιτητών, της νεολαίας και ολόκληρου του ελληνικού λαού κατά της δικτατορίας.
Μιας δικτατορίας που είχε επιβληθεί στη χώρα μας από τον Απρίλιο του 1967 και με πρόσχημα δήθεν την «αναγέννηση του έθνους» και τη «θωράκισή του από αντεθνικές ιδεολογίες», κατέλυσε τους δημοκρατικούς θεσμούς, τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών, επιδόθηκε σε συλλήψεις, φυλακίσεις, δίκες, βασανιστήρια και έτσι ανέκοψε κάθε προσπάθεια για κοινωνική εξέλιξη και αλλαγή.
Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε την κορυφαία εκδήλωση της επτάχρονης αντιδικτατορικής πάλης και μία από τις κορυφαίες στιγμές των αγώνων του ελληνικού λαού και της νεολαίας. Η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 δεν έδιωξε βέβαια αμέσως τη δικτατορία, συνετέλεσε όμως αποφασιστικά στην πτώση της, λίγους μήνες αργότερα.
Το Πολυτεχνείο του ’73, όπως και τα κινήματα στην Ευρώπη, απέδειξαν ότι οι φοιτητές και η νεολαία γενικότερα οφείλουν να αντιτάσσονται σε κάθε αντιδραστική συγκυρία, ότι τα αιτήματά τους βρίσκονται στην ίδια πλευρά με αυτά του λαού που αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον, για την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία.
Ο αγώνας των λαών όλης της γης για τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για τη ζωή και τον άνθρωπο, είναι μονόδρομος όταν οι αποφάσεις και οι ενέργειες των κραταιών στρέφονται ενάντια στις κοινωνικές κατακτήσεις και στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η βελτίωση της λειτουργίας της δημοκρατίας και του κράτους, η αναβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, η διασφάλιση και στήριξη των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η αντίσταση απέναντι σε κάθε πολιτική και στρατηγική που πλήττει την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου, αποτέλεσαν διαχρονικά αναγκαιότητες για την κοινωνική συνοχή και ευημερία.
Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την δημοκρατία, και την ελευθερία, θα είναι ζωντανό μέσα σε κάθε ελεύθερο μυαλό. Το Πολυτεχνείο ζει στη σκέψη μας και στη ψυχή μας.
Και πρέπει να ζει γιατί ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια σε κάθε μορφής τυραννία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.
Σήμερα που η πατρίδα μας περνά μια πρωτοφανή δοκιμασία, οι τρεις λέξεις που αποτέλεσαν το ισχυρό και ενωτικό σύνθημά τους «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.
Ας σταθούμε λοιπόν κι εμείς σήμερα ταπεινοί προσκυνητές μπροστά στη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου κι ας αναλογιστούμε το πόσο μεγάλο είναι το χρέος μας να διαφυλάξουμε τα αγαθά της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Τιμή και δόξα στους δημιουργούς του έπους του Πολυτεχνείου.
Τιμή και δόξα σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν για να ξανάρθει στην Ελλάδα μας το φως της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
