Το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει μια ολόκληρη διαδικασία δικαστικών προσφυγών εκπαιδευτικών και συνολικότερα δημοσίων υπαλλήλων που διεκδικούν δικαστικά την επιστροφή αναδρομικά των κομμένων επιδομάτων (Χριστουγέννων, Πάσχα κλπ).

Ο δικηγορικός Σύλλογος Καρδίτσας δέχεται τα δικαιολογητικά που απαιτούνται μετά από συννενόηση(!) με τα ΔΣ των τοπικών εκαπιδευτικών σωματείων. Παράλληλα τα σχολεία «βομβαρδίζονται» καθημερινά με mail δικηγορικών γραφείων απ’ όλη τη χώρα. Δίνουν και παίρνουν τα διάφορα νομικά ή νομικίστικα επιχειρήματα που συνηγορούν στο νόμιμο της διεκδίκησης και προκρίνουν αυτή τη διαδικασία ως το πιο αποτελεσματικό και τελεσφόρο μέσο για τη δικαίωση των εργαζομένων.

Από τη μεριά μας θέλουμε να θέσουμε την άποψή μας για το ζήτημα αυτό.

Η διαδικασία των προσφυγών έρχεται να συσκοτίσει, να αποκρύψει και να αποπροσανατολίσει από την πραγματικότητα. Ότι η δικαστική, νομοθετική και εκτελεστική εξουσία δεν είναι ξεκομμένες, δεν είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους αλλά συνεργάζονται στενά, αλληλοτροφοδοτούνται και οι τρεις μαζί υπηρετούν πιστά το σύστημα της εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σε βάρος των εργαζομένων, του λαού, της νεολαίας.

Οι δικαστικές προσφυγές για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας συνιστούν μια μεθοδευμένη κίνηση που προεκλογικά ευνοεί και την κυβέρνηση, η οποία από τη μια δηλώνει ότι σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις από την άλλη όμως ότι δεν μπορεί να παρεκκλίνει από τις δεσμεύσεις της στους θεσμούς και τους δημοσιονομικούς στόχους Και πόσο ανεξάρτητη και θετική θα είναι η όποια απόφαση της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης, όταν κατά δεκάδες χιλιάδες προσφύγουν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστές-δανειστές, στο πλαίσιο της ενισχυμένης επιτήρησής τους και η κυβέρνηση εφαρμόζουν «σφιχτή» οικονομική πολιτική και «ματωμένα» πλεονάσματα από τώρα ως το 2060 ;

Ο αποπροσανατολισμός γίνεται ακόμη μεγαλύτερος, αν σκεφτούμε ότι αμέσως μετά από τις καθόλου αμελητέες κινητοποιήσεις ενάντια στο κακόφημο προσοντολόγιο οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί σε όλες τις βαθμίδες όφειλαν να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα για τον αγώνα και να προετοιμαστούν για να αντισταθούν στο νέο γύρο επίθεσης σε βάρος τους (ομάδες εκπαιδευτικού έργου, προώθηση αυτοαξιολόγησης, «Νέο Λύκειο»…)

Κι αν ακόμα υπάρξει «δικαίωση» και εκδικαστούν κάποια ποσά στους εργαζόμενους (ψίχουλα μπροστά στο μέγεθος των περικοπών, της ληστείας που διαπράττεται εδώ και χρόνια σε βάρος τους), το γεγονός ότι δεν κερδήθηκαν μέσα από αγώνες αλλά προσφέρονται ως προεκλογικό δωράκι της κυβέρνησης (υποκίνηση δικαστικών προσφυγών και από κυβερνητικούς παράγοντες, ΜΜΕ κλπ) το κάνει πιο ευάλωτο, πιο ανασφαλές στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, υπονομευμένο στη διαδικασία εξαέρωσής τους.

Από την άλλη, ευθύς εξαρχής ξεκαθαρίζεται ότι πρωτόδικη δικαίωση δεν σημαίνει και τελεσίδικη απόφαση. Ήδη το ποσό που «αναλογεί» στον κάθε εργαζόμενο έχει κουτσουρευτεί ριζικά και σίγουρα δεν περιλαμβάνει το σύνολο των περικοπών των τελευταίων δέκα χρόνων. Ήδη το ποσό αυτό, αν τελικά δοθεί, δεν θα αποτελέσει παρά μία «σταγόνα στον ωκεανό» του πραγματικού κόστους της ζωής τους που μαστίζεται από συνεχείς αυξήσεις στις τιμές και τις υπηρεσίες πρώτης ανάγκης, από τα φορολογικά χαράτσια και τους έμμεσους φόρους κατανάλωσης. Ήδη διαρρέεται ότι θα έχει το χαρακτήρα φιλοδωρήματος, φιλανθρωπίας που θα δοθεί (η υπόσχεσή του) προεκλογικά και θα παρθεί πάλι πίσω μετεκλογικά με διάφορες μορφές και τρόπους. Ήδη η κατάργηση του αφορολόγητου βρίσκεται προ των πυλών.

Το σημαντικό, όμως είναι άλλο: Ότι η λογική-πρακτική των δικαστικών προσφυγών συμβάλλει στην εδραίωση της αντίληψης ότι οι εργαζόμενοι διεκδικούν από το κράτος και μέσω της δικαιοσύνης μόνο και εφόσον το κράτος έχει να δώσει. Αποδυναμώνεται, έτσι, και η λογική ότι διεκδικούμε το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση και ο αγώνας για αύξηση του μισθού μας ανεξάρτητα και ουσιαστικά σε αντίθεση με την πολιτική των κυβερνήσεων και των δικαστικών αποφάσεων. Ενισχύει, δηλαδή, την αντίληψη περί εφικτού, το εφικτό που προβάλλει η κυβέρνηση και το σύστημα, το οποίο τελικά καταστρέφει τους εργαζόμενους και μεταθέτει για το …απώτερο μέλλον την ανάγκη για οργάνωση αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης.

Δεν αποκλείουμε, ως θέση αρχής, και τη χρησιμοποίηση δικαστικών μέσων. Αυτό, όμως, μπορεί να γίνει ως τριτεύουσα πλευρά δράσης ενός υπαρκτού κινήματος που απεργεί, διαδηλώνει, παλεύει, συγκρούεται με στόχο το κέρδισμα χρόνου ή την ανάδειξη ενός ζητήματος. Σε συνθήκες κυριαρχίας της αδράνειας και της ατομικής λύσης (όπως η σημερινή), μια τέτοια επιλογή απλώς αναπαράγει και ανατροφοδοτεί την αδράνεια και τη συνδικαλιστική διάλυση.

«Μα δεν μας στοιχίζει τίποτα (τα 20 -25 ευρώ μπορούμε ακόμα να τα τζογάρουμε) κι αν τα πάρουμε, κάποιες τρύπες θα κλείσουμε». Κι όμως, συνάδερφοι, μας στοιχίζει. Γιατί ο δρόμος των δικαστικών προσφυγών είναι ατομικός δρόμος (όσο κι αν προβάλλεται ότι οι προσφυγές γίνονται συλλογικά). Αποπροσανατολίζει, θολώνει, αποδυναμώνει. Βάζει ένα επιπλέον εμπόδιο στις συλλογικές, μαχητικές διαδικασίες και διεκδικήσεις.

Η ανάλογη υπόθεση των 176 ευρώ στο παρελθόν, των προσφυγών της διαθεσιμότητας στη συνέχεια αποδεικνύουν ότι μπροστά στην σκληρή και άδικη επίθεση που δεχόμαστε στη ζωή μας δεν απαντούμε αναζητώντας την »προστασία» των εργαλείων του αντιπάλου. Ιστορικά οι εργαζόμενοι γνωρίζουν τον δρόμο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους και οι δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί που βγήκαν στους δρόμους στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ολλανδία τον επιβεβαιώνουν.

Στόχος μας πρέπει να είναι οι αυξήσεις στους μισθούς μας –αυξήσεις που να ανέρχονται στο κόστος ζωής, που να καλύπτουν τις ανάγκες μας. Διεκδικούμε 13^ο και 14^ο μισθό.

Για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να ανοίξουμε έναν αγωνιστικό δρόμο πάλης και διεκδίκησης. Στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, στη δική μας οργάνωση και αλληλεγγύη.

• Κόντρα στην υποταγμένη ηγεσία της ΟΛΜΕ -ΑΔΕΔΥ που έχει κηρύξει στάση αγώνων και ουσιαστικά κλείνει το μάτι στις δικαστικές προσφυγές.
• Κόντρα σε δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα και που όμως σπέρνουν ψευδαισθήσεις για την ευκαιρία, για τη λογική του κόλπου (θα ξεγελάσουμε προεκλογικά το σύστημα για να τους τα πάρουμε).
• Κόντρα στις αυταπάτες που σπέρνει το ΠΑΜΕ ότι τάχα μπορούν να επιστραφούν οι απώλειες των εργαζομένων με σχέδια νόμου στη Βουλή.

Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα στους χώρους δουλειάς υπέρ των εργαζομένων, ο μόνος δρόμος είναι ο μαζικός, οργανωμένος και αταλάντευτος αγώνας!

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Μετά τη συνάντηση των διευθυντών των σχολικών μονάδων με τον ΔΔΕ Καρδίτσας δρομολογήθηκε ο ορισμός των Ομάδων Εκπαιδευτικής Υποστήριξης -Ο.Ε.Υ και καλούνται οι σύλλογοι διδασκόντων μέχρι 8/2 να αποστείλουν στη ΔΔΕ Καρδίτσας το σχετικό πρακτικό ορισμού των Ο.Ε.Υ.

Η κυβέρνηση δε σταματά -παρά την προεκλογική περίοδο- με νόμους και εγκυκλίους να επιτίθεται στα δικαιώματα μαθητών κι εκπαιδευτικών. Λίγες μέρες μετά την ψήφιση του νόμου για το προσοντολόγιο και την προώθηση της αυτοαξιολόγησης – αξιολόγησης, πιέζει για την δημιουργία Ο.Ε.Υ. (εγκύκλιος 220703/Δ3) που περιλαμβάνονται στον ν. 4547/2018 για τις Νέες Εκπαιδευτικές Δομές που ψήφισε πέρσι τον Ιούνιο. Με ιδεολογικό πολιορκητικό κριό την «συμπερίληψη και την ένταξη» επιχειρεί να κατεδαφίσει τις υπάρχουσες δομές ειδικής αγωγής.

Η εγκύκλιος που προωθεί τις Ο.Ε.Υ., εισάγει ένα δαιδαλώδες σύστημα προκειμένου οι μαθητές που έχουν ανάγκη από πρόσθετη εκπαιδευτική στήριξη, να φτάσουν μέχρι την πόρτα των ΚΕΣΥ (που παίρνουν τη θέση των ΚΕΔΔΥ) και να πάρουν μια πρώτη διάγνωση.  Από δω και πέρα θα πρέπει σε κάθε σχολείο να φτιαχτούν τόσες Ο.Ε.Υ. όσα είναι και τα τμήματα του σχολείου που έχουν μαθητές που χρειάζονται επιπλέον στήριξη. Κάθε επιτροπή θα αποτελείται από τον διευθυντή ή τον υποδιευθυντή, από το δάσκαλο του Τμήματος Ένταξης ή τον υπεύθυνο επικοινωνίας με το ΚΕΣΥ και από τον υπεύθυνο του τμήματος που φοιτά ο μαθητής. Άρα ο δάσκαλος/καθηγητής του Τ.Ε. θα πρέπει να συμμετέχει σε όλες. Ακόμα και στα σχολεία που δεν συγκροτηθούν Ο.Ε.Υ. αλλά υπάγονται στην «ομπρέλα» των ΕΔΕΑΥ  η διαδικασία θα είναι ίδια.

Έτσι, για να μπορέσει ένας μαθητής να φτάσει στην πόρτα του ΚΕΣΥ θα πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί Ο.Ε.Υ. που θα συντάξει Βραχυχρόνιο Πρόγραμμα Παρέμβασης(Β.Π.Π.), που θα εγκρίνει σε συνεδρίαση του ο σύλλογος διδασκόντων, που στη συνέχεια θα το διαβιβάσει για παρατηρήσεις και έγκριση στο ΚΕΣΥ. Το Β.Π.Π. εφαρμόζεται για 3 μήνες περίπου. Στο ενδιάμεσο θα πρέπει  η Ο.Ε.Υ. να συνεδριάζει τακτικά (προσκαλώντας κάθε φορά στις συνεδριάσεις τους γονείς ή τον μαθητή, αν γίνεται), να κάνει απολογισμό και να αναπροσαρμόζει το πρόγραμμα (υπό την επίβλεψη του ΚΕΣΥ ) και στο τέλος, αφού κάνει τον τελικό απολογισμό των αποτελεσμάτων των δράσεων που έγιναν θα μπορεί να ζητήσει από το ΚΕΣΥ να κάνει διάγνωση. Το ΚΕΣΥ θα τα λάβει όλα αυτά υπόψη, καθώς και το αίτημα των γονιών και θα κρίνει αν και πότε θα ορίσει ημερομηνία αξιολόγησης του μαθητή. Την αξιολόγηση θα την κοινοποιήσει ο κηδεμόνας στο σχολείο και στη συνέχεια η Ο.Ε.Υ. θα πρέπει να καταρτήσει Εξατομικευμένο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης (Ε.Π.Ε.).

Αν και σε πρώτη φάση η πίεση που ασκείται να φτιαχτούν Ο.Ε.Υ. αφορά στους μαθητές που δεν έχουν διάγνωση, από τα άρθρα του νόμου για τις δομές είναι σαφές πώς αυτές θα διαχειριστούν όλες τις περιπτώσεις των μαθητών που χρειάζονται βοήθεια και αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο να επανακαθοριστεί ο τρόπος διαχείρισης των υφιστάμενων διαγνώσεων.

Πολύ σοβαρό χτύπημα στα δικαιώματα των μαθητών με δυσκολίες και όχι μόνο…

Με το νέο αυτό σύστημα συρρικνώνονται οι δομές της ειδικής αγωγής. Είναι φανερό πως οι περισσότεροι μαθητές θα έχουν διάγνωση από τη μέση της σχολικής χρονιάς. Αυτό θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στους μαθητές του νηπιαγωγείου και της Α΄ τάξης Δημοτικού. Το μπλοκάρισμα των διαγνώσεων μπλοκάρει με τη σειρά του τις προσλήψεις στην ειδική αγωγή και την παράλληλη στήριξη.

Μετακύληση ευθυνών στις πλάτες των εκπαιδευτικών … Εδώ το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο ότι οι εκπαιδευτικοί της τυπικής γενικής εκπαίδευσης δεν θα έχουν τα απαραίτητα γνωστικά-μορφωτικά προσόντα όπως κατά βάση υποστηρίζουν ανακοινώσεις σχημάτων της λεγόμενης αριστεράς.  Έτσι και αλλιώς- όλα αυτά τα χρόνια-  οι εκπαιδευτικοί της ειδικής αγωγής είναι αφημένοι στη μοίρα τους χωρίς καμία υποστήριξη σε καθημερινό επίπεδο και πολλές φορές ενεργούν με ότι μπορούν διανοητικά να επιστρατεύσουν απέναντι σε ένα μεγάλο και ποικιλόμορφο φάσμα δυσκολιών και διαγνώσεων. Ούτε στο ότι όλο αυτό «δεν θα είναι αποτελεσματικό», θαρρείς και είναι «αποτελεσματικό» το μορφωτικό πλαίσιο για τα παιδιά του λαού και της  τυπικής αγωγής! Σίγουρα όμως αυτή η μετακύλιση ευθυνών είναι  μία ακόμα μέθοδος για να περάσουν :

1. Η Εντατικοποίηση της εργασίας των εκπαιδευτικών. Τεράστιος όγκος (γραφειοκρατικής κυρίως) εργασίας, ιδιαίτερα των εκπαιδευτικών του Τμήματος Ένταξης.
2. Εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης και της δήθεν «ουσιαστικοποίησης» του χρόνου παραμονής στο σχολείο για όλους τους εκπαιδευτικούς ώστε και η αύξηση του εργασιακού ωραρίου να δικαιολογείται και ο εκπαιδευτικός να μην μπορεί να αρνηθεί όντας υπόλογος στους γονείς των παιδιών που αντιμετωπίζουν ειδικές ή άλλες δυσκολίες

Τα συνδικαλιστικά όργανα (ΣΕΠΕ, ΕΛΜΕ) πρέπει να κάνουν όλες τις ενέργειες ώστε να μην φτιαχτούν στα σχολεία Ο.Ε.Υ. και όπου υπάρχουν να μην λειτουργήσουν. Να πιεστούν οι Ομοσπονδίες να πάρουν θέση καλώντας για ΑΠΟΧH από την συγκρότηση των Ο.Ε.Υ.

                Η διάλυση των δομών ειδικής αγωγής-άλλη μια πλευρά της επίθεσης στα εκπαιδευτικά και εργασιακά δικαιώματα- μπορεί να απαντηθεί αποτελεσματικά μόνο από ένα ισχυρό κίνημα που να έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική (υλοποίηση δεσμεύσεων μνημονίων, κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ). Ένα κίνημα που δεν θα μείνει στην συνδικαλιστική κάλυψη που παρέχουν κάποιες αποφάσεις συνδικαλιστικών οργάνων –απαραίτητες για την ώρα αλλά όχι αρκετές. Που θα οργανώσει και  θα προετοιμάσει έναν παρατεταμένο απεργιακό αγώνα ενάντια στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στο σχολείο!

Τη βδομάδα που πέρασε, οι εκπαιδευτικοί (και ιδιαίτερα το πιο χτυπημένο τμήμα μας, οι συμβασιούχοι της εκπαίδευσης-αναπληρωτές) έδωσαν «παρών» σε τρεις μαζικές κινητοποιήσεις με την κάλυψη τριών απεργιακών ημερών. Οι σημαντικές αυτές κινητοποιήσεις έβγαλαν τον κλάδο των εκπαιδευτικών από το κινηματικό «ψυγείο» ύστερα από πέντε χρόνια – παρά την καθαρή υπονόμευση από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΔΟΕ-ΟΛΜΕ. Οι κινητοποιήσεις αυτές έδειξαν ότι η οργή που έχει συσσωρεύσει το πολύχρονο «δούλεμα» των υποσχέσεων διορισμών που θα μετατραπούν σε μαζικές απολύσεις, μπορεί να μετατραπεί σε μαζικό αγώνα.

Η κυβέρνηση, το βράδυ της Πέμπτης, ψήφισε το νομοσχέδιο, κάνοντας ένα βήμα στην υλοποίηση των απολύσεων αυτών αλλά και στην ενίσχυση της αξιολογικής περικύκλωσης συνολικά του κλάδου. Η συνδικαλιστική ηγεσία έκανε τελικά αυτό που πάντα κάνει. Έκλεισε τον αγώνα τη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου αφού πρώτα φρόντισε να τον υπονομεύσει όπως μπορούσε.

Η εξέλιξη των κινητοποιήσεων έδειξε, ταυτόχρονα, τις αδυναμίες και την αποσυγκρότηση που έχει φορτώσει στο κίνημα η πολύχρονη κυριαρχία απόψεων ήττας και συμβιβασμού. Το γεγονός ότι οι συνελεύσεις παρέμειναν άμαζες αλλά και ότι η απεργιακή συμμετοχή δεν ήταν μεγάλη (μέτρια στην πρωτοβάθμια, μικρή στη δευτεροβάθμια) αποτέλεσαν για τη φάση αυτή και τους όρους εκείνους που επέτρεψαν στην κυβέρνηση να ψηφίσει το νομοσχέδιο χωρίς να υποστεί σοβαρή φθορά.

Αντίστοιχα (ανεξάρτητα προθέσεων), προβληματικό είναι και το εμπεδωμένο άγχος (τόσο των Παρεμβάσεων όσο και του ΠΑΜΕ) παραγωγής θεαματικών ενεργειών τις οποίες «θα παίξουν τα κανάλια»· αλλά και η υπαγωγή του κινήματος στους προεκλογικούς διαγκωνισμούς, κάτι που εκφράστηκε ωμά στο «χαιρετισμό» βουλευτή του ΚΚΕ στη συγκέντρωση της 17^ης Γενάρη στο Σύνταγμα. Τόσο η «τηλεοπτικοποίηση» του κινήματος όσο και η υποταγή τους στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό αποτελούν στοιχεία προσαρμογής στον τρόπο που κάνει πολιτική το σύστημα, αναπαράγουν την πολιτική του ομηρία από αυτό και ανατροφοδοτούν την αποσυγκρότησή του και την απόσταση των εργαζομένων από τις συλλογικές διαδικασίες, αφού «κάποιοι άλλοι παλεύουν για λογαριασμό τους». Και δεν είναι τυχαία η συνάντηση μιας υποτίθεται απογειωμένης αντίληψης που συνοδεύεται από βερμπαλισμούς «για το φόβο που άλλαξε στρατόπεδο» με την ηττοπάθεια της υποταγής στον αρνητικό συσχετισμό του «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς τις ΟΛΜΕ-ΔΟΕ».

Οι αδυναμίες αυτές δείχνουν και το δρόμο που πρέπει να διανυθεί το επόμενο διάστημα και τα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, ώστε ο αγώνας να ανέβει επίπεδο και να δημιουργήσει όρους χειραφέτησης από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και το σύστημα και, τελικά, νίκης.

Θεωρούμε τις κινητοποιήσεις αυτές όχι το τέλος, αλλά την αρχή της συγκρότησης του αγώνα που πρέπει άμεσα να δυναμώσει, να ξεκαθαρίσει, να συγκροτηθεί. Γιατί η αδικία της αδιοριστίας και των μαζικών απολύσεων είναι εδώ!

Το θετικό κλίμα που διαμόρφωσαν οι κινητοποιήσεις πρέπει να βρει τη συνέχειά του. Όμως, όσο οι συνελεύσεις μένουν άμαζες, τόσο τα χέρια όσων θέλουν να συγκροτήσουν τον αγώνα είναι δεμένα. Ο αγώνας πρέπει να κατέβει σε κάθε σύλλογο και σε κάθε πόλη της χώρας, ώστε τα εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία της εκπαίδευσης να πάψουν να είναι σε ομηρία από τις επιδιώξεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, οι οποίες για το μόνο που νοιάζονται είναι η προώθηση της επίθεσης και η κατάθεση της διαμαρτυρίας στο προεκλογικό χρηματιστήριο. Είναι αναγκαία η δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κάθε σύλλογο, γιατί έναν τέτοιο αγώνα μπορεί να τον σηκώσει μόνο η μαζική ενεργοποίηση των εκπαιδευτικών.

Μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί το αλληλοφάγωμα και η πολυδιάσπαση, φαινόμενα που μπορεί να ενταθούν μετά την ψήφιση του νόμου, μόνο έτσι μπορεί να συγκροτηθεί ο σπουδαίος αγώνας για μόνιμη, σταθερή δουλειά!

• Για μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών – για μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών.
• Ενάντια στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση στην κάθε μορφής αξιολόγηση και προσοντολόγιο πριν και μετά τον διορισμό!
• Να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα σε κάθε σύλλογο και γύρο μαζικών γενικών συνελεύσεων που θα πάρουν αποφάσεις για νέα απεργία με αίτημα την απόσυρση του!

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας

Χαιρετίζουμε τις σημαντικές κινητοποιήσεις που έγιναν την Παρασκευή 11 και τη Δευτέρα 14 Γενάρη και που έβγαλαν τον κλάδο των εκπαιδευτικών από το κινηματικό «ψυγείο» ύστερα από πέντε χρόνια – παρά την καθαρή υπονόμευση από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΔΟΕ-ΟΛΜΕ.

Οι κινητοποιήσεις έδειξαν ότι η οργή που έχει συσσωρεύσει το πολύχρονο «δούλεμα» των υποσχέσεων διορισμών, μπορεί να μετατραπεί σε μαζικό νικηφόρο αγώνα.

Καταγγέλλουμε την κρατική βία και καταστολή που είχε στόχο τη διαδήλωση των εκπαιδευτικών, την πλατιά τρομοκράτηση των διαδηλωτών και τους τραυματισμούς του βουλευτή Γ. Δελή, και των συναδέλφων Β. Ρέππα και Θ. Δριμάλα.

Θεωρούμε τις κινητοποιήσεις αυτές όχι το τέλος, αλλά την αρχή της συγκρότησης του αγώνα που πρέπει άμεσα να δυναμώσει, να ξεκαθαρίσει, να συγκροτηθεί ακόμα και αν το νομοσχέδιο ψηφιστεί. Ανεξάρτητα απο τη στάση ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΑΔΕΔΥ, χωρίς να υποστείλουμε τις σημαίες του αγώνα στο φόντο του προεκλογικού κλίματος.

Θέλουμε να ξαναθέσουμε από τη μεριά μας μια σειρά ζητήματα που συζητούνται τόσο μέσα στον κλάδο αλλά και “έξω”, μέσα στο λαό.

Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να εισάγει το προσοντολόγιο στους εκπαιδευτικούς, πράγμα που θα σημάνει απολύσεις εκπαιδευτικών και την παγίωση της αξιολόγησης στα πλαίσια του κλάδου. Αυτό το νομοσχέδιο μάλιστα το προβάλλει σαν τη «δικαίωση» και στους χιλιάδες αναπληρωτές που έδειχναν «υπομονή» τόσα χρόνια απέναντι στο καθεστώς της αδιοριστίας αλλά και σε πιο «νέους και καταρτισμένους» που πλέον θα έχουν και αυτοί τη δυνατότητα να εργαστούν (με βάση και το Σύνταγμα, όπως με ξεδιάντροπο τρόπο λέει και η κυβέρνηση).

Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι καθόλου έτσι. Σίγουρα πρέπει να κρατάμε «μικρό καλάθι» όχι μόνο για τους 15.000 που υπόσχεται ότι θα πάρει αλλά και για τους 4.500 -της Ειδική Αγωγής- που διατείνεται ότι θα είναι άμεσοι (από τον Οκτώβρη του 2019). Κι αυτό γιατί έχουν μια πενταετία οι καθιερωμένες υποσχέσεις για 20.000 μόνιμους διορισμούς… του χρόνου! Είναι επίσης γεγονός ότι με το νέο σύστημα που θα καθιερωθεί, θα υπάρξουν πολλοί αναπληρωτές που φέτος δουλεύουν και του χρόνου σίγουρα θα αποκλειστούν, επειδή δεν κατέχουν τα απαραίτητα(;) «ακαδημαϊκά προσόντα». Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι πρόκειται για ένα ευθύ χτύπημα στα επαγγελματικά δικαιώματα του πτυχίου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι διορισμοί που υπόσχονται είναι στα πλαίσια της Ειδικής Αγωγής, καθώς χρησιμοποιείται σαν το ιδεολογικό περιτύλιγμα για την κατοχύρωση της επιμόρφωσης. Για αυτό, άλλωστε, θα αποτελέσει -κυρίαρχα- κριτήριο απολύσεων και όχι διορισμών. Πλέον η αξιολόγηση παγιώνεται και πριν κανείς εργαστεί, αφού οι εκπαιδευτικοί θα διορίζονται με βάση τα ακαδημαϊκά κριτήρια. Άρα έχουμε ξεκάθαρο ότι το προσοντολόγιο έρχεται και για τους μόνιμους εκπαιδευτικούς. Το νομοσχέδιο βάζει και πιο επιτακτικά το ζήτημα του πιστοποιητικού Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας, πετώντας το μπαλάκι στις σχολές για να ορίσουν τα μαθήματα που θα το αποτελούν και βάζει όλους τους απόφοιτους των λεγόμενων καθηγητικών σχολών να το αποκτήσουν ακόμα και μετά τον διορισμό (σε βάθος διετίας)!

Η προώθηση του νομοσχεδίου από την κυβέρνηση προσπαθεί, επίσης, να σπείρει τον εμφύλιο στο εσωτερικό των αναπληρωτών και να τους εντάξει σε ένα αέναο κυνήγι προσόντων και πιστοποιήσεων, με στόχο να κυριαρχήσει ο κανιβαλισμός και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους. Βασικό ρόλο σε αυτό παίζει η αποδοχή της μη δυνατότητας να γίνουν μαζικοί διορισμοί και άρα η ένταξη στην κουβέντα του ποιο κριτήριο πρέπει να μοριοδοτηθεί περισσότερο και ποιο λιγότερο, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η διάσπαση.

Οι αναπληρωτές είναι το κομμάτι των εκπαιδευτικών που έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και χρόνια για να παγιωθούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και στην εκπαίδευση. Εργάζονται με λειψά δικαιώματα (άδειες κτλ.), εντατικοποιημένη εργασία (πολλαπλά σχολεία, ωράριο κτλ.) και απολύονται κάθε χρόνο, κάποιοι εδώ και 15-16 χρόνια. Είναι αντικειμενική, λοιπόν, η αγανάκτηση και η ανησυχία τους για το τι θα γίνει από δω και πέρα. Μόνο που αυτή την ανησυχία τους θα πρέπει να την εντάξουν σε ένα συνολικότερο και συλλογικό στόχο, αυτόν της ανάπτυξης απεργιακών κινητοποιήσεων για να ανατραπεί αυτό το νομοσχέδιο, για την Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών και για Μαζικούς Μόνιμους Διορισμούς. Αυτό περνάει μέσα από την διαπίστωση ότι όλοι οι αναπληρωτές πρέπει (και μπορούν) να σταθούν ενωμένοι και αδιάσπαστοι απέναντι στα σχέδια της κυβέρνησης. Και οι αναπληρωτές είναι μια τέτοια δύναμη (και ποσοτικά γύρω στους 30.000), η οποία μπορεί να συμπαρασύρει και τους μόνιμους στον αγώνα και να στριμώξει την κυβέρνηση. Τα αιτήματα για Μαζικούς Μόνιμους Διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών είναι αυτά που μπορούν αυτή τη στιγμή να ενώσουν όλα αυτά τα κομμάτια που αλληλοτρώγονται.

Είναι γεγονός ότι η κατάσταση κινηματικά είναι πολύ δύσκολη. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν δείξει ότι οι αγωνιστικές διαθέσεις τους φτάνουν μέχρι τον διάλογο με τον πρωθυπουργό. Όμως, και η στάση της αριστεράς υπονομεύει το αίτημα για Μαζικούς Μόνιμους Διορισμούς, είτε μιλώντας για τον συγκεκριμένο αριθμό διορισμών που χρειάζεται (;) (με ποια κριτήρια άραγε;) η εκπαίδευση (ΠΑΜΕ), είτε βάζοντας μπροστά το αίτημα για «κριτήρια να είναι το πτυχίο και η προϋπηρεσία» (Παρεμβάσεις). Κοινός παρανομαστής, επίσης, και των δυο αποτελεί το κυνήγι της ημέρας ψήφισης του νομοσχεδιου σαν την «μάχη των μαχών». Έτσι, δεν βοηθιέται αυτό το δυναμικό, που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερο απομακρύνεται από τα σωματεία, να ενιαιοποιηθεί και να συγκροτήσει την πάλη του.

Παλεύουμε:

• Για μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών-Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών.
• Ενάντια στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση στην κάθε μορφής αξιολόγηση και προσοντολόγιο πριν και μετά τον διορισμό!
• Να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα σε κάθε σύλλογο
• Γενικές Συνελεύσεις για νέα 48ωρη πανεκπαιδευτική απεργία την επόμενη εβδομάδα!

Χαιρετίζουμε τις σημαντικές κινητοποιήσεις που έγιναν την Παρασκευή 11 Γενάρη και που έβγαλαν τον κλάδο των εκπαιδευτικών από το κινηματικό «ψυγείο» ύστερα από πέντε χρόνια – παρά την καθαρή υπονόμευση από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ΔΟΕ-ΟΛΜΕ.  Οι κινητοποιήσεις έδειξαν ότι η οργή που έχει συσσωρεύσει το πολύχρονο «δούλεμα» των υποσχέσεων διορισμών, μπορεί να μετατραπεί σε μαζικό αγώνα.

Καταγγέλλουμε την κρατική βία και καταστολή που είχε στόχο τη διαδήλωση των εκπαιδευτικών και την πλατιά τρομοκράτηση των διαδηλωτών.

Θεωρούμε τις κινητοποιήσεις αυτές όχι το τέλος, αλλά την αρχή της συγκρότησης του αγώνα που πρέπει άμεσα να δυναμώσει, να ξεκαθαρίσει, να συγκροτηθεί ακόμα και αν το νομοσχέδιο ψηφιστεί την Δευτέρα.

Είναι λάθος να προωθείται μια λογική ότι τη Δευτέρα είναι η κορύφωση του αγώνα, γιατί δημιουργείται μια ψυχολογία ότι από Τρίτη το κίνημα γυρνάει στην αφάνεια. Όμως, ακόμα κι αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο τη Δευτέρα (και μάλιστα τότε ακόμα περισσότερο) η αδικία της αδιοριστίας και των μαζικών απολύσεων θα είναι εδώ! Ακόμα και με την ψήφιση του νομοσχεδίου δεν θα σταματήσει  η γη να γυρνά.  Ούτε το σύστημα και η κυβέρνηση απαλλάσσεται  από το πρόβλημα (την πίεση για μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση) ούτε φυσικά οι αναπληρωτές έχουν πειστεί πως εκτός από την προκήρυξη «θα δουν τους εαυτούς τους στα σχολεία» (για να παραφράσουμε τον Υπουργό).

Ο κόσμος που κινητοποιείται δεν μπαινοβγαίνει στο κίνημα με ένα κουμπί. Το θετικό αγωνιστικό κλίμα που διαμόρφωσε η πορεία της Παρασκευής πρέπει να βρει τη συνέχεια και την κλιμάκωσή του ΑΜΕΣΑ. Ο αγώνας που είναι σε εξέλιξη πρέπει να κατέβει σε κάθε σύλλογο και σε κάθε πόλη της χώρας, ώστε τα εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία της εκπαίδευσης να πάψουν να είναι σε ομηρία από τις επιδιώξεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, οι οποίες για το μόνο που νοιάζονται είναι η προώθηση της επίθεσης και η κατάθεση της διαμαρτυρίας στο προεκλογικό χρηματιστήριο. Είναι αναγκαία η δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κάθε σύλλογο, γιατί έναν τέτοιο αγώνα μπορεί να τον σηκώσει μόνο η μαζική ενεργοποίηση των εκπαιδευτικών. Αυτό το καθήκον της μαζικής ενεργοποίησης των εκπαιδευτικών δεν μπορεί να υποκατασταθεί από θεαματικές ενέργειες λίγων αγωνιστών.

Οι αγώνες πρέπει να συνεχιστούν ανεξαρτητα αν ψηφιστει το νομοσχεδιο τη δευτερα, ανεξαρτητα απο τη σταση ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, χωρίς να υποστείλουμε τις σημαίες στο φόντο του προεκλογικού κλίματος.

• Για μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών.
• Για μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών.
• Ενάντια στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση στην κάθε μορφής αξιολόγηση και προσοντολόγιο πριν και μετά τον διορισμό!
• Να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα σε κάθε σύλλογο και γύρο γενικών συνελεύσεων που θα πάρουν αποφάσεις για 48ωρη πανεκπαιδευτική απεργία με αίτημα την απόσυρση του!

Η κυβέρνηση προωθεί το νέο σύστημα διορισμών που μέσω του προσοντολογίου ανατρέπει σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση τον ίδιο τον χαρακτήρα των διορισμών όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα και συνακόλουθα των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση .Παγιώνοντας τελικά την πολιτική μη… διορισμών. Επιβάλλοντας πάγιες και διαρκείς στοχεύσεις του συστήματος εξουσίας και των κυβερνητικών διαχειριστών του. Μπροστά στον κυβερνητικό εκβιασμό από μεριάς των συνδικαλιστικών δυνάμεων του κλάδου έχουμε μία αντίδραση μαθητών προς… εξεταστή αφού όλοι έχουν βγάλει μία… κόλλα χαρτί και σχεδιάζουν την πιο ολοκληρωμένη (;), προοδευτική (;), πιο «αγωνιστική»(;) απάντηση.

Ζήτημα 1^ο: Πόσο σπουδές, πόσο προϋπηρεσία;

Επαίρεται το Υπουργείο ότι έχει πάρει σοβαρά υπόψη την προϋπηρεσίαμε το λεγόμενο «ταβάνι» των 120μηνών που αποτελεί το φύλλο συκής για να κρυφτεί από πίσω του το «προσοντολόγιο» και ο αλληλοσπαραγμός μοριοδιοτήσεων ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της αδιοριστίας που τελικά θα καταλήξει στην ανθρωποφαγία ,στις απολύσεις και στην αμοιβαία αποδυνάμωση όλων. Το να απαιτεί κανείς «καθαρή» και «χωρίς προσόντα» υιοθέτηση ενός μικτού συστήματος προϋπηρεσίας- πτυχίου ουσιαστικά βοηθά αυτόν τον κυβερνητικό χειρισμό. Γιατί μία τέτοια «καθαρή» απαίτηση προϋποθέτει τον σχεδιασμό ενός συστήματος διορισμών που θα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα δύο αυτά κριτήρια χωρίς να «ρίξει» την μία κατηγορία υπέρ της άλλης ή αντίστροφα (να μην πιάσουμε το ζήτημα πως πολλές προϋπηρεσίες συγκεντρώθηκαν και με «ακαδημαϊκά» προσόντα). Δηλαδή απαιτεί το λιγότερο να έχει κανείς την κυβέρνηση (ή έστω να του έχει δοθεί το… Υπουργείο Παιδείας) και αποπροσανατολίζει από την βασική και ζωτική απαίτηση: Τους μαζικούς διορισμούς και τον διορισμό όλων των αναπληρωτών . Το να μπαίνεις στη λογική των «κριτηρίων» είναι ουσιαστικά σαν να αποδέχεσαι το «διάλογο» στον οποίο προσπαθεί να εμπλέξει τους αναπληρωτές-εκπαιδευτικούς το Υπουργείο Παιδείας. Δεν είναι καθόλου τυχαία η…ιδεολογική ανταπάντηση του Υπουργείου με τα 22 (ούτε ένα ,ούτε δύο) σημεία υπεράσπισης του νέου συστήματος διορισμών.Αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να στριμώξει έτσι κάποιους.

Ζήτημα 2^ο: Πόσοι διορισμοί;

25.000 ή καλύτερα 30.000 ,γιατί όχι 43.000 χιλιάδες και κάτι; Πραγματικά ποιο επιτελείο κάθισε και μελέτησε ότι αυτές είναι οι ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης και με ποια κριτήρια; Και γιατί το εργασιακό αίτημα των μαζικών διορισμών και του διορισμού είναι από μόνο του «αδύναμο» και πρέπει να συνοδευτεί από μία αριθμητική πρόταση; Για να πείσει ποιους; Οι εργαζόμενοι γονείς και τα παιδιά τους έτσι ή αλλιώς θέλουν σχολεία , δωρεάν βιβλία και εκπαιδευτικούς όχι μόνο τώρα «με την κρίση» αλλά από πάντα. Αυτοί είναι «πεισμένοι». Το σύστημα και οι επίσημοι εκπρόσωποι του δεν πρόκειται ποτέ να πειστούν από μία αριθμητική πρόταση. Θα «πειστούν» μόνο αν στριμωχτούν από τους αγώνες!

Ζήτημα 3^ο: Συνάντηση με τον πρωθυπουργό, κάπου το έχω ξαναδεί…
Όσοι θυμούνται πως έκλεισε η απεργία των δασκάλων-νηπιαγωγών το 2006, με κεντρικό αίτημα την «συνάντηση με τον –τότε- Πρωθυπουργό», μόνο αρνητικούς συνειρμούς για την εξέλιξη του σημερινού κινήματος μπορούν να κάνουν. Δηλαδή αν συναντήσει τον κλάδο ο πρωθυπουργός τι θα βγει; Θα το ξανασκεφτεί; Εκτός και αν το κίνημα έχει δημιουργήσει –με την πάλη του- τόσο αρνητικούς συσχετισμούς για την κυβέρνηση που αυτή –σε μια τέτοια περίπτωση- θα το ζητούσε από μόνη της (παράδειγμα ο Μακρόν στη Γαλλία). Αν μία απεργία ξεκινά με το αίτημα να δει τον πρωθυπουργό είναι από την αρχή της υπονομευμένη εσωτερικά…

Ζήτημα 4^Ο: Ο λόγος των αντιστρόφων. Εκεί που χρειάζεται ενότητα: διάσπαση! Εκεί που χρειάζεται άπλωμα του αγώνα: συγκέντρωση!

Τι νόημα έχουν και τι εξυπηρετούν οι διαφορετικές συγκεντρώσεις ανάλογα με την επιρροή και τους συσχετισμούς που διαμορφώνει κάθε συνδικαλιστική δύναμη στα ΔΣ (ούτε καν στις Γενικές Συνελεύσεις που… δεν γίνονται); Τι νόημα έχουν οι δύο συσκέψεις στην Αθήνα και οι δύο συγκεντρώσεις στη Θεσσαλονίκη; Και γιατί κάθε φορά να αναδεικνύεται η μάχη των… Αθηνών ως η μητέρα των μαχών και να αποδυναμώνονται οι συγκεντρώσεις στις υπόλοιπες πόλεις; Και μάλιστα απαρχής, όχι τουλάχιστο ως κλιμάκωση μίας πορείας προετοιμασίας; Πότε κέρδισε το κίνημα με μια τέτοια λογική; Λογική που κυριαρχεί στις εκπαιδευτικές –και όχι μόνο- κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια.

Ζήτημα 5^ο: Τώρα ή ποτέ;

Γιατί η μεγάλη απεργία, η μεγάλη κινητοποίηση πρέπει να γίνεται είτε τη μέρα της ψήφισης του αντιδραστικού νομοσχέδιου, ή έστω της παραμονής του (η κυβέρνηση πάλι αιφνιδίασε τα συνδικαλιστικά «κεφάλια» και πάει την ψήφιση από… Δευτέρας); Δεν αποτελεί κάτι τέτοιο μια ανοιχτή παραδοχή ήττας; Και όλο το προηγούμενο διάστημα τι γίνεται; Σύμφωνοι, δεν είναι εύκολα τα πράγματα, αλλά θα γίνονται δυσκολότερα αν δεν οικοδομείται ένα κίνημα από τα κάτω, στους συλλόγους, σε κάθε πόλη της χώρας και με αιτήματα που να μην αναπαράγουν την αμηχανία μπροστά στην κυβερνητική… πανουργία αλλά να δημιουργούν κίνηση μαζών.
Εξ άλλου και με την ψήφιση του νομοσχεδίου δεν θα σταματήσει η γη να γυρνά. Ούτε το σύστημα και η κυβέρνηση απαλλάσσεται από το πρόβλημα (την πίεση για μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση) ούτε φυσικά οι αναπληρωτές έχουν πειστεί πως εκτός από την προκήρυξη «θα δουν τους εαυτούς τους στα σχολεία» (για να παραφράσουμε τον Υπουργό).
Γι αυτό και ο αγώνας θα συνεχιστεί. Για μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών. Για μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών. Ενάντια στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση στην κάθε μορφής αξιολόγηση και προσοντολόγιο πριν και μετά τον διορισμό!

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών

Τελικά η κυβέρνηση ανήγγειλε 15.000 διορισμούς σε βάθος τριετίας και έχει ανακοινώσει ότι θα ψηφίσει το νομοσχέδιο την Παρασκευή 11/01. Το σύστημα με βάση το οποίο θα γίνουν(;) οι διορισμοί αυτοί βασίζεται σε τρεις πυλώνες: στα ακαδημαϊκά κριτήρια (πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, ξένες γλώσσες κλπ.), στην προϋπηρεσία με ταβάνι τα 120 μόρια και στα λεγόμενα κοινωνικά κριτήρια.

1) Η κυβέρνηση εισάγει το προσοντολόγιο, σπέρνοντας τον εμφύλιο στο εσωτερικό των συναδέλφων αναπληρωτών τσακίζοντας το πτυχίο ως μοναδικό κριτήριο για δουλειά και εισάγοντας την αξιολόγηση καταρχάς στους διορισμούς και κατ’ επέκταση σε όλον τον κλάδο. Για αυτό για μας είναι ξεκάθαρο: τα κριτήρια διορισμού θα γίνουν κριτήρια απολύσεων χιλιάδων αναπληρωτών!

2) Κρατάμε πολύ μικρό καλάθι σε σχέση όχι μόνο με τους υποτιθέμενους 15.000 διορισμούς σε βάθος τριετίας, αλλά και με τους 4.500 για τον επόμενο Σεπτέμβρη. Το γεγονός ότι η «δέσμευση» γίνεται σε προεκλογική περίοδο αλλά η υλοποίησή της σε μετεκλογική είναι επαρκές στοιχείο για την παραπάνω διαπίστωση. Ακόμα και με αυτά τα νούμερα οι διορισμοί που εξαγγέλλονται είναι πολυ λιγοτεροι από τους συναδέλφους αναπληρωτές που διορίζονται κάθε χρόνο, αναπληρώνοντας, τον εαυτό τους.

3) Με βάση τα παραπάνω, η απολύτως συντριπτική πλειοψηφία των αναπληρωτών θα μείνει ΕΞΩ από τους διορισμούς.

4) Η «γενναία» (την τελευταία στιγμή) μοριοδότηση της προϋπηρεσίας δεν αναιρεί την παραπάνω πραγματικότητα για έναν απλό λόγο: ανάμεσα σε δύο συνάδελφους με ίδια προϋπηρεσία, σίγουρα μένει έξω αυτός που δεν έχει μεταπτυχιακό – διδακτορικό ή ξένες γλώσσες.

5) Αποδεικνύεται πόσο επικίνδυνη είναι η υποχώρηση του κινήματος (ακόμα και των δυνάμεων της αριστεράς) στα ιδεολογήματα του συστήματος. Όσοι επέμεναν ότι αίτημα του κλάδου είναι η «ουσιαστική επιμόρφωση», καλό θα ήταν να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα. Αντίστοιχα, εκτιμάμε ότι δεν βοηθάει η πρόταξη του αιτήματος «διορισμοί με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία», γιατί υπονομεύει επί της ουσίας την δυνατότητα του να γίνουν μαζικοί διορισμοί.Για αυτό δεν θεωρούμε τυχαίο το γεγονός ότι ο ελιγμός για ανέβασμα του ταβανιού της προϋπηρεσίας στους 120 μήνες δημιούργησε καταρχήν μια αμηχανία.

6) Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση καταφέρνει με μοναδικό όχημα την υπόσχεση για διορισμούς να νομιμοποιήσει το προσοντολόγιο, την αξιολόγηση,  το τσάκισμα του πτυχίου. Αυτό που παρουσιάζεται ως φιλολαϊκό μέτρο είναι μια ακόμα αντιδραστική εξέλιξη.

                Στη φάση αυτή είναι κρίσιμο να προταχθούν τα αιτήματα που θα ενωνουν όλους τους συναδέλφους. και αυτά είναι: μονιμοι μαζικοι διορισμοι – να μονιμοποιηθουν ολοι οι αναπληρωτες.

Αν δεν συμβεί αυτό, θα κυριαρχήσει για μια ακόμα φορά η διάσπαση και ο κανιβαλισμός. Η κάθε ομάδα θα διαπραγματεύεται για τον εαυτό της ένα παζάρι στη μεταβολή της μοριοδότησης και αν το καταφέρνει, θα της επιτίθεται μια άλλη ομάδα. Η κυβέρνηση και το σύστημα θα πανηγυρίζουν. Το νέο νομοσχέδιο δεν γεννά ελπίδα και στους νέους πτυχιούχους με προσόντα, αλλά αφαιρεί την ελπίδα(;)- δικαίωμα απ όλους για μόνιμη και σταθερή δουλειά, προάγει τον κανιβαλισμό εξατομικεύοντας την ανεργία, ρίχνει στη βορά των αδηφάγων τους συναδέλφους, ακριβοπληρώνοντας με θυσίες την απόκτηση «προσόντων».

                Το δικαίωμα στην μόνιμη και σταθερή δουλειά είναι από τα πιο βασικά δικαιώματα στη ζωή. Γιατί η μόνιμη και σταθερή δουλειά συγκροτεί τους εργαζόμενους μειώνει το καθεστώς αιχμαλωσίας, αποτελεί τη βάση που  μπορεί να κάνει τους εργαζόμενους μια μάχιμη δύναμη συλλογικού αγώνα και διεκδίκησης.

Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να δοθεί ούτε με όρους διάσπασης (συντεχνιακής – παραταξιακής) ούτε με όρους θεαματικών ενεργειών. Η προσπάθεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ) να μετατρέψουν την απεργιακή κινητοποίηση της Παρασκευής (που μόνο κάτω από την γενικευμένη ανησυχία που υπάρχει κάλεσαν) σε τραπέζι διαλόγου με την κυβέρνηση, καθώς καταλήγουν στην «απαίτηση» «να συναντηθούμε με τον Τσίπρα», δείχνει για άλλη μια φορά τον ρόλο τους απέναντι σε κάθε προσπάθεια κινητοποιήσεων. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από αυτές. Στόχος μας είναι να μαζικοποιήσουμε τις γενικές μας συνελεύσεις και να πάρουμε αποφάσεις απεργιακών κινητοποιήσεων. Να συγκροτήσουμε τους αγώνες μας, να αναπτύξουμε κοινές δράσεις, να βάλουμε στα σωματεία πρόγραμμα κινητοποιήσεων με στόχους:

Να μην περάσει το κυβερνητικό σχέδιο νομιμοποίησης της αδιοριστίας και της αξιολόγησης.

Συντονίζουμε μέσα από συνελεύσεις, ΕΛΜΕ και διδασκαλικούς συλλόγους για συνέχιση με οργάνωση 48ωρης απεργίας και την επόμενη βδομάδα ανεξάρτητα από το τί θα κάνουν ΟΛΜΕ-ΔΟΕ.

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Καρδίτσας

Τελικά η κυβέρνηση ανήγγειλε 15.000 διορισμούς σε βάθος τριετίας. Το σύστημα με βάση το οποίο θα γίνουν(;) οι διορισμοί αυτοί βασίζεται σε τρεις πυλώνες: στα ακαδημαϊκά κριτήρια (πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, ξένες γλώσσες κλπ.), στην προϋπηρεσία με ταβάνι τα 120 μόρια και στα λεγόμενα κοινωνικά κριτήρια. Ας κάνουμε μερικές πρώτες σύντομες επισημάνσεις σε σχέση με αυτά:

1. Κρατάμε πολύ μικρό καλάθι σε σχέση όχι μόνο με τους υποτιθέμενους 15.000 διορισμούς σε βάθος τριετίας, αλλά και με τους 4.500 για τον επόμενο Σεπτέμβρη. Το γεγονός ότι η «δέσμευση» γίνεται σε προεκλογική περίοδο αλλά η υλοποίησή της σε μετεκλογική είναι επαρκές στοιχείο για την παραπάνω διαπίστωση.
2. Ακόμα και τα παραπάνω νούμερα να δεχτούμε, γεγονός είναι ότι οι διορισμοί που εξαγγέλλονται είναι ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ από τους συναδέλφους αναπληρωτές που διορίζονται κάθε χρόνο, αναπληρώνοντας, τον εαυτό τους και με δεδομένα τα παρακάτω: α) παραμένουν πολλά κενά μέχρι το τέλος της χρονιάς, β) έ η αύξηση ωραρίου του 2013 στην δευτεροβάθμια παραμένει, γ) παραμένει αντίστοιχα όλο το μαγείρεμα με τις αναθέσεις και την επέκταση του ωραρίου με διάφορες τεχνικές στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
3. Με βάση τα παραπάνω, η απολύτως συντριπτική πλειοψηφία των αναπληρωτών θα μείνει ΕΞΩ από τους διορισμούς.
4. Η κυβέρνηση εισάγει το προσοντολόγιο, σπέρνοντας τον εμφύλιο στο εσωτερικό των συναδέλφων αναπληρωτών τσακίζοντας το πτυχίο ως μοναδικό κριτήριο για δουλειά και εισάγοντας την αξιολόγηση καταρχάς στους διορισμούς και κατ’ επέκταση σε όλον τον κλάδο.
5. Η «γενναία» (την τελευταία στιγμή) μοριοδότηση της προϋπηρεσίας δεν αναιρεί την παραπάνω πραγματικότητα για έναν απλό λόγο: ανάμεσα σε δύο συνάδελφους με ίδια προϋπηρεσία, σίγουρα μένει έξω αυτός που δεν έχει μεταπτυχιακό – διδακτορικό ή ξένες γλώσσες. Όπως ξεκαθαρίσαμε παραπάνω, εκτιμάμε ότι ο άλλος απλώς ελπίζει αλλά στην συντριπτική πλειοψηφία μένει έξω κι αυτός.
6. Αποδεικνύεται πόσο επικίνδυνη είναι η υποχώρηση του κινήματος (ακόμα και των δυνάμεων της αριστεράς) στα ιδεολογήματα του συστήματος. Όσοι επέμεναν ότι αίτημα του κλάδου είναι η «ουσιαστική επιμόρφωση», καλό θα ήταν να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα. Αντίστοιχα, εκτιμάμε ότι δεν βοηθάει η πρόταξη του αιτήματος «διορισμοί με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία» γιατί διευκολύνει τους κυβερνητικούς χειρισμούς όπως δείχνει η «ενσωμάτωση» του αιτήματος με το ταβάνι των 120 (ή μήπως πρόκειται για… «νίκη»;) και η αμηχανία που δημιούργησε. Η πρόταση της ΟΛΜΕ σε αυτή τη λογική κινείται προσθέτοντας και… ολίγη από ΑΣΕΠ!
7. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση καταφέρνει με μοναδικό όχημα την υπόσχεση για διορισμούς να νομιμοποιήσει το προσοντολόγιο, την αξιολόγηση, το τσάκισμα του πτυχίου. Αυτό που παρουσιάζεται ως φιλολαϊκό μέτρο είναι μια ακόμα αντιδραστική εξέλιξη. Συμβαίνει το οξύμωρο ότι η κυβέρνηση υπόσχεται διορισμούς καταφέρνοντας ένα ακόμα χτύπημα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Στη φάση αυτή είναι κρίσιμο να προταχθούν τα αιτήματα που ΘΑ ενωνουν όλους τους συναδέλφους. Και αυτά είναι: μονιμοι μαζικοι διορισμοι – να μονιμοποιηθουν ολοι οι αναπληρωτες.

Αν δεν συμβεί αυτό, θα κυριαρχήσει για μια ακόμα φορά η διάσπαση και ο κανιβαλισμός. Η κάθε ομάδα θα διαπραγματεύεται για τον εαυτό της ένα παζάρι στη μεταβολή της μοριοδότησης και αν το καταφέρνει, θα της επιτίθεται μια άλλη ομάδα. Η κυβέρνηση και το σύστημα θα πανηγυρίζουν. Το νέο νομοσχέδιο δεν γεννά ελπίδα και στους νέους πτυχιούχους με προσόντα, όπως επικαλέστηκε ο Γαβρόγλου, αλλά το νέο νομοσχέδιο αφαιρεί την ελπίδα(;)- δικαίωμα  απ όλους για μόνιμη και σταθερή δουλειά, προάγει τον κανιβαλισμό εξατομικεύοντας την ανεργία, ρίχνει στη βορά των αδηφάγων τους συναδέλφους, ακριβοπληρώνοντας με θυσίες την απόκτηση «προσόντων».

Το δικαίωμα στην μόνιμη και σταθερή δουλειά είναι από τα πιο βασικά δικαιώματα στη ζωή. Γιατί η μόνιμη και σταθερή δουλειά συγκροτεί τους εργαζόμενους μειώνει το καθεστώς αιχμαλωσίας, μπορεί να κάνει τους εργαζόμενους μια μάχιμη δύναμη συλλογικού αγώνα και διεκδίκησης.

Ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να δοθεί ούτε με όρους διάσπασης (συντεχνιακής – παραταξιακής) ούτε με όρους θεαματικών ενεργειών. Μετά τις γιορτές να ξεκινήσει οργανωμένος απεργιακός αγώνα μέχρι η κυβέρνηση να αποσύρει το νέο της… διάταγμα  Να συγκροτήσουμε τους αγώνες μας, να αναπτύξουμε κοινές δράσεις, να βάλουμε στα σωματεία πρόγραμμα κινητοποιήσεων.

Μπροστά στα δύσκολα που ζούμε και τα χειρότερα που μας ετοιμάζουν αποκτά μεγαλύτερη σημασία η διαδικασία των εκλογών στο σωματείο μας, την Τετάρτη 19/12 στο 1ο ΕΠΑΛ(9πμ-5μμ).

Γιατί καμία κανονικότητα δε ήρθε στην υποτιθέμενη «μεταμνημονιακή» Ελλάδα. Η επίθεση στα δικαιώματά μας είναι παρούσα όχι μόνο γιατί είναι σε ισχύ οι εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι αλλά και γιατί είναι σε εξέλιξη νέα όξυνση της αντιδραστικής επέλασης, η οποία θα εξελιχθεί σε όλη την έκτασή της αμέσως μετά τις εκλογές – όποια και αν είναι η κυβέρνηση.

Είτε παραμείνει ο Τσίπρας, είτε πάρει προαγωγή ο Μητσοτάκης, είτε οποιαδήποτε άλλη παραλλαγή, δεν θα σταματήσουν να απογυμνώνουν τη ζωή μας από κάθε κοινωνικό, εργασιακό, πολιτικό δικαίωμα.

Είτε με τον «τρόπο ΣΥΡΙΖΑ-Γαβρόγλου», είτε με τον «τρόπο ΝΔ-Μητσοτάκη», μία είναι η πολιτική του συστήματος: Αδιοριστία, φτώχεια, εντατικοποίηση, κατηγοριοποίηση και υποταγή για τους εκπαιδευτικούς. Αμορφωσιά, ταξικοί φραγμοί, σύγχρονη δουλεία, σχολεία που ζητιανεύουν χορηγίες, για τους μαθητές και το λαό!

Είτε με την «κοσμοπολίτικη» υποτέλεια του ΣΥΡΙΖΑ, είτε με την εθνικιστική της ΝΔ και των άλλων, ίδια είναι η πολιτική που υπηρετούν: Να είναι η χώρα μας βάση των αμερικανο-νατοϊκών πολεμικών σχεδίων. Να είναι ο λαός μας εχθρός με τους άλλους λαούς, πρόθυμος να γίνει κρέας στα κανόνια των άδικων πολέμων.

Αυτή η γενικευμένη τάση οπισθοδρόμησης δεν πρόκειται να σταματήσει απο μόνη της, δεν πρόκειται οι δυνάμεις που τη δημιουργούν να «λογικευθούν», αλλά τίθεται το καθήκον στους εκπαιδευτικούς, στους εργαζόμενους να την ανακόψουν, να τους σταματήσουν.

Προκύπτει επιτακτικά η ανάγκη να ενωθούμε μέσα στο σωματείο μας την ΕΛΜΕ, για να την ανασυγκροτήσουμε-επανιδρύσουμε ως όργανο πάλης στα χέρια μας, ακριβώς αντίθετα από ότι είναι σήμερα, φιλοκυβερνητικό-συνδιαχειριστικό παράρτημα.

Απομονώνοντας τις καθεστωτικές δυνάμεις ΔΑΚΕ και ενωτικη κινηση(ΣΥΝΕΚ), που θέλουν οι εκλογές του σωματείου να είναι γκάλοπ για το ποιο από τα κόμματά τους θα αναλάβει τον κυβερνητικό ρόλο στη νέα επίθεση που μας ετοιμάζουν. Θέλουν ένα σωματείο–σφραγίδα που δεν θα μπορεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει. Ένα σωματείο υποταγμένων που θα αναζητούν βοήθεια στα πελατειακά δίκτυα που στήνουν αυτοί που χτυπάνε τα δικαιώματα μας! Η δύναμή τους είναι η μεγάλη υποχώρηση των αγώνων και η επιδίωξη τους είναι να παγιωθεί η υποχώρηση και να βαραίνει ατομικά στον καθένα μας περισσότερο η αντιδραστική πολιτική.

είναι άρνηση-ακύρωση της αναγκαιότητας να ανασυγκροτηθεί το σωματείο, η στάση της της αγωνιστικης συσπειρωσης(παμε) να εκχωρεί την αρμοδιότητα αυτή στους εργατοπατέρες της γσεε-αδεδυ να κάνουν τις «τουφεκιές» τους. ενώ η εκπαιδευτικη δραση αποφεύγει θέσεις και δεσμεύσεις (αλήθεια από πότε έχει να δει κανείς μια δικιά της γραπτή τοποθέτηση για οποιοδήποτε θέμα πλην εκλογών;). Έφτασε να «μην» έχει θέση ούτε για την απεργία της 30 Μάη ή τις πρόσφατες καταλήψεις. Έχουν όμως και οι δυο πάντα θέση συμμετοχής στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, υπονομεύοντας έτσι και τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση με τη στάση είτε των αντικειμενικών κριτηρίων των αξιολογητών(!!!)-ΠΑΜΕ-, είτε με την αποδοχή του ελέγχου μαζί με τη διοίκηση των προσόντων των υποψήφιων διευθυντών-υποδιευθυντών και τη συμμετοχή(!;) στις αξιολογικές διαδικασίες των στελεχών αυτών.

Με βάση τα παραπάνω, τα ερωτήματα των εκλογών της ΕΛΜΕ προκύπτουν αβίαστα:

Θα αποδεχτούμε την ήττα, την υποταγή, τη μοιρολατρία;

Θα «μαυρίσουμε» την πολιτική ξετσιπωσιά των παλιών και νέων υποστηρικτών των μνημονίων;

Θα αποδοκιμάσουμε τον κυβερνητικό συνδικαλισμό (νέο και παλιό); Αυτούς που χρησιμοποίησαν τους αγώνες των εκπαιδευτικών μόνο και μόνο για να γίνουν αυτοί που θα είναι ο φορέας της αντιλαϊκής επίθεσης. Αυτούς που τόσα χρόνια έχουν συκοφαντήσει την έννοια του συνδικαλισμού και τον έχουν αντικαταστήσει από τους εκβιασμούς και τις συνδιαλλαγές παραγόντων.

Θα στείλουμε μήνυμα για να χτιστεί ένας άλλος, πραγματικός αγωνιστικός, ταξικός και δημοκρατικός συνδικαλισμός; Που θα συζητάει, θα βγάζει συμπεράσματα, θα οργανώνει αγώνες και όχι «διαλόγους» των λύκων με τα αρνιά. Που δε θα νομίζει ότι συνδιοικεί με τον αντίπαλο, που δε θα βρίσκει κοινό γήπεδο με αυτόν.

Οι απαντήσεις βρίσκονται στο δρόμο της αντιστασης-διεκδικησης-αναμετρησης. στον αγώνα για την ανατροπη της αντιλαϊκης πολιτικης, της σύγκρουσης με τη κυβέρνηση, τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και τα δεκανίκια της. Αυτό τον δρόμο πρέπει να χαράξουμε-ανοίξουμε-βαδίσουμε.

Οι απαντήσεις βρίσκονται στη μαζική συμμετοχή των καθηγητών στις εκλογές την Τετάρτη 19/12. Μ’ αυτές τις σκέψεις καλούμε τους συναδέλφους να μας στηρίξουν ώστε αυτή η φωνή, αυτές οι απόψεις, να εκπροσωπούνται στο επόμενο ΔΣ. Και αυτό που «τάζουμε» είναι ότι θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε έμπρακτα τη λογική του ανυποχώρητου αγώνα και την ανασυγκρότηση του σωματείου σε αγωνιστική κατεύθυνση χωρίς πάρε δώσε με τους διαδρόμους και τη συνδιαλλαγή.

Για τις 19 Δεκέμβρη προγραμματίζεται από το υπουργείο Παιδείας η ανακοίνωση των κριτηρίων πρόσληψης μόνιμων εκπαιδευτικών. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης (για τις οποίες, έτσι κι αλλιώς, κρατάμε μικρό καλάθι) οι άμεσες προσλήψεις προγραμματίζονται να είναι γύρω στις 4.500 και μόνο στην Ειδική Αγωγή.  Τα κριτήρια τα οποία θα μοριοδοτούν θα είναι 3: τα ακαδημαϊκά κριτήρια (μεταπτυχιακά, διδακτορικά, σεμινάρια επιμόρφωσης κτλ), η προϋπηρεσία (με πλαφόν)  και κοινωνικά κριτήρια. Εκκρεμεί ακόμα, το ποσοστό με το οποίο θα συμβάλλει το κάθε κριτήριο στην τελική μοριοδότηση.   Η κυβέρνηση παρουσιάζει αυτό της το σχέδιο σαν την δικαίωση για την «υπομονή» που έδειξαν οι δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές  όλα αυτά τα χρόνια που άκουγαν για διορισμούς και διορισμούς δεν έβλεπαν. Στην πραγματικότητα, το προσοντολόγιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά άλλο ένα όχημα για το χτύπημα των επαγγελματικών δικαιωμάτων του πτυχίου, άλλο ένα μέσο περάσματος της αξιολόγησης, που τελικά γίνεται κριτήριο απολύσεων.

1. Η κυβέρνηση και το υπουργείο βάζουν μπροστά την Ειδική Αγωγή και μέσω των κριτηρίων που θέλουν να θεσπίσουν, την χρησιμοποιούν σαν τον ιδεολογικό μανδύα για να παγιωθεί ότι πλέον «το πτυχίο δεν φτάνει!». Ότι «είναι αναγκαία πλέον με βάση τις ιδιαίτερες ανάγκες η κατάρτιση και η επανακατάρτιση των εργαζομένων». Για μας είναι καθαρό ότι αυτό δεν πρόκειται να μείνει μόνο στο επίπεδο των διορισμών, αλλά επιδιώκεται μαζί με την αξιολόγηση να εμπεδωθεί στο σύνολο των εκπαιδευτικών. Αυτή η πολιτική της συνεχούς κατάρτισης είναι που θέλει να μετακυλήσει στον εργαζόμενο την ευθύνη –με την πρόφαση της μη επάρκειας- της απόλυσης ή της τιμωρίας.
2. Ήδη με την ανακοίνωση του προσοντολογίου έχει αρχίσει στα πλαίσια των αναπληρωτών μια κουβέντα και ένα αλληλοφάγωμα για το ποια κριτήρια (ακαδημαϊκά ή προϋπηρεσία) θα πρέπει να έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα για την προτεραιότητα του διορισμού. Είναι φανερό ότι μόνο την κυβέρνηση εξυπηρετεί αυτή η κατάσταση της πολυδιάσπασης και του κανιβαλισμού. Η όλη κουβέντα αυτή το μόνο αποτέλεσμα που φέρνει είναι να μην μπορούμε να ενοποιούμαστε και να συγκροτούμε τον αγώνα μας για πραγματική διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλειάς. Το μοναδικό αίτημα που μπορεί να μας ενώσει είναι αυτό των μαζικών διορισμών, της μονιμοποίησης όλων των αναπληρωτών. Όλη η υπόλοιπη κουβέντα για τα κριτήρια ή τον συγκεκριμένο αριθμό εκπαιδευτικών που χρειάζεται(;) η εκπαίδευση σήμερα το μόνο που κάνει είναι να παίζει στο γήπεδο της κυβέρνησης που μπορεί να το χειριστεί. Εύκολα τα κενά μπορούν να μειωθούν με αύξηση ωραρίου ή συμπτύξεις τμημάτων/σχολείων. Πράγματα που δεν είναι έξω από την πρακτική της κυβέρνησης.
3. Το θέμα των διορισμών αφορά το σύνολο των εκπαιδευτικών-μόνιμων και συμβασιούχων. Η χρησιμοποίηση των αναπληρωτών όλα αυτά τα χρόνια σαν το όχημα για να παγιωθούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, το ωράριο λάστιχο, τα πολλαπλά σχολεία, το παρουσιολόγιο, τα λειψά δικαιώματα (άδειες κτλ) δεν θα μείνει μόνο εκεί. Είναι κεντρική επιλογή της κυβέρνηση και του συστήματος να διαλύσει και να ελαστικοποιήσει το σύνολο των εργασιακών σχέσεων, να χτυπήσει τη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Αυτές οι εργασιακές σχέσεις που υπάρχουν στους αναπληρωτές είναι το παρόν και το μέλλον των εκπαιδευτικών (μόνιμων και μη).

Η προσπάθεια αυτή της κυβέρνησης να εμπεδωθεί αυτή η κατάσταση μέσω του προσοντολογίου, πρέπει να πάρει μαζική αγωνιστική απάντηση. Να γίνει το έναυσμα για να μετατραπεί το σωματείο μας, σε αυτό που πρέπει πραγματικά να είναι. Εργαλείο έκφρασης και αγώνα όλων των εργαζομένων. Για να πραγματοποιηθεί αυτό, πρέπει να βάλουμε μπροστά τα αιτήματα που ενώνουν το σύνολο των εκπαιδευτικών. Που δεν αναπαράγουν την πολυδιάσπαση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό ανάμεσά μας. Που δεν μπαίνουν στην διαδικασία να θεσπίσουν την δική τους κυβερνητική πρόταση  για τα κριτήρια υιοθετώντας και αποδεχόμενοι την κυρίαρχη προπαγάνδα. Γιατί ο δίκαιος αγώνας για μόνιμη και σταθερή δουλεία είναι ένας αγώνας που απαιτεί συνέχεια κλιμάκωση και σύγκρουση με το σύνολο της πολιτικής του συστήματος

Συναδέλφισσα-συνάδελφε, μετά από ένα χρόνο ξανά στο αμφιθέατρο του 1ου ΕΠΑΛ. Και στο ενδιάμεσο; Ενώ το μαύρο, το γκρίζο, συνεχίζει να χρωματίζει τις ζωές μας, μέσα και έξω απο τα σχολεία μας, οι πίσω μας συνδικαλιστικές σελίδες παρέμειναν …λευκές.

Αποτελεί αυτό σχέση με το σωματείο; Και θα συνεχίσει αυτή η κατάσταση;

«Ναι». Απαντούν οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού(προηγούμενου-σημερινού και επόμενου). «Δεν τραβάει ο κλάδος- δεν μπορεί ο κλάδος», συμπληρώνουν οι «αριστεροί» ψάλτες της υποταγής.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι η σιγή νεκροταφείου που επικρατεί καιρό τώρα στην εκπαίδευση δεν έτυχε …πέτυχε.

• Είναι συνέπεια της διαλυτικής κατεύθυνσης που κυριαρχεί, να χειροκροτεί, να προτείνει διορθώσεις, να συμμετέχει σε διαλόγους, να εκδίδει άπειρα υπομνήματα ζητώντας «σεβασμό στο δίκιο», αντί να οργανώνει την πάλη ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα.
• Είναι αποτέλεσμα της γραμμής να μη γίνεται συζήτηση για να προκύψουν αγωνιστικά βήματα αλλά ημερίδες, να μη γίνονται γενικές συνελεύσεις και όποτε γίνονται να μην εισηγούνται τίποτα ή να εισηγούνται να μη γίνει τίποτα περιμένοντας την …ΑΔΕΔΥ.
• Είναι απόρροια των αμέτρητων παραστάσεων διαμαρτυρίας, δηλαδή των συζητήσεων με τον υπουργό και τις τοπικές διοικήσεις, αλλά ούτε σκέψη για απεργία- διαδήλωση.
• Είναι επακόλουθο της τακτικής να το στρίβεις μέσω των συλλόγων διδασκόντων, να νομιμοποιείς την εφαρμογή όλων των αντεργατικών-αντιεκπαιδευτικών εγκυκλίων συμμετέχοντας στα ΠΥΣΔΕ, να προσφεύγεις στα δικαστήρια ενώ το άδικο γίνεται νόμος, να περιμένεις επερωτήσεις και προτάσεις νόμων στη Βουλή.

Εικονικό κίνημα, σωματεία «σφραγίδες», είτε υπηρέτες πολιτικών σχεδίων, είτε διαμεσολάβητές ρουσφετιών και εξυπηρετήσεων. Ψηφοθηρία-εκλογομανία-τα «έδωσαν όλα» πριν ένα μήνα στις εκλογές της διοίκησης όλες οι παρατάξεις(«πλην Λακεδαιμονίων») – για να παραμείνουν ή να προαχθούν σε αιρετούς του κλάδου. Πνίξιμο κάθε αγωνιστικής απόπειρας όπως τις κινητοποιήσεις των συμβασιούχων-αναπληρωτών την άνοιξη.

Στόχος: Να μείνουμε οι καθηγητές θεατές των εξελίξεων, το πολύ ψηφοφόροι ή ενάγοντες στα δικαστήρια και όχι πρωταγωνιστές, δύναμη δηλαδή υπεράσπισης, διεκδίκησης και ανατροπής. Τελικά «άβουλοι και μοιραίοι» για το παρόν και μέλλον μας.

Γιατί συναδέλφισσες και συνάδελφοι «…αν παραμείνουν έτσι τα πράγματα είμαστε χαμένοι».

Γιατί δεν θα σταματήσουν να απογυμνώνουν τη ζωή μας από κάθε κοινωνικό, πολιτικό δικαίωμα. Δεν θα σταματήσουν να επιτίθενται τόσο στα εργασιακά μας δικαιώματα, όσο και στο καθολικό δικαίωμα των μαθητών μας να σπουδάζουν σε δημόσια και δωρεάν παιδεία. Είτε με «σαλαμωτά» ξηλώματα όπως μέχρι τώρα, είτε με γενικότερα ξεριζώματα όπως σχεδιάζουν και συμφωνούν κυβέρνηση-μνημονιακή αντιπολίτευση- «επόπτες». Και όλα αυτά με τον ορίζοντα να σκοτεινιάζει απο τα σύννεφα του πολέμου που πυκνώνουν στη γειτονιά μας.

Να τους σταματήσουμε, «…ν’ απαρνηθούμε αυτά που έχουμε, για να πάρουμε αυτά που μας αρνούνται.».

Είναι ανάγκη ζωής-ύπαρξης να αρνηθούμε τη γραμμή της συνδιαλλαγής, του συμβιβασμού των αυταπατών, της ανάθεσης, της ήττας, να γυρίσουμε τη πλάτη στο μέλλον που μας οδηγούν, για να βαδίσουμε τον δικο μας δρόμο.

• Είναι ο δρόμος της σύγκρουσης με την κυβέρνηση, τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και τα δεκανίκια της. Είναι ο δρόμος της αντιστασης και διεκδικησης των δικαιωμάτων μας για μισθούς, συντάξεις που να μπορεί να ζει κανείς, για δωρεάν υγεία-περίθαλψη, για δωρεάν –δημόσια εκπαίδευση για την ελευθερία στην έκφραση και δράση μέσα στο σχολείο.
• είναι ο δρόμος της αναμετρησης με αυτούς που μας γυρίζουν έναν αιώνα πίσω. Είναι δύσκολος και βασανιστικός κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς -αναμετριόμαστε και με τις δικές μας αδυναμίες- αλλά και ο μόνος πραγματικός και αποτελεσματικός. Είναι η επιλογή που θα ανακόψει τη βάρβαρη επίθεση. Γιατί το εύκολο, το άμεσο, το «εδώ και τώρα» αποδείχτηκε ψεύτικο και απατηλό.

Να ενωθούμε μέσα στα σωματεία μας, απομονώνοντας τις καθεστωτικές δυνάμεις,
ξεπερνώντας τις δυνάμεις της υποταγής
για να τα συγκροτήσουμε-επανιδρύσουμε ως όργανα πάλης στα χέρια μας,
ακριβώς αντίθετα απο ότι είναι σήμερα, φιλοκυβερνητικά-συνδιαχειριστικά παραρτήματα.

ΔΑΚΕ και ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ(ΣΥΝΕΚ), θέλουν οι εκλογές του σωματείου να είναι γκάλοπ για το ποιο από τα κόμματά τους θα αναλάβει τον κυβερνητικό ρόλο στη νέα επίθεση που μας ετοιμάζουν. Θέλουν ένα σωματείο–σφραγίδα που δεν θα μπορεί να αντισταθεί και να διεκδικήσει. Ένα σωματείο υποταγμένων που θα αναζητούν βοήθεια στα πελατειακά δίκτυα που στήνουν αυτοί που χτυπάνε τα δικαιώματα μας! Η δύναμη τους είναι η μεγάλη υποχώρηση των αγώνων και η επιδίωξη τους είναι να παγιωθεί η υποχώρηση και να βαραίνει ατομικά στον καθένα μας περισσότερο η αντιδραστική πολιτική.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση απαιτείται να δώσουμε τη μάχη ανασυγκρότησης του σωματείου!

Έφτασε να «μην» έχει θέση ούτε για την απεργία της 30 Μάη ή τις πρόσφατες καταλήψεις. Έχουν όμως και οι δυο πάντα θέση συμμετοχής στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, υπονομεύοντας έτσι και τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση με τη στάση είτε των αντικειμενικών κριτηρίων των αξιολογητών(!!!)-ΠΑΜΕ-, είτε με την αποδοχή του ελέγχου μαζί με τη διοίκηση των προσόντων των υποψήφιων διευθυντών-υποδιευθυντών και τη συμμετοχή(!;) στις αξιολογικές διαδικασίες των στελεχών αυτών.

Απαιτείται μια γραμμή που θα αρνείται τη διγλωσσία και το συμβιβασμό και θα βασίζεται στην εμπιστοσύνη στον κόσμο και στη μαζική πάλη. Μια γραμμή που θα ενώνει τους συναδέλφους στην πάλη και στον αγώνα.

Πρέπει και μπορούμε δώσουμε τη μάχη της ανασυγκρότησης της ΕΛΜΕ Καρδίτσας! Βάζοντας τέλος στην κατάσταση αδράνειας. Να πάψει να φαίνεται το σωματείο μας ως «άχρηστο» και «περιττό». Γιατί το σωματείο είναι, πρέπει να γίνει:

Όπλο υπεράσπισης των συμφερόντων μας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας. Φωνή καταγγελίας της αδικίας, των αντιλαϊκών μέτρων, των αντιδραστικών πολιτικών. Δύναμη που θα ενώνεται στην κοινή πάλη με το λαό και τη νεολαία απέναντι στις πολιτικές της ανεργίας, της φτώχειας, της εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, του εθνικισμού και του φασισμού.

Οι εκλογές του σωματείου είναι βήμα σε αυτή τη μάχη! Γι αυτό είναι υπόθεση κάθε συναδέλφου! Αυτή τη μάχη θέλουμε να συνεχίσουμε να δίνουμε οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών. Στις εκλογές για ΔΣ της ΕΛΜΕ στις 19/12 ζητάμε τη στήριξη σας, ώστε αυτή η φωνή, αυτές οι απόψεις να εκπροσωπούνται στο επόμενο ΔΣ.

«Τελείωσαν τα μνημόνια». Μην κρατάτε ομπρέλα θα βρέξει …διορισμούς, παροχές, ελαφρύνσεις, αναδρομικές επιστροφές δικαιωμάτων που ωστόσο χρειάζονται αίτηση για να πιστοποιηθούν!! Το σύστημα θα πει και «συγγνώμη» στο λαό και στους εργαζόμενους γιατί καταλήστευσε το μισθό, τη σύνταξη, την ασφάλιση, το δικαίωμα στη δουλειά, στην περίθαλψη, στη μόρφωση…

Τίποτε δεν είναι πιο ψεύτικο από αυτή την επιχείρηση αποπροσανατολισμού που έχει ως φόντο της τις κάλπες. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και οι υπόλοιποι ετοιμάζονται και ετοιμάζουν τους νέους γύρους της επίθεσης. Μια επίθεση που θα πατήσει πάνω στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που ήδη διαμόρφωσαν. Μια επίθεση που ορίζει τους εργαζόμενους ως «επαίτες» που κάποια στιγμή μπορεί και να βρεθούν «ωφελούμενοι» από μια ολιγόμηνη σύμβαση, από τη μείωση ενός χαρατσιού, από ένα έκτακτο μέρισμα…

Γιατί ενισχύθηκαν οι δεσμοί εξάρτησης της χώρας από τους «δανειστές» που τη ληστεύουν. Και οι «θεσμοί» τους που δεν έφυγαν, διαρκώς ξεκαθαρίζουν πως πρέπει να τηρηθούν οι δεσμεύσεις του προγράμματος ως το 2060! Γιατί το κεφάλαιο δεν χορταίνει και απαιτεί περισσότερα σε ένα τοπίο όπου ήδη πλειοψηφούν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τα καμένα δικαιώματα!

Γιατί ισχύει πάντα η βασική αλήθεια: Θα κρατήσουμε ότι μαζικά υπερασπίσουμε.

Θα κατακτήσουμε αυτά για τα οποία μαζικά θα αγωνιστούμε και θα διεκδικήσουμε!

Καμπανάκια νέας επίθεσης στην εκπαίδευση…

“Προσοντολόγιο” απολύσεων των συμβασιούχων-αναπληρωτών ετοιμάζει η κυβέρνηση να το ψηφίσει μέσα στο Δεκέμβρη, πλασάροντάς το ως “νέο σύστημα διορισμών”. Το «νέο Λύκειο» στέλνει στην αμορφωσιά τη νεολαία και χιλιάδες εκπαιδευτικούς να περισσεύουν, ενώ στα μουσικά σχολεία η κυβέρνηση επιχείρησε να ξεμπερδέψει από την υποχρέωση του κράτους να παρέχει καθηγητές μουσικούς και υλικοτεχνική υποδομή στα σχολεία αυτά, υποχωρώντας τελικά μετά τις κινητοποιήσεις μαθητών -γονιών-εκαπιδευτικών..

Στα Γυμνάσια μαγειρεύονται νέες ανατροπές στο εξεταστικό, στα ωρολόγια προγράμματα, στις αναθέσεις. Εκατοντάδες τμήματα σε όλη τη χώρα λειτουργούν «χαριστικά» ως «ολιγομελή»! Στα ΕΠΑΛ κάνει μια “νέα αρχή” επιδιώκοντας να “τελειώσει” στη συνείδηση της νέας γενιάς τη σταθερή και μόνιμη εργασία. Με εργαλεία τα “σχέδια Δράσης” με αμοιβή(!!!) του σχολείου από ιδιώτες (ΝΟΗΣΙΣ), τη “μαθητεία” και θέλει τους καθηγητές ιμάντες μεταβίβασης-επιστάτες (σύμβουλους) αυτών των κατευθύνσεων.

Η αξιολογική περικύκλωση του κλάδου προχωρά- ο “κλοιός σφίγγει”- με τους συντονιστές(ΠΕΚΕΣ) σε όλη τη χώρα να οργανώνουν επισκέψεις, ενημερώσεις και καλούν τους εκπαιδευτικούς σε συμπλήρωση ερωτηματολογίων και φορμών στο πλαίσιο του προγραμματισμού και της αποτίμησης του έργου της σχολικής μονάδας. Ναι δεν το λένε αξιολόγηση!!

Οι δομές ειδικής εκπαίδευσης καταργούνται, οι οργανικές εξαερώνονται, οι μεταθέσεις καταργούνται, οι ειδικότητες συγχωνεύονται ενώ φτάσαμε κιόλας στην τρίτη ανάθεση!  Οι συντάξεις πάνε στα 67 και βλέπουμε, οι μισθοί κυρίως των παλαιών «είναι μεγάλοι» και η ΟΛΜΕ, ετοιμάζοντας το έδαφος,  διευρύνει τα ψηφοθηρικά «αιτήματα» επαιτείας που κάποιοι σερβίρουν για τους αναπληρωτές, ζητώντας συσσίτιο στις στρατιωτικές Λέσχες και για τους μόνιμους!

Είτε με τον «τρόπο ΣΥΡΙΖΑ-Γαβρόγλου», είτε με τον «τρόπο ΝΔ-Μητσοτάκη», μία είναι η πολιτική του συστήματος:

Αδιοριστία, φτώχεια, εντατικοποίηση, κατηγοριοποίηση και υποταγή για τους εκπαιδευτικούς

Αμορφωσιά, ταξικοί φραγμοί, σύγχρονη δουλεία, σχολεία που ζητιανεύουν χορηγίες, για τους μαθητές και το λαό!

Μαύρα σύννεφα στη χώρα και στην περιοχή…

Γεμίζει αμερικάνικες βάσεις η χώρα και με ΝΑΤΟίκά πολεμικά πλοία το Αιγαίο. Φέρνουν μέχρι και   πυρηνικά στον Άραξο! Δίπλα μας στη Λάρισα, στον Τύρναβο, στο Στεφανοβίκειο… Όλο και πιο συχνές οι κοινές στρατιωτικές-πολεμικές ασκήσεις μαζί με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ.

Η κυβέρνηση και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις τροφοδοτούν τον εθνικισμό και το φασισμό.  Με σχέδια «επέκτασης της χώρας». Με ενός λεπτού σιγή στη Βουλή υπέρ των «ακτιβισμών με καλάσνικοφ» σε πλατείες γειτονικών χωρών. Με κηρύγματα μισαλλοδοξίας για τους άλλους λαούς. Με κηρύγματα έχθρας για τους πρόσφυγες που είναι θύματα των κοινών εχθρών μας. Με όλα αυτά σηκώνουν το κεφάλι οι φασίστες της Χ.Α., τα κάθε είδους ακροδεξιά και εθνικιστικά μορφώματα.

Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά; Ότι ακολουθούμε «πολιτική ασφάλειας και ειρήνης» όπως ξεδιάντροπα λέει η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου; Με εγγυητές τους Αμερικάνους; Υπηρετώντας τα πολεμικά τους σχέδια σε μια περιοχή που ανταγωνίζονται ήδη αιματηρά για τους λαούς με τους άλλους (Ρώσους και Ευρωπαίους) ιμπεριαλιστές;  Σε μια περιοχή όπου οι κάθε λογής εκβιασμοί των μεγάλων φονιάδων των λαών, ακόμα και  η αλλαγή συνόρων,  έχουν ήδη τεθεί στην ημερήσια διάταξη;

Είτε με την «κοσμοπολίτικη» υποτέλεια του ΣΥΡΙΖΑ, είτε με την εθνικιστική της ΝΔ και των άλλων ίδια είναι η πολιτική που υπηρετούν:

Να είναι η χώρα μας βάση των αμερικανο-νατοϊκών πολεμικών σχεδίων

Να είναι ο λαός μας εχθρός με τους άλλους λαούς, πρόθυμος να γίνει κρέας στα κανόνια των άδικων πολέμων.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι

Όταν όλα αυτά εξελίσσονται στη δουλειά μας, στην κοινωνία, στη χώρα και στην περιοχή. Όταν το κράτος διατάζει εφόδους σε σωματεία (όπως στην ΕΛΜΕ Πειραιά), στέλνει ασφαλίτες στο συνέδριο του Ε.Κ. Θεσσαλονίκης, προσάγει μαθητές γιατί κινητοποιήθηκαν και δικάζει αγωνιστές που κατήγγειλαν φασιστικά κηρύγματα. Όταν το δικαίωμα της απεργίας διώκεται και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να  υπονομεύσουν  την απεργία και τη δυνατότητα του μαζικού αγώνα.

Τότε…

Είναι επιτακτική ανάγκη η συσπείρωση όλων μας στο σωματείο. Η ενεργητική και μαζική συμμετοχή μας σε αυτό κόντρα στην απογοήτευση και την παραίτηση που καλλιεργείται από πολλές πλευρές. Αλλά και κόντρα στη λογική της «αριστερής» ανάθεσης! Κόντρα στις δυνάμεις που ζητούν ψήφο-εξουσιοδότησης για να «σώσουν» αυτοί μόνοι τους (ίσως και με τη βοήθεια του ΠΥΣΔΕ), τα δικαιώματα μας και το μέλλον μας.

Τα σωματεία δεν συγκροτούνται με τον κυβερνητισμό και τη γραμμή της συνδιαχείρισης- συμμόρφωσης στην επίθεση.

Η κατεύθυνση αυτή αναδεικνύει ότι δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης με την κυβέρνηση και τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και παράγει και εκφράζεται από στόχους πάλης για τα βασικά δικαιώματα στη ζωή μας. Δεν επιλέγουμε “αριστερό παράγοντα” που θα συνομιλεί για τα θέματα μας με τη διοίκηση. Αγωνιζόμαστε για να γίνει το σωματείο μας δύναμη αγώνα μαζί και δίπλα με το λαό και τη νεολαία!

Η προσπάθεια φασιστικών και εθνικιστικών κύκλων να δημιουργήσουν πολιτικό γεγονός μεγάλης έκτασης δεν είχε τελικά τα αποτελέσματα που ήθελαν οι εμπνευστές τους. Οι καταλήψεις ήταν αρκετά μπερδεμένες ως προς το περιεχόμενό τους ώστε δεν μπορούν να χρεωθούν συνολικά στους κύκλους αυτούς, ενώ εκεί που τα πράγματα ήταν πιο καθαρά (στην προσπάθεια μαθητικού συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη, το οποίο καθορίστηκε καθαρά από φασιστικές ομάδες), η έλλειψη μαζικότητας ήταν χαρακτηριστική.

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν καθόλου ότι όλα βαίνουν καλώς. Αντίθετα, ο φασισμός έκανε μια πρώτη πρόβα να βάλει σταθερά πόδι στα σχολεία και να δηλητηριάσει τη νεολαία με το δηλητήριο της υποταγής, του μίσους και της αναξιοπρέπειας…

Από τις εξελίξεις αυτές συνάγονται (ή μάλλον επαναβεβαιώνονται) μερικά συμπεράσματα:

1. Οι φασιστικές ομάδες, εκμεταλλευόμενοι τη συγκυρία που μυρίζει πολεμικές σφαγές κάτω από την όξυνση των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών, προσφέρουν ξανά πολύτιμες υπηρεσίες στο σύστημα, επιχειρώντας να εξοικειώσουν τη νέα γενιά με την ιδέα να σφαγιαστεί για ξένα συμφέροντα.
2. Αν η ΝΔ ήταν ο επίσημος βραχίονας νομιμοποίησης και φτιασιδώματος του φασισμού με τις απανωτές δηλώσεις και τοποθετήσεις ακροδεξιάς κοπής, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που εκθρέφει το φασισμό, καθώς λερώνει το όνομα της αριστεράς και τα ιδανικά της, εφαρμόζοντας –στο όνομά της κιόλας- την αντιδραστική πολιτική της φτώχειας και της παράδοσης της χώρας στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά.
3. Η περιθωριοποίηση του λαϊκού παράγοντα, η έλλειψη -δηλαδή- αγώνων, σε συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης και επίθεσης του συστήματος αφήνει κενά. Όσο η αριστερά επιμένει να είναι αριστερά του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, της συνδιαχείρισης και του τηλεοπτικού κινήματος, τόσο τα κενά αυτά θα καλύπτονται από διάφορα ζόμπι της ανθρώπινης ιστορίας. Όσο η αριστερά επιμένει απο τη μια -κόντρα στην πραγματικότητα- να μην αναγνωρίζει την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και από την άλλη υιοθετεί και αναμεταδίδει τις συστημικές φωνές περί “επιθετικότητας της Τουρκίας και αλυτρωτισμού των Σκοπιανών”, τόσο θα φουσκώνουν τα πανιά των εθνικιστικών -ακροδεξιών σχηματισμών.
4. Το επόμενο επεισόδιο του έργου το ξέρουμε: Οι κυριλέ δυνάμεις του συστήματος θα… «φριάξουν» με τα «δύο άκρα» αλλά θα αντιπαλέψουν το ένα (αυτό που δεν είναι άκρο), θα εντείνουν την αντικομμουνιστική τους υστερία και θα απαιτήσουν «να βγει η πολιτική από τα σχολεία», εννοώντας να εκδιωχθούν οι προοδευτικές ιδέες και οι αγώνες, για να παραμείνουν ανενόχλητες οι «ιδέες» του συστήματος, οι ιδέες της ανθρωποφαγίας, του κανιβαλισμού και της βαρβαρότητας, οι οποίες είναι ο προθάλαμος του φασισμού. Ετσι κι αλλιώς το μοναδικό «άκρο» που ενοχλεί το σύστημα είναι το «άκρο» του λαού που παλεύει.
5. Ευθύνες, ασφαλώς, έχουν και τα τμήματα εκείνα της αριστεράς που δεν διστάζουν εδώ και χρόνια να πλειοδοτήσουν σε αντικομμουνισμό καθώς και στην υποστήριξη του συστημικού ξαναγραψίματος της ιστορίας.
6. Η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να καλέσει όλους στη… στοργική αγκαλιά του για να κάνουμε όλοι μαζί «αντιφασιστικό μέτωπο» αποτελεί μια χυδαία πολιτικάντικη απόπειρα περαιτέρω υποταγής του λαού. Καμία πραγματικά αντιφασιστική πολιτική δεν μπορούν να κάνουν οι εφαρμοστές των μνημονίων και οι χορηγοί κάθε είδους εξυπηρέτησης των εμπρηστών του πολέμου, των αμερικάνων ιμπεριαλιστών.

Είναι φανερό ότι όσο το πολιτικό κλίμα αντδραστικοποιείται κάτω από την κλιμάκωση της επίθεση τους συστήματος, όσο το ίδιο το σύστημα φασιστικοποιείται, τόσο θα κερδίζουν οι πιο πούρες εκδοχές αυτής της βαρβαρότητας.

Απάντηση σ’ αυτές τις εξελίξεις δεν μπορεί να είναι η ανάθεση στο σύστημα, την κυβέρνηση/υπουργείο και τη διοίκηση να …πατάξουν το φαινόμενο. Δεν μπορεί να είναι λογικές που απαιτούν τιμωρίες και αποβολές μαθητών αντίστοιχο του “κλείστε(ποιοι;;) τα γραφεία της Χρυσής Αυγής”.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών θα συμβάλουμε σε κάθε πρωτοβουλία που θα στοχεύει στη συγκρότηση κινήματος ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς του λαού, σε αυτούς που ποδοπατάνε καθημερινά το λαό που ζει στη χώρα μας και στις γειτονικές χώρες: Στους φονιάδες ιμπεριαλιστές και στους ντόπιους υποτακτικούς τους.

Να αντιταχθούμε στην επαναχάραξη των συνόρων, που μόνο πόλεμο, προσφυγιά και κομμάτιασμα των λαών μπορεί να φέρει. Να οικοδομήσουμε σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης με τους γειτονικούς λαούς και τους πρόσφυγες, ενάντια στους κοινούς μας εχθρούς, τους ιμπεριαλιστές και τις αστικές τάξεις που τους υπηρετούν.

Ανώνυμες … αναρτήσεις στο διαδίκτυο, με βάση προειλημμένες αποφάσεις -από ποιους άραγε;- καλούν τους μαθητές σε καταλήψεις για τη «Μακεδονία και τη Βόρειο Ήπειρο» αλλά και υποστηρίζουν μεμονωμένες καταλήψεις που ήδη έχουν λάβει χώρα για το ίδιο ζήτημα .

Αλήθεια, γιατί όλοι αυτοί που δήθεν νοιάζονται για την πατρίδα και το λαό μας δεν λένε τίποτα:

• Για τις ΗΠΑ που κάνουν τα πάντα για να εντάξουν τη FYROM στο φιλοπόλεμο οργανισμό του ΝΑΤΟ.
• Για τις ΗΠΑ που επεκτείνουν τις βάσεις στην Ελλάδα με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης που καθιστά τη χώρα ορμητήριο πολέμου και θανάτου
• Για τη συμμετοχή και της χώρας μας στο ΝΑΤΟ, που όχι μόνο δεν φέρνει ασφάλεια στο λαό μας και τους λαούς της περιοχής αλλά μας μπλέκει στα ιμπεριαλιστικά πολεμικά τυχοδιωκτικά σχέδια.
• Για τα μνημόνια, την καταβαράθρωση των εργατικών δικαιωμάτων, την ανεργία, την υπερεντατική εργασία με εξευτελιστικά ή απλήρωτα μεροκάματα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που δρομολόγησαν οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι μέσω ΔΝΤ και ΕΕ και υλοποίησαν και συνεχίζουν να υλοποιούν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Αντίθετα γίνονται μπράβοι των εφοπλιστών και των εργοδοτών όπως στο εργατικό Πέραμα του Πειραιά.
• Για την κατεδάφιση των δικαιωμάτων σε παιδεία , υγεία, ασφάλιση, υγειονομική περίθαλψη, και για το χτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

• Δεν λένε τίποτα γιατί εκφράζουν το ίδιο σύστημα και υπερασπίζονται την ίδια πολιτική των μνημονιακών κυβερνήσεων που γέννησε και γεννά τη φτώχεια και την εξαθλίωση του λαού και της νεολαίας μας .
• Αντίθετα αξιοποιούν την απογοήτευση αλλά και τον θυμό μεγάλων τμημάτων του λαού και της νεολαίας και με πατριδοκάπηλες φωνές, αποπροσανατολίζουν από το ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός του λαού, δηλαδή οι ξένοι ιμπεριαλιστές ΗΠΑ , ΕΕ, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις τους.
• Είναι οι ΗΠΑ και ΕΕ που χάραξαν τα σύνορα των Βαλκανίων με το αίμα των λαών τους τις προηγούμενες δεκαετίες και τώρα αξιοποιούν πατριδοκάπηλες και εθνικιστικές φωνές για να διαιρέσουν τους λαούς της περιοχής και για να προωθήσουν τα δικά τους ματοβαμένα συμφέροντα.
• Και είναι αυτοί, το πιο μαύρο και αιματοβαμμένο χέρι του συστήματος που θα χρησιμοποιηθεί σαν τρομοκρατική εφεδρεία από αυτούς που σήμερα δηλώνουν ότι ανήκουν στο «δημοκρατικό τόξο» όταν ο λαός βγει στο δρόμο για να διεκδικήσει τη ζωή του.

Ο λαός μας, που προσπαθούν να τον ταπεινώσουν και τον υποτάξουν με το βάθεμα της εξάρτησης από ΗΠΑ και ΕΕ, με την επιβολή των μνημονίων και των ξένων μηχανισμών εποπτείας, με τη φτωχοποίηση του αλλά και την αντιλαΪκή πολιτική της δήθεν αριστερής κυβέρνησης, να μην πέσει στην παγίδα του εθνικισμού και του φασισμού.
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν «η Μακεδονία είναι ελληνική» αλλά αν ολόκληρη η χώρα ανήκει στον εργαζόμενο λαό τη στιγμή που οι ιμπεριαλιστές διαφεντεύουν στη χώρα με τη συμφωνία της ντόπιας αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της, παλιότερων και τωρινών.
Η μοναδική απάντηση σε όλους αυτούς που επιτίθενται στη νεολαία και το λαό αλλά και σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μας αποπροσανατολίσουν ρίχνοντας το εθνικιστικό τους δηλητήριο είναι να αναπτύξουμε μαζικούς αγώνες αντίστασης στην επίθεση που δεχόμαστε και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας.
Απέναντι σε όλους αυτούς που «κόπτονται» για την Ιστορία και καπηλεύονται την έννοια της πατρίδας, η νεολαία και ο λαός να γράψει τη δική του ιστορία με αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, τον εθνικισμό και το φασισμό.
Να αντιταχθούμε στην επαναχάραξη των συνόρων, που μόνο πόλεμο, προσφυγιά και κομμάτιασμα των λαών μπορεί να φέρει.
Να οικοδομήσουμε σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης με τους γειτονικούς λαούς και τους πρόσφυγες, ενάντια στους κοινούς μας εχθρούς, τους ιμπεριαλιστές και τις αστικές τάξεις που τους υπηρετούν .

Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών

Ενώ εντείνεται η επιχείρηση αποπροσανατολισμού και εξαπάτησης που μας καλεί να μην “κρατάμε ομπρέλα” καθώς …βρέχει παροχές, η κυβέρνηση ασταμάτητα και συστηματικά εξελίσσει την επίθεσή της στο χώρο της εκπαίδευσης. Νέα αντίμετρα, κόντρα στα εργασιακά μας δικαιώματα, στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση και στο δικαίωμα των μαθητών να σπουδάζουν, σχεδιάζει και υλοποιεί το υπουργείο παιδείας.

“Προσοντολόγιο” απολύσεων των συμβασιούχων-αναπληρωτών ετοιμάζει η κυβέρνηση να το ψηφίσει μέσα στο Δεκέμβρη, για το “νέο σύστημα διορισμών”.

Στα ΕΠΑΛ κάνει μια “νέα αρχή” επιδιώκοντας να “τελειώσει” στη συνείδηση της νέας γενιάς τη σταθερή και μόνιμη εργασία. Τα “σχέδια Δράσης” με αμοιβή(!!!) του σχολείου από ιδιώτες (ΝΟΗΣΙΣ), η “μαθητεία” είναι τα εργαλεία με τα οποία το υπουργείο παιδείας -σύμφωνα και με τις μνημονιακές υποχρεώσεις- θέλει να διαμορφώσει τη νέα γενιά, προσαρμόζοντάς τη, στις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας (ανασφαλής, ευέλικτη εργασία χωρίς δικαιώματα, πειθαναγκασμένος εργαζόμενος). Και θέλει τους καθηγητές ιμάντες μεταβίβασης αυτών των κατευθύνσεων μέσω “συμβουλών” και ψυχολόγων. Που βέβαια θα  αξιολογούνται για αυτά.

Στις ρυθμίσεις για τα μουσικά και καλλιτεχνικά σχολεία μπορεί να χρησιμοποιεί η κυβέρνηση τη “δημιουργική ασάφεια”, είναι όμως σαφές ότι επιχειρεί να ξεμπερδέψει από την υποχρέωση του κράτους να παρέχει καθηγητές μουσικούς και υλικοτεχνική υποδομή στα σχολεία αυτά. Άλλωστε όπως γράφεται στο νομοσχέδιο, τα μαθήματα αισθητικής παιδείας είναι εκτός του αναλυτικού προγράμματος των Μουσικών Σχολείων όπως και δεν ορίζεται ότι τα μαθήματα μουσικής παιδείας διέπονται από αναλυτικό πρόγραμμα.

Ο “κλοιός σφίγγει”, καθώς η αξιολογική περικύκλωση του κλάδου προχωρά με τους συντονιστές σε όλη τη χώρα να οργανώνουν επισκέψεις, ενημερώσεις και καλούν τους εκπαιδευτικούς σε συμπλήρωση ερωτηματολογίων και φορμών στο πλαίσιο του προγραμματισμού και της αποτίμησης του έργου της σχολικής μονάδας. Ναι δεν το λένε αξιολόγηση.

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι είτε με τον “τρόπο ΣΥΡΙΖΑ-Γαβρόγλου”, είτε με τον “τρόπο ΝΔ-Μητσοτάκη” -όπως μας το ξεκαθάρισε η πρόταση του Κυριάκου για τη παιδεία-, μία είναι η πολιτική του συστήματος:

Αδιοριστία, φτώχεια, εντατικοποίηση, κατηγοριοποίηση και υποταγή για τους εκπαιδευτικούς

Αμορφωσιά, ταξικοί φραγμοί, σύγχρονη δουλεία, σχολεία που ζητιανεύουν χορηγίες, για τους μαθητές και το λαό!

Αυτή η πολιτική έχει την υποστήριξη- με λίγη κριτική για ξεκάρφωμα- της ηγεσίας της ΟΛΜΕ(ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ). Αυτή η πολιτική δεν θα σταματήσει αν δεν τη σταματήσουμε. Όχι στις κάλπες και στα δικαστήρια αλλά με αντισταση διεκδικηση και παλη.

Συμμετέχοντας στις γενικές συνελεύσεις, συζητώντας και αποφασίζοντας δημοκρατικά και συλλογικά τα βήματα που πρέπει να κάνουμε για να αντιστραφεί αυτή η πορεία των πραγμάτων.

Με απεργιακό βήμα το Δεκέμβρη. Δίνοντας έτσι πανελλαδικά το στίγμα του κλάδου και συγκροτώντας τον παράλληλα για τα επόμενα βήματα που θα συζητηθούν και αποφασισθούν σε νέο γύρο γενικών συνελεύσεων.

Συμμετέχοντας με στάσεις εργασίας των σωματείων στην απεργία στις 28/1. Ενισχύοντας έτσι την ενιαία αγωνιστική απάντηση των εργαζομένων κόντρα στην κυβέρνηση και στα ξεπουλήματα και τις υπονομεύσεις των εργατοπατέρων σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Υπερασπίζοντας τη νέα γενιά και τα σχολεία μας απο το δηλητήριο του φασισμού, του εθνικισμού και του ρατσισμού, που ακροδεξιοί επιχειρούν να εισβάλει μέσω καταλήψεων με αυτό το περιεχόμενο. Είναι υποχρέωση μας να τονίσουμε στους μαθητές ότι οι αγώνες γίνονται για καλύτερη ζωή, για ψωμί, παιδεία ελευθερία, ειρήνη.