Η σχολική χρονιά που κλείνει σε λίγες ημέρες είχε ως κύρια χαρακτηριστικά την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα μας από τη μία και απ’ την άλλη την πλήρη αδράνεια εκ μέρους σωματείων και ομοσπονδιών. Η ψήφιση του προσοντολόγιου για τους διορισμούς, ο συνεχής εκφοβισμός των εκπαιδευτικών μέσα από την αξιολόγηση και φυσικά η ένταση και ο διχασμός ανάμεσα σε γονείς και εκπαιδευτικούς, όσον αφορά στο ζήτημα της ένταξης των προσφυγόπουλων, δεν απαντήθηκαν ποτέ όπως θα έπρεπε μέσα από την συστράτευση των συνάδελφων, την αλληλεγγύη και τον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.

Αυτό είχε σαν φυσική συνέπεια την ένταση της τρομοκρατίας, με τελευταίο περιστατικό, την κατάθεση αγωγής από τον Σύλλογο Γονέων Βαθέως σε βάρος αναπληρώτριας συναδέλφισσας, επειδή τόλμησε να υπερασπιστεί το αυτονόητο, το δικαίωμα όλων των παιδιών, προσφύγων, ντόπιων και μεταναστών να βρίσκονται στο σχολείο. Συγκεκριμένα μάλιστα, ο Σύλλογος Γονέων διεκδικεί 50.000 ευρώ από την συναδέλφισσα (η οποία 21 του μήνα απολύεται, όπως όλοι οι αναπληρωτές!) ως αποζημίωση γιατί… τους τάραξε!

Οι ευθύνες για την πολύ αρνητική αυτή εξέλιξη βαραίνουν διάφορες κατευθύνσεις.

Βαραίνουν την διεύθυνση του σχολείου που άφησε ανυπεράσπιστη την συναδέλφισσα ενώπιον των γονέων, οι οποίοι παραβρέθηκαν στο σχολείο προκειμένου να ρωτήσουν τον διευθυντή του, αν η συναδέλφισσα είχε την άδειά του(!) για να κάνει συζήτηση με αντιρατσιστικό περιεχόμενο στους μαθητές της τάξης!

Βαραίνουν τον πρόεδρο του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Σάμου και εκπρόσωπο της Ενωτικής Κίνησης, που καλέστηκε από το σχολείο ως πρόεδρος του σωματείου και αποφάσισε να μην ενημερώσει τον Σύλλογο και τους συναδέλφους ούτε να δημοσιεύσει κάποια απόφαση υπεράσπισης της συναδέλφισσας.

Η κύρια, όμως, πολιτική ευθύνη των μαύρων εξελίξεων βαραίνει την κυβερνητική πολιτική. Μια πολιτική επίθεσης και τρομοκράτησης των εργαζομένων και προώθησης των διαφόρων ρατσιστικών, αντιδραστικών κύκλων. Θυμόμαστε όλοι καλά πόσο πάσχισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να παίξει τον ρόλο του υπερασπιστή των προσφύγων (την στιγμή που έχει συμβάλει στους πολέμους που δημιούργησαν τους πρόσφυγες, στο στοίβαγμα τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στη διαβίωση τους σε άθλιες συνθήκες) και να ρίξει τις ευθύνες από τη μια στους γονείς που δεν θέλουν την ένταξη των προσφυγόπουλων και από την άλλη στους εκπαιδευτικούς που οφείλουν να εξομαλύνουν την ένταση με τους γονείς, όπως έχει αναφέρει σε συνέντευξή του κι ο Γαβρόγλου.

Η χρησιμοποίηση των δικαστικών μέσων, στην προσπάθεια φίμωσης των εκπαιδευτικών, δεν είναι κάτι καινούργιο, ειδικά για το νησί μας, όπου υπάρχει και καταδικαστική απόφαση δικαστηρίου, σε παλαιότερο περιστατικό σε βάρος συναδέλφου-συνδικαλιστή, που κατήγγειλε ομιλία με φιλοχουντικό περιεχόμενο. Αποτελεί δείγμα της εποχής και του μαύρου συσχετισμού για τους λαούς η προώθηση της λογικής των δικαστικών … λύσεων είτε ως μέσο διεκδίκησης, όπως στην περίπτωση των διορισμών και των αναδρομικών είτε ως μέσο φίμωσης όποιας φωνής αντιστέκεται. Θέλουν να μας πείσουν ότι είμαστε μόνοι και αδύναμοι. Ότι η συγκρότηση αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης και οι νίκες των εργαζομένων ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Να απαντήσουμε με τα μόνα όπλα που έχουμε: την αλληλεγγύη, την οργάνωση και τη συλλογικότητα.

• Να αποσυρθεί άμεσα η αγωγή εις βάρος της συναδέλφισσας και να παρθούν πανελλαδικά αποφάσεις για την υπεράσπιση της.
• Να συγκροτήσουμε ισχυρό κίνημα απέναντι σε κάθε απειλή για τους λαούς. Απέναντι στην τρομοκρατία, την χειραγώγηση, την εξαθλίωση των εργαζομένων και τους πολέμους που διεξάγουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε όλο τον πλανήτη.
• Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Πρόσφατα με ανακοινώσεις τους, η ΟΛΜΕ και το ΔΣ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας έστειλαν έγγραφο που ενημερώνει πανηγυρικά τους συναδέλφους για την “κατάκτηση” εισόδου των εκπαιδευτικών στα πρατήρια των αξιωματικών. Το έγγραφο αυτό αποτελεί συνέχεια της έγκρισης που δόθηκε γι αυτό από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Σύμφωνα με την ΟΛΜΕ, του “προνομίου” αυτού απολαμβάνουν μόνο τα μέλη τους, δηλαδή όσοι είναι οικονομικά τακτοποιημένοι!

Στα παραπάνω νομίζουμε ότι υπάρχει μία πολιτική πλευρά και μία συνδικαλιστική. Όσον αφορά στο πολιτικό ζήτημα: Σε μία εποχή έντασης της επίθεσης στα δικαιώματά μας, με τις μειώσεις στους μισθούς, το ασφαλιστικό, το προσοντολόγιο και τις απολύσεις των αναπληρωτών, την αξιολογική περικύκλωση και το νέο λύκειο, την ανυπαρξία αγώνων και την έλλειψη διεκδικήσεων, μας προβάλλουν ως “νίκη” τη δυνατότητα να αγοράζουμε πιο οικονομικά ορισμένα προϊόντα. Ιδιαίτερα επικίνδυνη (και θυμίζει τις εποχές «δάσκαλος-παπάς-αξιωματικός- αστυνομικός») είναι η «ένταξη» του κλάδου σε δομές του «βαθέως κράτους», όπως ήταν είναι και θα είναι ο στρατός.

Αντί να παλεύουμε για μισθούς που καλύπτουν τις πραγματικές μας ανάγκες μας σέρνουν στην “επιδοματική πολιτική”, στη λογική του “από το ολότελα..”, στην εμπέδωση της κυρίαρχης άποψης ότι οι εργαζόμενοι δεν διεκδικούν τα δικαιώματά τους, εφόσον το κράτος “δεν έχει” αλλά παίρνουν ότι ψίχουλα τους δίνουν, στην προκειμένη περίπτωση, “φθηνότερο ρύζι, καφέ, γάλα κλπ”. Επίσης μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ένταξης μας σε έναν κλάδο “προνομιούχων” εργαζομένων, την ίδια στιγμή που γερνάμε μέσα στα σχολεία είτε ως μόνιμοι είτε ως αναπληρωτές, που είμαστε στο ταμείο ανεργίας κάθε καλοκαίρι πολλοί από εμάς κοκ.

Σε αυτή την εξέλιξη όμως χείριστη εντύπωση και βαθύτατο προβληματισμό και αγανάκτηση αποτελεί η στάση της ΟΛΜΕ. Μέσα από μια λογική συναλλαγής και συνδιαχείρισης με το κράτος προβάλλει και επιβάλλει ότι η εν λόγω «κατάκτηση» θα αφορά μόνο τα μέλη της και όχι το σύνολο των συναδέλφων. Πρωτόγνωρα ήθη! Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η είσοδος στα πρατήρια αποτελεί μια παροχή του κράτους προς τους εργαζόμενους από πού προκύπτει ότι το συνδικάτο θα επιλέξει ποιους θα αφορά το μέτρο και όχι το σύνολο των εργαζόμενων; Από πότε οι διεκδικήσεις των εργαζομένων δεν αφορούν το σύνολο;

Τέτοιες λογικές  προωθούν τον «υποχρεωτικό, πελατειακό» συνδικαλισμό, με ανταλλάγματα, ανάγουν το συνδικάτο σε συνομιλητή, συνδιαχειριστή με το κράτος. Άλλωστε η εν λόγω «κατάκτηση» για την οποία πανηγυρίζει η ΟΛΜΕ, είναι αποπροσανατολιστική γιατί αυτό που απαιτείται είναι η συγκρότηση αγώνων για να διεκδικήσουμε πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς μας και την ικανοποίηση των αιτημάτων αιχμής του κλάδου.

Τα συνδικάτα δεν είναι μηχανισμοί διαμεσολάβησης της κρατικής πολιτικής, και η απαίτηση από την κυβέρνηση να παρέχονται από τις ΕΛΜΕ βεβαιώσεις μέλους πρέπει να καταγγελθεί από αυτά.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Οι εκλογές αντιπροσώπων για την 88^η Γ.Σ της ΔΟΕ (Πέμπτη 6 Ιούνη στο 5^ο Δημοτικό Σχολείο ) διεξάγονται στον απόηχο των εκλογών της 26^ης Μάη/2 Ιούνη,  που κατέγραψαν και ανέδειξαν όλα τα βασικά χαρακτηριστικά που διαμορφώθηκαν στην πολιτική και κοινωνική ζωή τα τελευταία χρόνια, μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Πορεία δεξιά, ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, ενίσχυση των αντιδραστικών-εθνικιστικών –ακροδεξιών δυνάμεων, με το λαό και τη νεολαία στη γωνία, με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες φρουρό και στήριγμα του αντιλαϊκού –αντιεκπαιδευτικού έργου.

Μπροστά στην αξιολογική περικύκλωση του κλάδου, το προσοντολόγιο που οδηγεί σε χιλιάδες απολύσεις αναπληρωτών, στα μέτρα που συνολικά προωθούνται στην εκπαίδευση, που επιδιώκουν μια εκπαίδευση πιο σκληρή και ταξική, με εκπαιδευτικούς κατηγοριοποιημένους, τρομοκρατημένους, άβουλους, με τη Ν.Δ να υπόσχεται ακόμα πιο αποφασιστική και επιθετική εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, μπαίνει επιτακτικά το καθήκον της ανασυγκρότησης του κλάδου.

Αναδεικνύεται με δραματικό τρόπο, ότι ο «συνδικαλισμός που γνωρίσαμε» ενσωματώθηκε, εκφυλίστηκε. Γιατί κυριάρχησε σ’αυτόν η γραμμή της συνδιαλλαγής με τον αντίπαλο. Με τις δυνάμεις που θέλουν να αναφέρονται στην αριστερά να σέρνουν τον κλάδο να ψηφίσει τους «αγωνιστές αιρετούς» στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, που εκλέγουν τους «καλούς Διευθυντές»  που αναζητούν και αυτές ρόλο συνομιλητή με το σύστημα, που βολεύονται με τα «εικονικά κινήματα» και τις έδρες σε σωματεία και ομοσπονδίες που δεν παράγουν καμιά κίνηση, κανένα αγώνα.

Απέναντι στην υποσχόμενη επίθεση απ’όλους τους τους διαχειριστές του συστήματος (νυν και επόμενους) επιβάλλεται να βαδισουμε το δρομο τον λιγοτερο περπατημενο:

Τον δρόμο της συγκρότησης κινήματος αντίστασης ενάντια στη φτώχεια, τη συντριβή των δικαιωμάτων, τη φασιστικοποίηση, την προσφυγιά, τον πόλεμο. Είναι ο δρόμος της συγκρότησης αγώνων όχι για να βγει η μία ή η άλλη κυβέρνηση αλλά για να διεκδικησουμε τη ζωή μας, τη δική μας και των παιδιών μας.

Παλεύουμε για

• δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους κόντρα στους ταξικούς φραγμούς
• μόνιμους μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών
• ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς – ενάντια στην αξιολόγηση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση
• αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις

Με ένα κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στα παζάρια και το συμβιβασμό

Να αντιστραφει η πορεια να δωσουμε τη μαχη της ανασυγροτησης του σωματειου και της ομοσπονδιας-ΔΟΕ. Οι εκλογές είναι βήμα σε αυτή μάχη! Γι αυτό είναι υπόθεση κάθε συναδέλφου!

Αυτή τη μάχη θέλουμε να συνεχίσουμε να δίνουμε οι αγωνιστικες κινησεις εκπαιδευτικων.

Στις εκλογές στις 6/6 ζητάμε τη στήριξή σας, ώστε αυτή η φωνή, αυτή η κατεύθυνση, αυτές οι απόψεις να εκποσωπούνται στην 88^η συνέλευση της ΔΟΕ.

Οι εκλογές αντιπροσώπων για το 19ο συνέδριο της ΟΛΜΕ στην ΕΛΜΕ Καρδίτσας (Τρίτη 21/5 στο 1ο ΕΠΑΛ 9πμ-7μμ) διεξάγονται σε μια περίοδο που είναι σαφώς καθορισμένη από το προεκλογικό κλίμα στο κεντρικό πολιτικό.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με μια ακόμα κακή συνδικαλιστική χρονιά (με δεδομένο ότι οι αγώνες των αναπληρωτών δε συνδυάστηκαν με ουσιαστική ενεργοποίηση των σωματείων) διαμορφώνουν ένα πολιτικό-συνδικαλιστικό κλίμα που ευνοεί όσους δίνουν τη «μάχη» με το βλέμμα στραμμένο στις ευρωεκλογές και στις «αυτοδιοικητικές» εκλογές – δηλαδή τις δυνάμεις του συστήματος αλλά και το ρεφορμισμό.

Συνολικά, η συζήτηση που διεξάγεται είναι σε άμαζες συνελεύσεις και σε επίδικα μακριά από τις πραγματικές ανάγκες του κινήματος. Αναδεικνύεται με δραματικό τρόπο, ότι ο «συνδικαλισμός που γνωρίζουμε» ενσωματώθηκε, ηττήθηκε, εκφυλίστηκε. Γιατί κυριάρχησε σε αυτόν η γραμμή της συνδιαλλαγής με τον αντίπαλο. Όμως δεν ηττήθηκε η ιδέα και η ανάγκη οι εργαζόμενοι να ενώνονται και να παλεύουν τα συμφέροντα τους! Αυτό το συνδικαλισμό, αυτά τα σωματεία τα ανεξάρτητα από τον αντίπαλο και όπλα στα χέρια των εργαζομένων, χρειάζεται να συγκροτήσουμε «από την αρχή».

Γιατί το σωματείο ο συνδικαλισμός είναι, πρέπει να γίνει:

Όπλο υπεράσπισης των συμφερόντων μας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας.

Οργανωτής της συλλογικής στάσης και της μαζικής δράσης και πάλης

Φωνή αποκάλυψης και καταγγελίας της αδικίας, των αντιλαϊκών μέτρων, των αντιδραστικών πολιτικών.

Δύναμη που θα  ενώνεται στην κοινή πάλη με το λαό και τη νεολαία απέναντι στις πολιτικές της ανεργίας, της φτώχειας, της εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, του εθνικισμού και του φασισμού.

Με βάση τα παραπάνω, τα ερωτήματα των εκλογών προκύπτουν αβίαστα:

Θα αποδεχτούμε την ήττα, την υποταγή, τη μοιρολατρία;

Θα “μαυρίσουμε” την πολιτική ξετσιπωσιά των παλιών και νέων καθεστωτικών δυνάμεων

Θα αποδοκιμάσουμε τον κυβερνητικό συνδικαλισμό (νέο και παλιό); Αυτούς που χρησιμοποίησαν τους αγώνες των εκπαιδευτικών μόνο και μόνο για να γίνουν αυτοί που θα είναι ο φορέας της αντιλαϊκής επίθεσης. Αυτούς που τόσα χρόνια έχουν συκοφαντήσει την έννοια του συνδικαλισμού και τον έχουν αντικαταστήσει από τους εκβιασμούς και τις συνδιαλλαγές παραγόντων.

Θα στείλουμε μήνυμα για να χτιστεί ένας άλλος, πραγματικός αγωνιστικός, ταξικός και δημοκρατικός συνδικαλισμός; Που θα συζητάει, θα βγάζει συμπεράσματα, θα οργανώνει αγώνες και όχι «διαλόγους» των λύκων με τα αρνιά. Που δε θα νομίζει ότι συνδιοικεί με τον αντίπαλο, που δε θα βρίσκει κοινό γήπεδο με αυτόν.

Οι απαντήσεις βρίσκονται στο δρόμο της αντιστασης-διεκδικησης-αναμετρησης. στον αγώνα για την ανατροπη της αντιλαϊκης πολιτικης, της σύγκρουσης με τη κυβέρνηση, τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και τα δεκανίκια της. Αυτό τον δρόμο πρέπει να χαράξουμε-ανοίξουμε-βαδίσουμε. Είναι δύσκολος και βασανιστικός κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς αλλά και ο μόνος πραγματικός και αποτελεσματικός. Γιατί το εύκολο, το άμεσο, το “εδώ και τώρα” αποδείχτηκε ψεύτικο και απατηλό.

Παλεύουμε για ένα κίνημα κόντρα στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στους πολέμους, την προσφυγιά, το ξεθεμελίωμα των δικαιωμάτων, τη φασιστικοποίηση.
Για οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, για να φωνάξουμε τις διεκδικήσεις μας για τα βασικά λαϊκά δικαιώματα, για τα δικαιώματα στις σπουδές και τη δουλειά,

• για δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους κόντρα στους ταξικούς φραγμούς και το «νέο» Λύκειο,
  • για μόνιμη σταθερή δουλειά και μόνιμους μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών,
  • για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς – ενάντια στην αξιολόγηση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση,
• για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.

Με ένα κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στα παζάρια και το συμβιβασμό»         

Να αντιστραφει η πορεια να δωσουμε τη μαχη της ανασυγκροτησης του σωματειου μας της ελμε και της ομοσπονδιας – ΟΛΜΕ

Οι εκλογές είναι βήμα σε αυτή τη μάχη! Γι αυτό είναι υπόθεση κάθε συναδέλφου!

Αυτή τη μάχη θέλουμε να συνεχίσουμε να δίνουμε οι Αγωνιστικες κινησεις εκπαιδευτικων.

Στις εκλογές στις 21/5 ζητάμε τη στήριξη σας, ώστε αυτή η φωνή, αυτή η κατεύθυνση, αυτές οι απόψεις να εκπροσωπούνται στο 19ο συνέδριο της ΟΛΜΕ.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

71 χρόνια μετά τη «Νάκμπα», την καταστροφή δηλαδή της Παλαιστίνης, που ξεκίνησε στις 15/5/1948, με τον ξεριζωμό και τη γενοκτονία δεκάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων απ΄ τους ισραηλινούς σιωνιστές, σε συνεργασία με τους βρετανούς ιμπεριαλιστές, το κράτος – τρομοκράτης του Ισραήλ συνεχίζει να δολοφονεί καθημερινά τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά της Παλαιστίνης.

Σ’ αυτή την “μαύρη επέτειο” η πρεσβεία του Ισραηλ, το Υπουργείο Παιδείας, η ΔΔΕ Καρδίτσας και το Μουσικό Σχολείο Καρδίτσας διοργανώνουν εκδήλωση στις 16/5 στο δημοτικό κινηματοθέτρο Καρδίτσας για να τιμήσουν ην οικογένεια Γούλα -μια από τις δεκάδες οικογένειες Καρδιτσιωτών- με το βραβείο του “Δικαίου των Εθνών” (!!)-που διέσωσαν μια οικογένεια Εβραίων κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.

Απο τη μεριά μας τιμούμε κάθε οικογένεια, κάθε άνθρωπο που απέναντι τη ναζιστική θηριωδία με θάρρος και κίνδυνο της ζωής τους, στάθηκαν αλληλέγγυοι και προστάτεψαν τους κυνηγημένους απο τους ναζί Εβραίους. Στεκόμαστε με απόλυτο σεβασμό απέναντι στα θύματα του Εβραϊκού λαού αλλά και των υπόλοιπων λαών από τη ναζιστική θηριωδία.

Όμως στην πράξη, τα θύματα του ναζισμού δεν τα τιμά η ίδια η κυβέρνηση του Ισραήλ, η οποία με την παρατεινόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, βασανισμούς παλαιστινίων, δολοφονίες, συλλήψεις ανήλικων παιδιών, αποκλεισμό της Γάζας, κτίσιμο τείχους κτλ., επιχειρεί να αφανίσει έναν ολόκληρο λαό, στερώντας του το δικαίωμα να έχει δικό του κράτος.

Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο όπου τα βασανιστήρια, οι φυλετικές διακρίσεις και φυλακίσεις, οι εξωδικαστικές καταδίκες και εκτελέσεις προβλέπονται από τον νόμο και αποτελούν καθημερινές πρακτικές, εκτός από το Ισραήλ.

Δεν υπάρχει κράτος στον κόσμο που έχει παραβιάσει πάνω από 70 αποφάσεις του ΟΗΕ, ενώ άλλες 24 καταδικαστικές αποφάσεις ενάντια στο Ισραήλ δεν συζητήθηκαν ποτέ, αφού οι ΗΠΑ πρόβαλαν βέτο.

Στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, που θεωρούνται… ισραηλινά(!) ο παλαιστινιακός λαός ταπεινώνεται καθημερινά, τρομοκρατείται και εξοντώνεται συστηματικά. Το Ισραήλ κατεδαφίζει και καταστρέφει συστηματικά, με τανκς και μπουλντόζες, τις αναγκαίες για τη ζωή των Παλαιστινίων υποδομές (κατοικίες, δρόμους, νοσοκομεία, σχολεία, δημόσια κτίρια), ελέγχει το νερό, το ρεύμα και την κυκλοφορία της περιοχής, ταυτόχρονα επεκτείνει διαρκώς τον εποικισμό στα Κατεχόμενα, με Ισραηλινούς εποίκους Το Ισραήλ κατασκεύασε τείχος ντροπής 650 χιλιομέτρων και ύψους 8 μέτρων για τον αποκλεισμό των Παλαιστινίων, διατηρώντας το μεγαλύτερο γκέτο-στρατόπεδο συγκέντρωσης στον κόσμο. Οι σφαγές των Παλαιστινίων από τον ισραηλινό στρατό συνεχίζονται πάνω από 30 χρόνια.

Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει το Ισραήλ! Γιατί τότε, αυτόματα, θα δεχτεί την κατηγορία του «αντισημιτισμού» και του «αντιεβραϊσμού», θα του επιτεθούν με το ολοκαύτωμα των Εβραίων! Και αντί να αποτελεί το ολοκαύτωμα ένα επιπλέον στοιχείο καταδίκης του Ισραήλ για τα σημερινά του εγκλήματα, χρησιμοποιείται ως ηθικός εκβιασμός για νέα εγκλήματα. Τέτοια βεβήλωση των εκατομμυρίων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας!
Με τη γνωστή γκεμπελίστικη μέθοδο επιχειρείται μάταια να αντιστραφεί η πραγματικότητα. Και τέτοιες εκδηλώσεις επιχειρούν να “ξεπλύνουν” τα εγκλήματα των σιωνιστών.

Επειδή η διεθνιστική αλληλεγγύη μας στον παλαιστινιακό λαό είναι παραπάνω από αυτονόητη, επειδή η ισραηλινή κυβέρνηση διαπράττει εγκλήματα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, επειδή η αντίθεσή μας στη συγκρότηση στρατηγικού άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου – Ισραήλ υπό τις ΗΠΑ που προωθεί και- η πιο ΗΠΑκουη -ελληνική κυβέρνηση είναι δεδομένη, επειδή θεωρούμε ότι τα θύματα του ναζισμού τα τιμούμε με τον αγώνα μας, η καταγγελία-καταδίκη αυτής της εκδήλωσης είναι δεδομένη.

Καλούμε τους συναδέλφους εκαπιδευτικούς αλλά και τους μαθητές να αρνηθούν να παρευρεθούν σ’ αυτή.

Χρέος κάθε δημοκράτη, προοδευτικού, ανθρωπιστή είναιη  καταδίκη των φονιάδων σιωνιστών και η έμπρακτη συμπαράσταση στον καταδιωκόμενο παλαιστινιακό λαό.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Σαν σήμερα 6 χρόνια πριν -στις 14/5/2013- το αμφιθέατρο του (παλιού) 1ου ΓΕΛ αποδείχτηκε μικρό για να χωρέσει τους καθηγητές για τη Γενική Συνέλευση που αποφάσισε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Σήμερα, τίποτα δε θυμίζει αυτές τις στιγμές …

• Οι Γενικές συνελεύσεις δε μαζεύουν πάνω από 20 άτομα, πολλές φορές ούτε καν τα μέλη του ΔΣ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας.
• Το κράτος τότε επιστράτευε τους εκπαιδευτικούς, σήμερα η ΟΛΜΕ το καλεί να μαζεύει(;;!!) τις συνδικαλιστικές συνδρομές των συναδέλφων.
• Οι απεργίες καταγράφουν ποσοστά γύρω στο 5% – οι διαδηλώσεις είναι ανύπαρκτες…
• Τότε οι δυνάμεις ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ ανέτρεψαν τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων- γιατί δεν υπήρχαν “όροι και προϋποθέσεις”- σήμερα αποτελούν τους φύλακες της παραμονής του κλάδου στο τέλμα της αδράνειας και της υποταγής.

Οχι δεν είναι νοσταλγία για το παρελθόν.

            Είναι η αναγκαιότητα και η δυνατότητα να “ξαναδούμε” και
να “ανοίξουμε” ξανά αυτόν τον δρόμο σήμερα.

            Για να γίνει η σιωπή φωνή και η ακινησία δράση.

• Για να μπει τέλος στα παζάρια, τους συμβιβασμούς και τη συνδιαχείριση, για να αναμετρηθουμε με την αντιλαϊκή πολιτική και τους εκφραστές της
• Για να βαδίσουμε πάλι το δρόμο του αγωνα της αντιστασης και της διεκδικησης.

Είναι ο δρόμος της συγκρότησης κινήματος αντίστασης στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα των πολέμων, της φτώχειας, της συντριβής των δικαιωμάτων. Της συγκρότησης αγώνων όχι για να βγει η μία ή η άλλη κυβέρνηση, όχι για να βγάλουμε τον έναν ή τον άλλο αιρετό, αλλά για να διεκδικησουμε τη ζωή μας, τη δική μας και των παιδιών μας.

Είναι ο δρόμος που εδώ και χρόνια δεν έχουμε βαδίσει. Ο δρόμος, που όσο αργούμε να τον ξαναβαδίσουμε, θα δίνει τη θέση του σε νέες πιο δραματικές και αρνητικές εξελίξεις.

Για ένα κίνημα κόντρα στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στους πολέμους, την προσφυγιά, το ξεθεμελίωμα των δικαιωμάτων, τη φασιστικοποίηση.

Για οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, για να φωνάξουμε τις διεκδικήσεις μας για τα βασικά λαϊκά δικαιώματα, για τα δικαιώματα στις σπουδές και τη δουλειά,

• για δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους κόντρα στους ταξικούς φραγμούς και το «νέο» λύκειο,
• για μόνιμη σταθερή δουλειά και μόνιμους μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών,
• για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς – ενάντια στην αξιολόγηση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση,
• για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.

Αυτό τον δρόμο προσπαθούν αδιάκοπα να κάνουν “ορατό” στους συναδέλφους οι Αγωνιστικες κινησεις εκπαιδευτικων. 

                      Καλούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους, να μας στηρίξουν ώστε αυτή η φωνή, αυτή η κατεύθυνση, αυτές οι απόψεις,  να ακουστούν στο 19ο συνέδριο της ΟΛΜΕ .

Ε, ότι και να πούμε θα είναι λίγο! Με έγγραφό της (23/4/2019) προς τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Καρδίτσας (το ίδιο ισχύει και για όλες τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης της χώρας) η ΟΛΜΕ… διατάσσει (σε εφαρμογή, λέει, απόφασης του 12^ου Συνδικαλιστικού Συνεδρίου του 2005!) την αυτόματη παρακράτηση των εισφορών των εκπαιδευτικών προς ΟΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ μέσω μισθοδοσίας ενημερώνοντας για τους αντίστοιχους λογιστικούς κωδικούς και τραπεζικούς λογαριασμούς. Διευκρινίζει, κιόλας, ότι: «η υποχρεωτική παρακράτηση αφορά όλους τους εκπαιδευτικούς και σε περίπτωση που δεν επιθυμούν να παρακρατείται η συνδρομή τους από τα κεντρικά, οι οικείες ΕΛΜΕ θα συγκεντρώσουν τις αρνητικές δηλώσεις των συναδέλφων. Οι αιτήσεις αυτές θα αποδοθούν από τις ΕΛΜΕ στον υπεύθυνο μισθοδοσίας της αντίστοιχης Διεύθυνσης».

Η παραπάνω απόφαση δεν είναι τίποτα λιγότερο από αθλιότητα. Γιατί:

– Εμπλέκει το κράτος στις συνδικαλιστικές διαδικασίες, το ίδιο κράτος που διώκει συνδικαλιστές, κάνει εφόδους σε σωματεία, διορίζει διοικήσεις. Το ίδιο κράτος που θέλει τα συνδικάτα «κοινωνικούς εταίρους» στην καταστολή των αγώνων και στην υποταγή των εργαζομένων.

– Θεωρεί υποχρεωτικό το συνδικαλισμό υπό τη σκέπη της ΟΛΜΕ και ορίζει φυσικό φορέα εφαρμογής του καταναγκασμού τον κρατικό μηχανισμό.

– Για την ηγεσία της ΟΛΜΕ, είναι τόσο αποδεκτή και ευνόητη η λογική λειτουργίας που συνδικάτου δίπλα στο κράτος, που δεν διστάζει να… δίνει και εντολές στις διευθύνσεις. Παρά το γεγονός, βέβαια, ότι πολιτικά παίρνουν εντολές και οι δύο από τις κυβερνήσεις.

– Νομιμοποιεί τον απόλυτο κρατικό έλεγχο των συνδικάτων από τον αντίπαλο, καθώς και τις πρόσφατες εφόδους στην ΕΛΜΕ Πειραιά και σε άλλα σωματεία.

– Παρακάμπτει τα πρωτοβάθμια Σωματεία (τις ΕΛΜΕ) και θεωρεί δεδομένο ότι πρέπει να κινηθούν σε αντίστοιχη κατεύθυνση υποταγής καθώς αναφέρει ότι «για την μηνιαία συνδρομή και τον κωδικό της ΕΛΜΕ θα επικοινωνήσει μαζί σας (σημ: με τις Διευθύνσεις) η τοπική ΕΛΜΕ».

– Πέρα από όλα τα παραπάνω, η απόφαση της ΟΛΜΕ είναι βαθιά αντιδημοκρατική, καθώς καπελώνει αποφάσεις ΕΛΜΕ που έχουν απορρίψει τη διαδικασία αυτή.

Αναγκαζόμαστε να επαναλάβουμε τα ευνόητα:

1. Είμαστε σε φάση σαρωτικής επίθεσης του συστήματος και των κυβερνήσεων σε ΟΛΑ τα βασικά δικαιώματα. Ανάμεσά τους και σε υψηλή θέση, στο δικαίωμα του λαού να οργανώνεται και να παλεύει έξω από τον έλεγχο του συστήματος, των μηχανισμών του και του κράτους του.
2. Κάθε υποχώρηση στην διαδικασία αυτή ασφυκτικού ελέγχου αδυνατίζει τελικά κάθε προοπτική οργάνωσης των λαϊκών αντιστάσεων και αποτελεί εγγύηση για τα χειρότερα.
3. Μεγάλο μέρος της ανυποληψίας των συνδικάτων έχει προέλθει από την ώσμωσή τους και τα πάρε-δώσε τους με τις κυβερνήσεις και το κράτος. Στη βάση της λογικής αυτής είναι η γνωστή διαλυτική άποψη ότι όλοι στην ίδια μπάντα είμαστε, ότι συνυπάρχουμε σε διάφορα όργανα διοίκησης, ότι έχουμε την «κυβέρνησή μας»: οι θύτες και τα θύματα.

Η ανάγκη ανασυγκρότησης των πρωτοβάθμιων σωματείων είναι μεγάλη. Αυτή η ανασυγκρότηση μπορεί να γίνει στην προοπτική των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων και όχι των παζαριών. Μπορεί να γίνει μόνο έξω και ενάντια στον κρατικό, κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Οι Διευθύνσεις δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παρακρατάνε υποχρεωτικά εισφορές από εργαζομένους.

Παρά τις ολιγωρίες που υπήρξαν από παρατάξεις, οι οποίες δεν ανέδειξαν το ζήτημα, ΚΑΛΟΥΜΕ όλες τις δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα, να δράσουμε από κοινού για ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ της ΟΛΜΕ (που στην πραγματικότητα είναι απόφαση ΟΛΜΕ-κράτους-κυβέρνησης)

Η Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ Καρδίτσας την Τετάρτη 15/5 να πάρει απόφαση ενάντια στην ντιρεκτίβα της ΟΛΜΕ.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Σε ποιο κόσμο ζούμε. Ζούμε σε έναν κόσμο πρωτοφανούς ιστορικού αναχρονισμού. Το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης ξεθεμελιώνει το σύνολο των κατακτήσεων που είχαν κερδηθεί από σκληρούς λαϊκούς αγώνες τον προηγούμενο αιώνα. Πρόκειται για ένα σύστημα που -αν μπορούσε- θα έκανε νέο παγκόσμιο πόλεμο για να ξεπεράσει την κρίση του. Και όσο αυτό δεν μπορεί να γίνει, καθώς δεν έχουν ωριμάσει οι πολιτικοί και στρατηγικοί όροι, «εκτονώνεται» σε ευρεία καταστροφή χωρών και υποδομών, παραγωγικών δυνάμεων σε εξανδραποδισμό λαών, σε συντριβή των εργατικών κατακτήσεων. Και βέβαια, σε αυτό το φόντο σε περιστολή των ελευθεριών και σε φασιστικοποίηση του ίδιου του συστήματος.

Τι μας περιμένει

Δεν είμαστε σε κανένα σημείο ισορροπίας στον κόσμο. Οι πολεμικές μηχανές θα ζεσταίνονται όλο και πιο πολύ, η νατοϊκή επιθετικότητα θα ενταθεί, οι ανταγωνισμοί και οι τυχοδιωκτισμοί των ιμπεριαλιστών θα γεννούν όλο και πιο πολλούς κινδύνους. Η χώρα μας δε διανύει καμία μεταμνημονιακή κανονικότητα, όπως ανερυθρίαστα ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επίθεση θα ενταθεί λυσσαλέα αμέσως μετά τις εκλογές, όποια και αν είναι η επόμενη κυβέρνηση. Για έναν απλό λόγο: Γιατί τα πάντα είναι ζήτημα συσχετισμού. Ένας συσχετισμός που ήταν αλλιώς όταν ο λαός ήταν οργανωμένος και πάλευε με διάρκεια και γραμμή κόντρα στο σύστημα. Ένας συσχετισμός διαφορετικός και δυσμενής σήμερα.

Μια όλο και πιο ταξική εκπαίδευση

Παρά το προεκλογικό κλίμα, η κυβέρνηση δεν διστάζει να προωθεί μια σειρά αντιδραστικά μέτρα και στην εκπαίδευση. Αυτό δείχνει και το τι θα ακολουθήσει αμέσως μετά τις εκλογές:

• Μια σειρά εγκύκλιοι και υπουργικές αποφάσεις εντείνουν την αξιολογική περικύκλωση του κλάδου. Το έδαφος έχει στρωθεί με στόχο της κυβέρνησης να περάσει βελούδινα η τελική φάση της αξιολογικής επίθεσης.
• Το προσοντολόγιο όχι μόνο οδηγεί σε χιλιάδες απολύσεις αναπληρωτών αλλά και θεσμοθετεί το κυνήγι χαρτιών και πιστοποιήσεων, ως το μόνο τρόπο για να έχει κάποιος έστω και μια ελπίδα ότι θα βρει μια δουλειά.
• Ταυτόχρονα, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (πολλά σχολεία, πολλαπλά αντικείμενα κλπ) και η εντατικοποίηση της δουλειάς οξύνονται. Προετοιμάζεται και η «περιγραφική αξιολόγηση» στην υποχρεωτική εκπαίδευση, θεσμοθετώντας ένα άθλιο αναλυτικό φακέλωμα των μαθητών και δουλειά χωρίς αρχή και τέλος για τους εκπαιδευτικούς.
• Το «νέο λύκειο» -όπου η… κατάργηση των πανελλαδικών έγινε… διπλές πανελλαδικές- ενισχύει την ταξική επιλογή κάνει ακόμα πιο δύσκολες τις συνθήκες σπουδών για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών.

Συνολικά, σε όλη την εκπαίδευση, προωθούνται μέτρα που χτυπάνε βάρβαρα τα δικαιώματα στις σπουδές και στη δουλειά. Που επιδιώκουν μια εκπαίδευση πιο σκληρή και ταξική. Με εκπαιδευτικούς κατηγοριοποιημένους, τρομοκρατημένους ιμάντες μεταβίβασης της αντιδραστικής πολιτικής του συστήματος απέναντι στον τελικό στόχο, που είναι η μαθητική νεολαία.

Ας μιλήσουμε για το κίνημα

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ήρθε να δώσει ακόμα ένα χτύπημα στο κίνημα που, έτσι κι αλλιώς, είχε τα σοβαρά προβλήματά του. Οι αυταπάτες για «μνημόνια που σκίζονται» ή τουλάχιστον για ανάσχεση της επίθεσης από «αριστερές» κυβερνήσεις, έδωσαν τη θέση τους στην απογοήτευση και στη νομιμοποίηση όλης της αντιδραστικής λογικής, που εδώ και χρόνια προσπαθεί να μας πείσει ότι ο εργαζόμενος λαός στο μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι στη μεγαλοψυχία του συστήματος. Μιας λογικής που παρουσιάζει την υποταγή ως μονόδρομο. Ως «αγώνα» τις δικαστικές προσφυγές. Ως ανθρωπιά την ελεημοσύνη.

Υπεύθυνοι για την κυριαρχία αυτής της λογικής δεν είναι μόνο οι δυνάμεις του συστήματος. Αυτές που χρησιμοποιούν τα συνδικαλιστικά βιογραφικά για μια θέση σε κυβερνήσεις και υπουργεία. Αυτές που τρέχουν σε διαλόγους – απάτη για να καταθέσουν τις τεκμηριωμένες προτάσεις τους στο σφαγέα για το πώς θα σφαγιάσει πιο… δίκαια το θύμα. Που έχουν λερώσει την ιδέα του συνδικάτου και της συλλογικής οργάνωσης των εργαζομένων με προσωπικά βολέματα και συλλογικά ξεπουλήματα.

Υπεύθυνες είναι και οι δυνάμεις της Αριστεράς της ήττας και του συμβιβασμού. Αυτές που σέρνουν τον κλάδο για να ψηφίσει τους «αγωνιστές αιρετούς» στα ΠΥΣΠ-ΔΕ, που αναζητούν κι αυτές ρόλο συνομιλητή με το σύστημα. Που βολεύονται με τα εικονικά τηλεοπτικά «κινήματα» και τις έδρες σε σωματεία και ομοσπονδίες, που δεν παράγουν καμία μαζική κίνηση – κανέναν αγώνα. Που βολεύονται με διορισμούς διοικήσεων συνδικάτων από τα αστικά δικαστήρια. Που στον πυρήνα των θέσεων τους, οι διαφορές τους με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και τόσο βαθιές.

Υπάρχει άλλος δρόμος;

Υπάρχει και είναι ΕΝΑΣ: Είναι ο δρόμος της συγκρότησης κινήματος αντίστασης στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα των πολέμων, της φτώχειας, της συντριβής των δικαιωμάτων. Της συγκρότησης αγώνων όχι για να βγει η μία ή η άλλη κυβέρνηση, όχι για να βγάλουμε τον έναν ή τον άλλο αιρετό, αλλά για να διεκδικησουμε τη ζωή μας, τη δική μας και των παιδιών μας.

Είναι ο δρόμος που εδώ και χρόνια δεν έχουμε βαδίσει. Ο δρόμος, που όσο αργούμε να τον ξαναβαδίσουμε, θα δίνει τη θέση του σε νέες πιο δραματικές και αρνητικές εξελίξεις.

Για ένα κίνημα κόντρα στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στους πολέμους, την προσφυγιά, το ξεθεμελίωμα των δικαιωμάτων, τη φασιστικοποίηση.

Για οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, για να φωνάξουμε τις διεκδικήσεις μας για τα βασικά λαϊκά δικαιώματα, για τα δικαιώματα στις σπουδές και τη δουλειά,

• για δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους κόντρα στους ταξικούς φραγμούς και το «νέο» λύκειο,
• για μόνιμη σταθερή δουλειά και μόνιμους μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών,
• για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς – ενάντια στην αξιολόγηση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση,
• για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.

Με ένα κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στα παζάρια και το συμβιβασμό

Στις εκλογές για τo συνέδριo της ΟΛΜΕ ενισχύστε – ψηφίστε.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

1η Μάη 2019 : Η εργατική πρωτομαγιά είναι ζωντανή, επίκαιρη. Το Σικάγο του 1886, η Θεσσαλονίκη του 1936, η Καισαριανή του 1944. Γιατί δείχνει το δρόμο. Το μοναδικό δρόμο που μπορούν και πρέπει να βαδίσουν οι εργάτες και οι λαοί όλου του κόσμου: το δρόμο του σκληρού, ανυπόταχτου, ταξικού αγώνα, ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Σήμερα που όλο και πιο έντονα αποκαλύπτεται ένας κόσμος γεμάτος αντιθέσεις, διχασμούς και αδιέξοδα, που οι ελπίδες και οι επιθυμίες των λαών για καλύτερες μέρες γκρεμίζονται, ενώ απογειώνονται οι ανισότητες, επεκτείνεται η εξαθλίωση, οι πόλεμοι φέρνουν τον όλεθρο σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Οι “ιδιοκτήτες” του πλανήτη θέλουν να ξαναμοιράσουν τη γη χαράζοντας με το αίμα των λαών νέα σύνορα.

Σήμερα που η κρίση σε όλο το καπιταλιστικό σύστημα είναι παρούσα και οδηγός γενικής οπισθοδρόμησης. Οι εργαζόμενοι την “πληρώνουν”, με την απογύμνωσή τους από κάθε δικαίωμα εργασιακό-κοινωνικό που είχαν κατακτήσει. Λιτότητα παντού, γενικευμένη φτώχεια, 12ωρη εργασία, ανεργία και ανασφάλεια. Το ρολόι γυρίζει πίσω με το φασισμό να επιστρέφει δριμύτερος από την Ευρώπη μέχρι τη Λατινική Αμερική.

Σήμερα που η χώρα μας εμπλέκεται άμεσα στα σχέδια των ιμπεριαλιστών εκτελώντας τα συμβόλαια που της αναθέτουν. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -πιο ΗΠΑκουη δε γίνεται-προσφέρει γη, θάλασσα και αέρα στους Αμερικανονατοϊκούς φονιάδες των λαών, αναλαμβάνει το ρόλο του “γεωπολιτικού μεντεσέ” στα Βαλκάνια και ευθυγραμμιζόμενη  στις επιταγές των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ προχώρησε στη “Συμφωνία των Πρεσπών” που εντάσσει τη χώρα πιο αποφασιστικά στο νατοϊκό σχέδιο απώθησης της Ρωσίας και μαζί με τα υπόλοιπα ανοιχτά ζητήματα των Βαλκανίων τα μετατρέπει σε “μπαρουταποθήκη”.

Σήμερα που “βγήκαμε από τα μνημόνια” αλλά βρίσκουμε όλα τα μνημονιακά μέτρα παρόντα, με ένα νέο γύρο επίθεσης  να είναι μπροστά μας για να τηρηθούν οι συμφωνίες με τους “επόπτες” της χώρας.  Σ’ αυτή την αντιδραστική αντιλαϊκή κατεύθυνση στοιχίζεται όλο το πολιτικό προσωπικό, περιμένοντας την παραμονή, την προαγωγή του ή τη διάσωσή του. Από αυτή την κατεύθυνση δεν εξαιρείται η εκπαίδευση καθώς συστηματικά και σχεδιασμένα συνεχίζεται η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών και στο δικαίωμα της νεολαίας να σπουδάζει.

Η ταξική πάλη τον καιρό αυτό έχει νικητές το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό και θύματα τους εργαζόμενους και τους λαούς. Αυτή η κατάσταση των πραγμάτων δεν μπορεί να αναιρεθεί από δυνάμεις του συστήματος, οι οποίες ξεδιπλώνουν την επίθεση. Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις σε κάθε εκδοχή και διασταύρωση που μπορεί να επαναφέρουν τα πράγματα πίσω. Ίσα ίσα θα συνεχίσουν στην ίδια αντιδραστική τροχιά, κλιμακώνοντας την επίθεση. Δεν θα σταματήσουν αυτή την πορεία ούτε οι κάλπες που μάλιστα είναι αρκετές , ούτε τα δικαστήρια θα αποδώσουν το δίκιο. Αυτό κερδίζεται -έτσι ήταν και θα είναι πάντα- με αντίσταση και πάλη, με αγώνες υπεράσπισης και διεκδίκησης δικαιωμάτων. Αυτό τον δρόμο πρέπει να ανοίξουμε και να βαδίσουμε μαζικά και οργανωμένα με τα σωματεία εργαλεία πάλης.

133 χρόνια μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση στο Σικάγο, η πάλη ενάντια στον σύγχρονο κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα, ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Να παλέψουμε για σπουδές-δουλειά-ελευθερίες, να συμβάλλουμε στη συγκρότηση αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Τιμώντας έτσι την κόκκινη Πρωτομαγιά, ανοίγουμε δρόμους μέσα από τους αγώνες μας.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Ενάντια στην κλιμάκωση της επίθεσης του συστήματος και των κυβερνήσεών του, που εξελίσσεται παρά την προεκλογική περίοδο σε όλους τους τομείς, μια επίθεση που θα κλιμακωθεί μετά τις εκλογές όποια κι αν είναι η κυβέρνηση.

Ενάντια στο «νέο» ακόμα πιο ταξικό Λύκειο, με τις απανωτές εξετάσεις πανελλαδικού χαρακτήρα, με τον περιορισμό επιλογής σχολών για τους μαθητές, με την ένταση των ταξικών φραγμών, με τους λιγότερους εκπαιδευτικούς.

Ενάντια στη συνεχιζόμενη πολιτική της ανεργίας, της αδιοριστίας και των απολύσεων αναπληρωτών μετά την ψήφιση του αντιδραστικού προσοντολογίου.

Ενάντια στην αξιολογική περικύκλωση του κλάδου μέσω πλήθους διατάξεων, που σκοπό έχει την κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών και την απόλυτη τρομοκράτηση των τελευταίων, ώστε να είναι ένα απλό –χωρίς αντιστάσεις- γρανάζι της πολιτικής του συστήματος απέναντι στη μαθητική νεολαία.

Ενάντια στην πολιτική της ολοένα και μεγαλύτερης μεταφοράς του κόστους της εκπαίδευσης στους γονείς.

Ενάντια στο ξεπούλημα των συνδικαλιστικών ηγεσιών ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, που θέλουν να καταθέσουν τη λαϊκή αγανάκτηση στο εκλογικό χρηματιστήριο, που θα κρίνει ποιο κόμμα θα είναι ο φορέας της αντιλαϊκής επίθεσης το επόμενο διάστημα.

Ενάντια στο κλίμα αναμονής από τις διάφορες εκλογές, από τις οποίες τίποτα καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε αλλά και στις αυταπάτες ότι θα έρθουν κατακτήσεις μέσω δικαστικών προσφυγών.

Για να φωνάξουμε τις διεκδικήσεις μας για τα βασικά λαϊκά δικαιώματα, για τα δικαιώματα στις σπουδές και τη δουλειά,

• για δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους κόντρα στους ταξικούς φραγμούς και το «νέο» λύκειο,
• για μόνιμη σταθερή δουλειά και μόνιμους μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών,
• για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς – ενάντια στην αξιολόγηση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση,
• για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.

με μαζική συμμετοχή στην απεργία να σπάσουμε την αδράνεια, να ανοίξει ένας κύκλος πραγματικού αγώνα για να μην περασει το νομοσχεδιο

Από την προηγούμενη εβδομάδα οι μαθητές της Καρδίτσας με τις κινητοποιήσεις τους έκφρασαν την αντίθεσή τους στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για τις αλλαγές στο Λύκειο. Ανάγκη και υποχρέωση οι εκπαιδευτικοί να πάρουν θέση απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα. Πρώτο βήμα η μαζική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ την Πέμπτη 28 Μάρτη στις 7.30μ.μ στο Εργατικό Κέντρο. Για να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε τα δικά μας μέτρα.

Από τη μεριά μας θέλουμε να ξαναθέσουμε σύντομα τη θέση μας για το νομοσχέδιο που ελάχιστα διαφέρει από τις προτάσεις του Υπουργείου που δημοσιοποιήθηκαν τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Ένταση της ταξικότητας στην Εκπαίδευση και της επίθεσης στα δικαιώματα των εκπαιδευτικών

Καταρχάς, για πρώτη φορά ένα νέο εξεταστικό, όπως συνηθίζεται να λέγεται, θα εφαρμοστεί σε μαθητές που ήδη φοιτούν στο Λύκειο και όχι σε αυτούς που θα  εισέλθουν σε αυτή τη βαθμίδα το επόμενο έτος. Αυτή η «βιασύνη»  οφείλεται  στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση προς τους θεσμούς, τον ΟΟΣΑ, τον ΣΕΒ, τα ξένα και τα ντόπια δηλαδή αφεντικά τους και οι οποίες δεσμεύσεις συνάδουν απολύτως με τη δική της πολιτική βούληση . Δεσμεύσεις που στοχεύουν στην όρθωση επιπλέον σκληρών ταξικών φραγμών στο δικαίωμα στην  εκπαίδευση για τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων . Δεσμεύσεις που , επίσης,  αποσκοπούν στην εμπέδωση της πολιτικής της αδιοριστίας, της παραπέρα επιδείνωσης- διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και της κατηγοριοποίησης σχολείων και εκπαιδευτικών μέσα από τις προωθούμενες διαδικασίες (αυτό)αξιολόγησης Φαίνεται ότι κόπηκαν περισσότερες ώρες από ειδικότητες που υπάρχουν ελλείψεις, π.χ. μαθηματικοί, βιολόγοι, μεσοπρόθεσμα και φιλόλογοι  αλλά και ότι υπάρχουν και ειδικότητες όπως οι ξενόγλωσσοι που, κατά το Υπουργείο, πρέπει να νιώθουν την ανάσα της εξόδου τους από το Λύκειο. Ήδη δημοσιευμένα άρθρα αναφέρουν πώς η μείωση του εβδομαδιαίου προγράμματος της Γ Λυκείου από 32 σε 29 ώρες, σημαίνει 10000 ώρες λιγότερες στα ΓΕΛ της χώρας και άρα 500 λιγότερες θέσεις εκπαιδευτικών. Και είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις ότι αυτό το πρόγραμμα από το 2020 θα κατέβει και στην Α και Β Λυκείου.

Καταληκτικά, όσον αφορά στο παραπάνω ζήτημα το Υπουργείο εντάσσει και αυτό το νομοσχέδιο στην πολιτική της αδιοριστίας, των μηδενικών διορισμών αλλά και της εξορθολογικής διαχείρισης ενός «γερασμένου» προσωπικού – κατά την προσφιλή έκφραση του Υπουργού – με αυξημένα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, με ελαστικές σχέσεις εργασίας που γυρνά σε πολλά σχολεία για να καλύψει ωράριο.

Δυο, όμως, εξίσου σημαντικές όψεις του αφορούν: πρώτον  στους περαιτέρω ταξικούς φραγμούς που χτυπούν τα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας, εντείνουν τον ταξικό χαρακτήρα του σχολείου με τις πολλαπλές εξετάσεις και δυσχεραίνουν όχι μόνο την πρόσβαση στην Τριτοβάθμια –παρά τις εξαγγελίες περί αντιθέτου- αλλά ακόμη και την απόκτηση του Απολυτηρίου. Και δεύτερον αυτές οι πολλαπλές εξετάσεις θα συνδεθούν με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, εφόσον αντικειμενικοποιούνται οι επιδόσεις των μαθητών.

                Σχετικά με το πρώτο, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, καθώς το απολυτήριο θα προσμετράται κατά 10% αρχικά και θα αυξάνεται αυτό το ποσοστό σταδιακά στην πρόσβαση στην Τριτοβάθμια, παρουσιάζεται ως αυτονόητο ότι η απόκτηση του θα πρέπει να γίνεται με «τρόπο αδιάβλητο και διαφανή» και επομένως οι μαθητές θα εξετάζονται στα τέσσερα μαθήματα που θα δίνουν και πανελλαδικά, δηλαδή τα τρία της κατεύθυνσης και τη νεοελληνική γραμματεία (συνεξέταση γλώσσας και λογοτεχνίας) α) σε θέματα που θα επιλέγουν καθηγητές λυκείων του ίδιου δήμου στις μεγάλες πόλεις ή του νομού στην επαρχία, β) θα επιτηρούνται από καθηγητές άλλων ειδικοτήτων, γ) και τα γραπτά με κλειστά ονόματα θα βαθμολογούνται από καθηγητές άλλων σχολείων.( Η διάταξη που προβλέπει ότι για τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του νέου εξεταστικού δεν θα προσμετράται ο βαθμός του απολυτηρίου ήταν ένας αυτονόητος ελιγμός από το Υπουργείο για να μειώσει τις αντιδράσεις για μία ρύθμιση που «έβγαζε μάτι ».)

Αυτόματα αυτό σημαίνει ότι οι ενδοσχολικές απολυτήριες εξετάσεις ξεφεύγουν από τα όρια του σχολείου, και όσοι ζούμε τη σχολική πραγματικότητα αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτό για μια πληθώρα μαθητών που για πολλούς λόγους αλλά κυρίως ταξικούς και κοινωνικούς δεν θα μπορεί να πάρει απολυτήριο. Και βέβαια τα τέσσερα μαθήματα δεν είναι λίγα γιατί το σύνολο των μαθημάτων στη Γ’ λυκείου εκτός της Φυσικής Αγωγής θα είναι 6 από 13 που είναι σήμερα!

Ταυτόχρονα, αυτή η διαδικασία καθιστά τους καθηγητές και υπεύθυνους για την «αποτυχία» αυτών που δεν πάρουν απολυτήριο αλλά και τους εμπλέκει στη λογική και πρακτική  της αξιολόγησης των μαθητών του συναδέλφου του όμορου σχολείου και άρα και των ίδιων των συναδέλφων και «αντικειμενικά» πια και μετρήσιμα οι επιδόσεις των μαθητών μας μπορούν στις «αποτιμήσεις» και αυτοαξιολογήσεις της σχολικής μονάδας να αξιοποιηθούν για την περιβόητη ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Οι εκπαιδευτικοί των όμορων σχολείων από κοινού, συνδιαχειριστικά καλούνται να διαμορφώνουν τους μηχανισμούς απόρριψης πληθώρας μαθητών, γιατί μόνο ως τέτοιος μηχανισμός τεκμηριωμένα λειτουργούν τέτοιου είδους εξετάσεις.

Δημιουργούνται τρεις κατηγορίες μαθητών –υποψηφίων.

Α. αυτοί που θα παλεύουν για να πάρουν το απολυτήριο,

Β. αυτοί που θα μπουν σε κάποιο τμήμα χαμηλής ζήτησης και

Γ. αυτοί που θα εξουθενωθούν ακόμη περισσότερο για να μπουν σε μια σχολή υψηλής ζήτησης.

Σε αυτή τη συγκυρία και με την εμπειρία των κινητοποιήσεων για το προσοντολόγιο και τη μη συνέχιση του αγώνα μετά την ψήφιση, φαίνεται ακόμη μεγαλύτερη η γύμνια της ΟΛΜΕ που σύρθηκε σε μια εισήγηση που υπερψηφίστηκε σχεδόν από όλους. Η κριτική της ΟΛΜΕ αφορά σημεία του νομοσχεδίου και κυρίως την απώλεια της «αυτονομίας του Λυκείου, του μορφωτικού του χαρακτήρα» και τη φροντιστηριοποίηση της Γ λυκείου και όχι την ουσία των στόχων του έτσι όπως προαναφέρθηκαν. Ενώ ταυτόχρονα καταθέτει ξανά  πρόταση για απεργία την ημέρα της κατάθεσής του!! Το πρόγραμμα δράσης φαντάζει μια από τα ίδια αλλά η συμμετοχή στις ΓΣ και στην απεργία, θα αποδείξει εάν θα αξιοποιηθεί από εμάς τους εργαζόμενους για το άνοιγμα νικηφόρων αγώνων.

Είναι φανερή λοιπόν η αναγκαιότητα μαζικής και δυναμικής κινητοποίησης  μαθητών και εκπαιδευτικών για να αποσυρθεί και να μην περάσει το νομοσχέδιο «λαιμητόμος» για τα δικαιώματα  στις σπουδές της μαθητικής νεολαίας και το δικαίωμα στη μόνιμη, σταθερή και αξιοπρεπή εργασία για τους εκπαιδευτικούς.

Μαζική συμμετοχή στη  Γ.Σ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας την Πέμπτη 28 Μάρτη στις 7.30μ.μ στο Εργατικό Κέντρο.

                Η Λογική-πρόταση (ΟΛΜΕ -ΠΑΜΕ) για απεργία τη μέρα της καταθεσης- εισαγωγης
στις επιτροπες συζητησης-ψηφισης ΤΟΥ ΝΣΧ θεωρεί ατελέσφορο τον αγώνα και υπονομεύει τις διαθέσεις των εκπαιδευτικών. 

                Προτείνουμε στη Γ.Σ  απεργιακή κινητοποίηση τις 9 Απρίλη  και 10-12 Απρίλη νέες Γ. Σ και συνέλευση Προέδρων 13/4 για συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων.

Με μαζική συμμετοχή στην απεργία να σπάσουμε την αδράνεια, να ανοίξει ένας κύκλος πραγματικού αγώνα.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Καταγγέλουμε την παρουσία της αστυνομίας σε υπό κατάληψη σχολείο της πόλης μας και την προσαγωγή τριών μαθητών στο αστυνομικό τμήμα. Η τρομοκράτηση των μαθητών, η καταστολή και η ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων τους δεν πρέπει να περάσει.

Ο αγώνας των μαθητών ενάντια στα νέα μέτρα για το Λύκειο είναι δίκαιος αγώνας, που υπερασπίζει το καθολικό δικαίωμα της νεολαίας στις σπουδές.

Σ’ αυτό τον αγώνα, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς πρέπει να είναι παρόντες. Αρνούμενοι το ρόλο του παιδονόμου, βάζοντας τέλος στη σιωπή και την αδράνεια, είναι ανάγκη να συγκροτηθεί μέτωπο εκπαιδευτικών- μαθητών-γονιών για να μη μετατραπεί το λύκειο σε χώρο «αφιλόξενο» για την πλειοψηφία της νεολαίας.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών χαιρετίζουν την 8η Μάρτη ως μέρα μνήμης της μεγαλειώδους απεργίας χιλιάδων εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ το 1857, αλλά και ως μέρα πάλης και αγώνα διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους στο σήμερα. Όσο και αν το καπιταλιστικό σύστημα επιδιώκει να δώσει στη μέρα αυτή χαρακτήρα ευτελούς γιορτής, η ιστορική μνήμη αναδεικνύει την ταξική φύση του γυναικείου ζητήματος. Και τίθεται επιτακτικό το καθήκον στις σημερινές γυναίκες να ξαναπιάσουν το νήμα του αγώνα και να συγκροτήσουν το γυναικείο κίνημα σαν αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου εργατικού- λαϊκού κινήματος.

Είναι πάμπολλα τα ιστορικά παραδείγματα που οι γυναίκες του λαού πρωτοστάτησαν στους απελευθερωτικούς, αντιπολεμικούς, αντιφασιστικούς,  αντιϊμπεριαλιστικούς και κοινωνικούς  αγώνες,  (η γυναίκα του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ, η γυναίκα στην Παλαιστίνη, οι μετανάστριες, η γυναίκα πρόσφυγας, οι γυναίκες απεργοί, οι συναδέλφισσες της διαθεσιμότητας κ.α.) Είναι ακόμη περισσότερες οι γυναίκες του λαού που αντιστέκονται διαχρονικά και σθεναρά στις άθλιες συνθήκες δουλειάς, στην στυγνή εκμετάλλευση, στη χυδαιότητα των εργοδοτών, στη σεξουαλική παρενόχληση, στην ενδοοικογενειακή βία, στους ηλεκτρονικούς εκβιασμούς.  Είναι όλες, νεότερες και μεγαλύτερες, αυτές που παλεύουν καθημερινά για να ανταποκριθούν ή να υπερκεράσουν τα στερεότυπα του φύλου τους, να ξεπεράσουν τις ενοχές τους επειδή «δεν ανταποκρίνονται» στους κοινωνικούς ρόλους της «τέλειας» μάνας και συζύγου, που δίνουν τον αγώνα τους για να προλάβουν τα πάντα στο 24ωρο, που προσπαθούν να πείσουν τους γύρω τους για τα αυτονόητα.

Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα στο σήμερα. Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας είναι ίδιος για όλες τις γυναίκες ή η ταξική θέση καθορίζει τη θέση και τους όρους ζωής της ως γυναίκας; Και εφόσον ισχύει το δεύτερο, είναι δυνατόν το γυναικείο ζήτημα να ειδωθεί ξέχωρα από την ανάγκη συγκρότησης του ευρύτερου λαϊκού κι εργατικού κινήματος; Με άλλα λόγια, στη σημερινή συγκυρία της  αποσυγκρότησης του εργατικού κινήματος είναι επακόλουθο να επιδεινώνεται η θέση της γυναίκας της εργασίας και του μόχθου σε όλους τους τομείς.

Επομένως στο σήμερα δεν είναι δυνατόν να θεωρείται νίκη για το γυναικείο κίνημα η αύξηση της ποσόστωσης της συμμετοχής των γυναικών στα ψηφοδέλτια της τοπικής αυτοδιοίκησης ή στελέχωση υψηλόβαθμων θέσεων από γυναίκες. Αυτά δεν είναι απλώς εξαιρέσεις αλλά όπλα του συστήματος για να αποπροσανατολίσει τις γυναίκες από τους πραγματικούς στόχους πάλης τους. Έτσι, στην “πολιτισμένη” ΕΕ,  στο όνομα μιας δήθεν  ισότητας των δύο φύλων, εντείνεται η κοινωνική καταπίεση και η κεφαλαιοκρατική εκμετάλλευση της γυναίκας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: πριν από ένα χρόνο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο πήρε την κατάπτυστη απόφαση να άρει την απαγόρευση απόλυσης εργαζόμενων εγκύων, ενισχύοντας το νομοθετικό οπλοστάσιο που διαθέτουν οι εργοδότες για να εκμεταλλεύονται τον εργαζόμενο λαό συνολικά. Ενώ τα αστικά κόμματα της χώρας, που προωθούν πιστά την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ, καλούν φέτος τις γυναίκες να συμμετάσχουν στη Φεμινιστική Απεργία (Διεθνής Απεργία των Γυναικών), σε μια αισχρή προσπάθεια να τις αφοπλίσουν ιδεολογικά, να παρουσιάσουν το γυναικείο ζήτημα σαν αποκλειστικά φυλετικό, αποκόπτοντάς το από την ταξική του βάση.

Όμως, το γυναικείο ζήτημα είναι πρώτα και κύρια ταξικό! Ο δρόμος για τη χειραφέτηση της γυναίκας θα ξεκινήσει βασικά από την δραστηριοποίηση και τη συνδικαλιστική της δράση μέσα στους χώρους δουλειάς. Η εργαζόμενη γυναίκα μπορεί να πρωτοστατήσει, πλάι πλάι με τους άνδρες συναδέρφους της, στην συλλογική οργάνωση και πάλη για τη διεκδίκηση των απαραβίαστων δικαιωμάτων μας που τόσο βάναυσα καταβαραθρώνονται. Η αντίσταση και η συνδικαλιστική δράση, η συλλογική διεκδίκηση, η ταξική πάλη δεν είναι τρόπος ζωής για ορισμένες γυναίκες. Είναι ο μόνος δρόμος που η ιστορία έδειξε πως αξίζει να διαβούμε, για όσο ζούμε και για να ζούμε όλες οι γυναίκες!

Να διεκδικήσουμε οι εργαζόμενες σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα:

• Μόνιμη και σταθερή δουλειά, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
• Το δικαίωμα στη μητρότητα με επιδόματα, άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας, μειωμένο ωράριο και        διασφάλιση της εργασίας μετά από εγκυμοσύνη, χωρίς προϋποθέσεις.
• Επιδόματα για τις άνεργες μητέρες.
• Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης με πλήρη σύνταξη.
• Δωρεάν πρόσβαση σε περίθαλψη, κοινωνική πρόνοια και εκπαίδευση για όλα τα παιδιά.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Δεν αποτελεί έκπληξη η δημοσίευση της πρότασης του ΙΕΠ για τα διδασκόμενα μαθήματα και την ύλη των νέων προγραμμάτων σπουδών της Γ Λυκείου, γιατί επακριβώς αποκαλύπτει τις στρατηγικού χαρακτήρα επιδιώξεις της κυβέρνησης και του συστήματος πρωτίστως για τη νεολαία και τα μορφωτικά της δικαιώματα αλλά και για τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών.

Καταρχάς ας επισημάνουμε κάτι και όχι τόσο καινούριο. Ότι το Νέο Λύκειο έρχεται από τα παλιά. Η ύλη πολλών μαθημάτων, όπως για παράδειγμα της βιολογίας και της χημείας είναι, μεγαλύτερη και από αυτή των δεσμών ή της ιστορίας μεγαλύτερη από αυτήν του συστήματος του  Αρσένη. Ο υπουργός προκλητικά δηλώνει  «σε κάποια μαθήματα τριπλασιάζουμε τις ώρες διδασκαλίας αλλά δεν αυξήσαμε και την ύλη κατά 300%». Πέρα από τις αναλήθειες της δήλωσης σχετικά με συγκεκριμένα μαθήματα, όπως στα μαθηματικά που στη νέα ύλη ενσωματώθηκε και η ύλη των μαθηματικών γενικής παιδείας και άλλο ένα κεφάλαιο, οι ώρες από 7 γίνονται 6, η αύξηση της ύλης μας οδηγεί σε ορισμένες διαπιστώσεις. Α) Αυξάνονται ποσοτικά αλλά και ποιοτικά οι απαιτήσεις μαθημάτων όπως της φυσικής και των αρχαίων ελληνικών. Β) Τα μαθήματα  της νεοελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας δομούνται ως σχέδια μαθήματος βασικά, με υλικό που θα επιλέγουν οι εκπαιδευτικοί του ίδιου σχολείου με τη «συνδρομή» του συντονιστή εκπαίδευσης, δηλαδή όχι μόνο νέος φόρτος εργασίας, επιμορφώσεις αλλά και στο βάθος αξιολόγηση.

Ένα εύστοχο ερώτημα προς το Υπουργείο θα ήταν: Οι διδασκόμενες ώρες των μαθημάτων θα αυξηθούν, αλλά το 24ωρο θα μεγαλώσει; Πού θα βρίσκουν τα παιδιά τον απαιτούμενο χρόνο για να μελετήσουν και να εμπεδώσουν όλη αυτή την ύλη;  Εύλογα αναρωτήθηκε ένας 17 χρόνος μαθητής: «εάν ήθελαν να σταματήσουμε τα φροντιστήρια γιατί δεν αυξάνουν τις ώρες στο σχολείο, χωρίς να αυξήσουν την ύλη;» Η απάντηση δυστυχώς είναι ότι ούτε αυτός ο Υπουργός που στενοχωριόταν για τους 17 χρονους που δεν έχουν χρόνο να ερωτευτούν ούτε κάποιος άλλος θα νοιαστεί για αυτούς. Αντίθετα όλοι αυτοί επιδιώκουν την όρθωση ταξικών φραγμών για να μην σπουδάσουν οι νέοι, να μην μορφωθούν, να μην χειραφετηθούν. Το  «νέο» Λύκειο είναι εξοντωτικό. Και ανεξάρτητα αν το Υπουργείο προσπαθήσει να το απαλύνει λίγο με μικρές περικοπές στην τελική διδακτέα ύλη, η ουσία παραμένει η ίδια.

Παράλληλα  έχουμε το παράδοξο που παρουσιάζεται ως «φυσικό» από τον Υπουργό Παιδείας ότι πρώτα η ύλη θα ανακοινωθεί, μετά θα αποσταλούν οι οδηγίες διδασκαλίας και έπειτα θα θεσπιστεί το νέο σύστημα. Τι πιο φυσικό να μας γνωστοποιούν σαλαμωτά τα σχέδια τους για να περιορίσουν τις αντιδράσεις, να μεταθέσουν το θέμα της συζήτησης, να χειραγωγήσουν. Να ανακοινώνουν ωρολόγια προγράμματα από τα οποία απουσιάζουν ειδικότητες εκπαιδευτικών ή μεταπηδούν στα μαθήματα επιλογές. Πόσες θέσεις εργασίας χάνονται, πόσοι συνάδελφοι περισσότεροι θα μετακινούνται σε πολλά σχολεία, πόσο περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών μας σχέσεων, πόσες απολύσεις αναπληρωτών συναδέλφων;

Επιπλέον ο Υπουργός σε συνέντευξή του προκλητικά και αδιάντροπα δηλώνει ότι η πρόωρη ανακοίνωση της ύλης για τα πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα γίνεται γιατί το Υπουργείο σέβεται τους γονείς και τα φροντιστήρια μιας και τα παιδιά οδηγούνται σε αυτά από τη Β Λυκείου! Αν και περίοδος Αποκριών, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να βγάλει τις μάσκες. Αλήθεια πού πήγαν οι διακηρύξεις, ότι τα παιδιά θα σταματήσουν τα φροντιστήρια, εφόσον  θα αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας των μαθημάτων στα σχολεία; Ούτε λόγος για ελεύθερη πρόσβαση. Και  τι απαξίωση για εμάς τους εκπαιδευτικούς, εφόσον ο πολιτικός μας προϊστάμενος ομολογεί κυνικά ότι εγκαίρως θα κάνουν τον προγραμματισμό τους τα φροντιστήρια, ενώ εμείς που θα ξεκινήσουμε τον Σεπτέμβριο θα πρέπει να αποδείξουμε και με βάση την αξιολογική μας περικύκλωση-αποτίμηση του έργου μας ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Το σπουδαιότερο το Υπουργείο σέβεται τους εργαζόμενους γονείς που τους εξαθλιώνει οικονομικά, αφού ή πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι σε μια «άδεια» τσέπη οι περισσότεροι ή να προσανατολίσουν τα παιδιά τους σε άλλο τύπο λυκείου, για να επιτευχθεί ο διακαής πόθος του συστήματος για τη στροφή στην κατάρτιση και τη μαθητεία και την απομαζικοποίηση των ΓΕΛ και της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

Αναμφισβήτητα όμως εξίσου σημαντική εξέλιξη συνιστά για εμάς τους εργαζόμενους ότι οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες όχι μόνο σιωπούν αλλά επί της ουσίας απροκάλυπτα στηρίζουν το κυβερνητικό έργο (ΣΥΝΕΚ ΔΑΚΕ ΠΕΚ) είτε δεν προτείνουν κινητοποιήσεις (ΠΑΜΕ).

Συνάδελφοι, δεν μπορούμε να παραμείνουμε θεατές στην καταβαράθρωση των δικαιωμάτων των μαθητών μας στις σπουδές και στο περαιτέρω χτύπημα των εργασιακών μας σχέσεων. Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Με γονείς και μαθητές, με κινητοποιήσεις και απεργίες να διεκδικήσουμε να μην περάσει το νέο σύστημα εισαγωγής.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Η υλοποίηση της (αυτο)αξιολόγησης δηλαδή του Προγραμματισμού και της Αποτίμησης του Εκπαιδευτικού Έργου των Σχολικών Μονάδων όπως βαφτίστηκε, μπορεί να ξεκινά επίσημα από τη νέα σχολική χρονιά, όμως όποια εγκύκλιο-απόφαση-νόμο του υπουργείου και να διαβάσουμε, θα διαπιστώσουμε ότι εισάγουν αξιολογικές διαδικασίες.

Ο στόχος δηλωμένος: “Να εμπεδωθεί η κουλτούρα αξιολόγησης” σύμφωνα με τον Γαβρόγλου. Μ’ άλλα λόγια να αποδεχτούμε και να συνηθίσουμε μια κατάσταση που με διαφορετικές μορφές και σε πολλές πλευρές της εργασίας μας και της σχολική ζωής, υλοποιεί την αξιολόγηση. Επιβάλλει την κατοχύρωση και εφαρμογή της, πριν την επίσημη …πρεμιέρα της.

Η “νέα αρχή στα ΕΠΑΛ” με τη θεσμοθέτηση του σύμβουλου καθηγητή και την εκπόνηση προγραμμάτων δράσης, χρηματοδοτούμενων και αξιολογούμενων από ιδιωτικούς φορείς. Η συγκρότηση των τριμελών επιτροπών Ο.Ε.Υ. (παρά το προσωρινό πάγωμά τους) με την εκπόνηση βραχυχρόνιων προγραμμάτων αντιμετώπισης των μαθητών με ανάγκη πρόσθετης διδακτικής στήριξης, που θα αξιολογούνται ως προς τα αποτελέσματα(!) τους. Κομβικό σημείο αποτελεί το πέρασμα του προσοντολογίου. Μέσω αυτού του συστήματος απολύσεων που εξαφανίζει το πτυχίο ως μοναδικό κριτήριο για δουλειά (πριμοδοτώντας διδακτορικά, μεταπτυχιακά και σεμινάρια), εισάγει την αξιολόγηση καταρχάς στους διορισμούς και κατ’ επέκταση σε όλον τον κλάδο. Και όλα τα προηγούμενα εμπλουτίζονται με ερωτηματολόγια, φόρμες και έρευνες των συντονιστών ΠΕΚΕΣ που καλούν τους συναδέλφους –“ανώνυμα είναι-τι πρόβλημα υπάρχει;”– να συμπληρώσουν.

Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν οδηγίες του υπουργείου για συμπλήρωση φύλλων περιγραφικής αξιολόγησης για μαθητές που παίρνουν μέρος σε Ενισχυτική Διδασκαλία, ενώ τη διδασκαλία αυτή την κάνουν άλλοι εκπαιδευτικοί! Είναι ολοφάνερο το άνοιγμα ενός πολύ άθλιου δρόμου, που μπορεί αρχικά να αφορούσε την αξιολόγηση των στελεχών (διευθυντών και υποδιευθυντών σχολικών μονάδων) αλλά τελικά οδηγεί στην αξιολόγηση εκπαιδευτικού από εκπαιδευτικό! Αντίστοιχα οι συντονιστές ΠΕΚΕΣ ζητούν να τους σταλούν τα σχέδια για τη θεματική βδομάδα στα Γυμνάσια.

Αρωγοί στην αξιολογική περικύκλωση του κλάδου οι συντονιστές της διεύθυνσης συνδικαλισμού του υπουργείου, ΟΛΜΕ και ΔΟΕ. Η τρόικα ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ-ΔΑΚΕ-ΠΕΚ/ΔΗΣΥ έχει μετατρέψει τις ομοσπονδίες σε δομές υποστήριξης της κυβερνητικής πολιτικής. Η ΔΟΕ πρόσφατα ανακοίνωσε τη στήριξή της στην εφαρμογή της αξιολόγησης απαγορεύοντας(!) στα σωματεία να ταχθούν ενάντιά της. Η ΟΛΜΕ από την άλλη έχει εξαφανίσει από κάθε πλαίσιο πάλης την αξιολόγηση. Άλλωστε όπως δηλώνεται η αυτοαξιολόγηση ήταν από το 8^ο εκπαιδευτικό συνέδριο αίτημα των καθηγητών και τώρα δίκαια γίνεται πράξη. Άξιος ο  μισθός τους!!!

Στη βάση αυτών των δεδομένων, κρίσιμο ζητούμενο η σύγκρουση με τις κυβερνητικές επιδιώξεις. Αυτή η αναγκαιότητα δεν μπορεί να προσπεραστεί. Δεν μπορεί να αντικατασταθεί  με την ανυπακοή και το “αντάρτικο”. Η αποχή από την αξιολόγηση δίνει τη δυνατότητα στο κίνημα να κερδίσει χρόνο και να προσπαθήσει να συγκροτήσει καλύτερα τις αντιστάσεις του, αλλά δεν αρκεί. Όταν μάλιστα υπονομεύεται- ακυρώνεται και από λογικές όπως του ΠΑΜΕ που στη περίπτωση που δεν περάσει η αποχή καλεί σε εφαρμογή με άλλο -ποιό;;- περιεχόμενο (Σχέδια δράσης στα ΕΠΑΛ-Θεματική εβδομάδα στα Γυμνάσια).

             Απαιτείται η συγκρότηση ενός κεντρικού αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση-χειραγώγηση, την κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών. Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας αντιπαλεύοντας τη μετακύλιση των ευθυνών αλλά και της οικονομικής λειτουργίας των σχολείων στις πλάτες εκπαιδευτικών και γονιών, την ένταση της ταξικότητας και το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων μας.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας