Κάθε χρόνο 5 Οκτωβρίου η UNESCO «τιμά» και μνημονεύει τους εκπαιδευτικούς. Από το 1994…Τα τελευταία χρόνια η ΕΕ, οι κυβερνήσεις άδραξαν την ευκαιρία για να ρίξουν στάχτη στα μάτια και κυριολεκτικά «στάζουν μέλι» μιλώντας και εκθειάζοντας τους εκπαιδευτικούς, το έργο τους, την αξία που έχουν για την κοινωνία… Μία ημέρα, γιατί όλες τις υπόλοιπες μας φαρμακώνουν…

…Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις «τιμούν» τους εκπαιδευτικούς…

Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις που με την πολιτική τους

• έχουν πετσοκόψει τους μισθούς μας
• έχουν εξοβελίσει το δικαίωμά μας στη συνταξιοδότηση
• έχουν καταδικάσει σε κυλιόμενη εργασία-ανεργία χιλιάδες εκπαιδευτικούς
• έχουν μηδενίσει τους μόνιμους διορισμούς
• έχουν εξαφανίσει λειτουργικά και οργανικά κενά για να μην φαίνεται ότι δεν κάνουν ούτε τις απαραίτητες προσλήψεις αναπληρωτών
• έχουν αυξήσει το ωράριο των εκπαιδευτικών
• επιβάλλουν την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου
• στοιβάζουν μαθητές στις τάξεις
• αδιαφορούν για την ειδική αγωγή

…και μάλιστα στον «εορτασμό» αυτόν συμμετέχουν και τα θεσμικά όργανα των εκπαιδευτικών. Δηλαδή οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτές που

• κωφεύουν όλο το υπόλοιπο διάστημα στα αιτήματα των εκπαιδευτικών
• προκηρύσσουν απεργίες όταν πια δεν πάει άλλο και κυριολεκτικά στο …και πέντε, την ημέρα ψήφισης των νόμων
• προσπαθούν να πείσουν ότι δεν τραβάει ο κλάδος
• που σπέρνουν αυταπάτες για «συνδιαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής» μέσα από τη συμμετοχή τους στα ΠΥΣΠΕ-ΠΥΣΔΕ
• που καλλιεργούν την λογική της ανάθεσης στους εκπαιδευτικούς και εμφανίζονται ως «σωτήρες» και επίδοξοι βο(υ)λευτές

Εμείς, οι «απλοί» εκπαιδευτικοί θέλουμε

• να έχουμε μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής
• να μη φοβόμαστε να αρρωστήσουμε γιατί δεν έχουμε να πληρώσουμε τα φάρμακά μας
• να εργαζόμαστε χωρίς να απειλούμαστε από αξιολόγηση, μετακινήσεις, απόλυση…
• να έχουν οι μαθητές μας σχολεία και δασκάλους, χωρίς φραγμούς και αποκλεισμούς…
• τους γονείς και την κοινωνία δίπλα μας και όχι επίδοξους αξιολογητές…

Η ΕΕ, η UNESCO, η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας δεν μπορούν να μας ξεγελάσουν θεσπίζοντας ημέρες «τιμών» και μνήμης για τους ανά τον κόσμο εκπαιδευτικούς. Δεν μπορούν αυτοί που προκαλούν τους πολέμους, τη φτώχια, τον ξεριζωμό, εκτρέφουν τη μισαλλοδοξία και τον φασισμό να πείσουν για το ενδιαφέρον τους.

Αγωνιζόμαστε – διεκδικούμε τα δικαιώματά μας στη μόρφωση, στη δουλειά, στη ζωή!

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Πομπέο έρχεται στη χώρα μας σε μια περίοδο φορτισμένη επικίνδυνα. Στο Αιγαίο έχουν πάρει θέση όλοι οι πολεμικοί στόλοι. Στα ανοιχτά μέτωπα συγκρούσεων προστέθηκαν νέα. Με συμφωνίες που «τακτοποιούν» αντιθέσεις (Πρεσπών) ή με ενέργειες που διαλύουν «ισορροπίες» (ΑΟΖ-γεωτρήσεις) ανακατεύονται οι χώρες της περιοχής.

Από την Βαλτική ως τον Περσικό και από τα Βαλκάνια ως την Παλαιστίνη κυοφορούνται επικίνδυνες εξελίξεις. Οι ΗΠΑ σέρνουν τον πολεμικό χορό και όσο φαίνεται άπιαστος ο στόχος τους για παγκόσμια κυριαρχία τόσο ανασκαλίζουν τις καταστάσεις και μπερδεύεται επικίνδυνα το κουβάρι των αντιθέσεων.

Η χώρα μας «προκεχωρημένο σύνορο των ΗΠΑ»

Ο ΣΥΡΙΖΑ τα έδωσε όλα στους Αμερικάνους. Η ΝΔ θα υπογράψει συμφωνίες χωρίς ημερομηνία λήξης.

Αυτές οι επ’ αόριστο συμφωνίες ορίζουν πως η Ελλάδα θα ανήκει στα «κράτη – εμπροσθοφύλακες» (front states) ή αλλιώς «χώρα προκεχωρημένο σύνορο των ΗΠΑ» μαζί με την Πολωνία και το Ισραήλ.

Η Βάση της Σούδας επεκτείνεται και αναβαθμίζεται. Η Αλεξανδρούπολη παραδίνει το λιμάνι της στον νατοϊκό στόλο και εδάφη για νέα Βάση. Η Λάρισα δίνει τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Στο Στεφανοβίκειο Βόλου θα εγκατασταθούν κατασκοπευτικά αεροσκάφη. Διάφορες περιοχές θα προσφέρουν διευκολύνσεις.

Η Ελλάδα γίνεται μια απέραντη στρατιωτική βάση.

Βαθαίνει και απλώνει η αμερικανοδουλεία

Όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι και κυβέρνηση της ΝΔ παραχωρεί στους Αμερικάνους ό,τι ζητήσουν. Γη, ουρανός και θάλασσα είναι στη διάθεσή τους.

Την ίδια ώρα που παραδίδουν τον λαό και τη χώρα βορά στους φονιάδες των λαών, θριαμβολογούν για τους ισχυρούς προστάτες που έχουν.

Οι Αμερικάνοι έχουν βλέψεις παντού και η κυβέρνηση σπεύδει να τις ικανοποιήσει. Ο «στρατηγικός διάλογος στην εκπαίδευση» που συμφώνησαν ο Αμερικάνος Πρέσβης και η Κεραμέως στην Αθήνα, έγινε «συνεργασία στην εκπαίδευση στρατηγικού χαρακτήρα μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ» κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της υπουργού παιδείας στην Αμερική. Η εκπαίδευση πρέπει να αντανακλά το νέο επίπεδο σχέσεων εξάρτησης και υποτέλειας!

Η κατάσταση είναι επικίνδυνη

Οι κίνδυνοι για τη νεολαία, τον λαό και τη χώρα είναι τεράστιοι. Ως χώρα «προκεχωρημένο σύνορο» θα θυσιαστεί απ’ τις πρώτες όταν οι ιμπεριαλιστές αποφασίσουν να ανοίξουν πυρ στην περιοχή.

Για τους ιμπεριαλιστές όλοι οι λαοί είναι αναλώσιμοι. Μας επιφυλάσσουν τη μοίρα των λαών της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, της Συρίας… Ο κατάλογος των χωρών και των λαών που διαλύσανε είναι μακρύς. Οι λαοί τους έγιναν πρόσφυγες. Όπου κι αν καταφύγουν τους κυνηγούν, δεν τους αφήνουν χώρο να σταθούν.

Ζωτική και επείγουσα ανάγκη η ανάπτυξη αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος

Λαός και νεολαία έχουν ένα δρόμο. Να παλέψουν ενάντια στην εξάρτηση, στα φιλοπόλεμα σχέδια των ιμπεριαλιστών, την εμπλοκή της χώρας μας σ΄ αυτά, τον εθνικισμό και το σωβινισμό.

Αυτή είναι η ουσία του κυβερνητικού καλέσματος για επενδύσεις . Αυτή είναι η “ανάπτυξη” που φέρνουν στη χώρα. Αυτό νομοθετεί το κυβερνητικό  “αναπτυξιακό νομοσχέδιο”. Τη νόμιμη παράδοση του φυσικού πλούτου του τόπου μας.  Τη ληστεία καθε δημόσιου αγαθού. Σχεδιασμός -έλεγχος-υλοποίηση όλα στο κεφάλαιο. Fast track, χωρίς εμπόδια και αναστολές, η γη, ο αέρας και η θάλασσα ξεπουλιούνται  “μπιρ-παρά”.

Και οι εργαζόμενοι και η νεολαία παραδίνονται χωρίς δικαιώματα, δούλοι των ξένων και ντόπιων αφεντικών. Ποιες συλλογικές συμβάσεις, ποιες σταθερές εργασιακές σχέσεις, άγνωστες λέξεις. Υπέρτατος νόμος η ανταγωνιστικότητα, τα κέρδη των “επενδυτών”. Όλα και όλοι πρέπει να υποταχθούν σ’ αυτή την “ανάπτυξη”. Όλη η χώρα μια Ειδική Οικονομική Ζώνη εκμετάλλευσης. Μαζί και πλατφόρμα εξόρμησης -με βάσεις παντού- των Αμερικανονατοϊκών. Αυτό είναι το κυβερνητικό όραμα για τη χώρα. Πεδίο βολής -φαιό νταμάρι -εργασιακό κάτεργο. Ακριβώς γι’ αυτό θέλουν να επιβάλλουν σιωπή  νεκροταφείου…

Σκασμός. !!! Μιλάει και αποφασίζει ο υπουργός…

Αυτός σύμφωνα με το “αναπτυξιακό νομοσχέδιο” θα ορίζει και θα καθορίζει τη λειτουργία και τη δράση -την αδράνεια δηλαδή- των σωματείων. Παρέλαβαν από το ΣΥΡΙΖΑ τον απεργοκτόνο νόμο του  για να φέρουν ολοκληρωτικά χτυπήματα στην συλλογική και οργανωμένη πάλη. Οι διατάξεις για το Γενικό Μητρώο των συνδικαλιστικών οργανώσεων, η καθιέρωση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων για την διεξαγωγή απεργίας και η δημιουργία ιστοσελίδας, όπου οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα μπορούν να δημοσιοποιούν τις ανακοινώσεις τους, ώστε να περιοριστεί το φαινόμενο της αφισοκόλλησης(!), αποτελούν τους ηλεκτρονικούς κόφτες της ελεύθερης συνδικαλιστικής δράσης και των δημοκρατικών δικαιωμάτων στους χώρους δουλειάς. Προσβλέπουν στον ασφυκτικό-πλήρη έλεγχο της εσωτερικής ζωής των σωματείων, την κατάργηση των καταστατικών τους και των Γενικών Συνελεύσεων, το θάψιμο της απεργίας. Με πρόσχημα τη διαφάνεια επιχειρούν να επιβάλλουν το φακέλωμα των εργαζομένων, την παρακολούθηση και καταγραφή κάθε κίνησής τους.

Δεν είμαστε ούτε likers, ούτε followers αλλά
Εργαζομενοι δυναμη αντιστασης και διεκδικησης

Το σύστημα τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που το υπηρετούν, θέλουν τους εργαζόμενους αδρανείς και άβουλους. Τελικά μοιραίους για τη ζωή τους. Μας θέλουν ψηφοφόρους, διάδικους στα δικαστήρια να μοιράζουμε 20€ σε δικηγόρους, και τώρα επιχειρούν  να αποδομήσουν καθε δυνατότητα συλλογικής σκέψης, ζύμωσης, αντιπαράθεσης και οργανωμένης και μαζικής στάσης καταργώντας ουσιαστικά τις Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων. Θέλουν τοπίο έρημο, ξερίζωμα των όποιων δυνατοτήτων- προϋποθέσεων υπάρχουν για να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι, τον πλήρη αφοπλισμό τους. Οι προθέσεις αυτές φάνηκαν με την απόφαση να κηρυχτεί παράνομη η  απεργία της ΠΝΟ τη προσαγωγή 8 οικοδόμων από ομάδα ΔΙΑΣ αλλά και τον απεργοσπαστικό ρόλο των εργατοπατέρων.

Οι απαντήσεις στο δρομο του  αγωνα

Η απεργία στις 24/9 ανέδειξε πως απαιτείται σκληρή κι επίμονη δουλειά στην κατεύθυνση της συγκρότησης των δυνάμεων των ίδιων των εργαζόμενων, ώστε να αντιμετωπίσουν την επίθεση των δυνάμεων του συστήματος και της εργοδοσίας και τις αντιλήψεις που προωθούν. Ώστε να ξεφύγουν από την ηττοπάθεια και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, να βγουν από το φαύλο κύκλο της αποσυγκρότησης. Δεν υπάρχει κανένας “αυτόματος” μηχανισμός ενεργοποίησης των εργαζόμενων, της νεολαίας και του λαού ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Με βάση αυτά δρα διαλυτικά είτε η “συνωμοσία σιωπής”, είτε η απόδραση από αυτό το καθήκον της πάλης ενάντια στο κυβερνητικό νομοσχέδιο παλεύοντας για τα άλλα…

Η μαχη εναντια στο νσχ εκτρωμα μπορει και πρεπει να δοθει!

Τώρα που φαίνεται καθαρά σε όλους ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, οι οποίες θα συνεχίσουν ακόμα πιο αποφασιστικά στην γραμμή της αδράνειας και της υποταγής – έως και της ανοιχτής υποστήριξης της αντιδραστικής κυβερνητικής πολιτικής. Τώρα είναι η ώρα να ξεκινάμε να συγκροτούμε τη μόνη δυνατή απάντηση. Να οργανώσουμε τους δικούς μας αγώνες. Με το δικό μας σχεδιασμό, για τα δικά μας συμφέροντα. Κόντρα στην υποταγή σε εικονικά κινήματα και θεαματικά γεγονότα, με πραγματικές κινήσεις και συνελεύσεις στα Πρωτοβάθμια Σωματεία, στις ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ. Με Επιτροπές Αγώνα. Να οικοδομήσουμε κινήσεις κοινής δράσης με στόχο την εξυπηρέτηση του κινήματος και την έξοδο των εκπαιδευτικών σε αγωνιστικούς δρόμους.  

ΝΑΙ!!! Ο “συνδικαλισμός” που γνωρίζουμε, ο “συνδικαλισμός” που κυριαρχεί, έχει ητττηθεί.
ΝΑΙ δεν είναι είναι όπλο μας. Δεν είναι εργαλείο υπεράσπισης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας.

• Έχει καταντήσει το μακρύ χέρι του κράτους και των κυβερνήσεων του.
• Έχει μετατρέψει τα σωματεία από κύτταρα ζωντανής δημοκρατικής συζήτησης και συλλογικής στάσης σε αναμεταδότες των αντιλήψεων των καθεστωτικών δυνάμεων.
• Έχει μετατρέψει τα σωματεία από όργανα μαζικής πάλης, σε “ζόμπι” διακίνησης ανακοινώσεων- “χαρτιών” των εργατοπατέρων σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ.
• Έχει καταστήσει τα σωματεία κυβερνητικά συνδιαχειριστικά παραρτήματα, χώρους διαμεσολάβησης με τη διοίκηση για εξυπηρετήσεις και ρουσφέτια. Σκαλοπάτι για την προσωπική ανέλιξη των “συνδικαλιστών”.

ΝΑΙ έχει κυριαρχήσει ή συνδιαλλαγή, η υποταγή στον αντίπαλο. Πολύ περισσότερο δεν αναγνωρίζεται ως αντίπαλος για τα συμφέροντα και δικαιώματά μας το κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις του. Όλοι νοιάζονται για το καλό μας… Και οι υπουργοί παιδείας και οι προϊστάμενοι και όλοι οι “από πάνω” υλοποιούν το καλό της εκπαιδευσης και των εκπαιδευτικών. Άραγε τόσα χρόνια ποιος επιβάλλει το …κακό μας;

Συναδέλφισσες-συνάδελφοι, το πραγματικό ερώτημα που μας τίθεται είναι: ¨Εχει ηττηθεί η ανάγκη να οργανωνόμαστε και παλεύουμε για αυτά που μας στερούν. Δεν υπάρχουν αιτίες, για αγώνες, για απεργίες και διαδηλώσεις; ¨Έχουν λυθεί τα προβλήματά μας; Δεν υπάρχουν λόγοι να παλεύουμε για εισόδημα, υγεία, περίθαλψη σύνταξη, δωρεάν εκπαίδευση, δικαίωμα στις σπουδές, για…

Και να προσθέσουμε ακόμη μια απορία. Αφού δε γίνονται Γενικές Συνελεύσεις, αφού οι όποιες απεργίες εξαγγέλονται είναι ντουφεκιές, τι φοβούνται; Τι φοβόταν Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον απεργοκτόνο νόμο του; Τι φοβάται η ΝΔ που επιδιώκει να ελέγξει ασφυκτικά τα σωματεία, ουσιαστικά απαγορεύοντας τη δυνατότητα να κηρύξουν απεργία;

Μας φοβούνται ! Φοβούνται την αλήθεια  ότι η αργά η γρήγορα θα υπάρξει λαϊκός ξεσηκωμός. Θέλουν  να θωρακίσουν την υποταγή, να θέσουν σε παρανομία την δράση των εργαζομένων, τον πλήρη αφοπλισμό τους. Και αποδεικνύεται ότι υλοποιούν και ετοιμάζουν νέες μαύρες μέρες για τους εργαζομένους και τη νεολαία.

Συναδέλφισσες-συνάδελφοι, η νέα σαρωτική επίθεση που ετοιμάζουν απαιτεί την απαγόρευση του δικαιώματός μας να οργανωνόμαστε και να παλεύουμε έξω από τον έλεγχο του κράτους και των μηχανισμών του.

Προκύπτει από τα πράγματα η ανάγκη να αγωνιστούμε για να μπορούμε να αγωνιζόμαστε.
να απεργησουμε στις 24/9 διεκδικώντας τα εργασιακά μας δικαιώματα και το δικαίωμα των μαθητών μας να σπουδάζουν.

Η 24ωρη την Τρίτη 24 Σεπτέμβρη θα πρέπει να γίνει ένα βήμα μαζικής κινητοποίησης,  αφετηρία αγώνων που θα πρέπει να συνεχισθούν και να κλιμακωθούν για να δοθεί αποτελεσματική απάντηση στα κυβερνητικά μέτρα.

            Σ’ αυτούς τους αγώνες και μέσα από αυτούς θα φράξουμε το δρόμο στα κυβερνητικά σχέδια, θα υπερασπίσουμε την ελεύθερη και ανεξάρτητη από κράτος και κυβέρνηση συνδικαλιστική δράση. Ανασυγκροτώντας ΕΛΜΕ και Διδασκαλικούς Συλλόγους, μετατρέποντας τους σε εργαλεία πάλης στα χέρια μας, όχι σε κυβερνητικά και συνδιαχειριστικά παραρτήματα.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Με σφοδρή επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων συνεχίζει η κυβέρνηση της ΝΔ την εφαρμογή της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής που επιβάλλουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά της, οι ιμπεριαλιστές σε ΗΠΑ-ΕΕ και το ντόπιο κεφάλαιο. Μέσα στο λεγόμενο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο η κυβέρνηση της ΝΔ παίρνει τη σκυτάλη από τις αντεργατικές ρυθμίσεις του ΣΥΡΙΖΑ, και πάει ακόμη παραπέρα:

• Θέλει να επιβάλει στα σωματεία τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο, να τα μετατρέψει σε εργαλεία της εργοδοσίας, να τους στερήσει κάθε δυνατότητα αγωνιστικής διεκδίκησης και ιδιαίτερα της απεργίας.

Ηλεκτρονικό φακέλωμα σωματείων και εργαζομένων, και ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, παρουσιάζονται ως μέθοδοι για τη δήθεν καλύτερη και «αντικειμενική» οργάνωση του συνδικαλισμού, ενώ στην πραγματικότητα έχουν στόχο να ελέγχουν κάθε κίνηση των εργαζομένων, να δέσουν χειροπόδαρα τα σωματεία, να τα απονεκρώσουν από την αναγκαία ζωντανή συμμετοχή των εργαζομένων.

• Θέλει να καταργήσει ό,τι έχει απομείνει από τις συλλογικές συμβάσεις, θέλει να θυσιάσει κάθε κατοχυρωμένο εργατικό δικαίωμα στο βωμό της κερδοφορίας του κεφάλαιου και των ξένων «επενδυτών».

Μοιράζονται απλόχερα εξαιρέσεις επιχειρήσεων από την εφαρμογή συλλογικών συμβάσεων (επιχειρήσεις της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας», νομικά πρόσωπα «μη κερδοσκοπικού σκοπού», επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα), οι τοπικές συμβάσεις υπερισχύουν των κλαδικών, περιορίζεται η δυνατότητα προσφυγής των εργαζομένων στον ΟΜΕΔ και η επέκταση των κλαδικών συμβάσεων (των ελάχιστων που έχουν απομείνει), καθώς κριτήριο αποτελούν «η λειτουργία της ελληνικής οικονομίας» και «οι επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα».

Αυτή λοιπόν είναι η «ανάπτυξη» την οποία οραματίζεται το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του! Περισσότερα κέρδη, προνόμια και πλήρης ασυδοσία για το κεφάλαιο – μεγαλύτερη φτώχεια, λεηλασία δικαιωμάτων και υποταγή για τους εργαζόμενους. Θέλουν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι η μόνη ελπίδα τους βρίσκεται στην «προσέλκυση επενδύσεων» με κάθε τρόπο, στη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» της χώρας, δηλαδή στο ξεπούλημα του λαού και της χώρας. Θέλουν να μας πείσουν ότι η οικονομία θα βελτιωθεί αν διευκολύνουμε την επέλαση της εργασιακής βαρβαρότητας και του εργασιακού μεσαίωνα. Θέλουν να μας πείσουν ότι το συμφέρον της εργατικής τάξης είναι να σκύψει το κεφάλι στους εχθρούς και δήμιούς της.

Και θέλουν να είναι βέβαιοι ότι ακόμη και αν η εργατική τάξη δεν το αποδεχτεί, θα είναι ανήμπορη να το αντιπαλέψει, να αντισταθεί, να διεκδικήσει. Δεν τους φτάνει που τα σωματεία είναι απομαζικοποιημένα, που κυριαρχούν σε αυτά οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής δυσφημίζοντας την έννοια της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Θέλουν να πάνε ακόμη παραπέρα: Θέλουν να στραγγαλίσουν τα σωματεία, θέλουν να τους στερήσουν κάθε δυνατότητα αγώνα, θέλουν να κηρύξουν παράνομη κάθε έννοια ταξικής οργάνωσης και συλλογικής ταξικής διεκδίκησης! Θέλουν την εργατική τάξη αποσυγκροτημένη, χωρίς συνείδηση της πραγματικής της θέσης και του πραγματικού της ρόλου. Δεν θέλουν να γνωρίζει ότι χάρη σε αυτήν και μόνο παράγεται ο πλούτος και τα αγαθά της κοινωνίας. Τη θέλουν να σέρνεται και να ζητιανεύει για μια δουλειά κι ένα ξεροκόμματο από τους εκμεταλλευτές τους. Από τα παράσιτα της κοινωνίας που έχουν το θράσος παρουσιάζονται ως «παραγωγικές δυνάμεις». Από αυτούς που με τη δράση τους δεν διστάζουν να καταστρέφουν χώρες και λαούς, τον πλανήτη ολόκληρο.

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο μόνος που μπορεί να τους σταματήσει είναι οι εργαζόμενοι με την πάλη τους. Γι’ αυτό και θωρακίζονται. Ξέρουν πολύ καλά ότι οι εργατικές αντιστάσεις απέναντι σε αυτήν την αδικία είναι αναπόφευκτες. Γι’ αυτό και προετοιμάζονται. Ξέρουν πολύ καλά ότι είναι μία ισχνή μειοψηφία εκμεταλλευτών. Γι’ αυτό και θέλουν τους εργαζόμενους –τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που στενάζει– διασπασμένους και ανοργάνωτους.

Αυτό όμως πρέπει να το συνειδητοποιήσουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι! Να μην αποδεχτούν τη νέα επέλαση του εργασιακού μεσαίωνα. Να σκεφτούν και να δράσουν συλλογικά, με βάση το κοινό ταξικό τους συμφέρον. Να οργανώσουν την πάλη και τη δράση τους. Να μαζικοποιήσουν τα σωματεία τους, να τα πάρουν από τα χέρια της εργοδοσίας και των συμβιβασμένων, όλων αυτών που επέτρεψαν τη συνδιαλλαγή των συνδικάτων με το αστικό κράτος, που αποδέχτηκαν την επέμβαση του αστικού κράτους και της αστικής δικαιοσύνης στα συνδικάτα.

Σήμερα –περισσότερο από ποτέ– υπάρχει ανάγκη να ξαναμπούν οι βάσεις για τη ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης και των εργαλείων της. Σήμερα –περισσότερο από ποτέ– υπάρχει ανάγκη ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΜΕ με τον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο και την κυβερνητική πολιτική, αλλά και με τη γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής που κυριαρχεί στο εργατικό κίνημα.

Έξι χρόνια συμπληρώνονται την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το μαχαίρι του δολοφόνου της Χρυσής Αυγής Ρουπακιά. Μια δολοφονία που καθόλου τυχαία δεν ήταν. Αποτελούσε το αποκορύφωμα μιας σειράς επιθέσεων των ναζιστών σε μετανάστες και Έλληνες συνδικαλιστές, αλλά και πολιτικούς αντιπάλους.

Από τότε συνεχίζεται το ατελείωτο σίριαλ της δίκης της Χρυσής Αυγής, όπως και προσπάθειες να ξεπλυθούν ή να πέσουν στα μαλακά διάφορα στελέχη της ή και το σύνολο της ηγεσίας της. Ουσιαστικά γίνεται μια προσπάθεια να κρατηθούν οι φασίστες σε εφεδρεία.

Από την άλλη, η μη είσοδος των Ναζί στην Βουλή, μπορεί να προκάλεσε χαρά σε κάθε δημοκράτη, δεν θα πρέπει όμως με τίποτα να θεωρηθεί ότι ο φασισμός έχει ηττηθεί ή εξαλειφθεί. Αντίθετα, εντείνεται  η φασιστικοποίηση της πολιτικής ζωής απροκάλυπτη ή καλυμμένη, όπως και μια πολιτική που  διώκει τη διακίνηση των ιδεών, ανασυστήνει αστυνομικά σώματα καταστολής, απελευθερώνει τον Κορκονέα, προωθεί νέους αντιλαϊκούς-αντεργατικούς νόμους, εντείνει την καταστολή στα Εξάρχεια ως πρόβα τζενεράλε απέναντι στο λαϊκό κίνημα, βαθαίνει την εξάρτηση της χώρας μας, δίνοντας γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές και ιδιαιτέρα σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, βάζοντας έτσι το λαό μας σε πολεμικούς κινδύνους και η συνέχεια έπεται.

Απέναντι στον φασισμό μόνη δύναμη είναι η γνώση της φύσης του και η οργάνωση του λαού, προκειμένου να τον αντιμετωπίσει. Είναι αναγκαίο να κοπούν οι ρίζες που τον γεννούν, ρίζες που βρίσκονται στην φύση του καπιταλιστικού συστήματος, είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι μόνο η μαζική και οργανωμένη πάλη μπορεί να τον σταματήσει.

     Ένα κίνημα που παλεύει για ελευθερίες, σπουδές, υγεία, στέγαση για ανθρώπινη και ειρηνική ζωή, ένα κίνημα που θα αγκαλιάζει τους κολασμένους αυτής της γης, ένα κίνημα που θα στέκεται φραγμός σε κάθε ρατσιστική και φασιστική επίθεση, είναι ο χώρος στον οποίο ο Παύλος Φύσσας θα ζει, όσα χρόνια κι αν περάσουν από την δολοφονία του.

Με αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών καλούν
στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις
για τα 6 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Το τίτλο του “οδοστρωτήρα” για τα λαϊκά δικαιώματα θέλει να επιβεβαιώσει η κυβέρνηση της ΝΔ, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας με γοργό ρυθμό απανωτά χτυπήματα ενάντια στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Παρά την απογείωση της προπαγάνδας και τα χυδαία ξεσαλώματα των ΜΜΕ που κάνουν το μαύρο-άσπρο, η ΝΔ “επενδύει” στην καταστολή, στην κατάργηση πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών για να στηρίξει την επίθεσή της. Με “τάξη και νόμο”, με τρομοκρατία και χειραγώγηση επιχειρεί η κυβέρνηση να εμποδίσει το κόσμο της εργασίας να κινηθεί κόντρα στην αντιδραστική της πολιτική, υπερασπίζοντας τα δικαιώματά του, τη ζωή του.

Στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης αλλά και στη ΔΕΘ διατυπώθηκε η πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου. Συγκεκριμένα εξήγγειλε:

• Τη καθιέρωση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων για την διεξαγωγή απεργίας.
• Τη δημιουργία ηλεκτρονικού μητρώου για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζόμενων και όσων συμμετέχουν σ’ αυτές.
• Τη δημιουργία ειδικής ιστοσελίδας, όπου οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα μπορούν να δημοσιοποιούν τις ανακοινώσεις τους ηλεκτρονικά, ώστε να περιοριστεί το φαινόμενο της αφισοκόλλησης.

Δεν πρόκειται για “ψηφιοποίηση” του συνδικαλισμού αλλά για ηλεκτρονικό κόφτη της ελεύθερης συνδικαλιστικής δράσης και των δημοκρατικών δικαιωμάτων στους χώρους δουλειάς. Τους παρέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ τον απεργοκτόνο νόμο του αλλά και τον οικονομικό-πολιτικό έλεγχο των συνδικάτων μέσω της έκδοσης ΑΦΜ (σαν να είναι επιχειρήσεις) και αυτοί επιδιώκουν ολοκληρωτικά χτυπήματα στην συλλογική και οργανωμένη πάλη. Προσβλέπουν στον ασφυκτικό-πλήρη έλεγχο της εσωτερικής ζωής των σωματείων, την κατάργηση των καταστατικών τους και των Γενικών Συνελεύσεων, το θάψιμο της απεργίας. Με πρόσχημα τη διαφάνεια επιχειρούν να επιβάλλουν το φακέλωμα των εργαζομένων, την παρακολούθηση και καταγραφή κάθε κίνησής τους.

Δεν τους αρκεί που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι μαριονέτες, το μακρύ χέρι του κράτους και των κυβερνήσεών του μέσα στα συνδικάτα. Δεν τους αρκεί που εδώ και πολλά χρόνια ο εργατοπατερισμός στη ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ έχει εξευτελίσει τις έννοιες αγώνας, αντίσταση, διεκδίκηση, απεργία  αντικαθιστώντας με την αδράνεια, την υποταγή, το κοινωνικό εταιρισμό, τη τουφεκιά. Δεν τους αρκεί που η συντριπτική πλειοψηφία των απεργιών κρίνονται στα δικαστήρια παράνομες, οι καταδίκες αγωνιστών, οι επιστρατεύσεις. Θέλουν τοπίο έρημο, ξερίζωμα των όποιων δυνατοτήτων- προϋποθέσεων υπάρχουν για να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι, τον πλήρη αφοπλισμό τους. Σε αυτό το τοπίο, οι αντιλήψεις εκείνες που νομιμοποιούν τη συνδιαχείριση και τη σύγχυση γύρω από το “τι είναι συνδικαλισμός”, μέσω της συμμετοχής σε συνδιοικητικά όργανα (ΠΥΣΠ-ΔΕ) είναι “βούτυρο στο ψωμί” της κυβέρνησης, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά και τελικά υπονομεύουν τη μάχη που πρέπει να δοθεί.

            Συναδέλφισσες-συνάδελφοι, η νέα σαρωτική επίθεση που ετοιμάζουν απαιτεί την απαγόρευση του δικαιώματός μας να οργανωνόμαστε και να παλεύουμε έξω από τον έλεγχο του κράτους και των μηχανισμών του. Προκύπτει από τα πράγματα η ανάγκη να αγωνιστούμε για να μπορούμε να αγωνιζόμαστε. Συμμετέχοντας-μαζικοποιώντας τις Γενικές Συνελεύσεις, αποφασίζοντας απεργία, διεκδικώντας τα εργασιακά μας δικαιώματα και το δικαίωμα των μαθητών μας να σπουδάζουν.

            Σ’ αυτούς τους αγώνες και μέσα από αυτούς θα φράξουμε το δρόμο στα κυβερνητικά σχέδια, θα υπερασπίσουμε την ελεύθερη και ανεξάρτητη από κράτος και κυβέρνηση συνδικαλιστική δράση. Ανασυγκροτώντας ΕΛΜΕ και Διδασκαλικούς Συλλόγους, μετατρέποντας τους σε εργαλεία πάλης στα χέρια μας, όχι σε κυβερνητικά και συνδιαχειριστικά παραρτήματα. Οικοδομώντας πρωτοβουλίες κοινής δράσης με στόχο την διαμόρφωση όρων μαζικής αντίστασης και πάλης.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Για ακόμα μια χρονιά είναι γεγονός! Η αγωνία και το άγχος δεκάδων χιλιάδων αναπληρωτών εκπαιδευτικών παρατείνεται. Η κυβέρνηση της ΝΔ, πατώντας πάνω στον δρόμο της πολιτικής της αδιοριστίας αλλά και του κατακερματισμού του κλάδου των εκπαιδευτικών που ακολούθησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, «έκλεισε» την κουβέντα για διορισμούς στην γενική Παιδεία λέγοντας ότι «θα εξεταστούν ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες», ενώ για την Ειδική Αγωγή υποσχέθηκε να υλοποιηθούν (οι 4500) «όταν ολοκληρωθούν οι διαδικασίες από τον ΑΣΕΠ».

Παράλληλα όμως δεν χάνει την ευκαιρία να αξιοποιήσει και να επαινέσει το αντιδραστικό νομικό πλαίσιο του προσοντολογίου που ψηφίστηκε τον περασμένο Φλεβάρη. Πάνω σε αυτό πατάνε και οι αρχικές δηλώσεις για την επαναφορά του γραπτού διαγωνισμού, άσχετα αν μαζεύτηκαν στην συνέχεια. Το δούλεμα των αναπληρωτών λοιπόν καλά κρατεί, σε σημείο που μέχρι και οι διαδικασίες για τις προσλήψεις αναπληρωτών καθυστέρησαν και είναι πιθανό να ξαναδούμε και φέτος το τραγικό να προσλαμβάνονται αναπληρωτές μέχρι και τον Απρίλη! Φυσικά υπάρχει πάντα η κουβέντα (άλλοτε πιο σοβαρά και άλλοτε εν τη ρύμη του λόγου) για τον τεράστιο αριθμό των εκπαιδευτικών  (μόνιμων και αναπληρωτών) που πρέπει κάπως να αντιμετωπιστεί. Μια διαχρονική διαπίστωση όχι μόνο των ελληνικών κυβερνήσεων αλλά και του ΟΟΣΑ. Και η κουβέντα που γίνεται «απ’ έξω» και διερευνητικά για την αύξηση ωραρίου, αυτό το πράγμα έρχεται να απαντήσει.

Είμαστε λοιπόν μπροστά σε μια ολομέτωπη επίθεση και στον χώρο της εκπαίδευσης. Η κυβέρνηση έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι επιδιώκει να είναι ταχύτατη και αποτελεσματικότερη –από τους προκάτοχούς της- στην προώθηση της αντιδραστικής πολιτικής. Φάνηκε με τον νόμο για την κατάργηση του Ασύλου, με την ένταση της καταστολής, με το προχώρημα (επί το αντιδραστικότερο του θεσμικού πλαισίου απαγόρευσης της απεργίας και ελέγχου των σωματείων), με τι ετοιμάζεται συνολικά σαν χτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα. Το ζήτημα λοιπόν του δικαιώματος στην μόνιμη και σταθερή δουλειά είναι αίτημα πάλης πρώτης γραμμής για τους εκπαιδευτικούς και συνολικά για τον λαό μας.

Δεν δικαιούται ο ΣΥΡΙΖΑ να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους μόνιμους διορισμούς που δεν υλοποιούνται. Δεν ξεχνάμε ότι 4,5 χρόνια διακυβέρνησης του ακολούθησε την ίδια πολιτική της αδιοριστίας, τις ίδιες υποσχέσεις για διορισμούς που θα γίνουν από… του χρόνου. Δεν ξεχνάμε ότι είναι αυτοί που ψήφισαν το προσοντολόγιο των απολύσεων που διαλύει τα πτυχία και σπέρνει τον κανιβαλισμό και τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους συναδέλφους. Είναι και αυτοί πρωταγωνιστές στο δούλεμα των αναπληρωτών όλα αυτά τα χρόνια.

Το δίκιο μας, και το δικαίωμά μας στην μόνιμη και σταθερή δουλειά δεν θα μας το χαρίσει κανένας επίδοξος σωτήρας.  Το επίδικο των μόνιμων διορισμών είναι ζήτημα δικής μας πάλης και όχι νομικών δεσμεύσεων. Δεν έχει να κάνει δηλαδή με το αν το έγραφε ο προηγούμενος νόμος ή αν είναι προγραμματισμένο στον προϋπολογισμό. Τέτοιες «ανατροπές» έχουμε δει πάμπολλες τα τελευταία χρόνια. Ας μην διοχετευτούν λοιπόν η αγωνία και η οργή μας σε φωνές που θέλουν να μας πείσουν ότι για να γίνουν οι μόνιμοι διορισμοί πρέπει να υπερασπιστούμε να εφαρμοστεί γρήγορα ο νόμος 4589/2019 , δηλαδή το προσοντολόγιο!

Το νήμα πρέπει να το ξαναπιάσουμε από κει που το ψηλαφίσαμε με τις απεργιακές κινητοποιήσεις του Γενάρη. Εκεί που αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι ο συνάδελφος μας δεν είναι ανταγωνιστής στα μόρια που έχει μαζέψει αλλά δύναμη αναγκαία για  τον κοινό αγώνα. Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις τα αιτήματα για Μαζικούς Μόνιμους Διορισμούς και για Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών είναι αιτήματα πρώτης γραμμής. Είναι αιτήματα που μπορούν να διεκδικηθούν και να κερδηθούν, όχι με συναντήσεις με το υπουργείο και την κυβέρνηση, όχι με αναμονή πρωτοβουλιών από ΔΟΕ και ΟΛΜΕ (που είναι απέναντι σε κάθε προσπάθεια συγκρότησης κινήματος και αγώνα) αλλά με μαζικό απεργιακό αγώνα.  Αυτόν τον δρόμο οφείλουμε να βαδίσουμε ξανά.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Κάθε φέτος και χειρότερα! Σε ένα πνιγηρό, απολύτως μαύρο και αντιδραστικό κλίμα σε όλους τους τομείς -εκτός και εντός εκπαίδευσης- ξεκινάει η νέα σχολική χρονιά. Η κυβέρνηση της ΝΔ βιάζεται να πιάσει την επίθεση ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα από το σημείο που την άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ – και να την οξύνει παραπέρα.

–  Με την πιο αποφασιστική κατάργηση του… καταργημένου πανεπιστημιακού Ασύλου, με την χοντροκομμένη όξυνση (επί το αντιδραστικότερο) του θεσμικού πλαισίου απεργοκτονίας και ελέγχου των συνδικάτων (που προώθησε αποφασιστικά ο ΣΥΡΙΖΑ), με απανωτές επιχειρήσεις καταστολής σε εφαρμογή του μητσοτακικού δόγματος «το κράτος είναι τα ΜΑΤ», η κυβέρνηση θέλει να στείλει το μήνυμα στα αφεντικά της και το λαό ότι θα συντρίψει κάθε προσπάθεια του λαού να σηκώσει κεφάλι.

– Με μια σειρά νομοθετικές παρεμβάσεις, επισημοποιεί την πολύ πραγματική (και χωρίς να χρειάζεται θεσμική κάλυψη) πλήρη εργοδοτική ασυδοσία, που ασφαλώς συνοδεύεται με ξυλοδαρμούς και τρομοκράτηση εργαζομένων από τα αφεντικά τους, όταν απαιτήσουν δεδουλευμένα ή στοιχειώδη δικαιώματα. Ταυτόχρονα ετοιμάζει νέο χτύπημα στα ασφαλιστικά δικαιώματα μέσω της παραπέρα αλλαγής της δομής του ασφαλιστικού συστήματος.

– Με μια σειρά κινήσεις επισπεύδει την παράδοση φιλέτων (Ελληνικό, ΔΕΗ κλπ) στο μεγάλο ιμπεριαλιστικό και ντόπιο κεφάλαιο. Και με πλήρη έλεγχο των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, παρουσιάζει μια εικονική πραγματικότητα για να κάνει το μαύρο άσπρο και για να διευκολύνει την ένταση της επίθεσης κρατώντας το λαό στο περιθώριο.

– Και βέβαια, η ΝΔ μετά τα καραγκιοζιλίκα που έκανε απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών, τρέχει τώρα να θυμίσει πόσο αμερικανόδουλη είναι, με δηλώσεις ουσιαστικής υποστήριξης της συμφωνίας, αλλά και με την παντελώς άθλια ευθυγράμμισή της στο θέμα του ιρανικού δεξαμενόπλοιου. Η αδιάκοπη πολιτική ΟΛΩΝ των κυβερνήσεων εμπλέκει τη χώρα στους τυχοδιωκτικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή και υποθάλπτει το προσφυγικό δράμα με πολιτικές φαιού χρώματος.

– Με μια σειρά δηλώσεις προθέσεων στην εκπαίδευση, μονιμοποιεί την πολιτική της αδιοριστίας, ετοιμάζεται για το πέρασμα νέων ταξικών μέτρων (βάση του 10), προετοιμάζει την τρομοκράτηση εκπαιδευτικών και την κατηγοριοποίηση σχολείων μέσω της αξιολόγησης, την κακόφημη «αυτονομία της σχολικής μονάδας». Είναι προκλητικό ότι όλα αυτά τα προωθεί μια ομάδα πολιτικών στελεχών που στα ιδιωτικά που σπούδασαν ούτε βάση του 10 τους ζητήθηκε, ούτε και καμία «αξιολόγηση» έχουν περάσει πέραν του γεγονότος ότι σύχναζαν στις δεξιώσεις της αστικής τάξης και έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του συστήματος για το πέρασμα των αντιδραστικών πολιτικών.

Όλη αυτή η πραγματικότητα πάτησε πάνω στην τεράστια προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα. Εφάρμοσε την ίδια πολιτική πουλώντας εικονική φιλολαϊκότητα, λέρωσε της ιδέες της αντίστασης και της Αριστεράς και πέτυχε την αδρανοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Για να δούμε τι μας περιμένει, αρκεί να εντοπίσουμε ότι αυτός η μνημονιακός και αντιλαϊκός ΣΥΡΙΖΑ νιώθει αρκετά… αριστερός και ετοιμάζεται για την ακόμα μεγαλύτερη υπευθυνοποίησή του απέναντι στο σύστημα. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από όλους αυτούς. Όπως δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, οι οποίες θα συνεχίσουν ακόμα πιο αποφασιστικά (όπως έδειξαν και τα συνέδρια) στην γραμμή της αδράνειας και της υποταγής – έως και της ανοιχτής υποστήριξης της αντιδραστικής κυβερνητικής πολιτικής.

Μόνη λύση είναι, εμείς οι εργαζόμενοι, να οργανώσουμε τους δικούς μας αγώνες. Με το δικό μας σχεδιασμό, για τα δικά μας συμφέροντα. Κόντρα στην υποταγή σε εικονικά κινήματα και θεαματικά γεγονότα, με πραγματικές κινήσεις και συνελεύσεις στα Πρωτοβάθμια Σωματεία, στις ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ. Με Επιτροπές Αγώνα. Να οικοδομήσουμε κινήσεις κοινής δράσης με στόχο την εξυπηρέτηση του κινήματος και την έξοδο των εκπαιδευτικών σε αγωνιστικούς δρόμους. Να χτίσουμε εστίες αντίστασης για κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα. Να προσπαθήσουμε να τις οδηγήσουμε σε ένα κοινό σημείο συγκρότησης ενός Μετώπου Αντίστασης στην επίθεση και Διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας.

• Ενάντια στον πόλεμο και τον φασισμό.
• Για ζωή και δουλειά με δικαιώματα – Για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για μαζικούς μόνιμους διορισμούς και μονιμοποίηση των αναπληρωτών.
• Για Δωρεάν Δημόσια Παιδεία – ενάντια τους ταξικούς φραγμούς – ενάντια στην αξιολόγηση και την κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών – στην «αυτονομία» της σχολικής μονάδας.
• Να κάνουμε βήματα για το χτίσιμο σωματείων ανεξάρτητων από το κράτος, τις κυβερνήσεις και τις εργοδοσίες.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Η σχολική χρονιά που κλείνει σε λίγες ημέρες είχε ως κύρια χαρακτηριστικά την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα μας από τη μία και απ’ την άλλη την πλήρη αδράνεια εκ μέρους σωματείων και ομοσπονδιών. Η ψήφιση του προσοντολόγιου για τους διορισμούς, ο συνεχής εκφοβισμός των εκπαιδευτικών μέσα από την αξιολόγηση και φυσικά η ένταση και ο διχασμός ανάμεσα σε γονείς και εκπαιδευτικούς, όσον αφορά στο ζήτημα της ένταξης των προσφυγόπουλων, δεν απαντήθηκαν ποτέ όπως θα έπρεπε μέσα από την συστράτευση των συνάδελφων, την αλληλεγγύη και τον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.

Αυτό είχε σαν φυσική συνέπεια την ένταση της τρομοκρατίας, με τελευταίο περιστατικό, την κατάθεση αγωγής από τον Σύλλογο Γονέων Βαθέως σε βάρος αναπληρώτριας συναδέλφισσας, επειδή τόλμησε να υπερασπιστεί το αυτονόητο, το δικαίωμα όλων των παιδιών, προσφύγων, ντόπιων και μεταναστών να βρίσκονται στο σχολείο. Συγκεκριμένα μάλιστα, ο Σύλλογος Γονέων διεκδικεί 50.000 ευρώ από την συναδέλφισσα (η οποία 21 του μήνα απολύεται, όπως όλοι οι αναπληρωτές!) ως αποζημίωση γιατί… τους τάραξε!

Οι ευθύνες για την πολύ αρνητική αυτή εξέλιξη βαραίνουν διάφορες κατευθύνσεις.

Βαραίνουν την διεύθυνση του σχολείου που άφησε ανυπεράσπιστη την συναδέλφισσα ενώπιον των γονέων, οι οποίοι παραβρέθηκαν στο σχολείο προκειμένου να ρωτήσουν τον διευθυντή του, αν η συναδέλφισσα είχε την άδειά του(!) για να κάνει συζήτηση με αντιρατσιστικό περιεχόμενο στους μαθητές της τάξης!

Βαραίνουν τον πρόεδρο του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Σάμου και εκπρόσωπο της Ενωτικής Κίνησης, που καλέστηκε από το σχολείο ως πρόεδρος του σωματείου και αποφάσισε να μην ενημερώσει τον Σύλλογο και τους συναδέλφους ούτε να δημοσιεύσει κάποια απόφαση υπεράσπισης της συναδέλφισσας.

Η κύρια, όμως, πολιτική ευθύνη των μαύρων εξελίξεων βαραίνει την κυβερνητική πολιτική. Μια πολιτική επίθεσης και τρομοκράτησης των εργαζομένων και προώθησης των διαφόρων ρατσιστικών, αντιδραστικών κύκλων. Θυμόμαστε όλοι καλά πόσο πάσχισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να παίξει τον ρόλο του υπερασπιστή των προσφύγων (την στιγμή που έχει συμβάλει στους πολέμους που δημιούργησαν τους πρόσφυγες, στο στοίβαγμα τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στη διαβίωση τους σε άθλιες συνθήκες) και να ρίξει τις ευθύνες από τη μια στους γονείς που δεν θέλουν την ένταξη των προσφυγόπουλων και από την άλλη στους εκπαιδευτικούς που οφείλουν να εξομαλύνουν την ένταση με τους γονείς, όπως έχει αναφέρει σε συνέντευξή του κι ο Γαβρόγλου.

Η χρησιμοποίηση των δικαστικών μέσων, στην προσπάθεια φίμωσης των εκπαιδευτικών, δεν είναι κάτι καινούργιο, ειδικά για το νησί μας, όπου υπάρχει και καταδικαστική απόφαση δικαστηρίου, σε παλαιότερο περιστατικό σε βάρος συναδέλφου-συνδικαλιστή, που κατήγγειλε ομιλία με φιλοχουντικό περιεχόμενο. Αποτελεί δείγμα της εποχής και του μαύρου συσχετισμού για τους λαούς η προώθηση της λογικής των δικαστικών … λύσεων είτε ως μέσο διεκδίκησης, όπως στην περίπτωση των διορισμών και των αναδρομικών είτε ως μέσο φίμωσης όποιας φωνής αντιστέκεται. Θέλουν να μας πείσουν ότι είμαστε μόνοι και αδύναμοι. Ότι η συγκρότηση αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης και οι νίκες των εργαζομένων ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Να απαντήσουμε με τα μόνα όπλα που έχουμε: την αλληλεγγύη, την οργάνωση και τη συλλογικότητα.

• Να αποσυρθεί άμεσα η αγωγή εις βάρος της συναδέλφισσας και να παρθούν πανελλαδικά αποφάσεις για την υπεράσπιση της.
• Να συγκροτήσουμε ισχυρό κίνημα απέναντι σε κάθε απειλή για τους λαούς. Απέναντι στην τρομοκρατία, την χειραγώγηση, την εξαθλίωση των εργαζομένων και τους πολέμους που διεξάγουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε όλο τον πλανήτη.
• Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Πρόσφατα με ανακοινώσεις τους, η ΟΛΜΕ και το ΔΣ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας έστειλαν έγγραφο που ενημερώνει πανηγυρικά τους συναδέλφους για την “κατάκτηση” εισόδου των εκπαιδευτικών στα πρατήρια των αξιωματικών. Το έγγραφο αυτό αποτελεί συνέχεια της έγκρισης που δόθηκε γι αυτό από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Σύμφωνα με την ΟΛΜΕ, του “προνομίου” αυτού απολαμβάνουν μόνο τα μέλη τους, δηλαδή όσοι είναι οικονομικά τακτοποιημένοι!

Στα παραπάνω νομίζουμε ότι υπάρχει μία πολιτική πλευρά και μία συνδικαλιστική. Όσον αφορά στο πολιτικό ζήτημα: Σε μία εποχή έντασης της επίθεσης στα δικαιώματά μας, με τις μειώσεις στους μισθούς, το ασφαλιστικό, το προσοντολόγιο και τις απολύσεις των αναπληρωτών, την αξιολογική περικύκλωση και το νέο λύκειο, την ανυπαρξία αγώνων και την έλλειψη διεκδικήσεων, μας προβάλλουν ως “νίκη” τη δυνατότητα να αγοράζουμε πιο οικονομικά ορισμένα προϊόντα. Ιδιαίτερα επικίνδυνη (και θυμίζει τις εποχές «δάσκαλος-παπάς-αξιωματικός- αστυνομικός») είναι η «ένταξη» του κλάδου σε δομές του «βαθέως κράτους», όπως ήταν είναι και θα είναι ο στρατός.

Αντί να παλεύουμε για μισθούς που καλύπτουν τις πραγματικές μας ανάγκες μας σέρνουν στην “επιδοματική πολιτική”, στη λογική του “από το ολότελα..”, στην εμπέδωση της κυρίαρχης άποψης ότι οι εργαζόμενοι δεν διεκδικούν τα δικαιώματά τους, εφόσον το κράτος “δεν έχει” αλλά παίρνουν ότι ψίχουλα τους δίνουν, στην προκειμένη περίπτωση, “φθηνότερο ρύζι, καφέ, γάλα κλπ”. Επίσης μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ένταξης μας σε έναν κλάδο “προνομιούχων” εργαζομένων, την ίδια στιγμή που γερνάμε μέσα στα σχολεία είτε ως μόνιμοι είτε ως αναπληρωτές, που είμαστε στο ταμείο ανεργίας κάθε καλοκαίρι πολλοί από εμάς κοκ.

Σε αυτή την εξέλιξη όμως χείριστη εντύπωση και βαθύτατο προβληματισμό και αγανάκτηση αποτελεί η στάση της ΟΛΜΕ. Μέσα από μια λογική συναλλαγής και συνδιαχείρισης με το κράτος προβάλλει και επιβάλλει ότι η εν λόγω «κατάκτηση» θα αφορά μόνο τα μέλη της και όχι το σύνολο των συναδέλφων. Πρωτόγνωρα ήθη! Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η είσοδος στα πρατήρια αποτελεί μια παροχή του κράτους προς τους εργαζόμενους από πού προκύπτει ότι το συνδικάτο θα επιλέξει ποιους θα αφορά το μέτρο και όχι το σύνολο των εργαζόμενων; Από πότε οι διεκδικήσεις των εργαζομένων δεν αφορούν το σύνολο;

Τέτοιες λογικές  προωθούν τον «υποχρεωτικό, πελατειακό» συνδικαλισμό, με ανταλλάγματα, ανάγουν το συνδικάτο σε συνομιλητή, συνδιαχειριστή με το κράτος. Άλλωστε η εν λόγω «κατάκτηση» για την οποία πανηγυρίζει η ΟΛΜΕ, είναι αποπροσανατολιστική γιατί αυτό που απαιτείται είναι η συγκρότηση αγώνων για να διεκδικήσουμε πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς μας και την ικανοποίηση των αιτημάτων αιχμής του κλάδου.

Τα συνδικάτα δεν είναι μηχανισμοί διαμεσολάβησης της κρατικής πολιτικής, και η απαίτηση από την κυβέρνηση να παρέχονται από τις ΕΛΜΕ βεβαιώσεις μέλους πρέπει να καταγγελθεί από αυτά.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Οι εκλογές αντιπροσώπων για την 88^η Γ.Σ της ΔΟΕ (Πέμπτη 6 Ιούνη στο 5^ο Δημοτικό Σχολείο ) διεξάγονται στον απόηχο των εκλογών της 26^ης Μάη/2 Ιούνη,  που κατέγραψαν και ανέδειξαν όλα τα βασικά χαρακτηριστικά που διαμορφώθηκαν στην πολιτική και κοινωνική ζωή τα τελευταία χρόνια, μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Πορεία δεξιά, ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, ενίσχυση των αντιδραστικών-εθνικιστικών –ακροδεξιών δυνάμεων, με το λαό και τη νεολαία στη γωνία, με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες φρουρό και στήριγμα του αντιλαϊκού –αντιεκπαιδευτικού έργου.

Μπροστά στην αξιολογική περικύκλωση του κλάδου, το προσοντολόγιο που οδηγεί σε χιλιάδες απολύσεις αναπληρωτών, στα μέτρα που συνολικά προωθούνται στην εκπαίδευση, που επιδιώκουν μια εκπαίδευση πιο σκληρή και ταξική, με εκπαιδευτικούς κατηγοριοποιημένους, τρομοκρατημένους, άβουλους, με τη Ν.Δ να υπόσχεται ακόμα πιο αποφασιστική και επιθετική εφαρμογή της ίδιας πολιτικής, μπαίνει επιτακτικά το καθήκον της ανασυγκρότησης του κλάδου.

Αναδεικνύεται με δραματικό τρόπο, ότι ο «συνδικαλισμός που γνωρίσαμε» ενσωματώθηκε, εκφυλίστηκε. Γιατί κυριάρχησε σ’αυτόν η γραμμή της συνδιαλλαγής με τον αντίπαλο. Με τις δυνάμεις που θέλουν να αναφέρονται στην αριστερά να σέρνουν τον κλάδο να ψηφίσει τους «αγωνιστές αιρετούς» στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, που εκλέγουν τους «καλούς Διευθυντές»  που αναζητούν και αυτές ρόλο συνομιλητή με το σύστημα, που βολεύονται με τα «εικονικά κινήματα» και τις έδρες σε σωματεία και ομοσπονδίες που δεν παράγουν καμιά κίνηση, κανένα αγώνα.

Απέναντι στην υποσχόμενη επίθεση απ’όλους τους τους διαχειριστές του συστήματος (νυν και επόμενους) επιβάλλεται να βαδισουμε το δρομο τον λιγοτερο περπατημενο:

Τον δρόμο της συγκρότησης κινήματος αντίστασης ενάντια στη φτώχεια, τη συντριβή των δικαιωμάτων, τη φασιστικοποίηση, την προσφυγιά, τον πόλεμο. Είναι ο δρόμος της συγκρότησης αγώνων όχι για να βγει η μία ή η άλλη κυβέρνηση αλλά για να διεκδικησουμε τη ζωή μας, τη δική μας και των παιδιών μας.

Παλεύουμε για

• δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους κόντρα στους ταξικούς φραγμούς
• μόνιμους μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών
• ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς – ενάντια στην αξιολόγηση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση
• αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις

Με ένα κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στα παζάρια και το συμβιβασμό

Να αντιστραφει η πορεια να δωσουμε τη μαχη της ανασυγροτησης του σωματειου και της ομοσπονδιας-ΔΟΕ. Οι εκλογές είναι βήμα σε αυτή μάχη! Γι αυτό είναι υπόθεση κάθε συναδέλφου!

Αυτή τη μάχη θέλουμε να συνεχίσουμε να δίνουμε οι αγωνιστικες κινησεις εκπαιδευτικων.

Στις εκλογές στις 6/6 ζητάμε τη στήριξή σας, ώστε αυτή η φωνή, αυτή η κατεύθυνση, αυτές οι απόψεις να εκποσωπούνται στην 88^η συνέλευση της ΔΟΕ.

Οι εκλογές αντιπροσώπων για το 19ο συνέδριο της ΟΛΜΕ στην ΕΛΜΕ Καρδίτσας (Τρίτη 21/5 στο 1ο ΕΠΑΛ 9πμ-7μμ) διεξάγονται σε μια περίοδο που είναι σαφώς καθορισμένη από το προεκλογικό κλίμα στο κεντρικό πολιτικό.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με μια ακόμα κακή συνδικαλιστική χρονιά (με δεδομένο ότι οι αγώνες των αναπληρωτών δε συνδυάστηκαν με ουσιαστική ενεργοποίηση των σωματείων) διαμορφώνουν ένα πολιτικό-συνδικαλιστικό κλίμα που ευνοεί όσους δίνουν τη «μάχη» με το βλέμμα στραμμένο στις ευρωεκλογές και στις «αυτοδιοικητικές» εκλογές – δηλαδή τις δυνάμεις του συστήματος αλλά και το ρεφορμισμό.

Συνολικά, η συζήτηση που διεξάγεται είναι σε άμαζες συνελεύσεις και σε επίδικα μακριά από τις πραγματικές ανάγκες του κινήματος. Αναδεικνύεται με δραματικό τρόπο, ότι ο «συνδικαλισμός που γνωρίζουμε» ενσωματώθηκε, ηττήθηκε, εκφυλίστηκε. Γιατί κυριάρχησε σε αυτόν η γραμμή της συνδιαλλαγής με τον αντίπαλο. Όμως δεν ηττήθηκε η ιδέα και η ανάγκη οι εργαζόμενοι να ενώνονται και να παλεύουν τα συμφέροντα τους! Αυτό το συνδικαλισμό, αυτά τα σωματεία τα ανεξάρτητα από τον αντίπαλο και όπλα στα χέρια των εργαζομένων, χρειάζεται να συγκροτήσουμε «από την αρχή».

Γιατί το σωματείο ο συνδικαλισμός είναι, πρέπει να γίνει:

Όπλο υπεράσπισης των συμφερόντων μας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας.

Οργανωτής της συλλογικής στάσης και της μαζικής δράσης και πάλης

Φωνή αποκάλυψης και καταγγελίας της αδικίας, των αντιλαϊκών μέτρων, των αντιδραστικών πολιτικών.

Δύναμη που θα  ενώνεται στην κοινή πάλη με το λαό και τη νεολαία απέναντι στις πολιτικές της ανεργίας, της φτώχειας, της εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, του εθνικισμού και του φασισμού.

Με βάση τα παραπάνω, τα ερωτήματα των εκλογών προκύπτουν αβίαστα:

Θα αποδεχτούμε την ήττα, την υποταγή, τη μοιρολατρία;

Θα “μαυρίσουμε” την πολιτική ξετσιπωσιά των παλιών και νέων καθεστωτικών δυνάμεων

Θα αποδοκιμάσουμε τον κυβερνητικό συνδικαλισμό (νέο και παλιό); Αυτούς που χρησιμοποίησαν τους αγώνες των εκπαιδευτικών μόνο και μόνο για να γίνουν αυτοί που θα είναι ο φορέας της αντιλαϊκής επίθεσης. Αυτούς που τόσα χρόνια έχουν συκοφαντήσει την έννοια του συνδικαλισμού και τον έχουν αντικαταστήσει από τους εκβιασμούς και τις συνδιαλλαγές παραγόντων.

Θα στείλουμε μήνυμα για να χτιστεί ένας άλλος, πραγματικός αγωνιστικός, ταξικός και δημοκρατικός συνδικαλισμός; Που θα συζητάει, θα βγάζει συμπεράσματα, θα οργανώνει αγώνες και όχι «διαλόγους» των λύκων με τα αρνιά. Που δε θα νομίζει ότι συνδιοικεί με τον αντίπαλο, που δε θα βρίσκει κοινό γήπεδο με αυτόν.

Οι απαντήσεις βρίσκονται στο δρόμο της αντιστασης-διεκδικησης-αναμετρησης. στον αγώνα για την ανατροπη της αντιλαϊκης πολιτικης, της σύγκρουσης με τη κυβέρνηση, τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και τα δεκανίκια της. Αυτό τον δρόμο πρέπει να χαράξουμε-ανοίξουμε-βαδίσουμε. Είναι δύσκολος και βασανιστικός κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς αλλά και ο μόνος πραγματικός και αποτελεσματικός. Γιατί το εύκολο, το άμεσο, το “εδώ και τώρα” αποδείχτηκε ψεύτικο και απατηλό.

Παλεύουμε για ένα κίνημα κόντρα στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στους πολέμους, την προσφυγιά, το ξεθεμελίωμα των δικαιωμάτων, τη φασιστικοποίηση.
Για οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, για να φωνάξουμε τις διεκδικήσεις μας για τα βασικά λαϊκά δικαιώματα, για τα δικαιώματα στις σπουδές και τη δουλειά,

• για δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους κόντρα στους ταξικούς φραγμούς και το «νέο» Λύκειο,
  • για μόνιμη σταθερή δουλειά και μόνιμους μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών,
  • για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς – ενάντια στην αξιολόγηση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση,
• για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.

Με ένα κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στα παζάρια και το συμβιβασμό»         

Να αντιστραφει η πορεια να δωσουμε τη μαχη της ανασυγκροτησης του σωματειου μας της ελμε και της ομοσπονδιας – ΟΛΜΕ

Οι εκλογές είναι βήμα σε αυτή τη μάχη! Γι αυτό είναι υπόθεση κάθε συναδέλφου!

Αυτή τη μάχη θέλουμε να συνεχίσουμε να δίνουμε οι Αγωνιστικες κινησεις εκπαιδευτικων.

Στις εκλογές στις 21/5 ζητάμε τη στήριξη σας, ώστε αυτή η φωνή, αυτή η κατεύθυνση, αυτές οι απόψεις να εκπροσωπούνται στο 19ο συνέδριο της ΟΛΜΕ.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

71 χρόνια μετά τη «Νάκμπα», την καταστροφή δηλαδή της Παλαιστίνης, που ξεκίνησε στις 15/5/1948, με τον ξεριζωμό και τη γενοκτονία δεκάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων απ΄ τους ισραηλινούς σιωνιστές, σε συνεργασία με τους βρετανούς ιμπεριαλιστές, το κράτος – τρομοκράτης του Ισραήλ συνεχίζει να δολοφονεί καθημερινά τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά της Παλαιστίνης.

Σ’ αυτή την “μαύρη επέτειο” η πρεσβεία του Ισραηλ, το Υπουργείο Παιδείας, η ΔΔΕ Καρδίτσας και το Μουσικό Σχολείο Καρδίτσας διοργανώνουν εκδήλωση στις 16/5 στο δημοτικό κινηματοθέτρο Καρδίτσας για να τιμήσουν ην οικογένεια Γούλα -μια από τις δεκάδες οικογένειες Καρδιτσιωτών- με το βραβείο του “Δικαίου των Εθνών” (!!)-που διέσωσαν μια οικογένεια Εβραίων κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.

Απο τη μεριά μας τιμούμε κάθε οικογένεια, κάθε άνθρωπο που απέναντι τη ναζιστική θηριωδία με θάρρος και κίνδυνο της ζωής τους, στάθηκαν αλληλέγγυοι και προστάτεψαν τους κυνηγημένους απο τους ναζί Εβραίους. Στεκόμαστε με απόλυτο σεβασμό απέναντι στα θύματα του Εβραϊκού λαού αλλά και των υπόλοιπων λαών από τη ναζιστική θηριωδία.

Όμως στην πράξη, τα θύματα του ναζισμού δεν τα τιμά η ίδια η κυβέρνηση του Ισραήλ, η οποία με την παρατεινόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, βασανισμούς παλαιστινίων, δολοφονίες, συλλήψεις ανήλικων παιδιών, αποκλεισμό της Γάζας, κτίσιμο τείχους κτλ., επιχειρεί να αφανίσει έναν ολόκληρο λαό, στερώντας του το δικαίωμα να έχει δικό του κράτος.

Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο όπου τα βασανιστήρια, οι φυλετικές διακρίσεις και φυλακίσεις, οι εξωδικαστικές καταδίκες και εκτελέσεις προβλέπονται από τον νόμο και αποτελούν καθημερινές πρακτικές, εκτός από το Ισραήλ.

Δεν υπάρχει κράτος στον κόσμο που έχει παραβιάσει πάνω από 70 αποφάσεις του ΟΗΕ, ενώ άλλες 24 καταδικαστικές αποφάσεις ενάντια στο Ισραήλ δεν συζητήθηκαν ποτέ, αφού οι ΗΠΑ πρόβαλαν βέτο.

Στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, που θεωρούνται… ισραηλινά(!) ο παλαιστινιακός λαός ταπεινώνεται καθημερινά, τρομοκρατείται και εξοντώνεται συστηματικά. Το Ισραήλ κατεδαφίζει και καταστρέφει συστηματικά, με τανκς και μπουλντόζες, τις αναγκαίες για τη ζωή των Παλαιστινίων υποδομές (κατοικίες, δρόμους, νοσοκομεία, σχολεία, δημόσια κτίρια), ελέγχει το νερό, το ρεύμα και την κυκλοφορία της περιοχής, ταυτόχρονα επεκτείνει διαρκώς τον εποικισμό στα Κατεχόμενα, με Ισραηλινούς εποίκους Το Ισραήλ κατασκεύασε τείχος ντροπής 650 χιλιομέτρων και ύψους 8 μέτρων για τον αποκλεισμό των Παλαιστινίων, διατηρώντας το μεγαλύτερο γκέτο-στρατόπεδο συγκέντρωσης στον κόσμο. Οι σφαγές των Παλαιστινίων από τον ισραηλινό στρατό συνεχίζονται πάνω από 30 χρόνια.

Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει το Ισραήλ! Γιατί τότε, αυτόματα, θα δεχτεί την κατηγορία του «αντισημιτισμού» και του «αντιεβραϊσμού», θα του επιτεθούν με το ολοκαύτωμα των Εβραίων! Και αντί να αποτελεί το ολοκαύτωμα ένα επιπλέον στοιχείο καταδίκης του Ισραήλ για τα σημερινά του εγκλήματα, χρησιμοποιείται ως ηθικός εκβιασμός για νέα εγκλήματα. Τέτοια βεβήλωση των εκατομμυρίων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας!
Με τη γνωστή γκεμπελίστικη μέθοδο επιχειρείται μάταια να αντιστραφεί η πραγματικότητα. Και τέτοιες εκδηλώσεις επιχειρούν να “ξεπλύνουν” τα εγκλήματα των σιωνιστών.

Επειδή η διεθνιστική αλληλεγγύη μας στον παλαιστινιακό λαό είναι παραπάνω από αυτονόητη, επειδή η ισραηλινή κυβέρνηση διαπράττει εγκλήματα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, επειδή η αντίθεσή μας στη συγκρότηση στρατηγικού άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου – Ισραήλ υπό τις ΗΠΑ που προωθεί και- η πιο ΗΠΑκουη -ελληνική κυβέρνηση είναι δεδομένη, επειδή θεωρούμε ότι τα θύματα του ναζισμού τα τιμούμε με τον αγώνα μας, η καταγγελία-καταδίκη αυτής της εκδήλωσης είναι δεδομένη.

Καλούμε τους συναδέλφους εκαπιδευτικούς αλλά και τους μαθητές να αρνηθούν να παρευρεθούν σ’ αυτή.

Χρέος κάθε δημοκράτη, προοδευτικού, ανθρωπιστή είναιη  καταδίκη των φονιάδων σιωνιστών και η έμπρακτη συμπαράσταση στον καταδιωκόμενο παλαιστινιακό λαό.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Σαν σήμερα 6 χρόνια πριν -στις 14/5/2013- το αμφιθέατρο του (παλιού) 1ου ΓΕΛ αποδείχτηκε μικρό για να χωρέσει τους καθηγητές για τη Γενική Συνέλευση που αποφάσισε απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Σήμερα, τίποτα δε θυμίζει αυτές τις στιγμές …

• Οι Γενικές συνελεύσεις δε μαζεύουν πάνω από 20 άτομα, πολλές φορές ούτε καν τα μέλη του ΔΣ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας.
• Το κράτος τότε επιστράτευε τους εκπαιδευτικούς, σήμερα η ΟΛΜΕ το καλεί να μαζεύει(;;!!) τις συνδικαλιστικές συνδρομές των συναδέλφων.
• Οι απεργίες καταγράφουν ποσοστά γύρω στο 5% – οι διαδηλώσεις είναι ανύπαρκτες…
• Τότε οι δυνάμεις ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ ανέτρεψαν τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων- γιατί δεν υπήρχαν “όροι και προϋποθέσεις”- σήμερα αποτελούν τους φύλακες της παραμονής του κλάδου στο τέλμα της αδράνειας και της υποταγής.

Οχι δεν είναι νοσταλγία για το παρελθόν.

            Είναι η αναγκαιότητα και η δυνατότητα να “ξαναδούμε” και
να “ανοίξουμε” ξανά αυτόν τον δρόμο σήμερα.

            Για να γίνει η σιωπή φωνή και η ακινησία δράση.

• Για να μπει τέλος στα παζάρια, τους συμβιβασμούς και τη συνδιαχείριση, για να αναμετρηθουμε με την αντιλαϊκή πολιτική και τους εκφραστές της
• Για να βαδίσουμε πάλι το δρόμο του αγωνα της αντιστασης και της διεκδικησης.

Είναι ο δρόμος της συγκρότησης κινήματος αντίστασης στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα των πολέμων, της φτώχειας, της συντριβής των δικαιωμάτων. Της συγκρότησης αγώνων όχι για να βγει η μία ή η άλλη κυβέρνηση, όχι για να βγάλουμε τον έναν ή τον άλλο αιρετό, αλλά για να διεκδικησουμε τη ζωή μας, τη δική μας και των παιδιών μας.

Είναι ο δρόμος που εδώ και χρόνια δεν έχουμε βαδίσει. Ο δρόμος, που όσο αργούμε να τον ξαναβαδίσουμε, θα δίνει τη θέση του σε νέες πιο δραματικές και αρνητικές εξελίξεις.

Για ένα κίνημα κόντρα στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στους πολέμους, την προσφυγιά, το ξεθεμελίωμα των δικαιωμάτων, τη φασιστικοποίηση.

Για οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, για να φωνάξουμε τις διεκδικήσεις μας για τα βασικά λαϊκά δικαιώματα, για τα δικαιώματα στις σπουδές και τη δουλειά,

• για δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους κόντρα στους ταξικούς φραγμούς και το «νέο» λύκειο,
• για μόνιμη σταθερή δουλειά και μόνιμους μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών,
• για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς – ενάντια στην αξιολόγηση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση,
• για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.

Αυτό τον δρόμο προσπαθούν αδιάκοπα να κάνουν “ορατό” στους συναδέλφους οι Αγωνιστικες κινησεις εκπαιδευτικων. 

                      Καλούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους, να μας στηρίξουν ώστε αυτή η φωνή, αυτή η κατεύθυνση, αυτές οι απόψεις,  να ακουστούν στο 19ο συνέδριο της ΟΛΜΕ .