Στο σπίτι του φίλου εικαστικού καλλιτέχνη, στο σπίτι του Παντελή Σαμπαλιώτη, που μόνο εκείνος ήξερε να σε κάνει μέρος της παγκόσμιας αντίληψης και γνώσης που κουβαλούσε μέσα του. Ένα παιδί από ένα χωριό του κάμπου, χωρίς προσλαμβάνουσες αστικές (μουσεία, πινακοθήκες, καλλιτεχνικά δρώμενα, βιβλιοθήκες,κ.α), έμελλε να γίνει ένας εναλλακτικός κοσμοπολίτης της τέχνης, γεμάτος φως και χρώμα, σχήμα και φόρμα, μακριά και πέρα από τα εθνικά μας σύνορα.
Νιώθω τυχερή που συνάντησα τον Παντελή, έτσι ανεπάντεχα και τυχαία. Ήταν σαν να έμελλε να συναντηθούμε για να με μυήσει στο δικό του κόσμου, στον κόσμο που μοίραζε απλόχερα, χωρίς ανταλλάγματα και προαπαιτούμενα. Ο Παντελής που εγώ γνώρισα ήταν μια σύγχρονη αρχαία «Αγορά», ένα σχολείο πολιτικής και πολιτισμού. Θυμάμαι τότε που πήγα πρώτη φορά στο σπίτι στην Αγιοπηγή για να του κάνω μια συνέντευξη παρουσίασης για την εφημερίδα που δούλευα(όχι δεν ήμουν συντάκτης πολιτισμού, αλλά για κάποιο λόγο ήθελα να τον γνωρίσω). Ένα από τα πρώτα πράγματα που του είπα ήταν, δεν γνωρίζω από τέχνη και συνεπώς η άποψή μου για όσα έβλεπα, θα ήταν η γνώμη μιας αδαούς και ανεπαρκούς για να κρίνει και να έχει άποψη. Και τότε ο Παντελής, με κείνο το ανεπιτήδευτο χαμόγελο, σχεδόν αφοπλιστικά που απάντησε: η δική σου γνώμη με ενδιαφέρει. Αυτή αναζητάω. Τα δικά σου συναισθήματα, τις δικές σου προσεγγίσεις, το δικό σου φως.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν στην ζωή. Αυτό το μονοπάτι αρχίζω να το καταλαβαίνω τώρα, που η ζωή και η πορεία της, με φόρτωσε με τα «καλούδια» της και μου ‘δειξε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, τίποτα δεν σου χαρίζεται άνευ λόγου.
Η δική μου ευθύνη, η ευθύνη όσων γνωρίζουν τον Παντελή Σαμπαλιώτη, είναι να κρατήσουμε ζωντανή αυτή την παρακαταθήκη. Η αφορμή ας γίνει το γαλάζιο αγροτόσπιτο της Αγιοπηγής, εκεί όπου μεγάλωσε και γεύτηκε, εκεί όπου έκανε τα πρώτα του βήματα, εκεί που το ατελιέ του είναι ολοζώντανο και γεμάτο προσμονή για συνέχεια.
Αν ο Φώτης Αλεξάκος, σημερινός Δήμαρχος Καρδίτσας, που βρέθηκε και μίλησε για τον Παντελή Σαμπαλιώτη, πιστεύει τα όσα είπε, τότε δεν έχει παρά να δράσει. Να μιλήσει ειλικρινά με την οικογένεια του Παντελή και να της ζητήσει να γίνει αυτός ο χώρος, ένα ζωντανό κύτταρο πολιτισμού και γνώσης για τους μικρούς πολίτες της Καρδίτσας. Αυτό δεν θέλει χρήματα. Αυτό θέλει ψυχή και αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού που υπηρετεί στις διάφορες δομές του Δήμου Καρδίτσας και οι οποίοι μπορούν να ξεναγούν τα παιδιά στον μαγευτικό κόσμο των ηχοχρωμάτων, της ύλης και της φόρμας, της δύναμης και της ανάγκης έκφρασης, της γνωριμίας με ένα δικό τους άνθρωπο.
Στην ουσία να δανείζεται το χώρο, με τη λογική της συνέργειας. Δεν χρειάζονται δωρεές και νομικά κείμενα. Χρειάζεται τόλμη και πίστη, έμπνευση και δουλειά.
